Μεταφορά του κέντρου βάρους του κινήματος από τις πλατείες στους εργασιακούς χώρους

Ο εκφυλισμός του κινήματος των αγανακτισμένων έδωσε τη θέση του στο κίνημα των εργαζομένων. Αυτό είναι ένα κεντρικό πολιτικό συμπέρασμα που προκύπτει αβίαστα μετά τη μεγαλειώδη 48ωρη απεργία της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού μας ενάντια στην πολιτική της τρόικας, των δανειστών και της κυβέρνησης Αυτό που έγινε αντιληπτό είναι πως η ποσότητα και η ποιότητα της επίθεσης στα στοιχειώδη δικαιώματα των εργαζομένων απαιτεί τη συγκρότηση εργατικού κινήματος. Απαιτεί τη μεταφορά του κινήματος των πλατειών σαν μαζικής έκφρασης της λαϊκής οργής και της λαϊκής αντιπαράθεσης με το σύστημα και την πολιτική του στους ίδιους τους εργασιακούς χώρους. Αναδεικνύει την ανάγκη όπου υπάρχουν σωματεία αυτά να ξαναζωντανέψουν. Να διαμορφωθούν οι πολιτικοί όροι ώστε να κυριαρχήσει η αγωνιστική κατεύθυνση και να αδυνατίσουν έτσι οι δυνάμεις του συστήματος, της αδράνειας και της υποταγής. Αναδεικνύει την ανάγκη στους χώρους κυρίως του ιδιωτικού τομέα, εκεί όπου δεν υπάρχουν σωματεία, να διαμορφωθούν οι όροι συγκρότησής τους.
Η απεργία που εξήγγειλαν ΓΣΣΕ και ΑΔΕΔΥ δεν οργανώθηκε ούτε μαζικοποιήθηκε από τη δράση των εργατοπατέρων. Αυτοί από καιρό είναι παραδομένοι στην υπηρέτηση των συμφερόντων του συστήματος και όχι των αναγκών της εργατικής τάξης και του λαού. Πιεσμένοι από τη λαϊκή οργή αλλά και από την αμφισβήτηση του πυροσβεστικού τους ρόλου από το πολυνομοσχέδιο, απλώς ανακοίνωσαν μία απεργία. Την ίδια περίοδο όμως σε δεκάδες εργασιακούς χώρους εξελίσσονταν απεργίες, καταλήψεις, συγκεντρώσεις, συνελεύσεις, πολύμορφες δράσεις συλλογικού αγώνα για την αντιμετώπιση της ξέφρενης επίθεσης του συστήματος στα εργατικά δικαιώματα. Η ταξική πάλη οξύνθηκε και αυτό αποτυπώνεται στους χώρους δουλειάς. Δεν μιλάμε για αγανακτισμένους της πλατείας, αλλά για εργαζόμενος και απεργούς που παλεύουν στους χώρους δουλειάς και που στους χώρους δουλειάς συγκροτούν τις συλλογικές τους απαντήσεις, ξεδιπλώνουν τις αντιστάσεις τους. Αποτέλεσμα και απόδειξη αυτών των διεργασιών είναι ότι τα μπλοκ των σωματείων στη 48ωρη απεργία ήταν ιδιαίτερα μαζικά και αγωνιστικά. Και δίνουν πληρωμένη την απάντηση στους εργατοπατέρες που τη δική τους αδράνεια και απόσυρση τη χρεώνουν στους εργαζόμενους που δεν «τραβάνε». Οι εργαζόμενοι δεν πήγαν σε κάποιο ραντεβού που καλούσαν οι αγανακτισμένοι μέσα από το διαδίκτυο. Δεν συμμετείχαν σε κάποιο προαποφασισμένο χάπενινγκ της «άμεσης δημοκρατίας». Οι εργαζόμενοι πάλευαν την πολιτική του συστήματος και σε αυτή τη φάση κορύφωσαν τις κινητοποιήσεις τους με τη συμμετοχή στη 48ωρη απεργία. Αυτή η μεταφορά του κέντρου βάρους του κινήματος από τις πλατείες στους εργασιακούς χώρους, αυτή η ελπιδοφόρα διεργασία πολεμήθηκε με όλους τους τρόπους. Πολεμήθηκε από το σύστημα που επιχειρούσε να μετατρέψει το κίνημα των πλατειών σε μια άμορφη μάζα αγανακτισμένων που δεν είχαν στόχο την ανατροπή της πολιτικής του συστήματος αλλά συμβουλευτικό χαρακτήρα για διορθώσεις των αντιφάσεων και κάποιων κακών πλευρών της λειτουργίας του πολιτικού συστήματος. Τη διεργασία όμως αυτή την πολέμησαν και με το δικό τους τρόπο οι δυνάμεις που έχουν αναφορά στο κίνημα. Τόσο οι δυνάμεις της επίσημης, κοινοβουλευτικής Αριστεράς όσο και της εξωκοινοβουλευτικής και της αναρχίας-αυτονομίας. Η ηγεσία του ΚΚΕ είναι γνωστό πώς αντιμετώπισε τις κινητοποιήσεις και το κίνημα των πλατειών την προηγούμενη περίοδο. Δαιμονοποίησε τις αδυναμίες του κινήματος αυτού και κάθησε στην άκρη ξορκίζοντας το κακό. Ποτέ δεν αντιμετώπισε την ανάγκη να παρέμβει και να συμβάλει στον προσανατολισμό του κινήματος σε σωστή κατεύθυνση. Οχι γιατί δεν μπορούσε αλλά γιατί δεν ήθελε. Αυτό που ήθελε η ηγεσία είναι να φύγει ο κόσμος από τις πλατείες και να συρθεί αφοπλισμένος στις κάλπες για την εκλογική ενίσχυση του ΚΚΕ. Η λεγόμενοι ανανεωτική Αριστερά από τη μεριά της δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να χρησιμοποιεί το ξέσπασμα του λαού σαν την «κινηματική στήριξη» των επιδιώξεών της. Το μόνο που την απασχολούσε και που συμπυκνώνεται στο σύνθημα «να πέσει η κυβέρνηση» είναι να γίνουν εδώ και τώρα εκλογές ώστε να αναδιαταχθεί το πολιτικό σκηνικό και να διαμορφωθεί νέος κυβερνητικός συνασπισμός στον οποίο φιλοδοξεί και να συμμετάσχει. Γι' αυτό και την περίοδο του κινήματος των πλατειών ζητούσε κι αυτή επίμονα εκλογές. Συμπληρωματικά με τη στάση αυτών των δυνάμεων και δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς -παρά την αγωνιστική στάση μελών και στελεχών της- συνέβαλαν τον οβολό τους στην εκλογική (α)διέξοδο από την κρίση! Οσον αφορά τη λεγόμενη «άμεση δημοκρατία», δηλαδή κατά βάση τις απόψεις του αντιεξουσιαστικού-αναρχικού χώρου, αυτές οι δυνάμεις την περίοδο του κινήματος των πλατειών με τίποτα δεν υπηρέτησαν τη συγκρότηση των λαϊκών δυνάμεων και ιδιαίτερα στους χώρους εργασίας. Χωρίς να παίρνουν υπόψη τους τα πραγματικά οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά δεδομένα, σχεδίαζαν στις πλατείες, στο χαρτί, «νέες» κοινωνίες και ιδανικές δημοκρατίες. Η ιδιοκτησιακή λογική τους για το κίνημα των πλατειών αλλά και η απουσία της Αριστεράς οδήγησε σε αθλιότητες, όπως να απαγορεύεται η διακίνηση ιδεών, και στις επιθέσεις σε αριστερές συλλογικότητες κυρίως του χώρου «Αριστερά στην πλατεία» και του ΚΚΕ(μ-λ). Πρακτικές που είναι συμπύκνωση του απίστευτου αντικομμουνισμού τους. Η πίεση που ασκήθηκε στο ΚΚΕ να συμμετάσχει στην απεργιακή συγκέντρωση με όλους τους κλάδους που ήταν σε αγωνιστική κινητοποίηση και με τις χιλιάδες των εργαζομένων-απεργών είχε και την αρνητική πλευρά της. Την υγειονομική ζώνη που επιχείρησε το ΚΚΕ-ΠΑΜΕ με την εργατική τάξη που δεν αποδέχεται και εν πάση περιπτώσει δεν συμμετέχει οργανωτικά στις γραμμές τους. Αυτό αποτελεί συνέχεια της στάσης του ΠΑΜΕ στα σωματεία που ελέγχει και που η πολιτική του πρακτική αφορά κύρια την κομματική συγκρότηση του πολιτικού του φορέα και όχι τη συστράτευση των εργαζομένων σε αγωνιστική κατεύθυνση. Είναι αποτέλεσμα της στάσης του να απομονώνει και να προβοκάρει σαν άποψη του συστήματος κάθε διαφορετική φωνή. Επίσης επιβεβαιώνεται στα σωματεία που δεν ελέγχει και όπου επιλέγει τη στάση της αποστασιοποίησης και της υψηλής κριτικής, χωρίς να συμβάλλει στην αγωνιστική ανασυγκρότηση των σωματείων. Η τελευταία μεγαλειώδης 48ωρη απεργία απέδειξε ότι η συγκρότηση των εργαζομένων σε σωματεία, εργατικές επιτροπές και όποιες άλλες εργατικές συγκροτήσεις επιλέξουν οι εργαζόμενοι όχι μόνο δεν τελείωσε, όπως ισχυρίζονταν διάφοροι την περίοδο του κινήματος των πλατειών, αλλά είναι εδώ και αναζητεί τους όρους καλύτερης, μαζικότερης και πιο αποτελεσματικής συγκρότησης για τους σημερινούς και αυριανούς αγώνες ενάντια στη βάρβαρη πολιτική του συστήματος, της τρόικας, της κυβέρνησης και της εργοδοσίας. Εργατικές συγκροτήσεις που δεν μπορεί η βάση συγκρότησής τους να είναι η συνεννόηση και η ταξική συνεργασία, δηλαδή η παράδοση των εργαζομένων στα συμφέροντα των δυναστών τους. Εργατικές συγκροτήσεις που δεν μπορεί η βάση συγκρότησής τους να είναι οι τακτικισμοί και οι μικροκομματικές επιδιώξεις. Εργατικές συγκροτήσεις που να ανταποκρίνονται στην όξυνση της ταξικής πάλης και να υπηρετούν τα συμφέροντα των εργαζομένων και μόνο αυτά. Οσες δυνάμεις αναφέρονται στο εργατικό κίνημα έχουν ιστορική ευθύνη να αντιληφθούν τη νέα κατάσταση. Η κριτική και η αντιπαράθεση στο πλαίσιο του κινήματος και για τις ανάγκες του κινήματος δεν μπορεί να βάλει ούτε προαπαιτούμενα ούτε να δημιουργήσει ζώνες διαχωρισμού.
Η μόνη ελπίδα που έχει ο εργαζόμενος είναι ο εργαζόμενος... Είναι η οργάνωσή του σε σωματεία και σχήματα δράσης. Είναι οι αγώνες του. Είναι η ταξική πάλη.