Στάση κινήματος μιας αριστεράς αφοπλισμένης, ενός συνδικαλισμού παραδομένου

Αυτό που συμβαίνει στη ζωή των εργαζομένων αυτής της χώρας είναι μια άνευ προηγουμένου επίθεση σε όλα όσα κατέκτησαν με αγώνες από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Στο έδαφος της πραγματικής κρίσης του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού που επιχειρείται, προς το παρόν, να ξεπεραστεί με τον "ειρηνικό" τρόπο της βίαιης αναδιανομής πλούτου και μοιράσματος του κόσμου. Πάντα σε βάρος του λαού, της εργατικής τάξης και όλων των λαϊκών στρωμάτων, περιλαμβανομένων και αυτών που αποτελούσαν βασικό στήριγμα του συστήματος μέχρι πρόσφατα, και ως ένα βαθμό εξακολουθούν. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο οι εργαζόμενοι που δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν σε βασικές καθημερινές ανάγκες, ακόμη και της διατροφής τους, αυξάνουν. Αυξάνουν όσο αυξάνει η ανεργία, η μη πληρωμή μισθών αλλά και η μείωσή τους! Το σύστημα παράλληλα με αυτά φορτώνει το λαό με κάθε είδους φόρους, χαράτσια, τέλη και ότι άλλο διαστροφικό σκεφτούν οι κεφαλές του με στόχο να μην αφήσουν τίποτα στα χέρια των εργαζόμενων. Αν στις επίσημες στατιστικές μετρούσαν και τα φοροχαράτσια ως μείωση του μισθού και των εισοδημάτων, τότε το συμπέρασμα θα ήταν ότι σε πολλές περιπτώσεις οι μειώσεις μισθών φτάνουν και ξεπερνούν το 100%! Αδυνατούν να πληρώσουν φόρους, αλλά και δάνεια για τα σπίτια που πήραν σε εποχές που όλα φάνταζαν σχετικά πιο εύκολα ή έστω με δυσκολίες εφικτά. Οι απειλές για κατασχέσεις και εξώσεις από κράτος και τράπεζες αυξάνουν.
Το ενδεχόμενο αυτής της πραγματικότητας πυροδότησε το 2010 μια σειρά αγώνες που κράτησαν για δύο χρόνια. Μαζικές απεργίες, πλατείες, συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις κινήματα κατά των φόρων και των χαρατσιών. Σε όλα τα επίπεδα, στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, κεντρικά και τοπικά. Ωστόσο αυτοί οι αγώνες δεν κατάφεραν να ανατρέψουν πολιτικές ή έστω πλευρές τους. Κατάφεραν όμως να στριμώξουν το σύστημα, να ανατρέψουν κυβερνήσεις, να το αναγκάσουν σε ελιγμούς. Η στάση κινήματος που κηρύχτηκε από το σύνολο σχεδόν των αριστερών δυνάμεων, με την πλήρη συναίνεση των ξεπουλημένων συνδικαλιστικών ηγεσιών είχε το λόγο της, ο οποίος δεν ήταν άλλος από τη «μητέρα των μαχών» τις εκλογές που κατά τα άλλα όλοι σχεδόν τις αποποιούνται!
Οι αγώνες βέβαια δε σταμάτησαν. Με πιο χαμηλή ένταση οι πανεργατικές απεργίες αλλά είχαμε τις μεγάλες κινητοποιήσεις των αγροτών και τις μεγάλες απεργίες των εργαζόμενων στα μέσα μαζικής μεταφοράς και των ναυτεργατών. Κινητοποιήσεις γίνονται και σε επί μέρους χώρους δουλειάς και κλάδους.
Όλα αυτά σε ένα φόντο όπου η επίθεση του συστήματος προχωρά σχεδόν ανενόχλητη με νέα μέτρα, οι επεμβάσεις των ιμπεριαλιστών γίνονται ολοένα και πιο απροσχημάτιστες, με κορυφαίο γεγονός αυτό της Κύπρου, και ο λαός βυθίζεται ακόμη περισσότερο στην εξαθλίωση. Τις επόμενες μέρες θα μάθουμε τα νέα μέτρα που ετοιμάζουν, μιας και τα προηγούμενα δεν απέδωσαν, τους επόμενους μήνες θα πρέπει να απολυθούν 15 χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι, νοσοκομεία κλείνουν το ένα πίσω από το άλλο, χαράτσια μένουν και ετοιμάζονται νέα και πάει λέγοντας. Η δε φασιστικοποίηση προχωρά και αυτή ακάθεκτη. Αγωνιστές στις γειτονιές διώκονται, συνδικαλιστές καταδικάζονται. Ακόμη και συμβολικές πράξεις, από αυτές που μας έχουν συνηθίσει οι δυνάμεις επίσημης και μη αριστεράς αλλά και οι …αγανακτισμένοι, αντιμετωπίζονται με την βία των ΜΑΤ. Φυσικά δεν συζητάμε για την αντιμετώπιση αγώνων που αμφισβητούν σημαντικές επιλογές του συστήματος όπως των κατοίκων της Χαλκιδικής.
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες αντί να πατήσουν στην εμπειρία των προηγούμενων χρόνων, αντί να εκμεταλλευτούν ευκαιρίες σαν και αυτές των εργαζόμενων του μετρό και των ναυτεργατών κάνουν ό,τι μπορούν για να εμποδίσουν τους εργαζόμενους να ξαναβγούν στους δρόμους. Εξαγγέλλουν κυριακάτικες κινητοποιήσεις, ιδιαίτερα τώρα με τα γεγονότα στη Κύπρο, και δεν έρχονται ούτε καν αυτοί που τις καλούν. Από πριν φροντίζουν να είναι άμαζες. Και αν δεν χωράει καμιά αμφιβολία για τις ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, για την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ σε όλα τα επίπεδα, τι να πούμε για την αριστερά!
Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζονται για το κυβερνητικό τους μέλλον, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σε συνεργασία με τμήματα των πρώτων, στήνουν κάθε είδους συντονιστικά σε κλάδους δουλειάς και γειτονιές, κηρύσσουν μήνες προειδοποιητικούς μη πληρωμής αυτών που έτσι κι αλλιώς οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να πληρώσουν, καλούν και οι δύο σε απογευματινές συγκεντρώσεις που ούτε οι ίδιες δεν τιμούν με την παρουσία τους. Ακόμη και τις συγκεντρώσεις για την Κύπρο τις απαξίωσαν με όλες τους τις δυνάμεις! Αυτό βέβαια δεν τους εμποδίζει να καλούν ξανά σε συγκεντρώσεις τις επόμενες δύο Κυριακές με υπογραφές δεκάδων σωματείων που είναι αμφίβολο αν τις έχουν πάρει χαμπάρι τα μέλη τους. Και φυσικά η δήθεν αλληλεγγύη! Πρόκειται για γραμμή που την αποφασίζει ο ΣΥΡΙΖΑ και την εφαρμόζει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ...ανατρεπτικά, στις γειτονιές κυρίως! Το δε ΚΚΕ ενόψει συνεδρίου ετοιμάζει την νέα του έφοδο στον ουρανό δια της Λαϊκής Συμμαχίας με τον εαυτό του και όπου παίζει κάποιο ρόλο σε κινητοποιήσεις φροντίζει να τις περιχαρακώνει, να τις υποτάσσει στη νομιμότητα και να τις οδηγεί στο κλείσιμό τους, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τους ναυτεργάτες που αντί να καταγγείλει τη συνδικαλιστική ηγεσία πήρε πάνω του το κλείσιμο της απεργίας χαρακτηρίζοντάς το ορθή ταξική τακτική! Κατά τα άλλα στο θέμα της Κύπρου έλαμψε δια της απουσίας του, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της ηγεσίας του να πείσει τα μέλη του ότι εξακολουθεί να είναι αντιιμπεριαλιστική δύναμη.
Φυσικά για όλους αυτούς πρώτος φταίχτης είναι ο λαός που δεν καταλαβαίνει, που είναι κουρασμένος και συμβιβασμένος.
Το ζητούμενο λοιπόν είναι να δημιουργηθεί ένα κίνημα πραγματικά εργατικό και λαϊκό στους χώρους δουλειάς και στις γειτονιές που θα αντισταθεί στην εντεινόμενη επίθεση και φασιστικοποίηση. Που θα ξεκαθαρίζει ότι χρειάζεται μαζικός και παρατεταμένος αγώνας όλων και όχι κάποιων που τον αναλαμβάνουν, που θα διεκδικεί δικαιώματα και δεν θα έχει ανάγκη να καταθέσει εφικτές και υπεύθυνες προτάσεις, που θα δημιουργεί γεγονότα και δεν θα θεωρεί μιζέρια την αντίσταση στη φτωχοποίηση, που θα στοχεύει στην ανατροπή πολιτικών και όχι απλά και μόνο κυβερνήσεων, που δεν θα αρνείται να καταγγέλλει εκτός από την ντόπια αστική τάξη και τους πάτρωνές της ιμπεριαλιστές που λύνουν και δένουν στη χώρα. Που θα έχει συνέχεια, δεν θα αναπτύσσεται προειδοποιητικά ή συμβολικά κάποιες μέρες ή μήνες του χρόνου και δεν θα υποτάσσεται στις στοχεύσεις των διάφορων δυνάμεων της ρεφορμιστικής αριστεράς ή της ξεπουλημένης συνδικαλιστικής ηγεσίας. Που ο συντονισμός του θα προέρχεται πραγματικά σαν ανάγκη μέσα από την ανάπτυξή του και δεν θα γίνεται από σχήματα φορεμένα από τα πάνω και αποφασισμένα σε κάποια πολιτικά γραφεία. Και σε αυτό σημαντικό ρόλο καλούνται να παίξουν οι δυνάμεις της ΠΑΑΣ.