Η λεγόμενη κυβέρνηση Παπαδήμου προέκυψε στη βάση των απαιτήσεων των ιμπεριαλιστών της ΕΕ, με την καταρχάς «ανοχή» των ΗΠΑ, και βέβαια με δεδομένα τα προβλήματα του πολιτικού συστήματος στη χώρα που δεν μπορεί, σε αυτήν τουλάχιστον τη φάση, να διαμορφώσει μέσα από τις «κανονικές» διαδικασίες μια κυβερνητική λύση. Η πρώτη απόπειρα διαμόρφωσης μιας τέτοιας κυβερνητικής λύσης έγινε ήδη τον περασμένο Ιούνιο, αλλά φράκαρε στις αμερικάνικες αντιρρήσεις και στην εκτίμηση ότι το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ «άντεχε» ακόμα. Ετσι, η αναμόρφωση τότε περιορίστηκε στην προσθήκη του Βενιζέλου δίπλα στον Παπανδρέου. Με την κυβερνητική φθορά σε πλήρη εξέλιξη και το λαό στα πρόθυρα εξέγερσης, οι Ευρωπαίοι επανήλθαν απαιτώντας με όλη την ισχύ τους μια λύση που θα ελαχιστοποιούσε τις «ανασφάλειες» που τους προκαλούσε η κυβέρνηση Παπανδρέου. Ο ύστατος ελιγμός-εκβιασμός (προς τα μέσα και προς τα έξω) του δημοψηφίσματος που επιχείρησε ο Παπανδρέου αποτέλεσε και τον καταλύτη επιτάχυνσης όλων των σχετικών διεργασιών.
Σε κάθε περίπτωση το κύριο για τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές ήταν και είναι να συντάξουν πλήρως το αστικό πολιτικό προσωπικό της χώρας στις ανάγκες που προκύπτουν και καθημερινά διευρύνονται για την αντιμετώπιση της κρίσης στην ευρωζώνη και την ΕΕ. Να διαμορφώσουν μια συνολική, χωρίς αστερίσκους και επιφυλάξεις, πολιτική υποτέλεια των κομμάτων του συστήματος σε ό,τι οι ίδιοι θα κρίνουν και θα αποφασίσουν κάθε στιγμή στο άμεσο μέλλον. Αυτή η «απόλυτη» ανάγκη τους και απαίτησή τους προσδιορίζεται από το τεράστιο μέγεθος των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν και σήμερα πια είναι ορατά… διά γυμνού οφθαλμού. Δεν ανέχονται λοιπόν μια χώρα σαν την Ελλάδα, αντί να είναι ένα πλήρως ελέγξιμο οικονομικοπολιτικά μέγεθος, να παρουσιάζει «ασάφειες» και εν δυνάμει επιπλέον κινδύνους και προβλήματα… στα προβλήματά τους!
Ολα αυτά έχουν λεχθεί επισήμως και δημοσίως -ήδη από την περίοδο της υπουργίας Παπακωνσταντίνου- με τις δηλώσεις για το «λάθος» της ένταξης της Ελλάδας στην ΟΝΕ και με πολλούς άλλους τρόπους. Τώρα πια τσαλακώνουν δημόσια και το Σαμαρά, που μέχρι τώρα έχει στείλει δύο επιστολές συμμόρφωσης στις απαιτήσεις τους.
Ολα αυτά καθόλου δεν σημαίνουν ότι οι Ευρωπαίοι έλυσαν το πρόβλημά (τους)! Οτι δηλαδή εξασφάλισαν για την Ελλάδα μια σταθερή πολιτική που θα είναι πλήρως στοιχισμένη στις απαιτήσεις τους. Ποιες, αλήθεια, θα είναι αυτές οι απαιτήσεις τους καθώς η κρίση τραντάζει την Ιταλία, απειλεί ανοιχτά το Βέλγιο, εκδηλώνεται με σαφήνεια στη Γαλλία και εμφανίζεται –με τη μορφή μη πραγματοποίησης αγοράς χρήματος μέσω κρατικών ομολόγων- στην ίδια τη Γερμανία; Τι θα αποφασίζουν για την ευρωζώνη όλοι αυτοί, και βασικά οι Γαλλογερμανοί, όταν ο καθένας επιδιώκει να σωθεί σε βάρος του άλλου; Και τι θα αποφασίζουν ως ΕΕ οι 27 όταν ο τρίτος από τους… 27, δηλαδή η Μ. Βρετανία, δηλώνει ανοιχτά την πλήρη αντίθεσή του στις γερμανικές θέσεις;
Με άλλα λόγια, βασικός αποσταθεροποιητικός παράγοντας της σημερινής κυβέρνησης στην Ελλάδα μπορεί να αποδειχτούν οι δυνάμεις που απαίτησαν και βασικά επέβαλαν τη συγκρότησή της! Γιατί «αύριο» θα αποφασίσουν, υπό καθεστώς κρίσης και διαγκωνιζόμενοι, ότι δεν «χωράει» στα σχέδια τους, π.χ., η διάσωση του τραπεζικού συστήματος της Ελλάδας που με κάποια μορφή προβλέπεται στο λεγόμενο PSI (κούρεμα) που αποφασίστηκε στις 26/10. Ή ακόμα ότι δεν χωράει συνολικά η Ελλάδα στην ευρωζώνη, τουλάχιστον με τη μορφή που αυτή σήμερα ακόμα έχει, όπως προβλέπουν τα πολλά (γερμανικά) σενάρια που έχουν μπει στην κυκλοφορία!
Η μόνη σχετικά ασφαλής πρόβλεψη που μπορεί να γίνει είναι ότι η κυβέρνηση Παπαδήμου θα πάρει την περιβόητη 6η δόση, ενώ η υλοποίηση του κουρέματος της 26ης Οκτώβρη, αν τελικά γίνει, θα περάσει από… σαράντα κύματα και άλλες τόσες τροποποιήσεις! Ωστόσο είναι φανερό ότι σε αυτόν τον καταρχάς λίγο εξασφαλιζόμενο χρόνο οι ιμπεριαλιστές απαιτούν από την κυβέρνηση να τρέξει πάρα πολύ αναφορικά με την «εφαρμογή της οικονομικής πολιτικής που συνδέεται με τις αποφάσεις αυτές». Να προλάβει και να υλοποιήσει προηγούμενες αποφάσεις (εφεδρεία, ασφάλιση, συντάξεις…) και να δέσει τη χώρα και το λαό με νέες πολύχρονες αλυσίδες που «απορρέουν» από τη νέα δανειακή σύμβαση, ακόμα και ανεξάρτητα από το αν αυτή θα υλοποιηθεί! Γιατί πρέπει να είναι καθαρό πως σε όποια ταχύτητα της (όποιας) ΕΕ αποφασίσουν να βάλουν οι Ευρωπαίοι την Ελλάδα, όποιο σενάριο εξόδου της από το ευρώ και να υλοποιήσουν, από ένα πράγμα δεν σκοπεύουν να παραιτηθούν: από τη διατήρηση και την αναβάθμιση των δεσμών οικονομικοπολιτικής εξάρτησης της χώρας σε σχέση προτεκτοράτου! Μόνο μια τέτοιου τύπου «έξοδο» μπορούν να δώσουν οι ιμπεριαλιστές από τη λυκοσυμμαχία τους στους υποτελείς τους, ενώ ταυτόχρονα βέβαια λογαριάζουν ξανά και ξανά –ο καθένας για λογαριασμό του και στη βάση του συνολικού φόντου- «τα κέρδη και τις ζημίες» τέτοιων επιλογών.
Ταυτόχρονα, καθοριστικός παράγοντας για τη διάρκεια της ζωής της νέας κυβέρνησης θα είναι η στάση και οι επιλογές που θα διαμορφώσει ο αμερικάνικος παράγοντας, ο οποίος, όπως ήδη αναφέραμε, έδωσε την «ανοχή» του στη συγκρότησή της, «συμμεριζόμενος» στο βαθμό που τον αφορά τα προβλήματα της ευρωζώνης και των ευρωπαίων συμμάχων του. Γιατί είναι φανερό πως για τις ΗΠΑ μια άτακτη διάλυση της ευρωζώνης και της ΕΕ θα δημιουργήσει μεγαλύτερα και μάλιστα στρατηγικά προβλήματα, τουλάχιστον με τα σημερινά παγκόσμια δεδομένα. Προτιμούν και επιδιώκουν μια ελεγχόμενη αποδυνάμωση της ΕΕ, μια οριστική ανακοπή των φιλοδοξιών των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών να παίξουν αυτοτελή ρόλο στην παγκόσμια σκηνή και τελικά τη συντεταγμένη υπαγωγή τους -χωρίς κινδύνους διαφυγής τους προς τους ανατολικούς (Ρωσία) ανταγωνιστές- στα δικά τους σχέδια για την παγκόσμια κυριαρχία.
Αυτό καθόλου δεν σημαίνει βέβαια ότι θα πάψουν οι ΗΠΑ να είναι ισχυρά παρούσες στη χώρα, στην περιοχή, στην ευρωζώνη. Και να παρεμβαίνουν σε όλα: στο eurogroup,στις χώρες της «νέας Ευρώπης» στη Ν.Α.Μεσόγειο, στα ελληνοτουρκικά, στη Μ. Ανατολή, στα Βαλκάνια, στην αναδιαμόρφωση του ΠΑΣΟΚ, στη ΝΔ, στους μηχανισμούς του κράτους και του στρατού στη χώρα… Και μάλιστα να παρεμβαίνουν αξιοποιώντας κάθε φορά το αναγκαίο βάρος των στρατηγικών, στρατιωτικών, πολιτικών και οικονομικών τους δυνατοτήτων…
Οι εσωτερικοί όροι και ο λαϊκός παράγοντας
Το όλο ζήτημα του πόσο μπορεί να πάει η σημερινή κυβερνητική λύση περιπλέκεται ιδιαίτερα από την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το πολιτικό σύστημα στη χώρα. Το ΠΑΣΟΚ, δύο χρόνια μετά την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας, βρίσκεται σε καθεστώς αποσάθρωσης, με όλα τα βασικά του στελέχη διασκορπισμένα σε ομάδες να αναζητούν γραμμή βάσει της οποίας θα μπορέσουν να συγκροτήσουν παρουσία και ρόλο στο πολιτικό σκηνικό. Στο παρακάτω στελεχικό δυναμικό, που δέχεται και άμεσα τα πυρά της λαϊκής οργής, τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Σημαντικά είναι και τα προβλήματα συνοχής στη ΝΔ, στην οποία άρκεσαν οι τελευταίες δοκιμασίες για να φανεί ότι η προβολή στο… κυβερνητικό της μέλλον δεν παρέχει εικόνα σταθερότητας. Το πιο σημαντικό είναι ότι οι αιτίες αυτής της κατάστασης δεν προβλέπεται να αναιρεθούν, ούτε καν να αμβλυνθούν. Η ιμπεριαλιστική επέλαση στη χώρα θα συνεχίσει κλιμακούμενη και άρα θα επιτείνεται η αποκάλυψη των υποτελών και ανερμάτιστων χαρακτηριστικών ολόκληρου του πολιτικού προσωπικού. Από την άλλη, η λαϊκή οργή, η ανοιχτή εχθρότητα πια των μαζών απέναντι σε όλους αυτούς κάθε άλλο παρά πρόκειται να κοπάσει. Και βέβαια το ΛΑΟΣ αποτελεί χρήσιμο και ευλύγιστο εργαλείο του συστήματος, αλλά δεν μπορεί να αναπληρώσει τα προβλήματα των δύο βασικών πολιτικών πυλώνων, μέχρι χθες, του συστήματος.
Από αυτή την άποψη, «ευχή» και επιθυμία πολλών παραγόντων του συστήματος εντός και εκτός Ελλάδας είναι να πάει καλά και να «κρατήσει» η κυβέρνηση Παπαδήμου. Ή τουλάχιστον να είναι αυτή που θα διανύσει το επόμενο διάστημα των μεγάλων αναταράξεων που προεξοφλούνται για τους επόμενους μήνες στο πλαίσιο ιδιαίτερα της ευρωζώνης. Για να μετατεθούν χρονικά οι ζητούμενες πολιτικές ανασυγκροτήσεις των βασικών κομμάτων του συστήματος σε μια επόμενη φάση. Σε μια φάση που οι οξύνσεις θα είναι σφοδρότερες, αλλά πιθανώς πιο σαφείς οι αποφάσεις των ιμπεριαλιστών εντολέων…
Οπως και να ’χει, όλα αυτά μοιάζουν περισσότερο με ασκήσεις στο χαρτί. Αν μη τι άλλο, ακόμα και η χρονική μετάθεση δεν μπορεί να λειτουργήσει σαν «πάγωμα της εικόνας». Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ δεν μπορούν να μπουν στην «κατάψυξη» και να βγουν για «μαγείρεμα» μετά από κάποιους μήνες. Είναι σήμερα οι πολιτικοί οργανισμοί που διαθέτει το σύστημα και από τυπική κοινοβουλευτική άποψη είναι αυτοί που στηρίζουν τη σημερινή κυβέρνηση. Και χρειάζονται σήμερα γραμμή και θέση, και έχουν σήμερα γραμμή και θέση που τη χρεώνονται απέναντι στο λαό και στη νεολαία!
Το αδιέξοδο λοιπόν του συστήματος της υποτέλειας δεν μπορεί να κρυφτεί. Και, όπως πριν από λίγες εβδομάδες, ένας μόνος παράγοντας μπορεί να το αναδείξει σε όλες του τις διαστάσεις: η μαζική λαϊκή πάλη, που δεν έχει κανένα λόγο να «συμμεριστεί» αυτό το αδιέξοδο. Αντίθετα, πρέπει διαρκώς να «θυμάται» ότι είναι ένα αδιέξοδο που προκύπτει καθώς ο ιμπεριαλισμός και οι δυνάμεις της υποτέλειας προωθούν τη δική του σφαγή! Και πρέπει ακόμα να «ενσωματώσει» στη συνείδησή της τα διδάγματα της προηγούμενης φάσης αναφορικά με τους πραγματικούς αφέντες αυτής της χώρας και τους πραγματικούς πολιτικούς-ταξικούς όρους του ζητήματος που αντιμετωπίζει. Πάνω από όλα πρέπει να αναδειχθεί ότι χωρίς τη δική του πάλη διευκολύνονται όλοι οι αντιδραστικοί συμβιβασμοί τόσο για τους έξω όσο και για τους μέσα στη χώρα. Διευκολύνονται δηλαδή οι ιμπεριαλιστές και τα ντόπια κέντρα να σχεδιάσουν και να προωθήσουν πολιτικές λύσεις για τη συνέχιση της επίθεσης.
Σε αυτή τη βάση, δεν πρέπει καθόλου να νοιαστεί ή να διστάσει η λαϊκή πάλη μπροστά στο ερώτημα των κυβερνητικών λύσεων που τίθεται από δεξιά και «αριστερά». Δεν είναι ο λαός αυτός που θα σώσει τα προσχήματα της αστικής νομιμότητας για να προχωρήσει «καθώς πρέπει» η σφαγή των δικαιωμάτων του, το ξεπούλημα της χώρας του. Ο λαός είναι αυτός που αγωνίζεται για τη δημοκρατία, τη δουλειά, το ψωμί και την ανεξαρτησία της χώρας του!
Ομως επίσης δεν πρέπει ο λαός να καμφθεί από τα «εφιαλτικά σενάρια» με τα οποία εκβιάζεται για να μην αγωνιστεί. Το πιο εφιαλτικό σενάριο για το λαό είναι, ενώ εξελίσσονται όλα αυτά, να μένει αδρανής, να μην αντιστέκεται, να μη συγκροτεί τους πολιτικούς και κοινωνικούς όρους για ένα Μέτωπο Αντίστασης, για την επαναστατική του προοπτική. Σε αυτή την πάλη και μόνο με αυτή την πάλη θα συγκροτηθούν οι απαντήσεις για το σήμερα και το μέλλον της ζωής των εργατών, των εργαζομένων και της νεολαίας!
