Σπεύδουν δηλαδή να αποδεχθούν και να «διεκδικήσουν» την εφαρμογή των αποφάσεων της 26/10. Και τι άραγε σημαίνει αυτό; Ποιο είναι το πραγματικό πολιτικό περιεχόμενο αυτής της περιβόητης «ιστορικής απόφασης» -που δεν έχει ακόμα «καθαρογραφεί»- συνολικά για την υπόσταση της χώρας; Στην «ήπια» εκδοχή της, σημαίνει ότι η χώρα υπάγεται πλήρως, κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά, στις απαιτήσεις και στις αποφάσεις των ιμπεριαλιστικών κέντρων για τις επόμενες δεκαετίες, με αντίτιμο την παραμονή της στην ευρωζώνη. Δηλαδή, σύμφωνα με αυτή την «ήπια» εκδοχή της υποτέλειας, θα είναι «ευχής έργο» να μετατραπεί όλη η χώρα σε μια «ειδική ζώνη» εκμετάλλευσης, να κατοχυρωθεί η παραγωγική της διάλυση και να μπει σε «φακέλους», που θα είναι στην ιμπεριαλιστική ιδιοκτησία, όποιος πλούτος υπάρχει στη χώρα, να γενικευτεί η κοινωνική ερήμωση, να γίνει «συνταγματικός νόμος» η εργατική-λαϊκή εξαθλίωση και η άμεση ιμπεριαλιστική επιτροπεία. Με βάση αυτές τις προϋποθέσεις, το ΔΝΤ, οι γαλλικές τράπεζες, οι γερμανοί βιομήχανοι θα συνεχίσουν να «έχουν τη χώρα» σε μια κάποια πίσω αυλή του λεγόμενου πρώτου κόσμου, όπου η αστική «μας» τάξη θα επιδοθεί σε έναν εκσυγχρονισμένο μαυραγοριτισμό με τα δισεκατομμύρια που έχει αποθησαυρίσει όλα τα προηγούμενα χρόνια. Φυσικά η εμβέλεια της αυλής θα είναι σαφώς πιο περιορισμένη από αυτήν που φαντασιώνονταν τα προηγούμενα χρόνια, με τις δραστηριότητες στα Βαλκάνια, με τη μετατροπή της Ελλάδας σε «διεθνή κόμβο» των ενεργειακών αγωγών και άλλα συναφή. Εξάλλου, όλα αυτά είναι στον αέρα ή, πιο σωστά, στη δίνη ανοιχτών αντιπαραθέσεων των ιμπεριαλιστών στην περιοχή και παγκόσμια. Και, σε κάθε περίπτωση, ήδη η κυβέρνηση Καραμανλή που αναζητούσε αγωγούς με τους Ρώσους για να φτιάξει ρόλο στην περιοχή πήρε ένα γερό μάθημα (ανατροπή) από τους Αμερικάνους. Πόσω μάλλον σήμερα που λυσσομανά διεθνώς η κρίση και βγαίνουν ολοένα μεγαλύτερα ιμπεριαλιστικά μαχαίρια. Ετσι –«τι να κάνουμε;»- ο αστικός ρεαλισμός της υποταγής στα ιμπεριαλιστικά δεδομένα και στις ανατροπές που αυτά φέρνουν δεν σταματά ακόμα και όταν φτάνει η χώρα στο σημείο να τρώει τις σάρκες της. Γι' αυτό βάλθηκαν να «πείσουν» έναν ολόκληρο λαό ότι αυτή η προοπτική είναι η «σωτηρία» του, ότι πρέπει να δεχτούμε και να υποστούμε τα πάντα με στόχο η ζωή μας και το μέλλον των παιδιών μας και των επόμενων γενεών να δεθεί και να εξαρτηθεί απόλυτα από τα δάνεια των διεθνών ληστών, των εγκληματιών και αρχιφονιάδων του πλανήτη!
Ταυτόχρονα, εκτός από αυτή την «ήπια» εκδοχή του μέλλοντός μας, που με την πιο άγρια και ασύστολη πολιτική τρομοκρατία απαιτούν από το λαό να αποδεχτεί, ολοένα και περισσότερο διαγράφεται πιο έντονα μια πιο σκληρή εκδοχή. Μια εκδοχή που δεν θα προκύψει γιατί δεν θα είμαστε «αρκούντως πειθήνιοι και υποτακτικοί» στις ιμπεριαλιστικές εντολές, αλλά γιατί τα ίδια τα ιμπεριαλιστικά κέντρα θα αποφασίσουν πως έτσι και αλλιώς η χώρα «δεν χωράει» σε καμιά πίσω αυλή τους. Θα αποφασίσουν δηλαδή με βάση τις αντιθέσεις τους μέσα στη λεγόμενη ΕΕ, με βάση την ιδιαίτερη κρίση της Ευρωζώνης, με βάση τις αμερικανοευρωπαϊκές συγκρούσεις, πως η χώρα μας είναι ακόμα περισσότερο αναλώσιμη από όσο προβλέπει η «ήπια» εκδοχή! Τα μεγέθη της κρίσης στην ευρωζώνη και διεθνώς, η όλη διαδικασία, ένταση και περιπλοκή των διεθνών αντιθέσεων φέρνουν ολοένα και πιο πολύ τη μια εκδοχή κοντά στην άλλη, κάνουν δυσδιάκριτα τα όριά τους! Και βέβαια σε αυτή τη δεύτερη εκδοχή τα πράγματα δεν σταματούν εκεί που φτάνουν οι… κομψές αναλύσεις για την ένταξη της χώρας στο «ευρώ του Νότου» ή έστω σε αυτό που περιγράφεται με τον όρο της «ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας». Ούτε σήμερα ούτε βέβαια και «τότε» το ζήτημα δεν είναι και δεν θα είναι το «νόμισμα» καθεαυτό ή μόνο οικονομικό. Η δυναμική των εξελίξεων του πλέγματος κρίση-ανταγωνισμοί θέτει ήδη ζήτημα υπόστασης της ίδιας της χώρας!
Αλήθεια, γιατί ποτέ δεν υλοποιήθηκε η «ιστορική συμφωνία» της 21ης Ιουλίου; Και γιατί για την «πιο ιστορική συμφωνία» της 26ης Οκτωβρίου εκφράζονται ήδη διεθνώς πολλές αμφιβολίες για τη υλοποίησή της; Ποιος δεν βλέπει ότι ο συγχρονισμός και η συναίνεση που απαιτείται από μια σειρά «οίκους», τράπεζες, πολιτικά κέντρα και ιμπεριαλιστικά κράτη για να πραγματοποιηθούν συντονισμένα τέτοια βήματα στις σημερινές συνθήκες είναι περίπου ανέφικτος; Και ποιος μπορεί να πιστεύει με βάση αυτά ότι αύριο μια ενδεχόμενη διάσπαση της σημερινής ΕΕ και ευρωζώνης θα γίνει συντεταγμένα; Οτι δηλαδή η ΕΚΤ, ο EFSF και η Κομισιόν θα αφεθούν απερίσπαστοι να «σχεδιάσουν» σε… χρηματοπιστωτικό επίπεδο τις νέες νόρμες και κανονισμούς που θα διέπουν τη νέα διάταξη; Ποιος πραγματικά πιστεύει, δηλαδή, ότι θα ομονοήσουν οι αντιμαχόμενες μερίδες του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου τόσο εντός των κρατών της ευρωζώνης και της ΕΕ όσο και μεταξύ τους τα ιμπεριαλιστικά κράτη της ΕΕ και ακόμα αυτά τα τελευταία με τις ΗΠΑ; Ισως υπάρχουν –ακόμα- θιασώτες τέτοιων «κανονικών» εξελίξεων, που επιδιώκουν με λογιστικούς λογαριασμούς όχι μόνο να μελετήσουν αλλά και να «οργανώσουν» τις σχέσεις ανταγωνισμού των ιμπεριαλιστών, τις σχέσεις κυριαρχίας, υποτέλειας και υποδούλωσης που αυτοί επιβάλλουν σε χώρες σαν την Ελλάδα. Μια τέτοια εκδοχή αποτέλεσαν μέχρι πρότινος οι «προοδευτικοί οικονομολόγοι» της ΕΛΕ, που είχαν έτοιμα τα βιβλία για να βρούνε «τι πραγματικά χρωστάμε». Ας είναι! Σημασία έχει πως όλα τούτα δεν τα «πιστεύουν» και κυρίως δεν τα κάνουν οι ίδιοι οι ιμπεριαλιστές, τα κράτη τους και τα πολιτικά τους κόμματα που κρατούν και ορίζουν τα νήματα των εξελίξεων. Και το ταμπλό της κρίσης και των ανταγωνισμών, με βασικό επίκεντρό του αυτό της ευρωζώνης, γίνεται ολοένα πιο σύνθετο, καθώς φιλοδοξία παρέμβασης σε αυτό εκφράζουν ήδη Κινέζοι και Ρώσοι!
Σε ένα τέτοιο, λοιπόν, πεδίο αντιθέσεων, το ενδεχόμενο μιας «έξωσης» της Ελλάδας από το «ακριβό» ευρώ δεν μπορεί να περιγραφεί με όρους «μετακόμισης» σε ένα άλλο, πολύ πιο υποβαθμισμένο για την αστική τάξη οικονομικό πεδίο. Ούτε επίσης μια τέτοια εξέλιξη περιλαμβάνει «μόνο» συνθήκες εξαθλίωσης και πείνας για το λαό. Οι συγκρούσεις που θα διαμορφωθούν σε μια τέτοια κατάσταση αφορούν συνολικότερα ζητήματα για τις τύχες της χώρας και του λαού και δεν μπορούν να περιγραφούν και να προσδιοριστούν προκαταβολικά με «ασκήσεις επί χάρτου».
Η χρεοκοπία της «πολιτικής τάξης»
Με κάθε «σοβαρότητα» ο αστικός πολιτικός κόσμος εδώ και πολλές μέρες διεκδικεί ρόλο μαριονέτας και ενεργούμενου στο πολιτικό σκηνικό της χώρας. Ενας απερίγραπτος θίασος μεγαλόσχημων κομπάρσων παριστάνει ότι κυβερνά ή ότι διεκδικεί να κυβερνήσει τη χώρα. Η αηδία που προκαλούν στο λαό ξεπερνάει ακόμα και τη γελοιοποίησή τους: Η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, επειδή «δεν άντεχε» να ψηφίζει άλλα αντιλαϊκά μέτρα, έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνησή της, ώστε αυτή να… αποχωρήσει και να έρθει μία κυβέρνηση συνεργασίας η οποία -με τη στήριξη και των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ- θα ψηφίσει…. μέτρα πολύχρονης εξόντωσης του λαού! Ο ΓΑΠ χαράματα απέναντι στις Κάνες των ιμπεριαλιστών κάνει δηλώσεις-απομαγνητοφώνηση των δηλώσεων Μέρκελ, Σαρκοζί! Ο Σαμαράς, για να μας «σώσει» από το μνημόνιο, δέχεται συμμετοχή στην έκτακτη κυβέρνηση που θα περάσει νέο πολυετές μνημόνιο! Και όταν οι ιμπεριαλιστές τού ζητούν και την υπογραφή του στο γραπτό προσύμφωνο για την κυβέρνηση, εκρήγνυται η «εθνική του αξιοπρέπεια»: «όλα κι όλα, εγώ δεσμεύτηκα δημόσια και προφορικά ότι θα στηρίξω τις απαιτήσεις σας. Και φυσικά το εννοώ ότι θα το κάνω. Με προσβάλλετε!». Στα… διαλλείματα της παράστασης -για να ξεκουραστούν οι πρωταγωνιστές- ο Καρατζαφέρης και η Μπακογιάννη έκαναν τα δικά τους νούμερα «υπευθυνότητας», ενώ βοήθειες δίνει και ο Κουβέλης που τουλάχιστον ως την Τρίτη 8/11 «επιφυλασσόταν» να τοποθετηθεί αν θα στηρίξει ή όχι τη «νέα κυβέρνηση»…Κι όμως δεν είναι θίασος! Είναι τα κόμματα και οι πολιτικοί παράγοντες που εδώ και δεκαετίες ασκούν την κυβερνητική εξουσία και τη διοίκηση της χώρας. Το κύριο σε καμιά περίπτωση δεν είναι η όποια ανικανότητά τους. Και το πιο αληθινό και ουσιαστικό είναι πως ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και Σια είχαν πάντα, από τη συγκρότησή τους το 1974, την ίδια γραμμή που έχουν και σήμερα: τη γραμμή της εξάρτησης και της υποτέλειας στους αμερικάνους και τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές. Αυτός ήταν πάντα ο θεμέλιος λίθος της πολιτικής τους είτε ήταν στην κυβέρνηση είτε ήταν στην αντιπολίτευση. Με αυτή τη γραμμή προέκυψαν όλες οι μεγάλες «εθνικές επιτυχίες»: Η ένταξη στην ΕΟΚ, η συμφωνία «αποχώρησης» των βάσεων, η επέκταση της ΝΑΤΟϊκής κυριαρχίας στο Αιγαίο, η ένταξη στην ΟΝΕ, τα Ιμια και η συμφωνία της Μαδρίτης, η συμβολή στο διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας και η διάλυση κάθε σχέσης καλής γειτονίας (ακόμα και με αστικούς όρους) με τις βαλκανικές χώρες, η επόμενη συμβολή στην εισβολή στο Ιράκ, η Ολυμπιάδα, η «στρατηγική» συμμαχία με το Ισραήλ…
Ο κατάλογος είναι πρόχειρος και ενδεικτικός για να θυμίσουμε ότι το όλο πλέγμα των σχέσεων εξάρτησης είναι εκτός της τρέχουσας πολιτικής (και της θεωρούμενης αριστερής συμπεριλαμβανόμενης) φιλολογίας. Για να θυμίσουμε δηλαδή ότι το ζήτημα δεν είναι μόνο η ΕΕ –ή πολύ περισσότερο το ευρώ- και δεν είναι μόνο οικονομικό. Ομως, έστω και έτσι και για συντομία θα θέσουμε ένα μόνο ζήτημα. Λέγεται από όλες τις αστικές δυνάμεις -και όχι μόνο- πως αυτές τις μέρες διακυβεύεται η μεγαλύτερη επιτυχία της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες, η ένταξη στην ΕΟΚ/ΕΕ/ΟΝΕ! Κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν τι λένε! Μα ακριβώς αυτή η ένταξη και οι πολυετείς «προσαρμογές», «εκσυγχρονισμοί» και «αναδιαρθρώσεις» που αυτή η ένταξη προϋπέθετε και συνεπαγόταν διαρκώς όλα αυτά τα χρόνια είναι που οδήγησαν –εκτός των άλλων- στη σημερινή κατάσταση της διαλυμένης παραγωγικής οικονομικής βάσης, στην παραρτημοποίηση της χώρας! Δηλαδή αυτή ακριβώς η πορεία συνέβαλε καθοριστικά στο να δημιουργηθούν οι όροι υποδούλωσης και μετατροπής της χώρας σε προτεκτοράτο που σήμερα αντιμετωπίζουμε! Αποδεικνύεται δηλαδή ότι η «μεγάλη ιδέα» της αστικής τάξης και όλων των πολιτικών της δυνάμεων δεν ήταν παρά η ιδέα ενίσχυσης της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας στη χώρα, αποδυνάμωσης-διάλυσης των στοιχειωδών όρων για την ίδια τη χώρα και το λαό. Στις συνθήκες μιας προηγούμενης περιόδου, για μια σειρά λόγους και συσχετισμούς ο ιμπεριαλισμός και η αστική τάξη «έκρυβαν» την καταστροφή που εξελισσόταν, κυρίως γιατί η σχέση εξάρτησης αναπαραγόταν σχετικά ικανοποιητικά και για τις δύο πλευρές. Σήμερα στις συνθήκες κρίσης και έντασης του ανταγωνισμού τα πράγματα έχουν έρθει σε οριακό σημείο. Οι ιμπεριαλιστές –και ο καθένας για λογαριασμό του- απαιτούν και επιβάλλουν όρους προτεκτοράτου για τη χώρα. Και η αστική τάξη προσαρμόζεται καθημερινά ολοένα και πιο πολύ σε ό,τι απαιτούν.
Αναδεικνύεται έτσι πλατιά στο λαό η χρεοκοπία της γραμμής της εξάρτησης. Αναδεικνύεται δηλαδή πως η αστική τάξη και το σύστημα στο πλαίσιο του οποίου καλείται να ζήσει και να υπάρξει ο λαός δεν μπορεί να διασφαλίσει τίποτε για το λαό και τη χώρα. Δεν μπορεί να διασφαλίσει δουλειά, ψωμί, ελευθερία, ειρήνη, ούτε με την πιο σχετική, με την καπιταλιστική έννοια των όρων αυτών! Αυτό είναι το πραγματικό περιεχόμενο της χρεοκοπίας του πολιτικού συστήματος απέναντι στο λαό και τη νεολαία. Τα κόμματα του συστήματος στη χώρα πέρασαν τα τελευταία σχεδόν 40 χρόνια «διαβεβαιώνοντας» το λαό πως αν «είμαστε με τους νικητές», αν λειτουργούμε στο πολιτικό, οικονομικό, στρατιωτικό πλαίσιο που αυτοί μας ορίζουν, όλα θα πάνε καλά! Στη βάση αυτής της θέσης χτίστηκαν οι κατά περιόδους «αφηγήσεις» τους και έγιναν όσα έγιναν στη χώρα και στο λαό. Από τη διάλυση της αγροτικής παραγωγής ως τις αντιδραστικές ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις και την εκπαίδευση και από τις πολλαπλές «αγορές του αιώνα» στα αμερικονονατοϊκά εξοπλιστικά προγράμματα ως τους διακανονισμούς των εθνικών λεγόμενων ζητημάτων και των σχέσεων με τους γειτονικούς λαούς. Τώρα –και στην πραγματικότητα ήδη από το 2004- όχι μόνο δεν μπορούν πια να στήσουν «αφηγήσεις», αλλά αποκαλύπτονται και είναι όργανα του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού που προωθεί μια εφιαλτική κατάσταση για το λαό μας, τη χώρα και όλους τους λαούς της περιοχής. Και είναι τόσα βαθιά η ξενοδουλεία συνολικά όλων των τμημάτων και παραγόντων της αστικής τάξης, που ακόμα και αυτοί που δυστροπούν με τις σημερινές εξελίξεις το μόνο που έχουν να «προτείνουν» και να αντιτάξουν είναι η αναζήτηση «λύσεων» στη Ρωσία ή την Κίνα! Δηλαδή η σκέψη τους –στην πραγματικότητα η γκρίνια τους- εξαντλείται στην αναζήτηση, στην ευχή ύπαρξης ενός άλλου -πιο «στοργικού»- προστάτη!
Ο λαός μας αντιμέτωπος με τη νεοαποικιοκρατία
Δεν μπορεί μια χώρα και ένας λαός να υπάρχει, να ζει και να κάνει προκοπή όντας υποθηκευμένος και υποτελής στις απαιτήσεις και τα συμφέροντα των διεθνών τυράννων! Αυτό διδάσκει η ιστορία του ιμπεριαλισμού, η ιστορία των λαών του κόσμου. Αυτό διδάσκει και η Ιστορία του δικού μας λαού, αυτό το δίδαγμα αντιμετωπίζουμε και σήμερα με τον πιο σκληρό τρόπο καθώς (και) ο λαός μας αναμετριέται με τις πολιτικές επαναποικιοποίησης που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των απαντήσεων του ιμπεριαλιστικού κόσμου απέναντι στη βαθιά και συνολική κρίση που ο ίδιος αντιμετωπίζει. Ο αγώνας για την κοινωνική απελευθέρωση, για την επανάσταση και το σοσιαλισμό είναι στη χώρα μας άρρηκτα δεμένος με την ανατροπή της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Η ανατροπή της εξουσίας της αστικής τάξης στη χώρα μας είναι αδύνατη χωρίς την ανατροπή της στρατιωτικής, οικονομικής, πολιτικής κυριαρχίας των ΗΠΑ και των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών μέσα στη χώρα! Αυτοί στην πραγματικότητα αποτελούν τα βάθρα της αστικής εξουσίας. Αυτό σήμερα είναι τόσο φανερό όσο ήταν το Δεκέμβρη του '44, όταν τα τανκς του Σκόμπυ ανέλαβαν να αποκαταστήσουν το ζήτημα της εξουσίας στη χώρα. Και είναι μέσα στην τροχιά των εξελίξεων αυτή η πραγματικότητα να γίνει ακόμα πιο επώδυνα απτή για το λαό και την εργατική τάξη της χώρας, με πολλούς τρόπους το επόμενο διάστημα. Η ήττα της γραμμής της εξάρτησης σήμερα, η αποκάλυψη της χρεοκοπίας της πλατιά στο λαό πρέπει και μπορεί να αποτελέσει αφετηρία για να δυναμώσει και να συγκροτηθεί η κατεύθυνση της αντιιμπεριαλιστικής γραμμής και πάλης μέσα στο κίνημα. Πρέπει ακόμα να αποτελέσει τη βάση της αναγκαίας πολιτικής ρήξης με τη γραμμή του ρεφορμισμού που σε διάφορες παραλλαγές ανακηρύσσει την αποδοχή-υποταγή του λαού στην ιμπεριαλιστική κυριαρχία. Εξάλλου, αυτή ακριβώς η ρεφορμιστική γραμμή αποτέλεσε όλες τις τελευταίες δεκαετίες και την πιο σημαντική βοήθεια για να στερεώσουν οι αστικές πολιτικές δυνάμεις την κυριαρχία τους, το καθεστώς της εξάρτησης και της υποτέλειας. Αυτή η φιλοϊμπεριαλιστική κληρονομιά της ρεφορμιστικής Αριστεράς (της «ΕΟΚ των εργαζομένων», της «αμοιβαίας και επωφελούς συνεργασίας με τις χώρες της ΚΟΜΕΚΟΝ», της αναζήτησης των «εθνικών» τμημάτων της αστικής τάξης με τα οποία θα προχωρούσε η «πραγματική αλλαγή» κ.ο.κ.) είναι και σήμερα δρώσα και παρούσα –με τους αναγκαίους μετασχηματισμούς- στη γραμμή των ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ - και όχι μόνο. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν διανοείται καν πως η προοπτική της χώρας και του λαού βρίσκεται έξω από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, την ιμπεριαλιστική προστασία. Η ηγεσία του ΚΚΕ έχει ανακηρύξει την «ιμπεριαλιστική Ελλάδα» και εν είδει τροτσκιστικής γκρούπας περιφέρει το «επιχείρημα» ότι η θέση της εξάρτησης «αθωώνει» την αστική τάξη της χώρας! Λες και μια ξενόδουλη αστική τάξη δεν είναι απόλυτα εχθρική απέναντι στο λαό και την εργατική τάξη της χώρας (της). Με αυτά και όποια ανάλογα κατασκευάσματα και παρά την καταιγιστική πραγματικότητα, το μόνο που επιδιώκουν είναι να αποφύγουν τη σύγκρουση με τα ιμπεριαλιστικά στηρίγματα της αστικής εξουσίας που αποτελούν τελικά και το θεμέλιο λίθο της αστικής πολιτικής νομιμότητας.
Ωστόσο, ο λαός ζει και αντιμετωπίζει την πραγματικότητα. Βρίσκεται σε αγωνιστικό ξεσηκωμό και, ανεξάρτητα από τις καμπές που θα περάσει η πάλη του, είναι και θα είναι υποχρεωμένος να αναγνωρίσει τους πραγματικούς του εχθρούς και να συγκροτήσει το αντιιμπεριαλιστικό επαναστατικό κίνημα που χρειάζεται για να υπερασπίσει τη ζωή του και να ανοίξει το δρόμο για το μέλλον του.
