Τα ζητήματα που αναδείχτηκαν στα πλαίσια της Κυπριακής κρίσης δεν γεννήθηκαν βέβαια από την αρχική απόφαση του Γιουρογκρούπ σχετικά με τις τράπεζες της Κύπρου και δεν έκλεισαν με την απόφαση που τελικά επικράτησε σε σχέση με το ζήτημα αυτό -που ακόμα και αυτή παραμένει «αδιευκρίνιστη» σε πολλές κρίσιμες «λεπτομέρειες» της. Όλα όσα αναδείχθηκαν αποτελούν σημερινή έκφραση των κρίσιμων ζητημάτων του «κόσμου που προέκυψε» μετά από τις καταρρεύσεις του 89-91, των στόχων που αυτός έθεσε στην ημερήσια ιμπεριαλιστική διάταξη, των επεμβάσεων, των πολέμων, των κάθε είδους συγκρούσεων που από τότε ως σήμερα εξελίσσονται. Όλα αυτά θα συνεχίσουν να εξελίσσονται σε όλα τα μέτωπα και σε όλους τους πολέμους μεταξύ των ιμπεριαλιστών, αλλά βέβαια και ανάμεσα στους λαούς και τους ιμπεριαλιστές. Αν κάτι, ωστόσο, επιβεβαιώθηκε, είναι πως αυτή η «γωνιά» της Ανατολικής Μεσογείου, αλλά και συνολικά η ευρύτερη περιοχή από τα Βαλκάνια ως τον Καύκασο και τη Μ. Ανατολή, συμπυκνώνει με δραματικό και κρίσιμο τρόπο τη σύμπλεξη της κρίσης με τις ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Είναι μια περιοχή που έχει το «προνόμιο» να συγκεντρώνει τις αντιθέσεις της Δύσης με την «Ανατολή» , τις αντιθέσεις που διατρέχουν το εσωτερικό της Δύσης, και στην οποία ταυτόχρονα είναι ανοιχτοί μεγάλοι, παλιοί και νέοι λογαριασμοί των λαών με τον ιμπεριαλισμό. Εδώ, λοιπόν, και ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες, καθόλου δεν μπορούν να σταθούν οι θεωρίες της «ειρηνικής συνύπαρξης» των λαών με τους ιμπεριαλιστές στις όποιες σημερινές, συστημικές ή «αριστερές», εκδοχές τους. Κάθε στιγμή, οι υποτιθέμενες «καθαρά οικονομικές» αποφάσεις και επιβολές αναδύουν τη μυρωδιά του μπαρουτιού, των σχεδίων κυριαρχίας που κουβαλούν τα αεροπλανοφόρα και οι πύραυλοι. Και όσο κι αν πασχίζουν οι κυρίαρχοι να στρέψουν το βλέμμα των λαών και του λαού μας στο λεγόμενο «Ευρωπαϊκό οικοδόμημα» και να τους το παρουσιάσουν σαν ένα ειρηνικό, πολιτικό, οικονομικό σχέδιο, ολοένα θα αποτυχαίνουν. Γιατί αυτό θα αποκαλύπτεται ως κομμάτι του πάζλ των βάρβαρων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και των αιματηρών σχεδίων τους. Ας δούμε, όμως, πιο συγκεκριμένα μερικά βασικά στοιχεία από τις τελευταίες εξελίξεις.
Τα πολλά και ισχυρά εργαλεία των ΗΠΑ
Ακριβώς τις ημέρες που κορυφωνόταν ο ευρωπαϊκός (γερμανικός) εκβιασμός στην Κύπρο, ο Ομπάμα επισκέφθηκε το γειτονικό σε αυτήν Ισραήλ, σε μια επίσκεψη που οι προφανώς ανύποπτοι ανταποκριτές χαρακτήριζαν «χαμηλών προσδοκιών». Το αποτέλεσμα της όμως, η επαναπροσέγγιση Ισραήλ-Τουρκίας, μετά από τρία χρόνια ρήξης αυτών των δύο ιδιαίτερα σημαντικών δυνάμεων για τα σχέδια του αμερικάνικου παράγοντα στην περιοχή, κάθε άλλο παρά «χαμηλό» είναι για τα αμερικάνικα συμφέροντα! Είναι προφανές, ότι το αποτέλεσμα αυτό δεν προέκυψε κατά τη διάρκεια επίσκεψης Ομπάμα, που έπεισε τον Νετανιάχου να τηλεφωνήσει στον Ερντογάν, αλλά οικοδομήθηκε από τα πριν και ενώ η Ουάσιγκτον γνώριζε βέβαια –μέσω ΔΝΤ- την απόφαση που το Γιουρογκρουπ προωθούσε για την Κύπρο. Ανεξάρτητα, λοιπόν, από το αν οι ΗΠΑ ήταν σε θέση να εξασφαλίσουν και τη χρονική σύμπτωση της απάντησης τους στην Γερμανική κίνηση, το ουσιώδες είναι ότι είχαν την απάντηση. Μια απάντηση μάλιστα που ξεπερνάει κατά πολύ τα όρια της γερμανικής παρέμβασης, καθώς, αν σταθεροποιηθεί η επαναπροσέγγιση Ισραήλ-Τουρκίας, δημιουργεί αυξημένους όρους ελέγχου για τις ΗΠΑ, τόσο σε σχέση με την άντληση και τον έλεγχο των δρόμων μεταφοράς των υδρογονανθράκων της περιοχής, όσο και γενικότερα από την άποψη της γεωπολιτικής κυριαρχίας στην περιοχή. Ο «άξονας» Τουρκίας –Ισραήλ και στο βαθμό που θα τεθεί στην «διάθεση» των ΗΠΑ, είναι φανερό ότι αποτελεί κρίσιμη στρατιωτικοπολιτική προϋπόθεση, για να συνεχίσει και να κλιμακωθεί η παρέμβαση τους στη φλεγόμενη Συρία και στη βάση όλων αυτών, δημιουργεί νέα δεδομένα και πολύ μεγάλες πιέσεις σε Ελλάδα και Κύπρο, που οι αστικές τάξεις τους καλούνται να «ξαναλογαριάσουν» τις γερμανικές «αποκλίσεις τους». Ήδη το δίλημμα «διχοτόμηση ή εκμετάλλευση», που έσπευσε να εκφωνήσει ο Ερντογάν προς την ελληνική πλευρά, ακόμα και αν δεν αποτελεί έναν ως το τέλος αποφασισμένο, αμερικάνικο σχεδιασμό-ενώ σίγουρα εκφράζει τις τούρκικες επιθυμίες- λειτουργεί ως βαριά απειλή πάνω στην κυβέρνηση Σαμαρά, ο οποίος είχε βιαστεί να μιλήσει για «ευρωπαϊκές ΑΟΖ».
Η ρώσικη υποχώρηση-τα γερμανικά όρια
Ταυτόχρονα με όλα αυτά, η Ρωσία υποχρεώθηκε σε αναδίπλωση και υποχώρηση στο Κυπριακό πεδίο από τη Γερμανική κίνηση, καθώς δεν είχε τους όρους για μια συνολική ρήξη με την ΕΕ και τη Γερμανία, γιατί αυτό θα σήμαινε να επιχειρήσει να πάρει υπό τη δική της προστασία την αστική τάξη της Κύπρου, που για μερικά 24ωρα βρέθηκε μετέωρη στο χάσμα της «πολυδιάστατης» εξάρτησης της. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ούτε την αγγλική βάση στο νησί αλλά κυρίως ότι μια τέτοια ρήξη της Ρωσίας με τις Ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, εκτός από όσα θα σήμαινε για τις διμερείς της με αυτούς σχέσεις, πολιτικά θα σήμαινε ότι θα ερχόταν σε μια απευθείας αντίθεση με τις ίδιες τις ΗΠΑ. Κάτι τέτοιο είναι βέβαια έξω από τις δυνατότητες και τις επιλογές της, που βρίσκονται από τακτική άποψη στην αντίθετη κατεύθυνση: στην διατήρηση-διεύρυνση και αξιοποίηση του δυτικού ρήγματος που προκάλεσε η αμερικάνικη επέμβαση στο Ιράκ το 2003. Και σε αυτή τη φάση, η ρώσικη πλευρά επεδίωξε συνεννόηση με τους ευρωπαίους, στη συνάντηση που είχαν στη Μόσχα κατά την εξέλιξη της κρίσης. Γράφτηκαν, μάλιστα, και διάφορα για «ανταλλάγματα» που εξασφάλισαν οι Ρώσοι από τη γερμανική πλευρά, για την υποχώρηση τους από την Κύπρο, κυρίως υπό τη μορφή «πολιτικής ανοχής-στήριξης» σχετικά με τις επιδιώξεις της Γκαζπρόμ για την αγορά των ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ. Μια τέτοια εκδοχή δεν είναι έξω από την ταχτική του γερμανικού ιμπεριαλισμού αλλά, ακόμα και αν ισχύουν, η τήρηση τους θα κριθεί στο πραγματικό (ελληνικό) πεδίο και από αυτούς που έχουν τους πιο αποφασιστικούς όρους. Σε κάθε περίπτωση, η όλη εξέλιξη αναφορικά με τη Ρωσία θα μπορούσε να καταγραφεί ως μια τακτική, αλλά όχι ασήμαντη επιτυχία της «Δύσης» εις βάρος της. Μια επιτυχία, όχι μόνο για όσα η Ρωσία έχασε από τη θέση της στο χρηματοπιστωτικό σύστημα της Κύπρου, αλλά κυρίως για όσα δεν θα μπορεί να επιδιώξει και να διεκδικήσει (ενεργειακά και άλλα) από όσα θα εξελιχθούν στην περιοχή. Αυτές τις εν δυνάμει απώλειες αντανακλούσε κυρίως η ρώσικη νευρικότητα εκείνων των ημερών, μιας και ο ρώσικος ιμπεριαλισμός αντιμετωπίζει ταυτόχρονα πολλές πιέσεις στην ευρύτερη περιοχή. Για παράδειγμα, λίγο πιο βόρεια, στη Σερβία, ο Ρώσος πρέσβης δήλωνε, μερικές μέρες μετά την κορύφωση της Κυπριακής κρίσης, πως η χώρα (δηλαδή η Σερβία) πρέπει να ενταχθεί στην «ζωτική ισχύ της Ρωσίας» και να απορρίψει τις διαδικασίες για έναρξη διαπραγματεύσεων με την ΕΕ.
Παρ’ όλα αυτά, αυτό που δεν έχει κριθεί ακόμα είναι το «ποιος» από τη Δύση θα πιστωθεί τελικά αυτή την επιτυχία σε βάρος της Ρωσίας! Η γερμανική πλευρά, εκτός από στρατιωτικά ανίσχυρη δείχνει και αρκετά «μόνη» της, ιδιαίτερα αν πάρουμε υπόψη μας και τη γαλλική στάση, που σε κάθε ευκαιρία δηλώνει την προθυμία της για πιο «αποφασιστική παρέμβαση» απέναντι στη Συρία! Προφανώς, ο γαλλικός ιμπεριαλισμός, όντας υποσκελισμένος από τη γερμανική οικονομική υπεροχή εντός της ΕΕ, αναζητεί μεταφορά του ανταγωνισμού στο πεδίο που γνωρίζει ότι υπερτερεί. Όμως, αυτή η «γαλλική τάση» προς το στρατιωτικοπολιτικό πεδίο δεν αποτελεί μια ιδιομορφία του «νέου ανέμου» που έφερε ο Ολάντ. Στην πραγματικότητα, η τάση αυτή της μεταφοράς των ανταγωνισμών στο θερμό πεδίο των περιφερειακών επεμβάσεων-συγκρούσεων είναι το κύριο συμπέρασμα που αναδείχτηκε από την Κυπριακή κρίση. Με άλλα λόγια, αναδείχτηκε πως οι οικονομικοπολιτικές ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις που θέλουν να στοιχίσουν υποτελείς δυνάμεις, να εξασφαλίσουν όρους στον πολύπλοκο ενεργειακό ανταγωνισμό και να απωθήσουν σε αυτή τη βάση τους ανταγωνιστές τους, αγγίζουν ολοένα περισσότερο ζητήματα κυριαρχίας που απαιτούν την ενεργοποίηση όλων των ιμπεριαλιστικών όπλων, των πραγματικών συμπεριλαμβανομένων. Αυτό είναι και το κύριο χαρακτηριστικό της συσπείρωσης Τουρκίας-Ισραήλ που οικοδόμησε η αμερικάνικη παρέμβαση.
Η χώρα μας και η περιοχή
Με βάση τα παραπάνω, μπορούμε να εκτιμήσουμε πως η χώρα μας, όντας κρίσιμο σημείο διασταύρωσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στην περιοχή, μπαίνει μετά την Κυπριακή κρίση σε μια νέα φάση, όσον αφορά τις απαιτήσεις που θα δεχτεί και τους κινδύνους που θα αντιμετωπίσει από τον ανταγωνισμό αυτό. Από το ξεκίνημα της κρίσης ως τώρα, δέχτηκε τα καταιγιστικά πυρά της ιμπεριαλιστικής λεηλασίας στο οικονομικό και κοινωνικό πεδίο. Η επίθεση αυτή είχε και έχει σταθερά στο στόχαστρο της την εργατική τάξη, το σύνολο των λαϊκών δικαιωμάτων και κατακτήσεων και αποτελεί, βέβαια, κοινό τόπο όλων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και δεν πρόκειται ούτε να σταματήσει ούτε να αμβλυνθεί. Όμως, με βάση τα αδιέξοδα του ιμπεριαλισμού και το επίπεδο που έφτασε ο ανταγωνισμός του, δεν είναι πλέον αρκετή! Από τη μια, υπάρχουν κρίσιμα επίδικα που αφορούν στο ποιος ιμπεριαλιστής θα ιδιοποιηθεί τα μεγάλα φιλέτα του εθνικού πλούτου (πχ ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ). Ήδη τα γερμανικά βήματα, για την απόκτηση ελέγχου στην Εθνική Τράπεζα, δίνουν ένα δείγμα για το σε ποιο σημείο έχει φτάσει η αρπαγή του ιστού της χώρας. Από την άλλη, ακόμα πιο σημαντικός και κρίσιμος για το σύνολο των εξελίξεων στην περιοχή είναι ο ρόλος στον οποίο θα διαταχθεί η χώρα, με μοχλό τους μέγιστους γεωπολιτικούς εκβιασμούς που αφορούν τελικά στην ίδια την υπόσταση της. Τα ζητήματα τα σχετικά με την ανακήρυξη (και υπό την έγκριση και εποπτεία ποιων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων) των ΑΟΖ, σε συνδυασμό με το λεγόμενο ενεργειακό ρόλο που θα αναλάβει στην περιοχή, είναι ακριβώς τα ζητήματα της χρήσης της από τους ιμπεριαλιστές ως βάση κυριαρχίας τους στον ανταγωνισμό που εξελίσσεται στην περιοχή. Σε αυτά ακριβώς τα ζητήματα συνίσταται η νέα φάση για την οποία κάναμε λόγο. Από αυτά τα ζητήματα θα καθοριστούν και οι πολιτικές εξελίξεις στο ήδη ταραγμένο και εύθραυστο πολιτικό σκηνικό. Και βέβαια από αυτά τα ζητήματα προκύπτουν οι πιο σοβαροί κίνδυνοι για το λαό μας και τους λαούς της περιοχής, και αντίστοιχα σοβαρές απαιτήσεις και καθήκοντα για το κίνημα και τη λαϊκή πάλη.
Στο κεντρικό πολιτικό πεδίο, υπάρχουν ήδη συγκροτημένες ή υπό διαμόρφωση όλες οι δυνατές επιλογές που θα μπορούσαν να χρειαστούν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, για να προωθήσουν τυχοδιωκτισμούς, εθνικιστικές υστερίες ή «απλώς» τους κλασσικούς «σώφρονες ρεαλισμούς» της υποταγής σε όποια ιμπεριαλιστική απαίτηση. Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι στο χώρο της Δεξιάς έχουν κιόλας διαμορφωθεί 4-5 διαφορετικά κόμματα και ομαδοποιήσεις, ενώ ταυτόχρονα η αντι-Μέρκελ και η αντι-γερμανική κατεύθυνση απλώνεται από τη συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μέχρι φωνές μέσα στα παραδοσιακά της αστικής τάξης εκδοτικά συγκροτήματα. Στον ίδιο καβγά των ιμπεριαλιστών, διαμέσου των ντόπιων τους υποτελών και εκπροσώπων, εντάσσεται προφανώς και η πρόσφατη ανακίνηση-υπενθύμιση της υπόθεσης των υποκλοπών και των «σχεδίων δολοφονίας του Καραμανλή». Και είναι βέβαιο, ότι σε σχέση με όλα αυτά πολλά έχουν ακόμα να δουν τα μάτια μας. Σε κάθε περίπτωση, το DNA της υποτέλειας και της αναζήτησης προστατών και μεγάλων ιδεών που συνόδευσε τη ληξιαρχική πράξη γέννησης και όλη την ως τώρα πορεία της αστικής τάξης, παράγει και θα παράγει μπόλικο πολιτικό προσωπικό αρκούντως ευλύγιστο και ανερμάτιστο, ώστε να είναι κατάλληλο για τα ιμπεριαλιστικά σχέδια στη χώρα και στην περιοχή.
Είναι λοιπόν θεμελιώδης και επείγουσα ανάγκη για το λαό και τη νεολαία να κατακτά και να αναδεικνύει μέσα από την πάλη του την αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση, την απόρριψη όλων των προστατών, την ανάδειξη-υπεράσπιση της ειρήνης, φιλίας, αλληλεγγύης με όλους τους λαούς της περιοχής. Το σύνθημα «εδώ δεν είναι Καναδάς, δεν είναι Ελντοράντο, εδώ είναι ο τόπος μας και κάνουμε κουμάντο», με το οποίο αγωνίζεται ο λαός της Χαλκιδικής, μπορεί να αποτελέσει οδηγό για τη σκέψη και την πάλη συνολικότερα. Ο ορυκτός και κάθε πλούτος της χώρας ανήκει στην εργατική τάξη και το λαό μας! Και γι αυτό, δεν πρέπει ο λαός να δεχτεί κανένα σχέδιο «συνεκμετάλλευσης» του, ανάμεσα στις κυρίαρχες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και την αστική τάξη της χώρας. Πολύ περισσότερο που αυτά τα σχέδια συνεκμετάλλευσης, υφαίνονται έτσι, ώστε να πυροδοτήσουν μέχρι και αιματηρές πολεμικές συγκρούσεις μεταξύ των λαών της περιοχής! Από κάθε άποψη, λοιπόν, τα σχέδια αυτά όχι μόνο δεν είναι σχέδια «ανάπτυξης και ανόρθωσης» της χώρας, αλλά είναι σχέδια λεηλασίας της, σχέδια πολέμων και ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας. Απέναντι σε αυτά τα σχέδια, μέσα στα οποία βολοδέρνει με κάθε προθυμία η αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό, χρειάζεται η εργατική τάξη και ο λαός να αναπτύξουν την αντιιμπεριαλιστική, αντιπολεμική, δημοκρατική τους πάλη. Αχώριστο κομμάτι αυτής της πάλης είναι και η διεκδίκηση για ψωμί και δουλειά. Αυτή η πάλη είναι και η βάση για να χτιστεί το Μέτωπο Αντίστασης και Διεκδίκησης που απαιτείται, με αυτή την πάλη θα «συναντηθεί και θα συνενωθεί» ο λαός μας με τους λαούς και τους ξεσηκωμούς της περιοχής. Αυτός είναι ο δύσκολος αλλά μοναδικός δρόμος, για να διώξουμε όλους τους φονιάδες και τους ληστές, για να ελευθερωθεί η χώρα και η περιοχή από την ιμπεριαλιστική σκλαβιά, για να γίνει ο λαός αφέντης στον τόπο του.
