Της Μ. Κ.
Το τελευταίο διάστημα, με αφορμή την υπογραφή των μνημονίων και την είσοδο της χώρας στο ΔΝΤ, ο λαός βιώνει καθημερινά μια άγρια επίθεση που προσπαθεί να διαλύσει κάθε του δικαίωμα, που με κόπο, ιδρώτα και θυσίες έχει κατακτήσει. Μείωση μισθών, ανεργία, χαράτσια, αύξηση φόρων, μεθοδεύσεις για την κατάργηση στην πράξη της δωρεάν υγείας και παιδείας, είναι μόνο μερικά από αυτά που καλείται να αντιμετωπίσει. Και φυσικά απ' όλα αυτά δεν θα μπορούσε να λείπει η επίθεση στα εργασιακά.Χωρίς κανένα πρόσχημα πλέον, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προωθεί την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων. Και επειδή τρόικα-κεφάλαιο επιβάλλουν «καθαρές» και γρήγορες κινήσεις, η κυβέρνηση φρόντισε να συμπεριλάβει σχετικό άρθρο στο πολυνομοσχέδιο-οδοστρωτήρα για το μισθολόγιο και την εφεδρεία.
Με το άρθρο 37 του πολυνομοσχεδίου και μέσα σε λίγες μόνο παραγράφους ανατρέπεται πλήρως το καθεστώς που ίσχυε για τις κλαδικές συλλογικές συμβάσεις.
Παύει να ισχύει η δυνατότητα επέκτασης μιας κλαδικής σύμβασης σε όλο τον κλάδο. Μέχρι τώρα, σύμφωνα με τον νόμο 1876/1990, για κάθε κλαδική σύμβαση που υπογραφόταν ανάμεσα στο κλαδικό σωματείο και την αντίστοιχη εργοδοτική ένωση υπήρχε η δυνατότητα επέκτασής της σε όλο τον κλάδο είτε έπειτα από γνωμοδότηση του Ανώτατου Συμβουλίου Εργασίας είτε ύστερα από αίτηση της συνδικαλιστικής οργάνωσης των εργαζομένων ή των εργοδοτών. Με το πολυνομοσχέδιο αυτή η δυνατότητα παύει να ισχύει, δίνοντας σε κάθε εργοδότη τη δυνατότητα να πάψει να δεσμεύεται από την αντίστοιχη κλαδική σύμβαση, με την απλή αποχώρησή του από την αντίστοιχη εργοδοτική ένωση. Αρχικά αυτή η αλλαγή προβλεπόταν να ισχύει μέχρι το τέλος του 2013, αλλά ο Βενιζέλος όρισε την επέκτασή της μέχρι και το 2014 τουλάχιστον.
Οι επιχειρησιακές συμβάσεις υπερισχύουν πλέον των κλαδικών συμβάσεων. Έτσι, σε μια επιχείρηση μπορεί πλέον να ισχύουν χειρότεροι όροι εργασίας και αμοιβής από αυτούς που ορίζει η αντίστοιχη κλαδική σύμβαση, αρκεί στην επιχείρηση αυτή να έχει υπογραφεί επιχειρησιακή σύμβαση.
Γι' αυτό και διευκολύνεται η υπογραφή επιχειρησιακών συμβάσεων αφού, πλέον, για επιχειρήσεις κάτω των 40 εργαζομένων δίνεται η δυνατότητα υπογραφής τους από ενώσεις προσώπων που θα καλύπτουν τα 3/5 των εργαζομένων.
Επιπλέον, επισπεύδεται η συγκρότηση σωματείων με διαδικασίες-εξπρές που θα διαρκούν μόλις έναν μήνα. Πρόκειται για μεθόδευση η οποία αποτελεί την έναρξη μιας περιόδου μαζικής εμφάνισης εργοδοτικών σωματείων τα οποία θα έχουν σαν αποκλειστικό τους σκοπό την υπογραφή επιχειρησιακών συμβάσεων κόντρα στις κλαδικές.
Υποτίθεται ότι το κατώτατο όριο το οποίο δεν μπορεί να ξεπεράσει μία επιχειρησιακή σύμβαση είναι η Γενική Συλλογική Σύμβαση της ΓΣΕΕ. Όμως, μόλις πριν από λίγες μέρες, βγήκε στο φως η απαίτηση της τρόικας για κατάργηση και της Γενικής Συλλογικής Σύμβασης! Και μάλιστα με το επιχείρημα ότι τα 751 ευρώ (μεικτά) του μηνιαίου μισθού είναι υπερβολικά πολλά για την ελληνική συγκυρία!!!
Προωθούνται και γενικεύονται με κάθε τρόπο οι ελαστικές σχέσεις εργασίας. Στον χώρο των φροντιστηρίων στη Θεσσαλονίκη, χώρος που χρόνια τώρα λειτουργεί υπό το καθεστώς αυτό (δεν τηρούνται οι συλλογικές συμβάσεις, συστήθηκε εργοδοτικό σωματείο προκειμένου να αποφασίζει σε βάρος των εργαζομένων), οι συνάδελφοι γίνονται έρμαια στα χέρια των εργοδοτών. Με πρόφαση λοιπόν την «οικονομική κρίση» πολλά φροντιστήρια προσπαθούν να χρεώσουν «τη ζημιά» και τελικά να την εισπράξουν από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Τους υποχρεώνουν να υπογράψουν μείωση των αποδοχών τους, την ίδια ώρα που η ανεργία έχει πάρει τρομακτικές διαστάσεις.
Η απάντηση είναι μία. Δεν μοιραστήκαμε τα κέρδη τους, ούτε την κρίση τους θα μοιραστούμε. Η λύση σίγουρα δεν είναι ατομική, μόνη πραγματική άμυνα είναι ο δικός μας, μαζικός, αποφασιστικός αγώνας για την ανατροπή των σχεδίων του κεφαλαίου. Δεν διαπραγματευόμαστε ατομικά, τέτοιου είδους «ηρωισμοί» δεν έχουν αποτέλεσμα, δεν συμβάλλουν στην ανάπτυξη του κινήματος και απογοητεύουν τους συναδέλφους.
Οργανωνόμαστε στο σωματείο μας, προσπαθώντας να το κάνουμε όσο το δυνατόν πιο μαζικό, και παλεύουμε συλλογικά. Προσπαθούμε να φτιάξουμε επιτροπές και πρωτοβουλίες αντίστασης έξω αλλά και μέσα στους εργασιακούς χώρους για να απαντήσουμε οργανωμένα στην οργανωμένη επίθεση που δεχόμαστε. Η αντίσταση των συναδέλφων δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά, είναι η βαθιά κατανόηση της ανάγκης ότι πρέπει να αντισταθούμε σε αυτά τα βάρβαρα μέτρα χωρίς αυταπάτες ότι σωτήρες θα κάνουν τα πράγματα καλυτέρα. Τη δύναμη και το δίκιο τα έχουν οι εργαζόμενοι. Και μόνο αυτοί μπορούν να ανατρέψουν τα μέτρα και να υπερασπιστούν σε πραγματικά συλλογική βάση το δικαίωμα τους στη δουλεία, στον αξιοπρεπή μισθό, στην αξιοπρεπή ζωή.
