Το ιστολόγιο της Προλεταριακής Σημαίας παύει να λειτουργεί. Από αυτό το Σαββατοκύριακο συγχωνεύεται με την ιστοσελίδα του ΚΚΕ(μ-λ) σε μια νέα κοινή ιστοσελίδα της οποίας η διεύθυνση θα είναι η http://www.kkeml.gr/.

30 Απρ 2013

Στο δρόμο της Κόκκινης Πρωτομαγιάς
ΝΑ ΒΑΔΙΣΟΥΜΕ ΜΑΖΙΚΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ!

Εργάτες, εργάτριες, άνεργοι,
αδέλφια μετανάστες, νέοι και νέες

Η Πρωτομαγιά είναι μέρα μνήμης και τιμής για τους πρωτοπόρους εργάτες που θυσιάστηκαν στον αγώνα για την απελευθέρωση της παγκόσμιας εργατικής τάξης και ολόκληρης της κοινωνίας από τις αλυσίδες της μισθωτής σκλαβιάς. Μαζί είναι και ημέρα αγώνα των εργατών όλου του κόσμου ανεξάρτητα από φύλο, θρησκεία και εθνότητα ενάντια στο κεφαλαιοκρατικό σύστημα της βαρβαρότητας και της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Ταυτόχρονα είναι μια ευκαιρία για προβληματισμό και προετοιμασία για αυτά που έρχονται, για το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας.
Για μια ακόμη φορά στην Ιστορία, το καπιταλιστικό σύστημα, βουτηγμένο στην κρίση του, δείχνει το αληθινό πρόσωπό του. Παίρνει πίσω κατακτήσεις και δικαιώματα. Δημιουργεί στρατιές εκατομμυρίων ανέργων. Αρπάζει το ψωμί από το στόμα των εργατών και των παιδιών τους. Ρίχνει στην εξαθλίωση την πλειοψηφία των ανθρώπων στον πλανήτη. Λεηλατεί και καταστρέφει τη φύση. Θέλει να μετατρέψει σε δούλους τους εργάτες και τη νεολαία. Δεν επιτρέπεται καμία ψευδαίσθηση, καμία αυταπάτη και εφησυχασμός. Οι καπιταλιστές και οι ιμπεριαλιστές επιδιώκουν να γυρίσουν τον τροχό της Ιστορίας προς τα πίσω. Αν δεν τους σταματήσουμε, αν δεν ανατρέψουμε αυτό το ιστορικό πισωγύρισμα, δεν θα αυξηθούν μόνο τα φαινόμενα της φτώχειας, της ανεργίας και της εκμετάλλευσης. Μαζί τους θα έρθουν ο φασισμός και ο πόλεμος. Μια νέα εποχή βαρβαρότητας απειλεί, φανερά πια, όλη την ανθρωπότητα!
Το καπιταλιστικό σύστημα έχει γίνει ένας καρκίνος που καταστρέφει τη ζωή, διαλύει ολόκληρες κοινωνίες, εξοντώνει λαούς, υποθηκεύει το μέλλον. Δεν μπορεί να εξανθρωπιστεί, να μετεξελιχτεί, να αξιοποιήσει προς όφελος όλων την τεχνολογική πρόοδο, να εξασφαλίσει δουλειά, ειρήνη και ασφάλεια για όλους τους ανθρώπους. Επιβάλλεται να ανατραπεί και να πεταχτεί στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας και τη θέση του να πάρει μια οργανωμένη κοινωνία ισότητας και αδελφοσύνης. Ο σοσιαλισμός είναι μια αναγκαία και ρεαλιστική διέξοδος. Μπορεί να μην κατάφερε να νικήσει τελεσίδικα στην πρώτη απόπειρα να εφαρμοστεί από εκατομμύρια ανθρώπους, αλλά υπήρξε. Έδειξε την ανωτερότητά του και τη δύναμη να οδηγήσει τις ανθρώπινες κοινωνίες προς το μέλλον.
Ο αγώνας για την ανατροπή του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού θα είναι και πάλι σκληρός και μακροχρόνιος. Για να γίνει νικηφόρος πρέπει να έχει επικεφαλής την εργατική τάξη -αυτήν τη φορά πιο ώριμη, συνειδητοποιημένη και αποφασιστική- μια τάξη που στους ώμους της πέφτει η μοίρα να απελευθερώσει όλη την κοινωνία από τις αλυσίδες της καταπίεσης. Σε αυτήν τη συνεχή δοκιμασία και την αγωνιστική πορεία η εργατική τάξη θα αναγεννήσει τη δικιά της γνήσια ηγεσία, θα ξανασυναντήσει τις αληθινές και σύγχρονες κομμουνιστικές ιδέες, θα ανασυντάξει τις γραμμές της και θα βάλει τις βάσεις για την οργάνωση του κομουνιστικού κόμματος. Όλα αυτά δεν θα γίνουν στα χαρτιά και στα λόγια, αλλά μέσα στη φωτιά της ταξικής πάλης, στις καθημερινές μάχες της αντίστασης, στις προσπάθειες οργάνωσης των εργατικών και λαϊκών αγώνων. Εκεί θα γεννηθούν και θα δοκιμαστούν οι πρωτοπόροι εργάτες και όλοι όσοι θέλουν να υπηρετήσουν τα ευγενή ιδανικά της ισότητας και του σοσιαλισμού.
Μερτικό σε αυτήν τη νέα προσπάθεια αναλογεί και στους εργάτες, Έλληνες και μετανάστες, που μαζί με τους άνεργους, την απόκληρη νεολαία και τη λαϊκή πλειοψηφία, στενάζουν κάτω από την βάρβαρη πολιτική των μνημονίων, της Τρόικας και των κυβερνήσεων τους. Και εδώ δεν χωρά καμία αυταπάτη. Όσο παραμένουμε σκυφτοί, απομονωμένοι και φοβισμένοι, αυτοί θα συνεχίσουν να μας βυθίζουν στην εξαθλίωση. Θα συνεχίσουν να κατεβάζουν τους μισθούς σε επίπεδα πείνας, να μετατρέπουν τους εργαζόμενους σε δουλοπάροικους, να καταστρέφουν κάθε κοινωνική παροχή και δικαίωμα, να ξεπουλούν τη χώρα στις ξένες πολυεθνικές και τους ντόπιους συνεργάτες τους. Αυτή η επίθεση δεν μπορεί να σταματήσει με ικεσίες, εκλογές και προσμονή για δήθεν αριστερές κυβερνήσεις. Ο μόνος φραγμός είναι ο οργανωμένος λαός και η συγκρότηση του εργατικού κινήματος σε αγωνιστική και επαναστατική κατεύθυνση. Η οικοδόμηση ενός ισχυρού μετώπου αντίστασης και πάλης, ενός κινήματος διεκδίκησης, καθημερινού αγώνα με στόχο τη ριζική ανατροπή των συσχετισμών.
Ο αγώνας για ανεξαρτησία και σοσιαλισμό γίνεται επίκαιρος και επιτακτικά αναγκαίος. Σε αυτήν την υπόθεση οφείλουν να στρατευτούν οι εργάτες, οι άνεργοι και οι νέοι. Να συγκροτήσουν εκ νέου τα σωματεία και τα συνδικάτα. Να στήσουν λαϊκές οργανώσεις μάχης. Να επιβάλουν την κοινή δράση και την αγωνιστική ενότητα. Να ξεπεράσουν τις εκλογικές αυταπάτες και να συ-γκρουστούν με αυτούς που τις σπέρνουν. Η Πρωτομαγιά, ημέρα αγώνα και θυσίας της παγκόσμιας εργατικής τάξης να γίνει παράδειγμα και οδηγός για τις μάχες που έρχονται.     

ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΓΙΑ ΜΑΖΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΠΑΡΩΝ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ!
Συνελεύσεις και απεργία!

Καθημερινές είναι πια οι διώξεις με δεκάδες συναδέλφους σε όλη τη χώρα να οδηγούνται σε απόλυση. Παράλληλα εξελίσσεται η επιχείρηση κατασκευής «επιόρκων» για να γίνει ακόμα πιο βαριά η πολιτική της τρομοκρατίας και να επιταχυνθεί η πορεία των μαζικών απολύσεων. Εξάλλου προωθούνται ταυτόχρονα οι διαδικασίες για την υλοποίηση της αξιολόγησης, της επιχείρησης δηλαδή που θέλει να επιβάλλει ισόβια υποταγή στους εκπαιδευτικούς που κρίνονται μαζικά και προκαταβολικά «ανεπαρκείς», για τα διαλυμένα σχολειά των μνημονίων. Την ίδια ώρα έχει αναγγελθεί η κατάργηση των διορισμών μονίμων και αναπληρωτών, η ουσιαστική κατάργηση της οργανικότητας και των δωρεάν βιβλίων. Όσο για τα δώρα, τη σύνταξη, το εφάπαξ, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και αυτό που ονομάζεται πραγματικός μισθός, μοιάζουν κιόλας με ανάμνηση!

Αυτά μέχρι χθες…
Χτες (25/4) το μεσημέρι ανακοίνωσαν την αύξηση του διδακτικού ωραρίου κατά μέσο όρο τρείς ώρες την εβδομάδα. Το βράδυ «συμπλήρωσαν» την ανακοίνωση αυτή με Προεδρικό Διάταγμα που προβλέπει πώς θα εφαρμοστούν οι υποχρεωτικές μεταθέσεις παντού στην Ελλάδα, ως τις 15 Ιουνίου! Προφανώς «αύριο» θα ανακοινώσουν την ανάκληση χιλιάδων οργανικών θέσεων (η διαδικασία έχει κιόλας ξεκινήσει στην Αβάθμια). Και «μεθαύριο», θα εισβάλλουν στα σχολεία, επιθεωρητές και αξιολογητές για να μας ανακρίνουν, να μας διαχωρίσουν, να μας ζητήσουν δηλώσεις νομιμοφροσύνης και συμμετοχής σε όλα τα εγκλήματα που η πολιτική τους προωθεί ενάντια στους μαθητές μας και το λαό… Μπορεί όμως να διοργανωθούν συσσίτια σε στρατόπεδα ή να κληρωθούν κάρτες ιατρικής περίθαλψης για κάποιους τυχερούς. Μπορεί ακόμα να διοριστούν αναπληρωτές μέσω ΕΣΠΑ …στις 29 Ιούνη(!), όπως ακριβώς ανακοινώθηκε η πρόσληψη αναπληρωτών ειδικής αγωγής που θα παρουσιαστούν στις 26/4, δηλαδή τη μέρα που κλείνουν τα σχολεία για τις γιορτές του Πάσχα!!

Και να είμαστε σίγουροι: Τόσο μέσα στις διακοπές του Πάσχα, όσο και μέσα στο καλοκαίρι έρχονται νέα αντιδραστικά μέτρα που αφορούν το νέο λύκειο και την ΤΕΕ, ενώ πληθώρα αντεργατικών εγκυκλίων προετοιμάζονται για να εξειδικεύσουν παραπέρα την επίθεση.

Συνάδελφοι σε ποιο μέλλον (να) πάμε;…
«Ιθαγενείς» (με τα καθρεφτάκια τους), διωκόμενοι, τρομοκρατημένοι, πεινασμένοι, ανθρωποφύλακες στοιβαγμένων και επίσης πεινασμένων παιδιών, νομάδες της επικράτειας, κυνηγοί σεμιναρίων και «προσόντων» και ο καθένας μόνος του με τον αξιολογητή του; ή
Εργαζόμενοι με δικαιώματα και αξιοπρέπεια, που τα διεκδικούμε και τα υπερασπιζόμαστε με τη συλλογική μας δύναμη, μαζί με τους μαθητές μας και όλο το λαό;
Η αλήθεια είναι ότι… Το σύστημα κατάφερε να μας φέρει την πρώτη εκδοχή του μέλλοντος πολύ κοντά πια, ενώ η δεύτερη και πιο ζοφερή εκδοχή του, πλησιάζει όλο και πιο κοντά μας όσο δεν την αντιπαλεύουμε.

Αλήθεια συνάδελφοι πόσο μακρινή θα είναι αυτή η δεύτερη εκδοχή το Σεπτέμβρη αν δεν δώσουμε τώρα τη μάχη που έχουμε μπροστά μας;

Με τους δίπλα μας, το λαό και τους μαθητές μας, πώς θα γίνουμε σύμμαχοι και συναγωνιστές; Δηλώνοντας υποταγή στις απολύσεις και στη διάλυση του σχολείου γιατί αυτό απαιτούν τα «δελτία των 8», που «εκφράζουν» το λαό; Ή παλεύοντας και υπερασπίζοντας έτσι τα συμφέροντα όλων των εργαζομένων και της νεολαίας;
  • ü Από «τους πάνω» (τρόικα, κυβέρνηση, υποταγμένη συνδικαλιστική ηγεσία, ΜΜΕ) μόνο και άλλα δεινά μπορούμε να περιμένουμε. Η κυβέρνηση, τα κόμματα και οι μηχανισμοί του συστήματος σφαγιάζουν δικαιώματα, γκεμπελίζουν, τρομοκρατούν, ισοπεδώνουν, βασισμένοι στην αδράνειά μας, στην υποχώρηση μας. Όμως δεν είναι ανίκητοι αν εμείς κινηθούμε αποφασιστικά κι ανυποχώρητα και κυρίως ενωμένοι!
  • Δεν υπάρχουν «σωτήρες» των εργαζομένων και των λαών. Το τι έχουμε και τι χάνουμε κάθε φορά, καθορίζεται από τη δικιά μας μαζική αποφασιστική παρουσία και πάλη. Δεν θα μας σώσει μια «άλλη κυβέρνηση» ή μια «άλλη ΟΛΜΕ». Φτάσαμε ως εδώ με την ολέθρια λογική της ανάθεσης και της κοινοβουλευτικοποίησης του κινήματος!
1. Αμέσως μετά το Πάσχα πρέπει να κινητοποιηθούμε με συνελεύσεις, με απεργίες και μέσα στις εξετάσεις!. Να μην κάνουμε «μια ακόμα διαμαρτυρία» ,ή το γνωστό «αγώνα των 40 αιτημάτων», ούτε «συμβολικές» (δηλαδή εικονικές) κινητοποιήσεις, αλλά πραγματικό αγώνα, βασισμένο σε μαζικές αποφάσεις των ΓΣ των ΕΛΜΕ και Διδ. Συλλόγων. Αγώνα για την ανατροπή της αύξησης του ωραρίου και της αξιολόγησης, για να πάρουν πίσω διώξεις και απολύσεις, για να μην περάσει η κατάργηση της οργανικότητας και των δωρεάν βιβλίων, για να καλυφθούν όλα τα κενά στα σχολεία και όλες οι λειτουργικές τους δαπάνες χωρίς ούτε ένα ευρώ από την τσέπη των γονιών.
2. Προτείνουμε-απαιτούμε άμεση σύγκληση της Συνέλευσης των Προέδρων των ΕΛΜΕ και των Διδ. Συλλόγων. Αλήθεια αν όχι τώρα σε ποιές συνθήκες τα ΔΣ της ΟΛΜΕ-ΔΟΕ θα κρίνουν αναγκαία τη σύγκληση αυτή;

ΟΛΟΙ στην απεργιακή συγκέντρωση της Πρωτομαγιάς Μουσείο 11 πμ.
26/4/2013 

Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών

1 ΜΑΗ, ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ

Από τις πιο γνωστές φράσεις που ακούγονται μαζί με την 1 ΜΑΗ είναι η «δεν είναι αργία, είναι απεργία». Μία φράση που περικλείει το περιεχόμενο μιας μέρας που σημάδεψε την ιστορία και γιορτάστηκε όσο λίγες, από τους λαούς και την εργατική τάξη ανά τον κόσμο. Και γιορτάστηκε ακριβώς σαν απεργία, που ο κόσμος της δουλειάς βγαίνει στον δρόμο και αγωνίζεται για αυτά που έχει και για αυτά που θέλει να κερδίσει.
Γιατί όμως μία μέρα που δίνει το στίγμα των εργατικών αγώνων το σύστημα προσπαθεί να το μετατρέψει σε αργία; Σίγουρα δεν το κάνει από φιλολαϊκά αισθήματα, αντίθετα μετατρέποντας μία μέρα αγώνα σε άλλη μία μέρα αργίας προσπαθεί να την απογυμνώσει από το ταξικό της περιεχόμενο και να της δώσει έναν επετειακό χαρακτήρα. Έτσι αφού θα την έχει απονομιμοποιήσει στα μάτια του λαού θα μπορεί να την μεταφέρει ή να την ακυρώνει κατά πως αυτό το βολεύει. Αυτό προσπαθήθηκε να γίνει και φέτος μέσω της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ελληνικού Εμπορίου, που αποφάσισε ότι η μέρα της πρωτομαγιάς θα μεταφερθεί μετά το Πάσχα γιατί έτσι βολεύει τα καταστήματα..!!!
1 ΜΑΗ 2013
Η πρωτομαγιά του 2013 μας βρίσκει να βιώνουμε μία πρωτοφανή επίθεση στα δικαιώματα όλου του λαού, πολύ περισσότερο της εργατικής τάξης. Μετά από τρία μνημόνια ακόμα και η λέξη δικαίωμα βρίσκεται υπό διωγμό. Οι μισθοί και οι συντάξεις βρίσκονται σε ελεύθερη πτώση, βασικά κεκτημένα όπως η υγεία μετατρέπονται σε είδη πολυτελείας, τα χαράτσια και το κάθε είδους φορομπηχτικό μέτρο δίνει και παίρνει. Ενώ ο δημόσιος πλούτος ξεπουλιέται για πενταροδεκάρες προς όφελος των ιμπεριαλιστών, που ήρθαν σαν τα κοράκια να ξεζουμίσουν το λαό, που η αστική τάξη παρέδωσε δεμένο με χίλιους δύο μηχανισμούς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό που γίνεται στην Χαλκιδική, που αφού παρέδωσαν ένα ολόκληρο βουνό στα χέρια της καναδικής Eldorado Gold, το έζωσαν με κάθε είδους δύναμη καταστολής για να προφυλάξουν τα κέρδη της εταιρίας, απέναντι στους κατοίκους που αγωνίζονται για τη ζωή τους. Τέλος το σκηνικό της εξαθλίωσης δένει με τα κάθε είδους φασιστικά μορφώματα όπως η Χρυσή Αυγή, να λειτουργούν σαν το μαντρόσκυλο του συστήματος, κάνοντας της βρώμικες δουλειές που δεν θέλει να κάνει η αστυνομία.
Όπως και στην υπόλοιπη κοινωνία η επίθεση στον χώρο των πανεπιστημίων δεν έχει τέλος. Αντίθετα βλέπουμε να εντείνεται μέρα με την μέρα. Μην ξεχνάμε πως για χρόνια έφερναν νόμους στην προσπάθειά τους να χτυπήσουν το δικαίωμα στις σπουδές, ειδικά για τα πιο λαϊκά στρώματα.  Με την έναρξη της κρίσης και την ένταξη στα μνημόνια όμως η επίθεση πήρε ακόμα πιο αναβαθμισμένα χαρακτηριστικά. Ξεκίνησαν με τον νόμο πλαίσιο που περιελάμβανε όλα αυτά που χρόνια τώρα προσπαθούν να περάσουν, συνέχισαν με το σχέδιο «Αθηνά», ενώ αυτό που φαίνεται να έχουμε μπροστά μας πλέον είναι τα δίδακτρα και οι διαγραφές. Ο στόχος τους είναι ξεκάθαρος, να πετάξουν όσο το δυνατόν περισσότερους φοιτητές από τα ΑΕΙ-ΤΕΙ, να κλείσουν την είσοδο προς την τριτοβάθμια εκπαίδευση και να την αναπροσαρμόσουν στις ανάγκες που διαμορφώνονται στην αγορά εργασίας κάτω από τις επιταγές των ιμπεριαλιστών της ΕΕ και του ΔΝΤ.
Η ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ
Να μην ψαρώνουμε με τα παραμύθια για δήθεν ανάπτυξη και φώς στο τούνελ. Όταν μιλάνε για ανάπτυξη εννοούν την δική τους ανάπτυξη στις δικές μας πλάτες. Εξάλλου την είδαμε την ανάπτυξή τους στα φραουλοχώραφα της Νέας Μανωλάδας, με τους εργάτες να δουλεύουν σε συνθήκες που, μόνο με  τριτοκοσμική χώρα θα μπορούσαν να συγκριθούν, απλήρωτοι για μήνες και αντιμέτωποι με την ανοιχτή τρομοκρατία των όπλων όταν διεκδίκησαν ακόμα και αυτά τα μεροκάματα πείνας που παίρνουν. Να είμαστε σίγουροι πως, αν σήμερα στην θέση αυτή είναι μετανάστες αύριο θα είναι Έλληνες που και αυτοί θα βρεθούν αντιμέτωποι με την τρομοκρατία προκειμένου να συνεχίσουν να κερδίζουν τα αφεντικά, ντόπια και ξένα. Μόνο με μαζικούς και παρατεταμένους αγώνες μπορούμε να κερδίσουμε τα δικαιώματά μας, γι' αυτό και είναι βασικό να πάρουμε την υπόθεση της απεργίας στα δικά μας χέρια.  Να κατέβουμε στις απεργιακές συγκεντρώσεις είτε βρισκόμαστε στις μεγάλες πόλεις είτε στην επαρχία δίνοντας μαχητικό και αγωνιστικό στίγμα. Να φωνάξουμε για άλλη μια φορά πως η ζωή και το μέλλον μας βρίσκεται στην πάλη ενάντια στους εκμεταλλευτές και η θέση μας στον δρόμο, στο πλευρό του αγωνιζόμενου λαού και της εργατικής τάξης. Να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας σε σπουδές-δουλειά-ελευθερίες κόντρα στην εξαρτημένη αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές προστάτες της.

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΑΕΙ-ΤΕΙ

ΤΗΝ 1η ΜΑΗ ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ!

ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ
ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ
ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ!
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: 11.00 π.μ. - ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ
 
Η Εργατική Πρωτομαγιά είναι μέρα απεργίας και ταξικού αγώνα! Και σε αυτό η εργατική τάξη δεν χρειάζεται τη συναίνεση καμιάς κυβέρνησης. Η προκλητική απόφαση του υπουργείου Εργασίας να μεταφέρει την αργία της Πρωτομαγιάς πρέπει να πέσει στο κενό! Η απεργία της 1ης Μάης δεν παζαρεύεται! Δεν θα γίνει και αυτή παρανάλωμα στο βωμό των μνημονίων και της ισοπέδωσης δικαιωμάτων και κατακτήσεων. Δεν θα χαρίσουμε την ιστορία και τα σύμβολα της εργατιάς, αυτά που με λύσσα θέλουν να διαγράψουν το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του.
Την Πρωτομαγιά απεργούμε και βγαίνουμε μαζικά στους δρόμους! Διαδηλώνουμε και αντιστεκόμαστε στη βάρβαρη πολιτική που επιβάλλουν τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία της τρόικας και πρόθυμα εφαρμόζει η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ! Υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις μας. Διεκδικούμε πλήρη και σταθερή δουλειά, συλλογικές συμβάσεις, αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις. Παλεύουμε ενάντια στην πολιτική της ανεργίας, της φτώχειας και της ανασφάλειας, ενάντια στη διάλυση των εργασιακών σχέσεων. Αγωνιζόμαστε ενάντια στην κρατική καταστολή, την περιστολή των δημοκρατικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών, τη φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής. Αγωνιζόμαστε στο πλευρό του λαού της Χαλκιδικής ενάντια στην καταστροφή που απαιτούν οι περίφημες «επενδύσεις» τους. Υψώνουμε ταξικό τείχος ενάντια στο ρατσιστικό μίσος και τις φασιστοσυμμορίες, που τροφοδοτούν και τροφοδοτούνται από την κυρίαρχη πολιτική. Εκφράζουμε την ταξική αλληλεγγύη μας στα ταξικά μας αδέλφια, τους μετανάστες και παλεύουμε μαζί τους ενάντια στα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα, στην κτηνωδία του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, στην απαξίωση της ανθρώπινης ζωής, στη δολοφονική, καταστροφική πολιτική που γεννά το σύστημά τους και η κρίση του. Η Μανωλάδα του σήμερα είναι οι Ειδικές Οικονομικές Ζώνες (ΕΟΖ) του αύριο. Είναι το μέλλον που κρύβεται πίσω από την «ανταγωνιστική οικονομία» και την «ανάπτυξή» τους.

Εργαζόμενοι, εργαζόμενες
Η σαρωτική επίθεση που έχουν εξαπολύσει οι δυνάμεις του κεφαλαίου ενάντια στην εργατική τάξη όχι μόνο δεν θα σταματήσει αλλά θα ενταθεί, θα γίνει ακόμη πιο σφοδρή. Κάθε μέτρο που περνάει, κάθε κίνησή τους που μένει αναπάντητη τους κάνει ακόμη πιο επιθετικούς, ακόμη πιο αχόρταγους. Εκμεταλλεύονται τον αρνητικό για μας συσχετισμό δύναμης. Εκμεταλλεύονται την ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική αποσυγκρότηση του εργατικού κινήματος. Αξιοποιούν τις υποταγμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, και τη βρόμικη, διαλυτική δουλειά που κάνουν εδώ και δεκαετίες μέσα στα συνδικάτα. Αξιοποιούν τις διασπαστικές λογικές και τη μετατροπή των συνδικάτων σε κομματικά παραμάγαζα. Αξιοποιούν τις εκλογικές αυταπάτες, τη λογική της εύκολης λύσης και της ανάθεσης, που σύσσωμη η ρεφορμιστική Αριστερά καλλιεργούσε και συνεχίζει να καλλιεργεί στο λαό και τους εργαζόμενους. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι όσο οι πλατιές εργαζόμενες μάζες μένουν στη γωνία, όσο το εργατικό κίνημα παραμένει άμαζο και αδύναμο τόσο η βάρβαρη πολιτική τους θα πετυχαίνει νίκες σε βάρος μας. Και χρησιμοποιούν κάθε μέσο για να παραμείνει το εργατικό κίνημα σε αυτήν την κατάσταση: ΜΑΤ, χημικά, επιτάξεις απεργών, διώξεις συνδικαλιστών, απολύσεις, πειθαρχικά, τρομοκρατία, σφαίρες στο ψαχνό...
Είναι στο χέρι μας να τους σταματήσουμε! Είμαστε οι μόνοι που μπορούμε να το κάνουμε! Να αντιστρέψουμε την κατεύθυνση διάλυσης και υποχώρησης που επιβάλλουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες. Να σπάσουμε τις αντιλήψεις που επιβλήθηκαν και οδήγησαν τις εργατικές κατακτήσεις δεκαετίες πίσω. Να σπάσουμε τη μοιρολατρία και το φόβο. Να ξαναμάθουμε την αντίσταση στην επίθεση του αφεντικού, την αποκάλυψη των εκβιασμών, τη δύναμη του συλλογικού αγώνα, την αλληλεγγύη στους αγώνες που ξεσπούν. Να αναγνωρίσουμε τους φίλους και τους εχθρούς, να οικοδομήσουμε ένα πλατύ ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ από κοινού με τους υπόλοιπους εργαζόμενους, τους μετανάστες, τους ανέργους, τη νεολαία, το λαό. Για την ανατροπή της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της αστικής κυριαρχίας. Για την πραγματική κοινωνική απελευθέρωση.

Ταξική Πορεία

Εργατική Πρωτομαγιά (μαθητές)

Η εργατική Πρωτομαγιά δεν είναι αργία, δεν είναι γιορτή της άνοιξης και των λουλουδιών όπως θέλουν να την παρουσιάζουν για να ηρεμήσουν τα πνεύματα. Είναι ΑΠΕΡΓΙΑ και ΠΑΛΗ ΤΑΞΙΚΗ. Έξι χρόνια μετά τον αιματοχυμένο αγώνα των εργατών στο Σικάγο το 1886 με σύνθημα "8 ώρες δουλειά 8 ώρες ανάπαυση 8 ώρες ύπνου" στην Ελλάδα γίνεται η πρώτη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση με βασικά αιτήματα ΟΚΤΑΩΡΟ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ, ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΡΓΙΑ. Αιτήματα που σήμερα, 121 χρόνια μετά, είναι επίκαιρα.
Έναν αιώνα αργότερα το κεφάλαιο και οι εκφραστές του δεν διστάζουν να παζαρεύουν τα δικαιώματα που κατέκτησε ο λαός με το αίμα του.
ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΛΑΟ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΓΙΑ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΣΤΕ
ΜΑΘΗΤΕΣ ΚΑΙ ΜΑΘΗΤΡΙΕΣ, ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ, ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ


ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

1Η ΜΑΗ-ΑΠΕΡΓΙΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ! (Βοιωτία)

Εργάτες, εργαζόμενοι, άνεργοι και νέοι,
Η Εργατική Πρωτομαγιά είναι παγκόσμια μέρα αντίστασης και αγώνα της εργατικής τάξης ενάντια στην εκμετάλλευσή της από τους καπιταλιστές. Για αυτό είναι ΑΠΕΡΓΙΑ και δεν είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης με καμία κυβέρνηση και εργοδότη. Εμπνευσμένη από τον αγώνα των εργατών στο Σικάγο για την κατάκτηση του 8ώρου το 1886, παραμένει πιο επίκαιρη από ποτέ. Για αυτό και σήμερα πιο πολύ από ποτέ, είναι καθαρό ότι η τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ παίζει το παιχνίδι της εργοδοσίας, μεταφέροντας τον εορτασμό της Εργατικής Πρωτομαγιάς σαν αργία στις 7/5.
Η κυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, εφαρμόζει πρόθυμα τις επιταγές των ιμπεριαλιστικών επιτελείων της τρόϊκας και της εργοδοσίας. Περνάμε μία περίοδο που διαλύονται μπροστά στα μάτια μας όλα τα εργασιακά δικαιώματα που με αγώνες και αίμα επέβαλε η εργατική τάξη στη χώρα μας. Σταθερό 8ωρο πενθήμερο, συλλογικές συμβάσεις-διαπραγματεύσεις, ασφάλιση και δωρεάν υγεία-περίθαλψη. Καταργείται το ίδιο το δικαίωμα στη δουλειά, φτάνοντας την ανεργία σε πρωτοφανέρωτους αριθμούς! Μαζί με αυτά συνεχίζεται η άγρια καταλήστευση με τη φοροεισπρακτική λαίλαπα, η ελεύθερη πτώση των μισθών και των συντάξεων, η άγρια καταστολή των λαϊκών κινητοποιήσεων και η επιχείρηση διάσπασης των ελλήνων και ξένων εργατών από τη ναζιστική-φασιστική οργάνωση της Χρυσής Αυγής, η οποία όλο και πιο συχνά χρησιμοποιείται από το σύστημα ενάντια στους εργατικούς αγώνες. Φορτώνουν όλο το βάρος της κρίσης που αυτοί δημιούργησαν στις πλάτες του εργαζόμενου λαού. Η φτώχεια και η πείνα αφορούν πλέον το σύνολο του λαού και της νεολαίας. Παράλληλα με αυτά, η τρομερή ανεργία μπορεί μεν να προκύπτει από την κρίση, αξιοποιείται όμως από την κυβέρνηση και το κεφάλαιο για να εκβιάζει ακόμα περισσότερο τους εργαζόμενους.
Όλα αυτά που περιγράφουμε παραπάνω και ακόμα περισσότερα, τα βιώνουμε καθημερινά στο πετσί μας. Η σαρωτική επίθεση που έχουν εξαπολύσει οι δυνάμεις του κεφαλαίου ενάντια στην εργατική τάξη όχι μόνο δε θα σταματήσει αλλά θα ενταθεί, θα γίνει ακόμη πιο σφοδρή. Στην πολιτική αυτή βρίσκουν συμπαράσταση από την ξεπουλημένη συνδικαλιστική ηγεσία της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, που όλα αυτά τα χρόνια φροντίζει να αφοπλίζει την εργατική τάξη και το λαό από κάθε δυνατότητα διεκδίκησης και αγώνα, παραδίνοντας τους εργαζόμενους βορά στις ορέξεις της εργοδοσίας. Τη στιγμή που καταπατείται κάθε εργασιακό δικαίωμα πάνε σε διάλογο με τους Βιομηχάνους. Καμώνονται πως δεν καταλαβαίνουν οι ξεπουλημένοι εργατοπατέρες, ότι δεν υπάρχει διάλογος με το δήμιο σου. Από κοντά το ΚΚΕ-ΠΑΜΕ που όλα αυτά τα χρόνια με τη διασπαστική τακτική του και τις απόψεις του, μετατρέποντας τα συνδικάτα σε κομματικά παραρτήματα, απομάκρυνε τους εργαζόμενους από τα συνδικάτα. Την ίδια τακτική εγκαινιάζει πλέον και ο ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθεί να χρησιμοποιήσει τα σωματεία ως εφαλτήριο για να πλασαριστεί στην κυβέρνηση και να διαχειριστεί-εξωραΐσει το ίδιο άθλιο σύστημα εκμετάλλευσης.
Εργάτες, εργαζόμενοι, άνεργοι και νέοι,
Δε μας μένει άλλος δρόμος, παρά ΝΑ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ και ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ξανά και ξανά. Θα χρειαστεί μαζικός και παρατεταμένος αγώνας για να ξανακερδίσουμε τα δικαιώματά μας. Τα όπλα μας για αυτό τον αγώνα είναι η ΑΠΕΡΓΙΑ, η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ στους αγώνες που ξεσπούν, η ΕΝΟΤΗΤΑ και η ΤΑΞΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ στα σωματεία. Να βάλουμε τέλος στις αντιλήψεις που οδήγησαν το εργατικό κίνημα από ήττα σε ήττα.
Ο πλούτος που παράγουμε αρπάζεται βίαια από τους εκμεταλλευτές μας. ΝΑ ΤΟΥΣ ΦΡΑΞΟΥΜΕ ΤΟ ΔΡΟΜΟ. Να δώσουμε τη μάχη αποφασιστικά για να ανατραπεί η πολιτική των μνημονίων, η πολιτική της κατεδάφισης των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων, η πολιτική της εκμετάλλευσης. 

ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ!


Πρωτοβουλία Αριστερής Αντιιμπεριαλιστικής Συνεργασίας 
ΒΟΙΩΤΙΑΣ

1η ΜΑΗ 2013: ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ ΚΑΙ ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΥΜΕ (Πειραιάς)

Απεργούμε και διαδηλώνουμε, γιατί η εργατική Πρωτομαγιά είναι ΑΠΕΡΓΙΑ, δεν είναι αργία. Δεν μεταφέρεται κατά το πώς βολεύει και εξυπηρετεί την κυβέρνηση, το κεφάλαιο και την εργοδοσία. Γιατί η Πρωτομαγιά είναι ημέρα αγώνα για την εργατική τάξη ενάντια σε αυτούς και όσους την εκμεταλλεύονται και την καταπιέζουν, στερώντας της τον πλούτο που παράγει. Είναι παγκόσμια ημέρα της εργατιάς, που συμβολίζει τις θυσίες και τα ποτάμια αίματος που έχουν χυθεί για να κατακτηθούν όσα δικαιώματα σήμερα γκρεμίζονται.
Απεργούμε και διαδηλώνουμε για το δικαίωμα στη δουλειά. Ενάντια στην πολιτική των απολύσεων, της ανεργίας, της πείνας, της φτώχειας, της εξαθλίωσης, που επιβάλει ο ιμπεριαλισμός (ΔΝΤ-ΕΕ) και το ντόπιο κεφάλαιο. Ενάντια στα νέα βάρβαρα μέτρα που προωθεί για λογαριασμό τους η τρικομματική κυβέρνηση, οδηγώντας τα όποια εργασιακά δικαιώματα στο εκτελεστικό απόσπασμα και εντείνοντας από την άλλη την φοροληστρική επιδρομή. Ενάντια στον εργασιακό και κοινωνικό ΜΕΣΑΙΩΝΑ που παίρνει σάρκα και οστά, μέρα με τη μέρα, προκειμένου να πληρώσουμε, με ιδρώτα και αίμα, την κρίση τους, την «ανάπτυξη» τους και τα κέρδη τους. Γιατί η Μανωλάδα, δεν είναι εξαίρεση που αφορά το πιο αδύναμο και εκμεταλλεύσιμο κομμάτι της εργατικής τάξης, τους μετανάστες εργάτες γης. Είναι εικόνα από το εφιαλτικό μέλλον που ετοιμάζουν για όλους τους εργαζόμενους, για όλο το λαό. Απεργούμε και διαδηλώνουμε για Συλλογικές Συμβάσεις, για αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, για 8ωρο με πλήρη ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα, για μόνιμη και σταθερή εργασία.
Απεργούμε και διαδηλώνουμε για το δικαίωμα στην δημόσια δωρεάν παιδεία και υγεία. Ενάντια στο κλείσιμο των βρεφονηπιακών σταθμών, των σχολείων, των σχολών, των πρωτοβάθμιων κέντρων υγείας, των νοσοκομείων. Ενάντια στη πολιτική που πετάει τα παιδιά των εργατικών-λαϊκών στρωμάτων έξω από την εκπαιδευτική διαδικασία. Που καταδικάζει ανέργους στο θάνατο και έγκυες γυναίκες να γεννούν στους δρόμους.
Απεργούμε και διαδηλώνουμε για τα δημοκρατικά μας δικαιώματα και τις ελευθερίες. Ενάντια στη κλιμακούμενη κρατική τρομοκρατία και καταστολή, στη ραγδαία φασιστικοποίηση της δημόσιας και πολιτικής ζωής, που αποτελούν αναγκαίο συμπλήρωμα και εργαλείο του συστήματος για την εμπέδωση της βαρβαρότητας. Η προσπάθεια όμως, να χτυπήσουν τους αγώνες και να τρομοκρατήσουν το λαό σπάει τα μούτρα της μπροστά στη δύναμη των μαζικών ενωτικών λαϊκών αγώνων. Αυτό δείχνει ο ανυποχώρητος αγώνας των κατοίκων στη Χαλκιδική που υπερασπίζονται τον τόπο τους, αμφισβητώντας το μοντέλο «ανάπτυξης» κυβέρνησης- κεφαλαίου.
Απεργούμε και διαδηλώνουμε για το δικαίωμα στη ζωή. Για να ανατραπεί η βάρβαρη και ταξική επίθεση που μας γυρίζει πίσω, πριν από την αιματοβαμμένη Πρωτομαγιά του 1886 στο Σικάγο, χτίζοντας τα σύγχρονα καπιταλιστικά σκλαβοπάζαρα. Γιατί το δικαίωμα στη ζωή κατακτιέται στο δρόμο με μαζικούς λαϊκούς αγώνες, όχι στις κάλπες. Κατακτιέται στο πεδίο της ανειρήνευτης ταξικής πάλης και αναμέτρησης, όχι στα τραπέζια της συνδιαλλαγής-συνδιαχείρισης και ταξικής συνεργασίας. Κατακτιέται στη σύγκρουση με το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό, όχι στα τραπέζια της διαπραγμάτευσης με τους δυνάστες. Δεν θα γίνουμε ούτε δούλοι και ραγιάδες, ούτε επαίτες και ελεήμονες. Γιατί δεν χρωστάμε τίποτε και σε κανέναν, αντίθετα μας χρωστάνε τα πάντα.
Να απομονωθούν οι φωνές της υποταγής, οι ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, που από εργοδοτικοί γίνανε εργοδότες (προγράμματα ΚΟΧ) και τώρα θέλουν να σώσουν τις «ελληνικές» τράπεζες. Μαζί με αυτούς και όσους έβαλαν πλάτη μετατρέποντας τα σωματεία και τα συνδικάτα από όπλα των εργατών σε εργαλεία συμβιβασμού. Να αποδυναμωθούν η ανάθεση και οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες που μπαίνουν ανάχωμα στην οργάνωση και την ανάπτυξη των αγώνων. Να πάρουμε τους αγώνες στα χέρια μας, να μετατρέψουμε τα σωματεία σε όργανα πάλης, να ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ την ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ και τη ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ σε κάθε χώρο δουλειάς, σπουδών και γειτονιάς. Να προωθήσουμε την ενότητα στη δράση και στη βάση των κοινών συμφερόντων ενάντια στους κοινούς εχθρούς, κόντρα στις διασπαστικές λογικές που αποδυναμώνουν τους αγώνες.
Η εργατική Πρωτομαγιά που ενσαρκώνει τους ηρωικούς αγώνες, ενάντια στη βαρβαρότητα και τη κτηνωδία του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, για έναν κόσμο χωρίς πολέμους και για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο, πρέπει να αποτελέσει εφαλτήριο αγωνιστικής ανάτασης. Για να ανοίξει ο δρόμος του λαού. Για να σπάσουν τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και να γίνει ο λαός αφέντης στο τόπο του. Για να σπάσουν οι αλυσίδες της μισθωτής σκλαβιάς.

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: 11πμ, ΜΟΥΣΕΙΟ, ΠΑΤΗΣΙΩΝ

Λαϊκή Αντίσταση
(Πειραιά)

1η Μάη: Των εργατών, των λαών, των καταπιεσμένων! (Σάμος)

Μαζική αντίσταση και αγώνας ενάντια στους 
προστάτες και τους εκμεταλλευτές μας!
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ Μ. ΤΕΤΑΡΤΗ 10 ΠΜ ΣΤΟ ΒΑΘΥ (ΠΙΑΤΣΑ ΤΑΞΙ)

Μύρισε αίμα εργατών η άνοιξη εφέτος! Δεν ήταν τώρα στη Ν. Αφρική, αλλά στη Μανωλάδα. Όμως, πόσοι απλήρωτοι έλληνες και μετανάστες εργάτες και εργαζόμενοι μένουν ή διώχνονται από τη δουλειά τους στη Σάμο και σε ολόκληρη τη χώρα; Που τελειώνει η ουρά των άνεργων, των ανασφάλιστων, των εξαθλιωμένων; Τι σημαίνει η δια νόμου κατάργηση της συλλογικής σύμβασης και τον κατώτερο μισθό να τον ορίζει ο υπουργός της τρόικας και του κεφαλαίου; Και ποιος θα αρπάξει το κομμάτι του πλούτου που παρήγαγαν οι εργαζόμενοι και είχαν κατακτήσει να γίνεται Κέντρο Υγείας, Νοσοκομείο, σχολείο, περίθαλψη, σύνταξη, πρόνοια, τα οποία τώρα κλείνουν, ισοπεδώνονται, καταργούνται;

Μυρίζει αίμα λαών και καταστροφή χωρών τούτος ο καιρός! Ποιος γκρέμισε στη δυστυχία μέσα σε μια νύχτα την Κύπρο; Ποιοι δολοφόνησαν τους λαούς της Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ, του Αφγανιστάν, της Λιβύης; Γιατί γέμισε αεροπλανοφόρα η ΝΑ Μεσόγειος; Ποιος λεηλατεί τον πλούτο της χώρας μας και ρήμαξε την αγροτική παραγωγή; Γιατί πουλιέται το αεροδρόμιο της Σάμου, τα λιμάνια, οι δρόμοι, τα νερά της χώρας μας; Πως μπορεί το μέλλον της χώρας και του λαού μας, να βρίσκεται μέσα σε δανειακές συμβάσεις που διαρκούν για... πάντα ενώ οι «δανειστές –προστάτες» μας, θα ορίζουν μέχρι και το ΦΠΑ στα εστιατόρια;
Οι ληστές του ιδρώτα των εργατών, το κεφάλαιο. Αυτοί κάνουν νόμο την πιο ασύδοτη εκμετάλλευση, τη σύγχρονη δουλεία, τη συντριβή των κατακτήσεων, την πείνα και τη φτώχεια για όλο το λαό.
Οι «ιδιοκτήτες» των λαών, τα αφεντικά του πλανήτη, οι ιμπεριαλιστές. Αυτοί δολοφονούν τους λαούς, λεηλατούν και ρημάζουν τις χώρες τους, τις δένουν με χίλια νήματα στα συμφέροντα τους και ετοιμάζουν επεμβάσεις και πολέμους για να εκτοπίσουν ο ένας τον άλλον, για να αναβαθμίσουν την κυριαρχία τους.
Άνθρωποι του μόχθου, νέοι και νέες,
Δε χωράνε τα δικαιώματα μας, η ίδια μας η ζωή, σε μια χώρα που κάνουν κουμάντο οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ και της ΕΕ και σε μια κοινωνία φυλακισμένη στην καπιταλιστική σκλαβιά.
Δεν έχουμε τίποτε να «περιμένουμε» από τους από πάνω. Η τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, πιστός και αδίστακτος υπηρέτης του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών-προστατών της χώρας, ονομάζει «ανάπτυξη» την πλήρη υποταγή στις ληστρικές απαιτήσεις τους. Και επιχειρεί να την επιβάλλει ακόμα και με φασιστικού τύπου καταστολή και τρομοκρατία όπως κάνει ενάντια στο μεγάλο και δίκαιο ξεσηκωμό του λαού της Χαλκιδικής.
Αλλά ούτε οι προτάσεις για μια «άλλη κυβέρνηση σωτηρίας» που θα συνεννοείται και θα συνεργάζεται με τους δυνάστες της χώρας (!) αποτελούν απάντηση στη βαρβαρότητα που αντιμετωπίζουμε. Αντίθετα εγκλωβίζουν ξανά την οργή του λαού και της νεολαίας στις ολέθριες (αυτ)απάτες που μας έφεραν ως εδώ.
Άνθρωποι του μόχθου, νέοι και νέες,
Μπορούμε να αντισταθούμε, να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα μας. Μπορούμε να ανατρέψουμε την αντιδραστική επίθεση. Μπορούμε και χρειαζόμαστε να σπάσουμε τα ιμπεριαλιστικά δεσμά με ΗΠΑ και ΕΕ, να ανατρέψουμε την καπιταλιστική σκλαβιά. Αυτός είναι ο δρόμος του λαού! Σε αυτό το δρόμο θα «συναντήσουμε» και θα «συνενωθούμε» με την πάλη όλων των λαών της περιοχής ενάντια στην ιμπεριαλιστική επιδρομή στις χώρες και τις ζωές μας.
Αυτός ο δρόμος ξεκινάει σήμερα από την οργάνωση και την χειραφέτηση του λαού από τις δυνάμεις και τα κόμματα του συστήματος. Ξεκινάει με τη συγκρότηση εστιών αντίστασης και πάλης σε κάθε χωριό και γειτονιά και με τη συγκρότηση και το ζωντάνεμα των σωματείων σε κάθε χώρο δουλειάς. Αυτή είναι η βάση για να συγκροτηθεί το ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΠΑΛΗΣ, που χρειαζόμαστε στην αναμέτρηση με τους δυνάστες μας και τους εκμεταλλευτές μας. Η Αριστερή Μετωπική Πάλη θέλει να συμβάλλει σε αυτό το δρόμο και καλεί κάθε νέο, εργαζόμενο, άνεργο, κάθε φτωχό και καταπιεσμένο, να ξεσηκωθεί, και να ενώσει την οργή του και τις δυνάμεις του στην υπόθεση αυτής της πάλης.
  • ΕΞΩ ΗΠΑ- ΝΑΤΟ–ΕΕ! ΚΑΤΩ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ!
  • ΨΩΜΙ-ΔΟΥΛΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟ ΛΑΟ! ΜΑΖΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ!
ΟΛΟΙ ΑΠΕΡΓΟΙ -ΟΛΟΙ ΔΙΑΔΗΛΩΤΕΣ ΤΗΝ 1Η ΜΑΗ!
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 10 π.μ. στο ΒΑΘΥ (πιάτσα ταξί)

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΜΕΤΩΠΙΚΗ ΠΑΛΗ

27 Απρ 2013

Μαραθώνιο αίματος ενάντια στους λαούς αναζητούν οι ΗΠΑ

Το μακελειό στη Βοστώνη έφερε στην επιφάνεια οδυνηρές μνήμες από την 11η Σεπτεμβρίου του 2001, από όσα ακολούθησαν και όσα αντιμετώπισαν οι λαοί του πλανήτη μετά το αιματηρό γκρέμισμα των δίδυμων πύργων της Νέας Υόρκης. Μαζί με τις μνήμες γεννιούνται και βάσιμες ανησυχίες για το αν, πώς και πού ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός θα επιχειρήσει να χρησιμοποιήσει και πάλι τις δολοφονίες παιδιών και πολιτών και το μαζικό τρόμο που σκέπασε τη Βοστώνη για να εξαπολύσει νέες πολεμικές επεμβάσεις. Εκτός όμως από τους παραλληλισμούς, είναι φανερές και οι διαφορές ανάμεσα στην 11/9/01 και το φονικό στον Μαραθώνιο. Ενώ ο Μπους ήταν έτοιμος τότε να δηλώσει ότι «οι ΗΠΑ δέχονται επίθεση» και οι αμερικάνικες υπηρεσίες βρήκαν αμέσως «τους κλάδους της Αλ Κάιντα» που τη διοργάνωσαν και την εκτέλεσαν, τώρα ο Ομπάμα έδειξε πολύ διστακτικός στο να χαρακτηρίσει «τρομοκρατική πράξη» το χτύπημα στο Μαραθώνιο και η κρατούσα -ως τώρα τουλάχιστον- άποψη αποφεύγει να το χρεώσει σε δυνάμεις έξω από τις ΗΠΑ. Επιπλέον οι παλινωδίες του FBI σχετικά με το αν και τι θα ανακοινώσει για την εξέλιξη των ερευνών, μαζί με απόψεις επωνύμων που δημοσιεύθηκαν στον αμερικάνικο Τύπο που καλούν «να ξεχαστεί» το γεγονός και ζητούν την υπέρβαση του, μαρτυρούν μια αυξημένη δυσκολία διαχείρισής του, πριν από όλα από τις δυνάμεις που σήμερα ηγούνται στις ΗΠΑ.
Είναι κατά τη γνώμη μας δεδομένο πως η εγκληματική αυτή ενέργεια στόχευε να δώσει πολιτικά μηνύματα, να εκφράσει δυσαρέσκεια, να «υποβάλει» με το φονικό της τρόπο προτάσεις και να απαιτήσει απαντήσεις σχετικά με τα πολλά και σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός ενόψει των κοσμοκρατορικών του στόχων. Αυτό το περιεχόμενο αναδύεται από τα χαρακτηριστικά και τις προδιαγραφές της επίθεσης αυτής και αυτό το περιεχόμενο θέλει να συγκαλύψει η θεωρία του «μοναχικού λύκου», που επιχειρεί να υποβαθμίσει το όλο γεγονός στο επίπεδο της πράξης ενός κάποιου «τρελαμένου». Και ίσως θα μπορούσε να θεωρηθεί προσπάθεια απάντησης σε αυτή τη συγκάλυψη η «συνέχεια» που δόθηκε με τις επιστολές που περιείχαν τοξικές ουσίες, που κάποιοι κατάφεραν, τις ημέρες που ακολούθησαν μετά τις εκρήξεις στη Βοστώνη, να αποτελέσουν θέμα της παγκόσμιας ειδησεογραφίας. Εξάλλου, η ανησυχία του κυρίαρχου επιτελείου που τις πρώτες ώρες και ημέρες κήρυξε συναγερμό σε όλες τις μεγάλες πόλεις των ΗΠΑ, μόνο σε «μοναχικό λύκο» δεν παραπέμπει. Και είναι βέβαιο ότι ο Ομπάμα και οι περί αυτόν γνωρίζουν καλύτερα από κάθε άλλον τις κόντρες και τις αντιθέσεις που υπάρχουν στα πλαίσια των κυρίαρχων δυνάμεων των ΗΠΑ για τα μεγάλα ζητήματα που αντιμετωπίζει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός. Κόντρες και αντιθέσεις που διατρέχουν και τους δημοκρατικούς και τους ρεπουμπλικάνους, όπως έχει φανεί σε μια σειρά ψηφοφορίες στο Κογκρέσο και στη Γερουσία.
Με όλα αυτά βέβαια το μόνο που δεν προκύπτει είναι η «σωφροσύνη» της τάσης Ομπάμα, την οποία υμνούν καθημερινά οι πολλοί και διάφοροι αμερικανόδουλοι των κυβερνητικών και άλλων κομμάτων στην Ελλάδα. Αυτό που πραγματικά προκύπτει από το αίμα του Μαραθωνίου στη Βοστώνη είναι τα μεγάλα ερωτήματα για το ποια θα είναι η δεύτερη θητεία του Ομπάμα που ξεκίνησε τη φετινή χρονιά, σε σχέση με το σύνολο των αξεχώριστα συνδεδεμένων εσωτερικών και εξωτερικών ζητημάτων. Τα προεκλογικά σλόγκαν για «ελπίδα» και «αλλαγή», με τα οποία εκλέχτηκε για πρώτη φορά το 2004, δεν υλοποιήθηκαν ποτέ βέβαια για τον αμερικάνικο λαό που στενάζει από την ανεργία, τη συντριβή της κοινωνικής πρόνοιας και την εξαθλίωση. Η επεκτατική οικονομική πολιτική με την οποία αντιμετώπισε καταρχήν την κρίση του 2008 μετέφερε την πίεσή της στην Ευρώπη αλλά δεν απαντά το πρόβλημα στη βάση των στόχων και των φιλοδοξιών της αμερικάνικης υπερδύναμης. Και δεν μπορεί να το απαντήσει, αν δεν απαντήσει τα «εξωτερικά» ζητήματά της, που είναι κατεξοχήν «εσωτερικά» για την ισχύ και τις δυνατότητες των ΗΠΑ. Η λεγόμενη «βήμα το βήμα» στάση του αμερικάνικου παράγοντα στη Συρία από τη μια οφείλεται στις μεγάλες δυσκολίες και τα ρίσκα που θα σήμαινε για τον ίδιο μια ανοιχτά επιθετική στάση. Από την άλλη -όπως φάνηκε και στην τελευταία σύνοδο του G-8- δίνει ανάσες στους Ρώσους, χώρο στους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, ακόμα και «ρόλους» σε δυνάμεις και ηγετίσκους της περιοχής. Και βέβαια το μπλοκάρισμα στη Συρία φρενάρει συνολικά τα σχέδια και τις κινήσεις προς τον Καύκασο! Ταυτόχρονα είναι φανερό, λαμβανομένης υπόψη και της κρίσης στην Κορεάτικη χερσόνησο, ότι για τις ΗΠΑ έχει ανοίξει μεγάλος λογαριασμός απέναντι στην Κίνα και συνολικά στον Ειρηνικό ωκεανό. Έτσι όμως όχι μόνο δεν εξελίσσεται η πολυπόθητη για τις ΗΠΑ περικύκλωση-απώθηση της Ρωσίας αλλά, αντίθετα, άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, όπως η Κίνα, εμφανίζονται να διεκδικούν αυξημένο ρόλο στην εξ εποχής δόγματος Μονρόε «αμερικάνικη γειτονιά» του Ειρηνικού ωκεανού!
Γι' αυτά λοιπόν τα ζητήματα καλείται να δώσει απαντήσεις και για λογαριασμό βέβαια των αμερικάνικων επιδιώξεων και συμφερόντων η δεύτερη θητεία Ομπάμα. Για αυτά τα ζητήματα θεωρούμε πως βασανίζεται και υποφέρει με πολλούς τρόπους ο αμερικάνικος λαός, ακόμα και με τον ωμά δολοφονικό τρόπο που κάποιοι επέλεξαν στη Βοστώνη. Τι «προτείνουν» και τι «απαιτούν» ως συγκεκριμένες κατευθύνσεις για όλα αυτά τα ζητήματα δεν μπορούμε βέβαια να το γνωρίζουμε. Η ίδια η διαχείριση του γεγονότος, που δεν έχει ακόμα διαμορφωθεί με έναν αποφασιστικό τρόπο, θα δείξει ίσως στην εξέλιξή της, τις επόμενες μέρες, κάποια πράγματα.
Ωστόσο είναι βέβαιο πως όλα αυτά είναι ανησυχητικά και επικίνδυνα προμηνύματα για όλους τους λαούς του πλανήτη. Το αίμα του Μαραθωνίου δείχνει πως οι ΗΠΑ θα επιδιώξουν να συνεχίσουν και να κλιμακώσουν το μαραθώνιο αίματος που διανύουν ενάντια στους λαούς εδώ και πολλές δεκαετίες.

ΣΥΡΙΑ
ΤΑ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΔΕΝ ΕΓΚΥΜΟΝΟΥΝ ΕΛΠΙΔΕΣ ΑΛΛΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥΣ!

του Τάσου Σαπουνά
Στη συριακή επικράτεια έχει διαφανεί σε όλες του τις διαστάσεις το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η ιμπεριαλιστική αντιπαράθεση αλλά και η εσωτερική της αντανάκλαση. Αδιέξοδο που εκφράζεται πρώτα και κύρια στο στρατιωτικό πεδίο, με τους συσχετισμούς δύναμης. Διότι, παρά τις διαφοροποιήσεις του τελευταίου χρόνου, η πλάστιγγα δεν έχει γύρει προς κάποια πλευρά. Ο κυβερνητικός στρατός διαθέτει πολύ περισσότερα αποθέματα συνοχής και δύναμης από αυτά που θεωρούσαν οι δυτικοί υπέρμαχοι της επέμβασης. Ενώ ο «Ελεύθερος Συριακός Στρατός» έχει πολύ περισσότερα προβλήματα συντονισμού και ελέγχου των πολυποίκιλων ομάδων που δρουν είτε στο εσωτερικό του είτε παράλληλα με αυτόν. Ενδεικτικά είναι από αυτή την άποψη τα προβλήματα που προκαλεί στο προφίλ που πασχίζει να διαμορφώσει ο «Ελεύθερος Συριακός Στρατός» η δράση του «Μετώπου αλ Νούσρα». Το οποίο επιδίδεται σε τυφλές βομβιστικές επιθέσεις σε κατοικημένες περιοχές με αλαουιτικούς και χριστιανικούς πληθυσμούς. Ενώ την πρώτη μέρα της συνόδου του G-8, προς ενίσχυση των επιχειρημάτων της Ρωσίας αλλά και της Γερμανίας και θορυβώντας τις ΗΠΑ, ο ηγέτης του μετώπου ανακοίνωσε ότι ενώνει τις δυνάμεις του με την «Αλ Κάιντα» του Ιράκ, δημιουργώντας από κοινού το «Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και το Λεβάντε».
Αυτό το αδιέξοδο τροφοδοτεί εντάσεις αλλά και διαφοροποιήσεις και προβληματισμούς στο πολιτικό πεδίο. Ξεκινώντας από τους δυτικούς ιμπεριαλιστές, η Αγγλία στα τέλη του Μάρτη χορηγούσε 11 εκατομμύρια για «μη θανατηφόρο» οπλισμό στους αντικαθεστωτικούς μιας και η ΕΕ δεν μπορούσε, λόγω των αντιρρήσεων της Γερμανίας, να πάρει απόφαση. Οι ΗΠΑ χορήγησαν και αυτές 60 εκατομμύρια δολάρια, επιμένοντας στην μη αναβάθμιση (επίσημα τουλάχιστον) της στρατιωτικής βοήθειας προς τους αντικαθεστωτικούς. Η Γαλλία, ενώ είχε ανακοινώσει αποστολή όπλων, τελικά την ανέβαλε για όταν… «θα είναι σίγουρη πού θα πάνε τα όπλα». Οι ΗΠΑ έχουν εκφράσει ανοιχτά την ανησυχία τους για τη δράση του «Μετώπου αλ Νούσρα» το οποίο έχει κατατάξει στις τρομοκρατικές οργανώσεις (προς δυσαρέσκεια της Σαουδικής Αραβίας).
Είναι φανερό πως αυτή η αμφιθυμία των δυτικών ιμπεριαλιστών όσον αφορά το είδος και την ποιότητα της στήριξης των αντικαθεστωτικών της Συρίας αντανακλά τα προβλήματα που έχουν στον έλεγχο της «Εθνικής Συριακής Συμμαχίας» και ευρύτερα των αντικαθεστωτικών. Κάτι που φυσικά συνδέεται με την «επόμενη μέρα» στην μετά Άσαντ εποχή, που αμερικάνοι, άγγλοι και γάλλοι ιμπεριαλιστές ευελπιστούν να προωθήσουν στη Συρία. Ίσως αυτή η διαπάλη των δυτικών ιμπεριαλιστών αποτελεί το πιο σημαντικό στοιχείο αυτή της μεταβατικής φάσης που διέρχεται το συριακό ζήτημα. Μια διαπάλη που μπλέκεται με τον ανταγωνισμό των χωρών της περιοχής για τη διατήρηση ή την κατάχτηση θέσης και ρόλου στις εξελίξεις. Ας δούμε.
Στα τέλη Μάρτη και στην τελευταία σύνοδο του Αραβικού Συνδέσμου και μετά από πρόσκλησή του, ο πρόεδρος της «Εθνικής Συριακής Συμμαχίας» Μουάζ αλ Χατίμπ κατέλαβε την έδρα της Συρίας που είχε μείνει κενή από τον περασμένο Οκτώβρη. Κι αυτό ως αντίποινα στην άρνηση της κυβέρνησης Άσαντ να συμμορφωθεί με το σχέδιο «ειρήνευσης» του τότε απεσταλμένου του ΟΗΕ και του Αραβικού Συνδέσμου Κόφι Ανάν. (Να θυμίσουμε πως ούτε οι ένοπλες ομάδες των αντικαθεστωτικών είχαν συμμορφωθεί, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους Δυτικούς και τους υποτακτικούς τους στον Αραβικό Σύνδεσμο). Εδώ τελειώνουν τα καλά νέα για τους αντικαθεστωτικούς, όπως εύστοχα παρατήρησε αρθρογράφος ελληνικής εφημερίδας. Γιατί τόσο πριν όσο στη διάρκεια αλλά και μετά τη σύνοδο οι αντιθέσεις δύσκολα κρυβόντουσαν. Κατ’ αρχάς, λίγες μέρες πριν από τη σύνοδο είχαμε την παραίτηση (που ανακλήθηκε) του Χατίμπ με αφορμή την ανάδειξη, μετά από ισχυρές πιέσεις της Τουρκίας και του Κατάρ, ενός άγνωστου πληροφορικάριου Συροαμερικανού και φυσικά κατοίκου ΗΠΑ, ονόματι Γασάν Χίτο, στη θέση του πρωθυπουργού της «Συμμαχίας». Ο Χίτο εξέφρασε από την αρχή τη σκληρή γραμμή, την εφ’ όλης της ύλης σύγκρουση με το καθεστώς Άσαντ. Σε αντιπαράθεση με την εκφρασμένη δημόσια θέση του Χατίμπ, αλλά και άλλων μελών της «Συμμαχίας», για τη δυνατότητα να βρεθεί ένας συμβιβασμός με το καθεστώς Άσαντ, που θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις, μέσω μιας μεταβατικής περιόδου, για μια άλλη πολιτική κατάσταση στη Συρία. Μια τέτοια λύση, που όπως έχει γραφτεί συζητούσε ή και προωθούσε η Ρωσία (που είχε έρθει και σε επαφή με την ηγεσία της «Συμμαχίας»), είναι φανερό ότι τραβούσε το χαλί κάτω από τα πόδια δυνάμεων που έχουν επιλέξει την ένταση. Και έδινε ανάσες στην πολιτική της Ρωσίας που εδώ και καιρό δεν «εμμένει δογματικά» στην παραμονή του Άσαντ στην εξουσία αλλά αναζητεί και άλλες «λύσεις» που θα της δίνουν τη δυνατότητα να μείνει στις εξελίξεις και … στη Συρία.
Ο ίδιος ο Αραβικός Σύνδεσμος είναι επίσης πολλαπλά χωρισμένος. Το Κατάρ κρατάει την πιο επιθετική στάση μαζί και με την Τουρκία (η οποία βέβαια προσπαθεί να διατηρήσει κάποιες ισορροπίες) έναντι του συριακού ζητήματος. Δεν είναι τυχαίο πως από το Κατάρ έχει σταλεί το 70% των όπλων στους σύρους αντικαθεστωτικούς. Από την άλλη μεριά, η φανερά δυσαρεστημένη από την ενίσχυση της επιρροής του Κατάρ στους αντικαθεστωτικούς Σαουδική Αραβία, πριν πέσει η αυλαία της συνόδου του Αραβικού Συνδέσμου, ανακοινώνει πως στέλνει βαρύ οπλισμό στον «Ελεύθερο Συριακό Στρατό». Με σκοπό την κατάληψη του αεροδρομίου Ναϊράμπ (δίπλα στο Χαλέπι), από το οποίο ο συριακός κυβερνητικός στρατός εφοδιάζεται όπλα από τη Ρωσία και το Ιράν, και με σκοπό την εδραίωση της κυριαρχίας των αντικαθεστωτικών στη Βόρεια Συρία. Σαουδική Αραβία, Ιορδανία και Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα κρατούν γενικότερα μια λιγότερο επιθετική στάση αν και πιέζονται (π.χ. η Σαουδική Αραβία) ώστε να μη μείνουν πίσω από τις εξελίξεις, ενώ η –καθόλου αμελητέα- Αίγυπτος εξακολουθεί να μην αναμειγνύεται.
Σε όλα αυτά πρέπει να συνυπολογίσουμε την επαναπροσέγγιση Τουρκίας-Ισραήλ made in USA, που εξ αντικειμένου δίνει επιπλέον δυνατότητες για επιθετικούς σχεδιασμούς στους Αμερικάνους. Ευρύτερα θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε λοιπόν πως οι Δυτικοί με προεξάρχοντες τους αμερικάνους ιμπεριαλιστές ήδη οικοδομούν τους όρους για την ανατροπή αυτής της «ισορροπίας του τρόμου», κατεύθυνση που πριμοδοτούν η καθεμιά και για δικούς της λόγους περιφερειακές δυνάμεις όπως η Τουρκία και οι αντιδραστικές μοναρχίες του Κόλπου.
Μ’ άλλα λόγια, παρά την επιφανειακή ύφεση, κάθε μέρα που περνάει ο συριακός λαός και η χώρα του βυθίζονται όλο και περισσότερο σε μια καταστροφική δίνη που θα τους σημαδέψει για πολλά χρόνια. Και με τις δυνάμεις που παλεύουν για μια άλλη πορεία της ιστορικής εξέλιξης να απουσιάζουν.

Η ΚΡΙΣΗ ΣΤΗΝ ΚΟΡΕΑΤΙΚΗ ΧΕΡΣΟΝΗΣΟ
Πίσω από την πολεμική ρητορική

Η 15η του Απρίλη είναι σημαντική όσο και σημαδιακή μέρα για τη Β. Κορέα. Είναι η γενέθλια μέρα του ιδρυτή της, Κιμ Ιλ-Σουνγκ, παππού του σημερινού ηγέτη της Κιμ Γιονγκ-Ουν. Και ο φετινός εορτασμός, όπως και οι προηγούμενοι, γίνεται μέσα σε κρίση. Μόνο που σήμερα η κρίση χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερα μεγάλη ένταση και διάρκεια. Πολλές οι φανερές αιτίες και περισσότερες οι κρυφές –ένθεν κακείθεν– που έρχονται να τη «δικαιολογήσουν». Βασικά είναι το πυρηνικό πρόγραμμα της Β. Κορέας και οι πυρηνικές δοκιμές που συνεχίζει. Σαν συνέχεια έχουμε το αυστηρότερο «εμπάργκο» που πρόσφατα επέβαλε ο ΟΗΕ καθώς και τα ετήσια κοινά στρατιωτικά γυμνάσια ΗΠΑ – Ν. Κορέας(που φέτος είναι ενισχυμένα ποσοτικά και ποιοτικά και μεγαλύτερης διάρκειας). Επιπλέον παρατηρήθηκε αυξημένη κινητικότητα αξιωματούχων της Δύσης, με προεξάρχοντες τον αμερικανό ΥΠΕΞ Τζον Κέρι και τον γ.γ. του ΝΑΤΟ Άντερς Φογκ Ράσμουσεν.

Όσο και οι ΗΠΑ αλλά και τα διεθνή ΜΜΕ προσπαθούν να αποδώσουν τη σημερινή κρίση στην ακραία πολεμική ρητορική της Β. Κορέας, η ακολουθία των γεγονότων τα τελευταία χρόνια δείχνει ξεκάθαρα το ξετύλιγμα ενός σχεδίου των αμερικάνων ιμπεριαλιστών με πολλαπλές στοχεύσεις. Κατ΄ αρχάς δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο πως τόσο η Β. Κορέα όσο και η μεγάλη σύμμαχός της, Κίνα, βρίσκονται αυτή την περίοδο με νέες ηγεσίες, πράγμα που αποτελεί ένα επιπλέον στοιχείο ανοικτό σε δοκιμασίες κάθε τύπου!
Το ερώτημα είναι, πού θέλουν να οδηγήσουν την όξυνση αυτής της κρίσης οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές σήμερα; Βέβαια, σε πρώτο πλάνο διακρίνονται κάποια στοιχεία αυτοσυγκράτησης των ΗΠΑ σε ό,τι αφορά τα εξελισσόμενα γεγονότα. Όπως, για παράδειγμα, η ακύρωση κάποιων σχεδιασμών των κοινών στρατιωτικών γυμνασίων με τη Ν. Κορέα και η ματαίωση, από τον ίδιο τον Ομπάμα, δοκιμής νέου τύπου πυραύλου. Έχουμε επίσης τις δηλώσεις και κλήσεις προς την Πιονγκγιάνγκ από τον Τζον Κέρι για νέες διαπραγματεύσεις, το ρίξιμο των τόνων κ.λπ.
Όλα αυτά, βέβαια, θα μπορούσε κάποιος να πει ότι εντάσσονται σε μια τακτική για να αναδειχτεί ακόμη περισσότερο η «επιθετικότητα» και η «αδιαλλαξία» της άλλης πλευράς. Πάντως η γενικότερη συμπεριφορά των ΗΠΑ, και στην περίπτωση αυτή, περικλείει αρκετές αντιφάσεις. Μέσα από το ανοικτό ενδεχόμενο σύγκρουσης και με την καλλιέργεια κλίματος πολεμικής αναμέτρησης φαίνεται να θέλουν να διαμορφώσουν μια κατάσταση που δύσκολα θα μπορούσε να αποκλιμακωθεί, όπως συνέβη με τις προηγούμενες.

Έτσι, στην ακραία έως και παράλογη ρητορική της Β. Κορέας έχουμε διαφόρων ειδών αντιδράσεις στο ίδιο επίπεδο (ρητορικό). Διάφορες δηλώσεις αμερικανών ειδημόνων αλλά και πλήθος αναλύσεων περιστρέφονται γύρω από τη δυνατότητα ή μη δυνατότητα της Β. Κορέας να υλοποιήσει τις απειλές της, με τις περισσότερες να συγκλίνουν στην άποψη ότι η Β. Κορέα έχει αυτή τη δυνατότητα σε κάποιο βαθμό. Από την άλλη ο Λευκός Οίκος, επίσημα, εκτιμά ότι η Βόρεια Κορέα «δεν έχει επιδείξει πως διαθέτει την τεχνολογία για την εκτόξευση πυραύλων με πυρηνικές κεφαλές».
Αν και όλα αυτά είναι αρκετά αντιφατικά, όλες σχεδόν οι προσεγγίσεις καταλήγουν πως η Β. Κορέα είναι αδύναμη να πλήξει στρατιωτικά τις ΗΠΑ, αλλά... αλλά αυτό μπορεί να το κάνει στη γύρω περιοχή (Ν. Κορέα, Ιαπωνία). Όμως η σύμμαχος ΗΠΑ θα είναι εκεί ως «φύλακας άγγελος» για να δώσει αποφασιστική απάντηση στον «κακό δαίμονα»! Μάλιστα κάποιοι αναλυτές βλέπουν πως, ίσως σύντομα, θα έχουμε μια άλλη εκδοχή –τηρουμένων των αναλογιών– της επιχείρησης του «Κόλπου των χοίρων» και της «κρίσης των πυραύλων» στην Κούβα του ΄60. Δεν πρέπει να είναι καθόλου τυχαίες (άσχετα με το τι βάση έχουν) διάφορες φήμες, σε κάποια ασιατικά ΜΜΕ, για σχεδιαζόμενη πραξικοπηματική ανατροπή του νεότερου Κιμ και της δυναστείας του.

Ωστόσο το ερώτημα για το ποιο μπορεί να είναι το οριακό σημείο της σημερινής κατάστασης παραμένει κρίσιμο. Αν δηλαδή αυτό το σημείο συμπίπτει με την έναρξη «θερμού επεισοδίου» πολύ πιο ισχυρού από αυτά του παρελθόντος. Προφανώς και κάτι τέτοιο διαμορφώνει ένα σενάριο πολύ περισσότερο εφιαλτικό από τα πολεμικά ρητορικά σχήματα του σήμερα. Και στο οποίο σενάριο για πρώτη φορά (μετά την ψυχροπολεμική περίοδο) εμπλέκονται πυρηνικές δυνάμεις. Και εδώ φυσικά εννοούμε κυρίως την Κίνα.
Βλέποντας από μια γενικότερη σκοπιά τα πράγματα θα λέγαμε πως εδώ δεν έχουμε μια απλή επιβεβαίωση του ρόλου των ΗΠΑ στην περιοχή αλλά μια προσπάθεια για αναβάθμιση αυτού του ρόλου και σε ανώτερη κλίμακα.
Η πίεση προς την Κίνα και το επιδιωκόμενο στρίμωγμά της είναι κάτι παραπάνω από φανερά. Την πιέζουν να πάρει θέση στις «προκλήσεις» της Β. Κορέας, αλλά στην πραγματικότητα την πιέζουν να τραβήξει την ομπρέλα της πάνω απ’ αυτήν. Και για να το πούμε διαφορετικά, προσπαθούν να οδηγήσουν τα πράγματα σε ένα σημείο ώστε το κόστος στήριξης (και όχι μόνο το οικονομικό) του καθεστώτος της Β. Κορέας για την Κίνα να είναι από πολύ μεγάλο έως και αβάσταχτο.
Όμως η Κίνα, παρά τα κρατήματά της στη σημερινή εξέλιξη, δεν δείχνει διατεθειμένη να μείνει αδρανής στην κλιμακούμενη ένταση που προωθούν οι ΗΠΑ. Έτσι, και η όποια θέση υπέρ της Β. Κορέας, δηλαδή κατά της αυξημένης παρουσίας των ΗΠΑ στην περιοχή της κορεατικής χερσονήσου, είναι μια κίνηση που δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη.
Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζ. Κέρι στο Πεκίνο, το επίσημο πρακτορείο ειδήσεων «Νέα Κίνα» -το οποίο αποτελεί κυβερνητικό όργανο- εξαπέλυσε σκληρή επίθεση κατά της Ουάσιγκτον, κατηγορώντας την για τη σημερινή κλιμάκωση. Συγκεκριμένα αναφέρει: «Ενώ κατηγορεί την Πιονγκγιάνγκ για ριψοκίνδυνη προκλητικότητα και μη ανεκτή ασέβεια των διεθνών συμφωνιών, η ίδια η Ουάσινγκτον ρίχνει λάδι στη φωτιά […] Οι ΗΠΑ συνεχίζουν να στέλνουν περισσότερα και πιο προηγμένα μαχητικά, βομβαρδιστικά και πολεμικά πλοία εξοπλισμένα με συστήματα πυραυλικής άμυνας στην Ανατολική Ασία και πραγματοποιούν μεγάλης κλίμακας στρατιωτικές ασκήσεις με τους ασιάτες συμμάχους τους σε μια δραματική επίδειξη ισχύος. Αυτό συνιστά κλιμάκωση και όχι προσπάθεια αποτροπής της σύγκρουσης και δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό».
Είναι φανερό ότι η Κίνα δεν είναι εύκολο να δεχτεί και να ανεχτεί τους Αμερικανούς τόσο κοντά «στην αυλή της» και γι’ αυτό δεν διστάζει να παίρνει καθαρά το μέρος της Πιονγκγιάνγκ σε κάθε διαμάχη με τις ΗΠΑ. Από την άλλη και πρακτικά αυτό σημαίνει πως στέλνει και ένα μήνυμα: ότι αν υπάρξει «θερμή» κλιμάκωση δεν θα πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία ότι θα σταθεί στο πλευρό της Βόρειας Κορέας. Κάτι τέτοιο ωστόσο θα αποτελούσε μια εξέλιξη η οποία όχι απλώς θα διαμόρφωνε, στην καλύτερη περίπτωση, μια αδιέξοδη κατάσταση αλλά μια κατάσταση «χωρίς επιστροφή»! Οι αμοιβαίες αυτοσυγκρατήσεις έχουν κατά συνέπεια αυτή την ισχυρή βάση ερμηνείας προς το παρόν.
Δεν ξέρουμε αν και σε ποιο βαθμό το πυρηνικό πρόγραμμα της Β. Κορέας είναι σημαντικό ή μπορεί να γίνει τέτοιο στο άμεσο μέλλον. Ξέρουμε πως αυτό ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1960, με τη βοήθεια της τότε Σοβιετικής Ένωσης, με την κατασκευή ενός ερευνητικού πυρηνικού αντιδραστήρα. Αργότερα και στη συνέχεια τη σκυτάλη πήραν οι Κινέζοι.
Εκείνο που έχει σημασία είναι πως αυτό αποτελεί σήμερα το κεντρικό επιχείρημα των αμερικάνων ιμπεριαλιστών για να ενισχύσουν την παρουσία τους στη νοτιοανατολική Ασία και όχι μόνο. Το άπλωμα των αμερικανικών πυραύλων νέας τεχνολογίας, σε μια τεράστια περιοχή, που αγκαλιάζει σχεδόν όλο τον Ειρηνικό Ωκεανό, βρίσκεται σε εξέλιξη. Από τις δυτικές ακτές των ΗΠΑ μέχρι τα νερά της Κίνας ενισχύονται και δημιουργούνται νέες πυραυλικές βάσεις. Γενικότερος στόχος η διαμόρφωση μιας κατάστασης με τη δημιουργία όρων τέτοιων που να συνιστούν αποφασιστικά στοιχεία υπεροχής απέναντι στον βασικό τους ανταγωνιστή στην περιοχή που είναι η Κίνα. Μια στόχευση με την οποία οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές γενικότερα επιδιώκουν την ενίσχυσή τους σε τέτοιο βαθμό που να τους δίνει τη δυνατότητα επιθετικών πρωτοβουλιών και σε άλλες περιοχές.

Χ.Β.

Βενεζουέλα. Οριακή νίκη, κρίσιμο σταυροδρόμι

Διαψεύστηκαν εν τέλει και οι δημοσκοπήσεις και η διαδεδομένη εκτίμηση για το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών στη Βενεζουέλα. Ο διάδοχος του Τσάβες, Νικολάς Μαδούρο, επικράτησε σχεδόν οριακά του υποψηφίου της δεξιάς αντιπολίτευσης Ενρίκε Καπρίλες, με διαφορά 272.000 ψήφων. Ο Μαδούρο συγκέντρωσε 7,6 εκατομμύρια ψήφους περίπου και ποσοστό 50,78% και ο αντίπαλός του, κυβερνήτης της επαρχίας Μιράντα, 7,3 εκατομμύρια με ποσοστό 48,95%, σε μια απόλυτα πολωμένη αναμέτρηση στην οποία συμμετείχαν 15 εκατομμύρια ψηφοφόροι. Η συμμετοχή πλησίασε το 80% των εγγεγραμμένων. Ο Πατριωτικός Πόλος κέρδισε την πλειοψηφία στις 16 από τις 24 επαρχίες μαζί με αυτήν του Καράκας και η αντιπολίτευση υπερίσχυσε στις υπόλοιπες 8 με προπύργια τη Μιράντα και τη Ζούλια. Η αλλαγή των συσχετισμών είναι σημαντική συγκριτικά με το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών του περασμένου Οκτώβρη, στις οποίες ο Τσάβες είχε νικήσει με ποσοστό 55% και 8,2 εκατομμύρια ψήφους.
Το αποτέλεσμα έδωσε ώθηση στη δεξιά αντιπολίτευση να αμφισβητήσει την καταμέτρηση, να ζητήσει να ξαναγίνει και να προσπαθήσει να βγάλει κόσμο στους δρόμους. Μέρος ενός σχεδίου που έτσι και αλλιώς κάποια στιγμή θα έμπαινε σε εφαρμογή για να δοκιμαστεί η συνοχή και η αποφασιστικότητα των διαδόχων του Τσάβες. Η στάση της Ουάσιγκτον, που αρνήθηκε να αναγνωρίσει το αποτέλεσμα και έσπευσε να υιοθετήσει τις απόψεις της αντιπολίτευσης, δεν αιφνιδίασαν κανέναν σχεδόν, μιας και είναι γνωστό πως οι Αμερικάνοι θα προσπαθούσαν να εκμεταλλευτούν την κατάσταση και να υπονομεύσουν τη νέα ηγεσία.
Οι εξελίξεις στη Βενεζουέλα μπήκαν σε κρίσιμο σταυροδρόμι, νωρίτερα ακόμη και από τις εκτιμήσεις των πιο απαισιόδοξων. Οι πρώτες ένοπλες επιθέσεις και οι επτά νεκροί που επίσημα καταμετρήθηκαν σε διάφορα επεισόδια βίας που προκάλεσαν ομάδες της δεξιάς φιλο-αμερικάνικης αντιπολίτευσης δείχνουν πως και αυτήν τη φορά η συνταγή είναι η παλιά και δοκιμασμένη: υποδαύλιση της εσωτερικής πολιτικής σύγκρουσης, πολύπλευρη ενίσχυση της αντιπολίτευσης και συνεχείς προσπάθειες αποσταθεροποίησης. Ο λαός της Βενεζουέλας θα αντιμετωπίσει στο επόμενο διάστημα νέες δοκιμασίες και δύσκολες καταστάσεις και μόνο αν καταφέρει και πάρει για τα καλά την υπόθεση στα χέρια του μπορεί να ελπίζει για ένα καλύτερο αύριο.

Για τις εκλογές στο Συνδικάτο Οικοδόμων Άρτας

Εκλογές στο Συνδικάτο Οικοδόμων στις 7,8,9 Απρίλη. Μετά από μια εκλογοαπολογιστική Γενική Συνέλευση των 20 ατόμων (που ούτε καν όλα τα μέλη της εφορευτικής επιτροπής που προτάθηκαν δεν ήταν παρόντα), η αγωνία των κυρίαρχων του σωματείου (ΠΑΜΕ) τις μέρες της ψηφοφορίας να μαζέψουν ό,τι απόμεινε από οικοδόμους για να μετρήσουν τα κουκιά τους και να πάρουν τις καρέκλες τους στο Δ.Σ. ήταν παραπάνω από φανερή.
Η διαδικασία της ψηφοφορίας χαλαρή, ψήφιζαν μόνο και με την επίδειξη της αστυνομικής ταυτότητας (ενώ χρειαζόταν και το βιβλιάριο υγείας του Ι.Κ.Α.), ψήφισαν και άτομα που είχαν βιβλιάρια Ο.Γ.Α., ψήφισαν ακόμη και γυναίκες «οικοδόμοι». Για να φτάσουμε στο νούμερο των 264 ψηφισάντων. Όταν πριν έξι χρόνια ψήφισαν 530 οικοδόμοι.
Οι ευθύνες γι΄ αυτή την κατάντια του σωματείου βαραίνουν ακέραια τη διοίκηση του συνδικάτου, το ΠΑΜΕ. Που απέναντι σε αυτή την ολομέτωπη επίθεση κυβέρνησης – Ε.Ε. – Δ.Ν.Τ. – εργοδοσίας, βρέθηκε ένα εργατικό κίνημα διασπασμένο, διαλυμένο, ανήμπορο να υπερασπιστεί τις κατακτήσεις του. Οι ευθύνες είναι στην διοίκηση του ΠΑΜΕ, που κατάντησε το συνδικάτο οικοδόμων, από το πιο μαζικό σωματείο της δύναμης του Εργατικού Κέντρου, σε ένα άμαζο σωματείο-σφραγίδα στη δύναμη του ΠΑΜΕ. Χαρακτηριστικό αυτής της κατάστασης ήταν η μη πρόσκληση στο μέλος της Ταξικής Πορείας στο Δ.Σ. της προηγούμενης τριετίας σε καμιά συνεδρίασή του. (Εκτός κι αν δεν συνεδρίασε ποτέ, ή αν τα λέγανε μεταξύ τους.)  
O συνδυασμός «ΤΑΞΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ – ΟΙΚΟΔΟΜΙΚΗ ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ» βγήκε πιο δυνατός από τις εκλογές σε σχέση με τις εκλογές του 2010, εξασφαλίζοντας δύο έδρες στο Δ.Σ. Τα αποτελέσματα αναλυτικά είναι στον πίνακα:

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ
Ψήφισαν 264 (355)*  -  Εγκυρα 259
                                                            ΨΗΦΟΙ      ΕΔΡΕΣ  Δ.Σ.   ΕΔΡΕΣ ΟΜΟΣΠ.    ΑΝΤΙΠΡ. Ε.Κ.Α.
Ενωμένο συνδικάτο (ΠΑΜΕ)            205 (277)*        7 (8)                    3 (3)                       10 (14)
Ταξική Πορεία –
Οικοδομική Ανασύνταξη                     54 (53)            2 (1)                    - ( -)                         3 (3)

* Σε παρένθεση τα αποτελέσματα του 2010    

Χαρακτηριστικό αυτών των εκλογών ήταν η αντιπαλότητα μεταξύ υποψηφίων του συνδυασμού του ΠΑΜΕ. Αντιπαράθεση που εκφράστηκε ανοιχτά με τις λίστες σταυροδοσίας που προωθούσε η ηγετική ομάδα, με αψιμαχίες μεταξύ τους, που σαφώς έχουν πολιτικό και ιδεολογικό υπόβαθρο στην αμφισβήτηση της κομματικής γραμμής που εκφράστηκε κατά την προσυνεδριακή περίοδο στο ΚΚΕ.
Αμφισβητήσεις που αυξάνονται από την αδιέξοδη γραμμή του ΠΑΜΕ στο συνδικαλιστικό κίνημα. Το στοίχημα για το συνδυασμό «ΤΑΞΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ – ΟΙΚΟΔΟΜΙΚΗ ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ» είναι η πάλη μέσα κι έξω από το σωματείο για τα καθημερινά, βασικά προβλήματα των άνεργων συναδέλφων (κάρτα ανεργίας, ιατροφαρμακευτική κάλυψη, απαλλαγή από δημοτικά τέλη, κλπ), αλλά και η πάλη για το δικαίωμα στη δουλειά και την υπογραφή Σ.Σ.Ε. με αυξήσεις στο μεροκάματο που να ανταποκρίνεται στο κόστος της ζωής. Ο συνδυασμός σε ανακοίνωσή του στους συναδέλφους μετά τις εκλογές, τονίζει: «…Μαζί με σας, πρέπει να βάλουμε τέλος σ’ αυτή την διαλυτική κατάσταση του συνδικάτου. Μπορούμε και πρέπει να πάρουμε στα χέρια μας το σωματείο. Να το μαζικοποιήσουμε. Να τερματίσουμε τη διάσπαση. Να φέρουμε τους μετανάστες συναδέλφους στο συνδικάτο, γιατί κοινά είναι τα προβλήματα και ενωμένοι θα τα παλέψουμε. Να δημιουργήσουμε επιτροπές ανέργων που θα διεκδικούν συλλογικά το δικαίωμά τους στη ζωή κόντρα στη φοροληστεία του συστήματος. Να παλέψουμε για την ιατροφαρμακευτική κάλυψη όλων των συναδέλφων, εργαζόμενων και ανέργων.
Δίνοντας αυτές τις μάχες, θα μπορέσουμε να μπούμε μαζικά στους αγώνες, μαζί με όλους τους εργαζόμενους και τη νεολαία της χώρας. Για να ανατραπεί η βάρβαρη πολιτική της κυβέρνησης της φτώχειας και της πείνας. Για να μπορέσουμε να υπερασπίσουμε τη ζωή μας. Να συμβάλλουμε κι εμείς στη μεγάλη αναγέννηση του εργατικού λαϊκού κινήματος που θα πετάξει από τη χώρα ΕΕ και ΔΝΤ, θα ανατρέψει τη ντόπια πλουτοκρατία, για να μπορέσει η εργατική τάξη και ο λαός της χώρας, να πάρουν τη ζωή τους στα δικά τους χέρια.»

26 Απρ 2013

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ χτίζει τις συμμαχίες της με τον …”διάβολο”.

Τελικά είναι πολύ χρήσιμες οι τοποθετήσεις του Αλ. Τσίπρα στα διάφορα φόρα των συστημικών οργανισμών και φορέων, όπως η τελευταία του ομιλία στο συνέδριο του Economist στην Αθήνα. Ξεκαθαρίζουν με πολύ χαρακτηριστικό τρόπο τις κατευθύνσεις και κυρίως τον «πυρήνα» της πολιτικής ανάλυσης και των προτάσεων «εθνικής σωτηρίας» του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν θεωρούμε το «φραστικό λάθος» περί «αναστολής του μνημονίου» σαν το κύριο ζήτημα. Αποτελεί ένα ακόμη «απόνερο» μίας συστηματικής προσπάθειας αυτής της ηγεσίας να χτίσει μια κυβερνητική προοπτική διαχείρισης, αποδεκτής από αστικές δυνάμεις εντός και εκτός της χώρας. Αυτό που είναι το πιο σημαντικό είναι η «ανάγνωση» της σημερινής πραγματικότητας στην Ευρώπη, οι συμμαχίες που επιδιώκει, το είδος της πολιτικής κατεύθυνσης που προωθεί.
Η παρουσίαση των πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων στην Ευρώπη, την Ελλάδα και την Κύπρο διαπερνάται από το μόνιμο μοτίβο της κρίσης λιτότητας που δημιουργούν η Μέρκελ, η Γερμανία και οι νεο-φιλελεύθεροι του βορρά, μέσα από μνημόνια και κάθε είδους καταστροφικά μέτρα. Στο σημείο αυτό είναι φανερή η προσπάθεια να εντοπισθεί η «αιτία του κακού» τόσο γεωγραφικά (Βορράς – Νότος ) όσο και στην ηγεσία μίας μόνο ιμπεριαλιστικής δύναμης (Γερμανία), απαλλάσσοντας έτσι αστικές τάξεις και ιμπεριαλιστικές δυνάμεις σε όλα τα μήκη και πλάτη της Ευρώπης που, από κοινού και ολομέτωπα, επιτίθενται στο εισόδημα και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Λες και η απόφαση για το φόρτωμα των βαρών της κρίσης του συστήματος στις πλάτες των εργαζομένων και των λαών δεν είναι μία ενιαία βάρβαρη πολιτική όλων των δυνάμεων του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος αλλά αποτέλεσμα της ηγεμονίας της «μερκελικής» Γερμανίας πάνω στις υπόλοιπες δυνάμεις, είτε ιμπεριαλιστικές είτε αστικές.
Είναι φανερό ότι τόσο ο Τσίπρας όσο και συνολικά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επιλέγουν να σταθούν απέναντι στη σημερινή πραγματικότητα με κεντρική κατεύθυνση ότι έχουμε κρίση πολιτικής διαχείρισης και όχι κρίση συστήματος. Είναι φανερό ότι με αυτή την επιλογή μπορούν να σταθούν μπροστά στα «ακροατήρια» των δυνάμεων του συστήματος με «υπευθυνότητα» και «λογική» και να «αναζητήσουν» από κοινού πολιτικές που θα αποτρέψουν την κρίση και τις αποκλίνουσες τάσεις στην ΕΕ και την Ευρωζώνη. Γίνεται προσπάθεια να παρουσιαστεί η διέξοδος από την κρίση σαν κοινή υπόθεση των λαών μαζί και των πολιτικών-κοινωνικών δυνάμεων του συστήματος. Γι' αυτό το λόγο επικεντρώνεται ο Αλέξης Τσίπρας στη λιτότητα, που έχει ως αποτέλεσμα τη «μείωση της ζήτησης» και αυτή με τη σειρά της οδηγεί στην ύφεση. Μία τέτοια λογική βρίσκει όλο και περισσότερους οπαδούς τόσο στο αστικό στρατόπεδο όσο και στην πέραν του Ατλαντικού ιμπεριαλιστική δύναμη, που μέσω των Νew York Times κάνει κριτική στους ηγέτες της Ευρώπης που μένουν προσκολλημένοι στην πολιτική της λιτότητας. Έτσι, η «τόνωση της εσωτερικής ζήτησης με αιχμή τις δημόσιες επενδύσεις ταχείας απόδοσης» αποτελεί την κεντρική ιδέα του «εθνικού σχεδίου σωτηρίας» για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» της οποίας θα αποτελεί κορμό. Εξ' άλλου αυτή η κατεύθυνση δεν αποτελεί ειδική αντιμετώπιση για την Ελλάδα αλλά «εξειδίκευση» ενός « νέου σχεδίου δημόσιων ευρωπαϊκών επενδύσεων, ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ που έχει ανάγκη όλος ο ευρωπαϊκός Νότος για να ανακάμψει».
Εδώ σαν παρένθεση πρέπει να πούμε ότι αυτή η συνεχής αναφορά του Τσίπρα στο «σχέδιο Μάρσαλ» σαν τη σανίδα σωτηρίας για τους ευρωπαϊκούς λαούς, αθωώνει τους στόχους αυτού του σχεδίου που ανέλαβε η κυβέρνηση των ΗΠΑ με πρόεδρο τον Χάρι Τρούμαν το 1947, για χρηματοδότηση των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων για να «ανακάμψουν» από τις συμφορές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτή η οικονομική βοήθεια των ΗΠΑ δόθηκε για τη στήριξη των αστικών καθεστώτων και κρατών της Δυτικής Ευρώπης (συμπεριλαμβανομένων Ελλάδας και Τουρκίας) που «θα αντιστέκονταν σε απόπειρες καθυπόταξης από οπλισμένες μειοψηφίες ή από ξένες πιέσεις», με όρους που καθόριζαν μονομερώς οι ΗΠΑ και με κυριότερο από αυτούς την καταστολή της κομμουνιστικής απειλής. Ένα ιμπεριαλιστικό σχέδιο ενάντια στο κομμουνιστικό κίνημα και την ΕΣΣΔ που το «γευτήκαμε» και στην Ελλάδα, με την άμεση στρατιωτική και πολιτική παρέμβαση των Αμερικάνων στην κατάπνιξη του επαναστατικού και απελευθερωτικού κινήματος του λαού μας την περίοδο 1946-1949, αποτελεί για την εποχή μας «μία κάποια λύση» που την επικαλείται, μόνιμα, μία αριστερή πολιτική δύναμη (!).
Η πολιτική κατεύθυνση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ για σωτηρία του εργαζόμενου λαού εντός… του συστήματος της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης γίνεται προσπάθεια να πάρει τα χαρακτηριστικά μιας «αναγκαίας τακτικής» που οφείλουμε να περάσουμε για να βγούμε στο «ξέφωτο». Και σε αυτή την «τακτική» υπακούουν όλες οι συμμαχίες που στήνονται ή γίνεται απόπειρα να στηθούν τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό. Από τις ΗΠΑ του Ομπάμα μέχρι τον… Καμμένο αναζητούνται σύμμαχοι, μιας και οι ελπίδες που επενδύθηκαν μια προηγούμενη περίοδο για τις αλλαγές συσχετισμών εντός Ε.Ε., με την εκλογή Ολάντ στη Γαλλία, αποδείχθηκαν φρούδες.
Η συζήτηση και η αντιπαράθεση εντός του ΣΥΡΙΖΑ για τα όρια αυτών των συμμαχιών αλλά και για το χαρακτήρα και τις αναγκαίες συγκρούσεις της «αριστερής κυβέρνησης» θα αποτελεί ένα ζήτημα που θα παίζει όλο και μικρότερο ρόλο στη φυσιογνωμία αυτού του κόμματος. Αυτή θα διαμορφώνεται και θα καθορίζεται όλο και περισσότερο από την ηγετική του ομάδα και στις σχέσεις που οικοδομεί με τις συστημικές δυνάμεις στην πορεία ανάληψης της κυβερνητικής διαχείρισης. Αυτό το γεγονός θα καθορίσει και τις εξελίξεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι και το ιδρυτικό του συνέδριο το καλοκαίρι, με συνεχείς προσαρμογές και «υπεύθυνες» στάσεις από την ηγεσία του και ένα ιδιότυπο «αντάρτικο» από την «αριστερή πλατφόρμα», που δεν θα βάζει όμως ουσιαστικά εμπόδια και «τρικλοποδιές» στην κυβερνητική πορεία του κόμματος. Η αντιπαράθεση στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ για το μέχρι πού μπορεί να τραβηχτεί το «όχι» στο μνημόνιο, τους εκβιασμούς και τις πιέσεις της Ε.Ε., δεν βγαίνει «προς τα έξω», δεν έχει καμία επίδραση στην πολιτική και οργανωτική ανασυγκρότηση του εργατικού-λαϊκού κινήματος απέναντι στην επίθεση των δυνάμεων του συστήματος. Γιατί η αναγκαία προετοιμασία για τη σύγκρουση με τις αντιδραστικές δυνάμεις δεν αποτελεί υπόθεση μόνο των αριστερών οργανώσεων και κομμάτων αλλά κυρίως υπόθεση του εργαζόμενου λαού που θα σηκώσει και το πραγματικό βάρος αυτής της σύγκρουσης.

ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΔΥΣΑΡΕΣΚΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΑΞΙΩΣΗΣ
Ενισχυμένες οι Αγωνιστικές Κινήσεις

Στις φοιτητικές εκλογές του 2013, οι Αγωνιστικές Κινήσεις μπορούν να υπερηφανεύονται ότι υλoποίησαν στο ακέραιο των δυνατοτήτων τους το σύνθημα της πανελλαδικής προκήρυξής τους για τις εκλογές: «να δώσουμε την πολιτική μάχη». Όχι χωρίς προβλήματα και αναντιστοιχίες, αλλά συντεταγμένα και δυναμικά, ενιαία και πολιτικά, οι Αγωνιστικές Κινήσεις κατέγραψαν ένα διακριτό πολιτικό ρεύμα μέσα στο φοιτητικό κίνημα και την Αριστερά.Οι Αγωνιστικές Κινήσεις, με πλατιά απεύθυνση στους φοιτητές, έθεσαν το ζήτημα της μαζικής αντίστασης και πάλης. Το ζήτημα της ανασυγκρότησης του φοιτητικού κινήματος σε αγωνιστική κατεύθυνση, ενάντια στα μέτρα της κυβέρνησης, ενάντια στην κηδεμονία των ΕΕ-ΔΝΤ. Και σε όσους επέλεξαν να μας ψηφίσουν, αλλά και σε όσους μας άκουσαν και τελικά μας απέρριψαν, το πολιτικό μήνυμά μας ήταν σαφές και καθαρό: μονόδρομος για τους φοιτητές είναι η ανασυγκρότηση των συλλόγων και η οικοδόμηση μαζικού κινήματος – άλλη λύση, εκλογική ή διαχείρισης, δεν υπάρχει.
Με το τρίπτυχο «χθες ο νόμος-πλαίσιο, σήμερα το σχέδιο “Αθηνά”, αύριο οι διαγραφές και τα δίδακτρα», ανοίξαμε στους φοιτητές τα κύρια ζητήματα που αποτελούν αιχμές πάλης για το φ.κ. αυτή την περίοδο. Τα ζητήματα εκείνα τα οποία συμπυκνώνουν την πολιτική που πετάει έξω από τα ΑΕΙ-ΤΕΙ τα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων και αποτελούν κρίσιμους στόχους που πρέπει να αναδείξει το φοιτητικό κίνημα.
Οι Αγωνιστικές Κινήσεις ανέδειξαν την ανάγκη να στηριχθούν τα όργανα πάλης των φοιτητών, οι σύλλογοι, τα ΔΣ και πάνω από όλα οι γενικές συνελεύσεις. Ανέδειξαν τη σημασία των εκλογών ως διαδικασία του συλλόγου και όχι ως πανηγύρι ή αντιγραφή των βουλευτικών εκλογών. Αντιστάθηκαν στο ρεύμα της αντιδραστικής, φασίζουσας λογικής τού «έξω οι παρατάξεις και τα κόμματα από το πανεπιστήμιο», η οποία κερδίζει έδαφος και προμοτάρεται από το σύστημα. Αρνήθηκαν να πατήσουν την μπανανόφλουδα, όπως πολλές αριστερές δυνάμεις, με προεξάρχουσες τις ΑΡΕΝ-ΕΑΑΚ, οι οποίες αποδέχονται το αντιπαραταξιακό κλίμα, εμφανίζονται ως δήθεν «ανεξάρτητες και χωρίς κομματικές γραμμές». Στην πραγματικότητα πριονίζουν το κλαδί στο οποίο κάθονται, ανοίγοντας την κερκόπορτα για την επίθεση ενάντια στο οργανωμένο φ.κ.
Πρωτοφανής ήταν η απαξίωση απέναντι στο φοιτητικό κίνημα και στις δομές του στις φετινές φοιτητικές εκλογές. Το κύριο πολιτικό ζήτημα που αναδείχθηκε από τη δράση όλων των πολιτικών δυνάμεων ήταν αυτό της αποχής. Που για ακόμα μία χρονιά, και πλέον πολύ πιο έντονα, αναδείχθηκε «νικητής» των εκλογών. Αποτέλεσμα αυτού που ονομάσαμε «εικονικός συνδικαλισμός», η τεράστια αποχή (η συμμετοχή έπεσε πλέον κάτω από το μισό σε πολλές σχολές), χτυπάει το καμπανάκι στο φ.κ.: η αναντιστοιχία λόγων και πράξεων είναι πλέον φανερή στον καθένα και η αποσυγκρότηση των συλλόγων δεν μπορεί να κυφτεί πλέον. Ήρθε ο καιρός η φοιτητική Αριστερά να αναγνωρίσει την κατάσταση και να κάνει την αυτοκριτική της. Εμείς ως Αγωνιστικές Κινήσεις, ανοιχτά και σε όλους τους τόνους, αναγνωρίσαμε την ανάγκη για αλλαγή ρότας στο φ.κ. Έχουμε θέσει ως στόχο της παρέμβασής μας την ουσιαστική και στη βάση συσπείρωση των φοιτητών πάνω στα πραγματικά, καθημερινά προβλήματα και στη σύνδεση αυτών με ουσιαστιό τρόπο με τη γενική πολιτική κατάσταση.

Οι υπόλοιπες δυνάμεις της φοιτητικής Αριστεράς μένουν κυρίως στην αύξηση των ποσοστών (παραβλέπουν την πτώση σε ψήφους, οπότε ας μην πανηγυρίζουν τόσο πολύ), χωρίς να αναγνωρίζουν το πρόβλημα και να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους απέναντι στην κατάσταση. Δεν περιμέναμε τίποτα περισσότερο από όλους αυτούς που έχουν υπονομεύσει το φοιτητικό κίνημα και βοηθήσει με τις συμπεριφορές τους να δημιουργηθεί αυτή η κατάσταση. Για εμάς, κανένα θετικό εκλογικό αποτέλεσμα δεν μπορεί να κρύψει την αποσυγκρότηση που επικρατεί στο φοιτητικό κίνημα και τις ευθύνες που έχουν οι δυνάμεις που αναφέρονται σε αυτό.
Πάνω από όλα, οι Αγωνιστικές Κινήσεις ανέδειξαν στους φοιτητές που επηρεάζουν την ανάγκη για την οικοδόμηση ενός άλλου πολιτικού ρεύματος μέσα στις σχολές, ως αναγκαία προϋπόθεση για την ουσιαστική ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος. Ενός πολιτικού ρεύματος αντικαπιταλιστικού, αντιιμπεριαλιστικού, αντιδιαχειριστικού. Κόντρα στην επίθεση του κεφαλαίου, στην εξάρτηση από τον ιμπεριαλισμό, στην αριστερή συνδιαχείριση της κρίσης. Για ένα φ.κ. ανεξάρτητο από τους κρατικούς μηχανισμούς και μακριά από τη συνδιοίκηση και τις προτάσεις εκλογίκευσης του βάρβαρου συστήματος. Για την οικοδόμηση ενός φ.κ. στο πλευρό του λαϊκού κινήματος, ενεργό κομμάτι ενός πλατιού Μετώπου Αντίστασης.
Αυτή την πολιτική αντίληψη στήριξαν σχεδόν 700 φοιτητές σε 40 σχολές ΑΕΙ και ΤΕΙ, σε 9 πόλεις, αποτυπώνοντας για ακόμα μια χρονιά την ανοδική πορεία των Αγωνιστικών Κινήσεων. Συγκροτώντας έτσι ένα μικρό, αλλά διακριτό και πανελλαδικό πλέον πολιτικό ρεύμα μέσα στο φοιτητικό κίνημα, το οποίο έχει κατοχυρώσει τα τελευταία χρόνια μέσα στο κίνημα και στα μέτωπα πάλης την παρουσία του. Μακριά από εμάς οι πανηγυρισμοί. Για εμάς το ζητούμενο είναι η επόμενη μέρα και γι’ αυτό συμμετέχουμε στις εκλογές, για να διαμορφωθούν καλύτεροι όροι μέσα στους συλλόγους για την πάλη των φοιτητών. Όμως το αποτέλεσμα των Αγωνιστικών Κινήσεων ήταν συνολικά θετικό σε μια δύσκολη συγκυρία και κόντρα στο ρεύμα της αποσυγκρότησης – και αυτό έχει ιδιαίτερη αξία.
Οι δυνάμεις του συστήματος, ΔΑΠ-ΠΑΣΠ, εμφανίζουν σημαντικές απώλειες και χρεώνονται την πολιτική της τρικομματικής κυβέρνησης. Η ΔΑΠ δείχνει να έχει σημαντική πτώση (θυμίζει τη φθορά επί κυβέρνησης Καραμανλή), όμως παραμένει ο κύριος μοχλός έκφρασης της συστημικής πολιτικής μέσα στα ΑΕΙ-ΤΕΙ. Εκφράζει ένα σημαντικό κομμάτι φοιτητόκοσμου που εκτός από πελατειακές λογικές επιθυμεί την «τάξη και ασφάλεια» στις σχολές. Αντίθετα, η ΠΑΣΠ είναι σε φάση διάλυσης, και το εκλογικό αποτέλεσμα (μεγάλη πτώση) μάλλον... θετικό μπορεί να απολογιστεί, καθώς η ανυποληψία της στις φοιτητικές μάζες είναι ακόμη μεγαλύτερη.
Οι δυνάμεις της φοιτητικής Αριστεράς καρπώθηκαν το κλίμα δυσαρέσκειας – όμως σε καμία περίπτωση τα τραπεζάκια τους τη μέρα των εκλογών δεν έσφυζαν από ζωή και αγωνιστικότητα. Η ΠΚΣ (ξεχασμένο όνομα που θυμόμαστε πλέον μόνο στις εκλογές) κατόρθωσε να ανακόψει τη συνεχή πτώση της που υπήρχε τα τελευταία χρόνια στα ΑΕΙ-ΤΕΙ. Παρά το θετικό αποτέλεσμα, τα προβλήματα παραμένουν: πέρα από την πλήρη απομόνωση των ΚΝΕ/ΜΑΣ από τις διαδικασίες του φ.κ., προστέθηκε η αντανάκλαση των εσωκομματικών προβλημάτων του ΚΚΕ – κάποιος παρατηρητικός μπορούσε ήδη να διακρίνει σαφή δείγματα. Είναι λοιπόν πιθανό να ξεχαστεί σύντομα το θετικό αποτέλεσμα της ΠΚΣ.
Στον αντίποδα της Αριστεράς, η ΑΡΕΝ φάνηκε ανήμπορη να εφκράσει το ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ μέσα στις σχολές (εμφάνισε υποχώρηση), καθώς είναι κοινό μυστικό ότι τα σχήματα της ΑΡΕΝ έχουν ανυπαρξία δράσης και κατεβαίνουν μόνο για τις φοιτητικές εκλογές στους συλλόγους. Έτσι η ΕΑΑΚ κατάφερε να εκφράσει ένα σημαντικό μέρος του ρεύματος αυτού, πέρα από τη δική της ιδιαίτερη συκγρότηση, η οποία είναι σημαντική. [Μάλιστα, δείχνει να υπάρχει η άνοδος της τάσης εκείνης (ΑΡΑΝ) που πλησιάζει περισσότερο στον αριστερό διαχειριστικό λόγο και όχι της νΚΑ] – στη Θεσσαλονίκη, επιβεβαιώστε αν ισχύει και σε αθήνα, αλλιώς αποσύρτε το. Συνολικά, η εικόνα του φοιτητικού κινήματος είναι πολύ πίσω όχι μόνο από τη δυναμική που εμφανίζει η ΕΑΑΚ, αλλά όλες οι αριστερές δυνάμεις παρμένες ως σύνολο.
Τέλος, μπορεί η Χρυσή Αυγή να μην εμφανίστηκε, όπως φημολογούνταν, στις σχολές, όμως σίγουρα δημιουργούνται οι προϋποθέσεις γι’ αυτό – η περιρρέουσα ατμόσφαιρα της απαξίωσης των συλλόγων δίνει «κενό χώρο». Πρέπει να παρθούν πρωτοβουλίες μέσα στο φοιτητικό κίνημα για να την «καλωσορίσουμε».
Συνολικά, οι Αγωνιστικές Κινήσεις από καλύτερες θέσεις μπορούν να συνεχίσουν τη μάχη, και αυτό είναι ευθύνη τους απέναντι στον κόσμο που τις στήριξε. Οι Αγωνιστικές Κινήσεις έχουν ευθύνη να ενισχύσουν τα σχήματα και τα συντονιστικά τους, να ενισχύσουν τη διαδικασία πανελλαδικοποίησής τους, να οξύνουν τα αντανακλαστικά τους. Η διέξοδος βρίσκεται στην οικοδόμηση των εστιών αντίστασης και των μετώπων πάλης, στη σύνδεση της ολοένα και πιο δύσκολης φοιτητικής καθημερινότητας με τα γενικά πολιτικά ζητήματα. Στην ουσιαστική, πραγματική οικοδόμηση σχέσεων με τους φοιτητές και στην προώθηση της κοινής δράσης. Σε αυτό το πεδίο, να τιμήσουμε τις ψήφους που λάβαμε.

Αυτοδίκαιες διαγραφές και το δικαίωμα στις σπουδές στο στόχαστρο

Την προετοιμασία του εδάφους για να περάσει στο επόμενο στάδιο της επίθεσης φαίνεται να προωθεί το υπουργείο στην συγκεκριμένη φάση. Οι προθέσεις του συστήματος εξάλλου είναι γνωστές από χρόνια, όσον αφορά τα δικαιώματα των φοιτητών αλλά και της νεολαίας συνολικά. Έτσι μετά το πέρασμα του νόμου πλαίσιο σε περίοδο καλοκαιριού και την αδυναμία του φοιτητικού κινήματος να δώσει την ανάλογη απάντηση, μετά την ψήφιση του σχεδίου «Αθηνά» με όλη την διαδικασία που ακολούθησε, αρχίζει να ανοίγει το ζήτημα των διαγραφών όλο και περισσότερο. Εξάλλου οι περισσότερες αστικές φυλλάδες, εδώ και καιρό, έχουν άρθρα για το συγκεκριμένο ζήτημα στην προσπάθειά τους να δημιουργήσουν το κατάλληλο κλίμα για τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης.
Πιο συγκεκριμένα, ο νόμος προβλέπει αυτοδίκαιη διαγραφή για τέσσερις κατηγορίες φοιτητών.
• Για αυτούς που έχουν εισαχθεί από το 2003-2004 και νωρίτερα, προβλέπεται διαγραφή με τη λήξη του ακαδημαϊκού έτους 2013-2014.
• Για αυτούς που έχουν εισαχθεί τα ακαδημαϊκά έτη από το 2004 έως το 2007 προβλέπεται διαγραφή στο τέλος του 2014-2015.
• Ενώ για τους εισακτέους από το 2007 έως το 2011 προβλέπεται αυτοδίκαιη διαγραφή στην συμπλήρωση των 2*ν ετών φοίτησης
• Τέλος για αυτούς που έχουν εισαχθεί μετά το 2011-2012 προβλέπεται διαγραφή στα ν+2 έτη.
Επίσης θα διαγράφονται και οι φοιτητές που δεν θα κάνουν ανανέωση εγγραφής στη σχολή για δύο εξάμηνα. Ενώ από τον Σεπτέμβρη θα αρχίσει και η εκκαθάριση των μητρώων των σχολών.
Οι διαγραφές είναι ένας βασικός πυλώνας στην όλη προσπάθεια που γίνεται για να πεταχτούν εκτός της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης μεγάλα κομμάτια των φοιτητών, ειδικά αυτοί που προέρχονται από χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα. Εξάλλου έχει μπει από χρόνια η κατεύθυνση για τη δημιουργία ενός πανεπιστημίου για λίγους και εκλεκτούς, μέσα από την ένταση των ταξικών φραγμών. Μια κατεύθυνση που έχει πάρει πολύ πιο αναβαθμισμένα χαρακτηριστικά με τις πολιτικές των μνημονίων τα τελευταία χρόνια.
Αυτό που πρέπει να γίνει ξεκάθαρο είναι το μέγεθος της επίθεσης με την οποία καλείται να αντιπαρατεθεί το φοιτητικό κίνημα, αλλά και τα καθήκοντα που μπαίνουν στις δυνάμεις που αναφέρονται σε αυτό. Δεν θα πρέπει να υπάρχει καμία αυταπάτη και κανένας εφησυχασμός ότι το σύστημα μπορεί να κάνει πίσω από μόνο του ή να μην το ανοίξει φοβούμενο αντιδράσεις. Παρότι οι αντιδράσεις είναι κάτι που μετράει, ο βασικός παράγοντας που μπορεί να μπλοκάρει τέτοιες πολιτικές είναι το συγκροτημένο και οργανωμένο φοιτητικό αλλά και ευρύτερα λαϊκό κίνημα. Όποιος λοιπόν σήμερα δεν συγκροτεί τον κόσμο στην κατεύθυνση της αντίστασης στην επίθεση και της διαμόρφωσης πραγματικών όρων απάντησης δεν κρατάει απλά ουδέτερη στάση αλλά βοηθάει άθελα ή ηθελημένα στο να συνεχίζεται να προωθείται αυτή η πολιτική.

«Ηγεμονία» ή προεκλογικά τερτίπια;

Η στάση των ΕΑΑΚ ενόψει των φοιτητικών εκλογών ξεπέρασε κατά πολύ τα όρια του εκλογικού κρετινισμού. Για μια ακόμη φορά μπήκε σε δεύτερη μοίρα η αναγκαία συζήτηση για τις ανάγκες και τα προβλήματα του φοιτητικού κινήματος. Άλλωστε, γνωρίζουν ότι οι ευθύνες τους είναι προφανείς και δεν θέλουν ούτε μπορούν να μπουν σε μια διαδικασία απολογισμού και ουσιαστικής αυτοκριτικής. Αντί αυτού, για μια ακόμη φορά έδωσαν τον τόνο οι λογικές της εκλογικής αυτοσυντήρησης και η άκρατη ψηφοθηρία.
Αυτό ήταν που εκφράστηκε στο πώς ο εν λόγω πολιτικός χώρος αντιμετώπισε τις Αγωνιστικές Κινήσεις όλο το προηγούμενο διάστημα και ιδιαίτερα στις σχολές της Αθήνας. Και ενώ οι συναγωνιστές απέφευγαν συστηματικά τόσο καιρό να τοποθετηθούν πάνω στα πολιτικά ζητήματα που ανοίγαμε και στην κριτική που τους ασκούσαμε, μπροστά στις εκλογές επανήλθαν δριμύτεροι. Βέβαια, όχι μόνο δεν επέλεξαν την τίμια πολιτική αντιπαράθεση αλλά, αντίθετα, προχώρησαν σε μια συντονισμένη επίθεση λάσπης, με την αναπαραγωγή ψεμάτων και διαστρεβλωμένων καταστάσεων γύρω από την παρέμβαση και την άποψη των Αγωνιστικών Κινήσεων, με την ενίσχυση της λογικής της «χαμένης ψήφου» καθώς και με προσπάθειες υπονόμευσης και αποκλεισμού της κατεύθυνσης ενάντια στη συνδίοικηση που παλεύουμε μέσα στους συλλόγους, μέσω της επιμονής τους να αρνούνται σε μια σειρά σχολές το δικαίωμά μας να αναγράφεται στο ψηφοδέλτιο μας ότι δεν συμμετέχουμε και δεν αναγνωρίζουμε τα κρατικά αυτά όργανα. Είναι γνωστή, πάντως, η αντίληψη της συνδιαχείρισης που τους χαρακτηρίζει, όπως και η συνδιαλλαγή χρόνων με το καθηγητικό κατεστημένο, γι’ αυτό δεν πέφτουμε και από τα σύννεφα. Όλο αυτό όμως δεν σταματάει εκεί. Γιατί έφτασε μέχρι και στο σημείο να αντιμετωπίζουμε τραμπουκισμούς, προκλήσεις και απειλές από τη μεριά τους, όπως συνέβη στο Πανεπιστήμιο Πειραιά.
Αυτό που έρχονται να επιβεβαιώσουν εκ νέου όλες οι παραπάνω συμπεριφορές είναι το πόσο αναντίστοιχες είναι όλες εκείνες οι δυνάμεις την αριστεράς, οι οποίες, έχοντας ενσωματώσει πλήρως τη λογική της ηττοπάθειας και του συμβιβασμού, αδυνατούν να δώσουν κινηματική απάντηση στα προβλήματα του κόσμου. Βάσει της πολιτικής τους γραμμής αδυνατούν και δεν θέλουν να οικοδομήσουν όρους ανάπτυξης μαζικών αγώνων αλλά αρκούνται στη διαιώνιση ενός συνδικαλισμού ανάθεσης και εντυπωσιασμού. Εγκλωβισμένες, λοιπόν, στα αδιέξοδά τους επιδίδονται σε επιδείξεις δύναμης και αλαζονείας ακόμα και προς άλλες συλλογικότητες του κινήματος, με απώτερο και μοναδικό σκοπό την αναπαραγωγή των ψευδαισθήσεων επάρκειας και «ηγεμονίας» που έχουν, όπως και το ντοπάρισμα ψηφοφόρων λίγο πριν φτάσουν στην κάλπη. Στην προκειμένη περίπτωση, τα ΕΑΑΚ ανακάλυψαν τον εχθρό στις Αγωνιστικές Κινήσεις και αντί να ευνοήσουν την ανάπτυξη συναγωνιστικών σχέσεων και κοινής δράσης μεταξύ δύο δυνάμεων του κινήματος (που δεν αναιρεί τη δυνατότητα αντιπαράθεσης με πολιτικούς όρους), επέλεξαν το δρόμο στον οποίο τους οδηγούσε ο εκλογικός τους παροξυσμός. Σε βαθμό που να θυμίζει έργα και ημέρες των πάλαι ποτέ λεγόμενων ΚΝΑΤ…
Οι Αγωνιστές Κινήσεις δεν πρόκειται να κάνουμε ούτε βήμα πίσω από την απόφασή μας να ρίξουμε τις δυνάμεις μας στην υπόθεση της ανασυγκρότησης του φοιτητικού κινήματος στο πλευρό του λαού και της πάλης του, όσο και αν κάποιοι με τη στάση τους βάζουν εμπόδια σε αυτήν την κατεύθυνση. Ούτε είμαστε διατεθειμένοι να «ξεχάσουμε» τη λογική της κοινής δράσης και να την παλεύουμε με κάθε ευκαιρία, όσο και αν κάποιοι φροντίζουν να την υποσκάπτουν συνεχώς. Δυστυχώς γι' αυτούς, θα συνεχίσουμε να τους χαλάμε τη σούπα…

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: Μάο Τσετούνγκ, Φιλοσοφικά Κείμενα

Την Παρασκευή 12 Απρίλη πραγματοποιήθηκε στο βιβλιοπωλείο Εκτός των Τειχών, η παρουσίαση της νέας έκδοσης των εκδόσεων Εκτός των Τειχών, το βιβλίο Μάο Τσετουγκ, Φιλοσοφικά Κείμενα. Με την παρουσία αρκετού κόσμου που γέμισε το χώρο του βιβλιοπωλείου και του καφέ, παρουσιάστηκε, κατά τη γνώμη μας, ένα από τα πλέον σημαντικά κομμάτια του έργου του Μάο Τσετούγκ, χρήσιμο και αναγκαίο για τη διαπαιδαγώγηση και την καθοδήγηση των νέων αγωνιστών του κομμουνιστικού κινήματος στη χώρα μας.
Αφού παρουσιάστηκαν οι συντελεστές και η διαδικασία ολοκλήρωσης της εκδοτικής προσπάθειας, εξηγήθηκε η αναγκαιότητα για νέες μεταφράσεις και εκδόσεις των κλασικών κειμένων του κομμουνιστικού κινήματος. Οι οποίες δεν αρκεί να είναι συμπληρωμένες με ανέκδοτα μέχρι σήμερα κείμενα στα ελληνικά, αλλά το σπουδαιότερο με νέες εισαγωγές και σχόλια ώστε να συνδέονται με τις συγκεκριμένες συνθήκες της εποχής μας. Επίσης ελπίζουμε ότι η νέα αυτή έκδοση, όπου είναι συγκεντρωμένα όλα όσα είναι γνωστά μέχρι σήμερα φιλοσοφικά έργα του Μάο, θα αποτελέσει ερέθισμα για ένα δημιουργικό διάλογο και θα συμβάλλει στην παραγωγή πολιτικών και θεωρητικών κειμένων που έχουμε σήμερα ανάγκη για την ενδυνάμωση και ανασυγκρότηση του κινήματος αντίστασης, ανατροπής με κατεύθυνση την επαναστατική προοπτική.
Στη συνέχεια ακολούθησαν οι τοποθετήσεις τριών συντρόφων οι οποίοι εστίασαν σε συγκεκριμένες πτυχές του μαοϊκού έργου, σε σχέση πάντα με την προσφορά του Μάο στον εμπλουτισμό του διαλεκτικού υλισμού.
Ο σ. Μανόλης Αρκολάκης αναφέρθηκε σε τρία θέματα που αναλύονται διεξοδικά από τον Μάο, προχωρώντας παραπέρα το θεωρητικό έργο των προηγουμένων θεωρητικών του διαλεκτικού υλισμού: για τη διάκριση μεταξύ τυπικής λογικής και διαλεκτικής μεθόδου, για τη διαμάχη στο κατά πόσο «το ένα διαχωρίζεται σε δύο» είναι σημαντικότερο από «τα δύο συνδυάζονται σε ένα» στην ανάλυση και την εφαρμογή του νόμου της ενότητας των αντιθέτων και τέλος για το ζήτημα βάσης και εποικοδομήματος, το βαθμό καθορισμού και πώς η έννοια του αλληλοκαθορισμού αναπτύχθηκε στην περίοδο της ταξικής πάλης σε συνθήκες σοσιαλιστικής οικοδόμησης.
Ο σ. Χρίστος Μάης προσπάθησε να παρουσιάσει τα σημαντικότερα σημεία της μαοϊκής μεθοδολογίας μέσα από την εξέταση των πρώιμων κειμένων του Μάο, πριν τη συγγραφή των πρώτων φιλοσοφικών του έργων, καταδεικνύοντας ότι η μεθοδολογία αυτή διατρέχει το σύνολο του έργου και της πρακτικής του Μάο. Συγκεκριμένα, κατέληξε σε τρεις θέσεις σε σχέση με τα βασικά χαρακτηριστικά της μαοϊκής σκέψης: 1) Μεθοδολογία διαλεκτικού υλισμού ανεξαρτήτως από το είδος ή το μέγεθος του προβλήματος 2) Ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης, στις συγκεκριμένες συνθήκες. Ανάλυση του προβλήματος προς επίλυση αλλά και της στοχοθεσίας προκειμένου να εξευρεθεί η κατάλληλη λύση 3) Ανάλυση των τακτικών που υπηρετούν την κύρια στρατηγική αλλά και ανάλυση του συνόλου των πτυχών της στρατηγικής αυτής.
Τέλος, ο σ. Κώστας Βλαχόπουλος επικεντρώθηκε σε ένα από τα σημαντικότερα φιλοσοφικά κείμενα του Μάο, «για την αντίθεση», παρουσιάζοντας τα βασικά των αντιθετικών σχέσεων, όπως ερμηνεύονται στο διαλεκτικό υλισμό καθώς και τη διάκριση ανάμεσα σε ανταγωνιστικές και μη ανταγωνιστικές αντιθέσεις και πώς μπορεί να αλλάξει ο χαρακτήρας τους. Επακολούθησαν ερωτήσεις και τοποθετήσεις οι οποίες κατέδειξαν ότι το έργο του Μάο αποτελεί συμβολή πρώτα και κύρια για την επαναστατική πράξη.
Οι γραπτές τοποθετήσεις θα αναρτηθούν σύντομα στην ιστοσελίδα των εκδόσεων, ενώ σε επιμελημένη μορφή θα δημοσιευθούν στο επόμενο τεύχος του περιοδικού Αντίθεση. Μετά το Πάσχα, θα ακολουθήσουν περισσότερες παρουσιάσεις και συζητήσεις με αφορμή το βιβλίο του Μάο σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις.

25 Απρ 2013

Καμία πειθαρχική δίωξη του αγωνιστή Στέφανου Γκουλιώνη, άμεση απόσυρση όλων των κατηγοριών.

Οι διώξεις αγωνιστών που τολμούν να αντιστέκονται στην συνεχώς εντεινόμενη επίθεση του συστήματος, είναι πλέον στην καθημερινή διάταξη. Από τις Σκουριές ως τις δικαστικές αποφάσεις που κυρώνουν παράνομες τις απεργίες, δεκάδες είναι τα παραδείγματα της προσπάθειας ποινικοποίησης του αγώνα και των διεκδικήσεων του λάου.
Στα πλαίσια αυτής της πολιτικής είναι και η παραπομπή του δασκάλου Στέφανου Γκουλιώνη στο Πειθαρχικό με την κατηγορία «της ανάρμοστης για δημόσιο υπάλληλο συμπεριφοράς εκτός υπηρεσίας». Αφορμή για την παραπομπή αποτελεί η συμμετοχή του σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας εναντία στη μνημονιακή πολιτική στις 25 Μαρτίου 2012 και η πρωτόδικη καταδίκη του από το Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Λάρισας με την ψεύτικη κατηγορία της αντίστασης κατά της αρχής.
Είναι φανερό πως ο ρόλος του νέου δημόσιο-υπαλληλικού κώδικα και των πειθαρχικών συμβουλίων, δεν έχει να κάνει όπως μας λένε με την πάταξη της διαφθοράς που έτσι κι αλλιώς το σύστημα δημιουργεί, άλλα θα είναι το φόβητρο και η μόνιμη απειλή για κάθε εργαζόμενο που τόλμα να εναντιώνεται στις εντολές του συστήματος
Καμία πειθαρχική δίωξη του αγωνιστή Στέφανου Γκουλιώνη, άμεση απόσυρση όλων των κατηγοριών.

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 2013
Δεν είναι αργία, είναι ΑΠΕΡΓΙΑ!

Η φετινή παγκόσμια επέτειος της αιματοβαμμένης εξέγερσης των εργατών του Σικάγου για το 8ωρο, η εργατική Πρωτομαγιά, γιορτάζεται σε πολύ δύσκολες συνθήκες για τους λαούς και τους εργαζόμενους.
H εργατική τάξη, σε όλο τον κόσμο, βρίσκεται αντιμέτωπη με την κρίση του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος που κατεδαφίζει και ισοπεδώνει τα πιο στοιχειώδη δικαιώματά της.
Εχουν βγει στην επιφάνεια όλα τα απάνθρωπα χαρακτηριστικά του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος. Δείχνει το σάπισμά του και την ιστορική ανάγκη να απαλλαγεί η ανθρωπότητα από αυτό το εκμεταλλευτικό και καταπιεστικό σύστημα.
Mέσα στη δίνη της καπιταλιστικής κρίσης μεγαλώνουν οι κοινωνικές ανισότητες, οξύνονται οι ταξικές αντιθέσεις και παροξύνονται οι ανταγωνισμοί των ιμπεριαλιστών.
Τα δικαιώματα στη δουλειά και τη σταθερή εργασία, οι μισθοί, τα μεροκάματα, οι συντάξεις, η δημόσια κοινωνική ασφάλιση, πρόνοια, υγεία, παιδεία καίγονται στο βωμό των κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων, που για να διασφαλίσουν το καπιταλιστικό κέρδος φορτώνουν τις συνέπειες της κρίσης πάνω στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.
H ανεξαρτησία, τα εθνικά και κυριαρχικά δικαιώματα των πιο αδύνατων χωρών παραβιάζονται και ποδοπατούνται από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις είτε με στρατιωτικές ιμπεριαλιστικές επιδρομές, είτε με στραγγαλιστικές πολιτικές οικονομικής υποδούλωσης και εξάρτησης.
H Εργατική Πρωτομαγιά, σαν μέρα παγκόσμιας κινητοποίησης ενάντια στα δεινά του καπιταλισμού, καλείται να συνενώσει και να ενισχύσει τις εργατικές-λαϊκές-αντιιμπεριαλιστικές αντιστάσεις σε ένα διεθνιστικό μέτωπο πάλης και αλληλεγγύης για:
Την υπεράσπιση των συμφερόντων της εργατικής τάξης ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση.¬Τη στήριξη του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα των λαών ενάντια στις επεμβάσεις των ΗΠΑ – Ε.Ε. και άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Στη χώρα μας τα νέα μνημόνια και μέτρα που αποφασίζουν οι κυβερνήσεις και οι ιμπεριαλιστές της Τρόικα, της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ., οι απολύσεις και τα χαράτσια, κάνουν δυσβάσταχτη τη ζωή μας. Οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας καταργούνται, η υγεία και η παιδεία διαλύονται, η τρικομματική συγκυβέρνηση προχωρά στις απολύσεις χιλιάδων δημόσιων υπαλλήλων (την ώρα που οι άνεργοι είναι 1,5 εκατομμύριο) και στις ιδιωτικοποιήσεις.
Στο φόντο της εξαθλίωσης ξεμυτίζουν φασιστικά μορφώματα και λειτουργούν σαν εμπροσθοφυλακή του συστήματος. Στα φραουλοχώραφα στη Νέα Μανωλάδα εξελίσσονται σκηνές από το μέλλον. Σήμερα πυροβολούνται μετανάστες αύριο θα είναι Έλληνες αντιμέτωποι με την τρομοκρατία προκειμένου να συνεχίσουν να κερδίζουν τα αφεντικά, ντόπια και ξένα. Στη Χαλκιδική ο λαός, άντρες, γυναίκες και παιδιά, νέοι και ηλικιωμένοι, αντιμετωπίζονται με τα ΜΑΤ και τα δακρυγόνα, με εισβολές σε σπίτια για συλλήψεις μέσα στη νύχτα γιατί παλεύουν να μην παραδοθεί ένα ολόκληρο βουνό στα χέρια της καναδικής Eldorado Gold. Με τον εκφασισμό προωθεί η τρικομματική κυβέρνηση την καπιταλιστική ανάπτυξη πάνω στις δικές μας πλάτες.
H καταιγίδα των μνημονίων συνάντησε την οργή της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Ξεσήκωσε μαζικούς πανεργατικούς απεργιακούς αγώνες και κινητοποιήσεις κλάδων που έδειξαν την αγωνιστική θέληση της εργατικής τάξης να ανατρέψει την εφαρμογή της πολιτικής του μνημονίου. Ωστόσο, ο αγώνας που δόθηκε μέχρι σήμερα, δεν έφερε εκείνο που προσδοκούν οι εργαζόμενοι.
O αγώνας της εργατικής τάξης και των εργαζομένων μπορεί να έχει θετικό αποτέλεσμα μόνο αν οι πλατιές εργαζόμενες μάζες βγουν σταθερά στο προσκήνιο. Οσο το εργατικό κίνημα παραμένει άμαζο, αποσπασματικό και αδύναμο τόσο η βάρβαρη πολιτική τους θα πετυχαίνει νίκες σε βάρος μας.
Είναι ανάγκη να απομονωθεί η πολιτική του συμβιβασμού με την κυβερνητική πολιτική και οι κυβερνητικές αυταπάτες διαχείρισης της κρίσης. Να δυναμώσουν πρακτικές που ενισχύουν την ενότητα και τη μαζικότητα του κινήματος, για να εξασφαλίζεται η πιο πλατιά κινητοποίηση εργαζομένων σε πανεργατικούς απεργιακούς αγώνες και μαζικά ενωτικά συλλαλητήρια. Να δυναμώσουμε την εργατοϋπαλληλική αλληλεγγύη και το συντονισμό των εργατικών αγώνων, στην κατεύθυνση της συνεχιζόμενης και κλιμακούμενης πάλης του εργατικού κινήματος που θα δίνει έγκαιρα και αποφασιστικά κάθε μάχη για να μην περάσουν τα αντεργατικά μέτρα και θα έχει σταθερό στόχο την ανατροπή των αντιλαικών πολιτικών.
H εμπειρία και από την πάλη κατά της πολιτικής των μνημονίων δείχνει πως για να δοθούν νικηφόρα οι μάχες για την υπεράσπιση των εργατικών συμφερόντων πρέπει να υπάρξει ενίσχυση μέσα στην εργατική τάξη και το λαό του ρεύματος της αντίστασης, της οργάνωσης και της αλληλεγγύης και ενίσχυση της ταξικής αγωνιστικής γραμμής στο εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα. Ενίσχυση της κατεύθυνσης της ανασυγκρότησης του εργατικού, λαϊκού, αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος.

H Εργατική Πρωτομαγιά πρέπει να αποκτήσει περιεχόμενο αντίστοιχο με τις ανάγκες του εργατικού κινήματος. Mε τη μαζική συμμετοχή στα Πρωτομαγιάτικα συλλαλητήρια η εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι καλούνται να δώσουν συνέχεια στον αγώνα για την ανατροπή της πολιτικής των μνημονίων.

Εργάτες- εργαζόμενοι:

Να υπερασπίσουμε το δικαίωμα στη δουλειά και στη σταθερή εργασία, τους μισθούς, τα μεροκάματα και συντάξεις, τις ΣΣE, τη δημόσια κοινωνική ασφάλιση, πρόνοια, υγεία και παιδεία.
Να αγωνιστούμε ενάντια στην κρατική καταστολή, την περιστολή των δημοκρατικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών, τη φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής.
Να ανατρέψουμε τις πολιτικές της ανεργίας, της πείνας και της χρεοκοπίας που προωθούν κυβέρνηση-αστικής τάξη-EE και ΔΝΤ.

Έξω η Ελλάδα από την EE, το NATO και το ΔNT
Για μια Ελλάδα Ειρηνική, Δημοκρατική, Ανεξάρτητη και Σοσιαλιστική.

ΜΟΥΣΕΙΟ (ΠΑΤΗΣΙΩΝ) 11.00 π.μ.

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ