Η ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ(μ-λ) ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Σύντροφοι και συντρόφισσες, αγαπητοί φίλοι

Είναι γεγονός ότι οι εξελίξεις θέτουν πάρα πολλά καθήκοντα στις δυνάμεις που θέλουν να υπηρετήσουν το κίνημα.

Είναι, επίσης, γεγονός ότι τα καθήκοντα αυτά δεν μπορούν να απαντηθούν όλα με την «ίδια ταχύτητα», ούτε και έχουν την ίδια ιεράρχηση

Θα λέγαμε -με μια έννοια, εδώ, μέσα και μεταξύ μας- πως το βασικό καθήκον σήμερα είναι ότι πρέπει να γίνει ανατροπή του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, να γίνει επανάσταση.

Έτσι κι αλλιώς, το ζήτημα που τίθεται σε κάθε επίπεδο είναι το «ποιος – ποιον».

Στις μέρες μας ενώ οι πολιτικές εξελίξεις τρέχουν με μεγάλη ταχύτητα, ενώ βιώνουμε μια τρομακτική συμπύκνωση του ιστορικού χρόνου, ταυτόχρονα γνωρίζουμε ότι η παραπάνω διαπίστωση δεν φτάνει, όταν γίνεται σε ένα έδαφος που η ήττα του χτες αναμετριέται με τις ανάγκες ανασυγκρότησης του σήμερα. Σε μια πραγματικότητα που ακόμα οι συγχύσεις και η κυριαρχία αστικών και ρεφορμιστικών απόψεων-για χρόνια-  είναι υπό αναίρεση αλλά δεν έχουν ηττηθεί.

 Αν όμως βγούμε από αυτό το αμφιθέατρο ή από άλλους χώρους συνάντησης των «πολιτικοποιημένων», η ίδια η ζωή μας δείχνει ποιο είναι το βασικό καθήκον:

Είναι η ανάγκη συγκρότησης ενός μαζικού μετώπου αντίστασης στην ιμπεριαλιστική και καπιταλιστική επίθεση.

Η δημιουργία δικτύων λαϊκής αγωνιστικής αλληλεγγύης.

Οι αγώνες και ο συντονισμός σωματείων, οργανώσεων, τοπικών σχημάτων, πρωτοβουλιών γειτονιάς, εργατικών κινήσεων, ανεξάρτητων ανθρώπων ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΙΝΗΜΑ με στόχο την ανατροπή της αντιλαϊκής επίθεσης.

 Με λίγα λόγια, η υπεράσπιση του ίδιου του δικαιώματος στη ζωή.

Είναι τόσο αντιφατικές αυτές οι τοποθετήσεις όσο από μια πρώτη ματιά φαίνονται και ακούγονται
Όχι.
Είναι καθαρό σε μας ότι η πραγματική ανάπτυξη των αγώνων, δημιουργεί το έδαφος για το ανέβασμα της πάλης σε άλλο πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο. Η πραγματική ανάπτυξη των αγώνων θα δημιουργήσει άλλα καθήκοντα που ούτε μπορούμε σήμερα να φανταστούμε. Θα απαιτήσει μορφοποιήσεις και συγκρότηση που να κάνουν εφικτή την «έφοδο στον ουρανό».
Η αποτελεσματική ανταπόκριση σε αυτό το καθήκον ΖΩΗΣ της εργατικής τάξης και του λαού θα οξύνει την κρίση του συστήματος για τον απλό λόγο ότι κάθε κερδισμένο λαϊκό δικαίωμα, κάθε νικηφόρος αγώνας είναι παράγοντας όξυνσης της καπιταλιστικής κρίσης.
Γι’ αυτό η γνωστή φιλολογία για «αριστερή διέξοδο» από την κρίση –με όποια παραλλαγή κι αν εμφανίζεται - είναι μια φιλολογία που, είτε εκούσια είτε ακούσια, φλερτάρει πότε με το κίνημα και πότε με γέφυρες με το σύστημα.
Όσοι παρεμβαίνουν στο κίνημα είναι υποχρεωμένοι να απαντήσουν καθαρά σε μερικά ερωτήματα:

• Υπάρχουν δυνατότητες κυβερνητικού προγράμματος μεταρρυθμίσεων προς όφελος τους λαού στις σημερινές συνθήκες;
• Υπάρχει δυνατότητα αυτόνομου λαϊκού και εργατικού κινήματος ή μόνο συμπληρωματικού σε αστικές εκδοχές;
• Υπάρχουν δυνάμεις της αστικής τάξης που βλέπουν σε μια ανεξάρτητη και «φιλολαϊκή» διαχείριση; 
• Η απάντηση είναι στο κίνημα ή σε νέο-σοσιαλδημοκρατικές κυβερνητικές λύσεις με ολίγη από κίνημα;                                                                                                      
• Θα τελειώνουμε τις απεργίες  σαλπίζοντας εκλογές και δημοψηφίσματα ή θα προσπαθούμε να τις συνεχίζουμε;
• Ήρθε η ώρα της αριστεράς, που οφείλει να φορέσει το εκλογικό της κοστούμι η να ετοιμάσει το μεταβατικό της πρόγραμμα και να πάει στο ραντεβού με την ιστορία;
• Θα βγαίνουμε στο δρόμο και θα «παλεύουμε» να πέσει η κυβέρνηση ελπίζοντας ότι θα τσιμπήσουμε κάτι από την αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού ή θα παλεύουμε για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής;
• Πού αλλού, εκτός από κομμάτια της αστικής τάξης, απευθύνεται το αίτημα για «επαναδιαπραγμάτευση του χρέους»;                             
• Αναγνωρίζει η Αριστερά ότι ο λαός και η εργατική τάξη χρωστάνε στον ιμπεριαλισμό;                                                       
• Αν η κυβέρνηση επαναδιαπραγματευτεί το χρέος, αν το «κούρεμα» πετύχει, η επίθεση θα κοπάσει;

Όσο μας αφορά, έχουμε δώσει τις απαντήσεις μας καθαρά.
Η καπιταλιστική κρίση και η επιθετικότητα του συστήματος δεν αφήνει κανένα περιθώριο φιλολαϊκών διαχειρίσεων. Το σύστημα πιέζει σε πλήρη ευθυγράμμιση και βγάζει «εκτός νόμου» όποιον δεν είναι απολύτως στοιχισμένος. Η ελληνική αστική τάξη χρωστάει την ύπαρξή της στον ιμπεριαλισμό και έχει δεσμούς εξάρτησης με ΗΠΑ και ΕΕ. 
ΔΕΝ υπάρχουν στους κόλπους της αστικής τάξης παραλήπτες των μηνυμάτων καλής θέλησης «για να βγούμε από την κρίση». 
Μόνη λύση για μας είναι η ανάπτυξη του κινήματος αντίστασης και της ταξικής πάλης. 
Και τότε τι; Μόνο κίνημα βλέπουμε;
Πού είναι η ανάγκη «πολιτικής συγκρότησης» και κάλυψης του πολιτικού κενού;
Ποια μπορεί και πρέπει να είναι η απάντηση στα ζητήματα που τίθενται τόσο τα άμεσα όσο και αυτά που συνδέονται με την προοπτική του κινήματος; Μπορούμε να περιμένουμε μια τέτοια απάντηση από τις δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά και έτσι όπως αυτές είναι και κινούνται;
Μπορούμε να ευελπιστούμε ότι θα αντιληφθούν κατ’ αρχάς ποιο είναι το πραγματικό πρόβλημα που τίθεται και θα κινηθούν με βάση την κρισιμότητα των περιστάσεων;
Ότι θα ξεφορτωθούν την ιδεολογική και πολιτική σαβούρα που κουβαλάν και θα αναπροσανατολιστούν στην πολιτική γραμμή και τις κατευθύνσεις τους;
Ότι θα αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στο λαό και το κίνημα;
Η απάντηση σ’ αυτά τα ερωτήματα υπάρχει μέσα στα ίδια τα ερωτήματα και τα πραγματικά δεδομένα. Αν μπορούσαν θα το ‘χαν κιόλας κάνει ή το λιγότερο θα ‘χαν έμπρακτα προσανατολιστεί σε μια τέτοια κατεύθυνση. 
Η επιμονή του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ  να  κορυφώνουν την κόντρα τους με το σύστημα με το αίτημα «να γίνουν εκλογές», έστω κι αν παρουσιάζεται σαν ένα βήμα προς τη συγκρότηση του κινήματος και της εργατικής τάξης σαν τάξη για τον εαυτό της, αποπροσανατολίζει τον κόσμο. Οδηγεί τις λαϊκές μάζες από το δρόμο …στις κάλπες, δηλαδή από το γήπεδο του κινήματος στο γήπεδο του συστήματος.
Τα μεταβατικά προγράμματα που κάνουν οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, προγράμματα διαχείρισης τα λέμε εμείς, αν δεν είναι φαεινές, αυταπατώνται με αλλαγές στον διεθνή προσανατολισμό της χώρας, όταν μάλιστα στην ανάλυση τους απουσιάζει παντελώς και ο ιμπεριαλισμός και η εξάρτηση. Όχι μόνο δεν θέτουν με καλύτερους όρους τα ζητήματα της επαναστατικής προοπτικής, αλλά  ευνοούν και καλλιεργούν αυταπάτες.
Όλα αυτά συνολικά παρμένα είναι που ορίζουν σαν βασική για εμάς την κατεύθυνση ανασύστασης ανασυγκρότησης του εργατικού επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος:

· εργατικού, επειδή ένα τέτοιο κίνημα έχει σαν κοινωνική του βάση και πεδίο αναφοράς την εργατική τάξη. Επειδή η εργατική τάξη αποτελούσε πάντα και αποτελεί τη δύναμη κορμό της λαϊκής πάλης. Την σταθερή και αμετακίνητη βάση της αδιαπραγμάτευτης αντίθεσης με το σύστημα. Την κύρια δύναμη αναμέτρησης με το σύστημα και ανατροπής του και ταυτόχρονα τον φορέα οικοδόμησης μιας άλλης, μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας. Αυτά είναι που ορίζουν και σαν βασικό στόχο την «εκ νέου» συγκρότηση της εργατικής τάξης σε «τάξη για τον εαυτό της», σαν απαραίτητη προϋπόθεση για την εκπλήρωση του ρόλου της.
· Επαναστατικού, επειδή πραγματική και ολοκληρωμένη διέξοδος για τα προβλήματα και τις προσδοκίες των λαών μπορεί να ανοίξει μόνο με την επαναστατική ανατροπή της κυριαρχίας του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος.
· Κομμουνιστικού, επειδή το κομμουνιστικό κίνημα στην ιστορική του πορεία απέδειξε ότι είναι το μόνο κίνημα καθολικής άρνησης του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος, ότι είναι το μόνο κίνημα αποτελεσματικής και νικηφόρας αναμέτρησης με αυτό και αποφασιστικής συμβολής στην οικοδόμηση μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας. Επειδή ακόμη και στις σημερινές δύσκολες συνθήκες των ολότελα αρνητικών συσχετισμών σε παγκόσμια κλίμακα, στα βουνά του Νεπάλ, στα δάση της Ινδίας και σε άλλες περιοχές του κόσμου αποδείχνει ότι βρίσκεται πάντα στο πλευρό των λαϊκών μαζών. Ότι μπορεί να εμπνεύσει, να συσπειρώσει τις λαϊκές δυνάμεις. Ότι είναι διατεθειμένο να συγκρουστεί αποφασιστικά με τις δυνάμεις του συστήματος, ότι μπορεί ακόμη να ανοίγει δρόμους για το μέλλον.
· Ανασύσταση, επειδή η συγκρότηση του λαϊκού κινήματος και η ανύψωση της λαϊκής πάλης στο ανώτερό της επίπεδο προϋποθέτει την διαμόρφωση και πειστική προβολή της δυνατότητας για ολοκληρωμένη διέξοδο και προοπτική αυτής της πάλης.
Επειδή αυτή η διέξοδος συνδέεται αναπόσπαστα με την προοπτική του σοσιαλισμού. Και αυτό με τη σειρά του συνδέεται με την αναγκαιότητα πειστικής ερμηνείας των όρων και των αιτίων της παλινόρθωσης, της ήττας. Επειδή τα διδάγματα και τα συμπεράσματα που θα εξαχθούν, θα πρέπει να ενσωματωθούν στη διαμόρφωση της σημερινής φυσιογνωμίας, των στόχων και της πολιτικής του κινήματος.
Και επειδή για να μπορέσουμε να τα κάνουμε όλα αυτά, θα πρέπει πρώτα να απορρίψουμε όλη τη ρεβιζιονιστική, ρεφορμιστική και οπορτουνιστική σαβούρα που έχει φορτωθεί στις πλάτες του κινήματος επί δεκαετίες και το τελματώνει.
· Επειδή τέλος η συγκρότηση των λαϊκών δυνάμεων στο επίπεδο που απαιτείται, ώστε να αντισταθούν και μέσα από την πάλη τους να αναπτυχθούν σε δύναμη συνολικής αντιπαράθεσης με το σύστημα, προϋποθέτει την εκπλήρωση όλων αυτών των καθηκόντων, όλων των στόχων.

Έχετε πρόταση; Μας ρωτούν πολλοί. Άλλοι για να μας στριμώξουν κι άλλοι για να καταλάβουν την άποψη μας.

Η πρότασής μας μέχρι τώρα επικεντρώθηκε στην προώθηση και δημιουργία εστιών αντίστασης παντού στην κατεύθυνση συγκρότησης του Μετώπου Αντίστασης μέσα από την Κοινή Δράση.

Σήμερα θεωρούμε ως επιβεβλημένη αναγκαιότητα να καλέσουμε σε μια μάχιμη, μαχητική, πολιτική, συγκροτημένη και κινηματική κατεύθυνση ρήξης και απόρριψης της κληρονομιάς της ήττας και της υποταγής που μας κληροδότησαν οι προηγούμενες δεκαετίες.
Καλούμε και προτείνουμε τη συγκρότηση ενός μόνιμου μετωπικού συντονισμού, συζήτησης, κοινής δράσης και μαζικού αγώνα.

Το πρώτο που θέλουμε εδώ να διευκρινίσουμε είναι πως στην πρόταση αυτή δεν οδηγηθήκαμε επειδή έτσι μας ήρθε. Να κάνουμε κι εμείς μια πρόταση καλών και ευγενικών ενωτικών προθέσεων, αλλά στη βάση των εκτιμήσεων για την πολιτική κατάσταση και τα ζητήματα που θέτει. Των προβλημάτων που αντιμετωπίζει το κίνημα, της κατάστασης που υπάρχει στα πλαίσιά του, το πώς μπορεί να προχωρήσει και μέσα από ποιους δρόμους.

Θεωρούμε ότι το πρωταρχικό πεδίο όπου κρίνεται καθημερινά η πορεία των πραγμάτων, όπου κυοφορούνται και διαμορφώνονται οι απαντήσεις είναι αυτό της ταξικής πάλης. Αυτής που καθημερινά διεξάγεται σε όλα τα πεδία και με όλους τους τρόπους ανάμεσα στις δυνάμεις του συστήματος από τη μια και της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας από την άλλη. Καμιά απάντηση δεν μπορεί να δοθεί, κανένα κίνημα δεν μπορεί να αναπτυχθεί και καμιά προοπτική να πάρει υπόσταση, αν δεν στηριχτεί και στηρίζει τον αγώνα για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο λαός.

Τα παραδείγματα που μπορούν να αντληθούν από τα γεγονότα του δεκαημέρου 10-20 Οκτώβρη  δείχνουν, αυτή τη σχέση, ανάμεσα στις πραγματικές αναγκαιότητες της ταξικής πάλης όπως την προσδιορίζει η κοινωνική και πολιτική κατάσταση από τη μια, με την πρότασή μας από την άλλη.

Οι καταλήψεις σε δημόσιες υπηρεσίες και υπουργεία,  που μπορεί να ξεκίνησαν με την υπόδειξη των συνδικαλιστικών ηγεσιών –για να «ξεφορτωθούν» οι ίδιες το πρόβλημα–

αλλά με τροφοδότη την αγανάκτηση και την οργή των εργαζομένων, έδειξαν σημαντικές δυνατότητες να εξελιχθούν σε πραγματικούς αγώνες.    Σκόνταψαν όμως στην ανοιχτή υπονόμευση των συνδικαλιστών των κυρίαρχων δυνάμεων (π.χ. υπουργείο Παιδείας) και τελικά στην ίδια την απουσία ενός πολιτικού-κινηματικού δυναμικού που θα έβαζε την απαιτούμενη «πλάτη» για να πάνε παραπέρα.

Ανάλογα παραδείγματα κατάπνιξης-βραχυκύκλωσης αγώνων υπήρξαν στην ΠΟΕ-ΟΤΑ, λίγο νωρίτερα στην ΕΘΕΛ ή ακόμα και σε ολόκληρους κλάδους (ΟΛΜΕ, ΔΟΕ) και πιο πριν στα πανεπιστήμια. Δεν είναι λοιπόν μόνο η πολιτική τρομοκρατία του συστήματος και η κρατική βία και καταστολή που επεμβαίνουν για να καταστέλλουν τις φωτιές του λαϊκού ξεσηκωμού που κάθε τόσο ανάβουν. Είναι και η «εσωτερική» πολιτική καταστολή που πατά στον οργανωτικό και πολιτικό αφοπλισμό των μαζών, είτε για να μην εκδηλωθεί καν η φωτιά του αγώνα είτε για να τη σβήσει στην αρχή της, παραγράφοντας σαφείς διαθέσεις, κινήσεις και αποφάσεις των εργαζομένων.

Για ποιο κίνημα λοιπόν μπορούμε να μιλάμε αν δεν επιχειρήσουμε την μαζικότερη δυνατή και αποφασιστική αντιμετώπιση της καταστολής, της καταπίεσης, της τρομοκρατίας που προωθεί το σύστημα.

Για ποια ενότητα  μπορούμε να μιλάμε αν δεν προσπαθήσουμε να δώσουμε την αποτελεσματικότερη δυνατή απάντηση στην επίθεση του κεφαλαίου και του κυβερνητικού μπλοκ εξουσίας, που χωρίς προσχήματα αναγκάζεται σήμερα να συμπεριλάβει το σύνολο των δυνάμεων του αστισμού.

Σε ποια προοπτική αναφερόμαστε, αν δεν αγωνιστούμε άμεσα και αποφασιστικά ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις που κομματιάζουν χώρες και λαούς. Αν δεν αναπτύξουμε την πάλη μας ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο.

Για μας είναι ξεκαθαρισμένο πως οτιδήποτε επιμένει να κινείται έξω απ’ αυτό το πεδίο και παραγνωρίζοντας τις αναγκαιότητες που θέτει, είναι καταδικασμένο να παραμείνει εγκεφαλικό, ιδεαλιστικό, στείρο, μηχανιστικό και ανίκανο να συμβάλει στην υπόθεση του λαού και του κινήματος.

Το δεύτερο στοιχείο της αντίληψης που μας οδηγεί σε μια τέτοια κατεύθυνση είναι η αναγνώριση της πραγματικότητας που υπάρχει στα πλαίσια των δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά.

Το δεδομένο ότι υπάρχουν σημαντικές ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές.

Το να κρύβεται κανείς πίσω από το δάχτυλό του και να καμώνεται πως δεν τις βλέπει, το να τις ξορκίζει στο όνομα τάχα της «ενότητας» απλά υποκρίνεται. Πολύ περισσότερο όταν έχουμε σαν δεδομένο ότι ο καθένας ευνοεί τη δική του ενότητα. Η αναγνώριση λοιπόν αυτής της πραγματικότητας σημαίνει κάτι πολύ απλό:

Ότι ο μόνος παράγοντας που μπορεί να υπαγορεύσει διαφοροποιήσεις, τροποποιήσεις ή και αλλαγές θέσεων είναι οι απαιτήσεις του κινήματος, όπως αυτές γεννιούνται, διαμορφώνονται και αναδείχνονται στο πεδίο της ταξικής πάλης.

Τρίτο εξ ίσου σημαντικό είναι το γεγονός ότι υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες αγωνιστές στη χώρα μας, τόσο μέσα σε κόμματα, οργανώσεις, κινήσεις, όσο και «γύρω» και έξω απ’ αυτές. Αγωνιστές, αριστεροί, προοδευτικοί, κομμουνιστές, που θέλουν να αντισταθούν, που είναι διατεθειμένοι να στοιχηθούν στην υπόθεση του λαού και του κινήματος.

Ποιο είναι αλήθεια το πεδίο «συνάντησης» κατ’ αρχάς όλων αυτών των αγωνιστών; Αυτό που θα τους δώσει τη δυνατότητα να δουν «πόσοι πολλοί είναι»,  να εκδηλώσουν τις διαθέσεις τους,  να ισχυροποιηθούν μέσα απ’ αυτό ισχυροποιώντας ταυτόχρονα και το κίνημα;

Η ζωή έχει δώσει κιόλας τις απαντήσεις της.

 Η ορμητική και ταυτόχρονα ελπιδοφόρα παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο,  όπως τη ζήσαμε με τις πλατείες,   με τις 48ωρες απεργίες του Ιούνη και του Οχτώβρη,  με τις λαϊκές διαδηλώσεις στην 28 Οχτώβρη,  έχει ανεβάσει τον «πήχη» των απαιτήσεων.  Και έχει τροποποιήσει δραστικά και τις δυνατότητες.

Αν λοιπόν οι δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά έχουν να κάνουν κάτι ως προς αυτό είναι να συμβάλλουν στη διαμόρφωση δρόμων προσπέλασης αυτού του κόσμου, αυτών των αγωνιστών στο πεδίο «συνάντησής» τους.

Στο πεδίο της Αντίστασης, στο πεδίο της Κοινής Δράσης. 

Σύντροφοι και συντρόφισσες, φίλες και φίλοι

Με βάση όλα τα παραπάνω,

με την εργατική τάξη και το λαό της χώρας να αντιμετωπίζουν άμεσα προβλήματα επιβίωσης

τη νεολαία να σέρνεται στην ανεργία, στη σύγχρονη δουλεία και στη μετανάστευση χωρίς να της αφήνουν ούτε ένα πόντο όνειρο για τη ζωή της,

θεωρούμε  επιβεβλημένη αναγκαιότητα να καλέσουμε σε μια μάχιμη, μαχητική, πολιτική, συγκροτημένη και κινηματική κατεύθυνση ρήξης και απόρριψης της κληρονομιάς της ήττας και της υποταγής που μας κληροδότησαν οι προηγούμενες δεκαετίες.
Καλούμε και προτείνουμε τη συγκρότηση ενός μόνιμου μετωπικού συντονισμού, συζήτησης, κοινής δράσης και μαζικού αγώνα.

Η πρόταση μας αυτή έχει σαν βάση αναφοράς της:
• Την ανάγκη και τη δυνατότητα του λαού μας να παλέψει μαζικά ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την εξάρτηση της χώρας, στηριγμένος στις δικές του δυνάμεις. Συγκροτώντας ξανά «από την αρχή» την πολιτική κατεύθυνση της αγεφύρωτης αντίθεσής του με το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό, με το κράτος και τα κόμματα του συστήματος.
• Την ανάγκη να ενισχυθεί η αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση και η διεθνιστική αλληλεγγύη μέσα στο λαό και στο κίνημα. Να ενισχυθεί και να κάνει βήματα η κατεύθυνση του αντιιμπεριαλιστικού μετώπου με όλους τους λαούς της περιοχής, αλλά και η ανάδειξη της πάλης των λαών και ιδιαίτερα αυτών που μάχονται σήμερα σε επαναστατική κατεύθυνση, παντού στον κόσμο.
• Την άμεση αναγκαιότητα ανάδειξης ενός πλαισίου στόχων πάλης για την ανατροπή της επίθεσης, για την συνολική αντιπαράθεση στον ιμπεριαλισμό και σε όλες τις πολιτικοστρατιωτικές δυνάμεις του, που εκφράζουν επιβάλλουν και διευρύνουν την εξάρτηση και την υποδούλωση της χώρας και του λαού

( ΔΝΤ, ΕΕ, ΝΑΤΟ, αμερικανονατοϊκές βάσεις)
• Την πεποίθηση ότι στη βάση μιας τέτοιας κατεύθυνσης, πριν από όλα η εργατική τάξη της χώρας, έλληνες και μετανάστες εργάτες, αλλά και συνολικά ο λαός και η νεολαία θα ανασυνθέσουν και θα συγκροτήσουν - μέσα στην πάλη τους και από την πάλη τους - τις οργανώσεις  και τις δυνάμεις τους σε ιδεολογική και πολιτική βάση συνολικής αντιπαράθεσης με το σύστημα συγκροτώντας σε μια πορεία τους όρους της επαναστατικής τους προοπτικής.

      Η πρότασή μας απευθύνεται σε κάθε πολιτική οργάνωση, συλλογικότητα, σε κάθε ανένταχτο αγωνιστή, που συμμερίζεται τις αναγκαιότητες και τους στόχους στη βάση των οποίων γίνεται.

      Επιδιώκουμε να παλευτεί σε σύνδεση με τις αυξημένες πολιτικές και κινηματικές ανάγκες της περιόδου και οι διαδικασίες συζήτησής της να γίνουν οπωσδήποτε με ανοιχτούς και δημόσιους όρους.

      Θεωρούμε αναγκαίο να υπηρετεί και να ευνοεί κάθε στιγμή τις «από τα κάτω» πρωτοβουλίες, να βρίσκεται σε σχέση διαλεκτικής αλληλοτροφοδότησης με αυτές. Για αυτό η όποια καταρχήν διαμόρφωση μπορέσει να προκύψει από την πρότασή μας πρέπει να είναι διαρκώς ανοιχτή στη δυναμική που θα διαμορφώνει το κίνημα και η ταξική πάλη.

      Το κύριο στοιχείο που πρέπει να χαρακτηρίζει το προχώρημα της είναι να συμβάλλει σε πραγματικά βήματα του κινήματος και της λαϊκής πάλης!

Σύντροφοι και συντρόφισσες, φίλες και φίλοι

Η πρόταση μας στοχεύει και φιλοδοξεί να συγκροτείται πολιτικά και κινηματικά ένα διαρκώς διευρυνόμενο δυναμικό των αγώνων, έτσι ώστε:
* Να παλεύει μέσα στους χώρους δουλειάς τον στόχο της πολιτικής ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος στη βάση της ανεξαρτησίας από το κράτος και τους θεσμούς του και για την ταξική αναγέννησή του.
* Να διαμορφώνει σε κεντρικό επίπεδο πολιτικούς όρους αναφοράς για τους αγώνες του λαού και της νεολαίας με τη λογική της Κοινής Δράσης, με την ανάδειξη των πολιτικών στόχων της πάλης απέναντι στο σύστημα και στον ιμπεριαλισμό, με πρωτοβουλίες συζήτησης για τα πολιτικά και ιδεολογικά ζητήματα του κινήματος.
Είμαστε βέβαιοι ότι η θολούρα, η απογοήτευση, η υπόκλιση στον σημερινό συσχετισμό, που εμφανίζεται με «μαχητικές», συμμοριοποιημένες, απολίτικες ή όποιες άλλες μορφές, δεν θα απαντηθούν με τις μεταξύ τους συγκρούσεις,  ούτε θα ξεπεραστούν αν υπαχθούν στον διάχυτο κυβερνητισμό.

Δεν είναι αυτή η πολιτικοποίηση, η λαϊκότητα και η ελπίδα που έχει να δώσει μια Αριστερά της μάχης, του κινήματος και της επαναστατικής προοπτικής! Ούτε είναι αυτός ο δρόμος της αντιπαράθεσης με το σύστημα, της υπεράσπισης των λαϊκών ελευθεριών  και της αναγκαίας αμφισβήτησης και σύγκρουσης με τα διαρκώς πιο στενά όρια που θέλει να επιβάλει ο αστικός πολιτικός κόσμος στη μαζική και πολιτική πάλη.

Αυτό που  έχουμε καθαρό είναι το εξής:

Την πορεία των πραγμάτων δεν θα την κρίνουν οι υπολογισμοί και καιροσκοπισμοί της α ή β πολιτικής δύναμης.

Θα την κρίνει η πορεία όξυνσης της ταξικής πάλης και οι απαιτήσεις που όλο και πιο έντονα θα θέτει.
Η πάλη των λαϊκών μαζών το μήνα που πέρασε και οι επόμενες μάχες που άμεσα έρχονται αναδείχνουν τα πραγματικά ζητούμενα και δίνουν υλικές δυνατότητες για την αντιμετώπισή τους.

Ανεξάρτητα από τις υποκειμενικές εκτιμήσεις και στάσεις που τελικά ο καθένας θα επιλέξει,  είμαστε βέβαιοι ότι αυτό το βήμα  ΜΕΤΩΠΙΚΟΥ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ – ΚΟΙΝΗΣ ΔΡΑΣΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ το απαιτούν οι συνθήκες και θα παλέψουμε για να γίνει!

Με αποφασιστικότητα, επαναστατική αισιοδοξία και εμπιστοσύνη στις αστείρευτες δυνάμεις του λαού μας!!!