Δεν θεωρούμε το «φραστικό λάθος» περί «αναστολής του μνημονίου» σαν το κύριο ζήτημα. Αποτελεί ένα ακόμη «απόνερο» μίας συστηματικής προσπάθειας αυτής της ηγεσίας να χτίσει μια κυβερνητική προοπτική διαχείρισης, αποδεκτής από αστικές δυνάμεις εντός και εκτός της χώρας. Αυτό που είναι το πιο σημαντικό είναι η «ανάγνωση» της σημερινής πραγματικότητας στην Ευρώπη, οι συμμαχίες που επιδιώκει, το είδος της πολιτικής κατεύθυνσης που προωθεί.
Η παρουσίαση των πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων στην Ευρώπη, την Ελλάδα και την Κύπρο διαπερνάται από το μόνιμο μοτίβο της κρίσης λιτότητας που δημιουργούν η Μέρκελ, η Γερμανία και οι νεο-φιλελεύθεροι του βορρά, μέσα από μνημόνια και κάθε είδους καταστροφικά μέτρα. Στο σημείο αυτό είναι φανερή η προσπάθεια να εντοπισθεί η «αιτία του κακού» τόσο γεωγραφικά (Βορράς – Νότος ) όσο και στην ηγεσία μίας μόνο ιμπεριαλιστικής δύναμης (Γερμανία), απαλλάσσοντας έτσι αστικές τάξεις και ιμπεριαλιστικές δυνάμεις σε όλα τα μήκη και πλάτη της Ευρώπης που, από κοινού και ολομέτωπα, επιτίθενται στο εισόδημα και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Λες και η απόφαση για το φόρτωμα των βαρών της κρίσης του συστήματος στις πλάτες των εργαζομένων και των λαών δεν είναι μία ενιαία βάρβαρη πολιτική όλων των δυνάμεων του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος αλλά αποτέλεσμα της ηγεμονίας της «μερκελικής» Γερμανίας πάνω στις υπόλοιπες δυνάμεις, είτε ιμπεριαλιστικές είτε αστικές.
Είναι φανερό ότι τόσο ο Τσίπρας όσο και συνολικά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επιλέγουν να σταθούν απέναντι στη σημερινή πραγματικότητα με κεντρική κατεύθυνση ότι έχουμε κρίση πολιτικής διαχείρισης και όχι κρίση συστήματος. Είναι φανερό ότι με αυτή την επιλογή μπορούν να σταθούν μπροστά στα «ακροατήρια» των δυνάμεων του συστήματος με «υπευθυνότητα» και «λογική» και να «αναζητήσουν» από κοινού πολιτικές που θα αποτρέψουν την κρίση και τις αποκλίνουσες τάσεις στην ΕΕ και την Ευρωζώνη. Γίνεται προσπάθεια να παρουσιαστεί η διέξοδος από την κρίση σαν κοινή υπόθεση των λαών μαζί και των πολιτικών-κοινωνικών δυνάμεων του συστήματος. Γι' αυτό το λόγο επικεντρώνεται ο Αλέξης Τσίπρας στη λιτότητα, που έχει ως αποτέλεσμα τη «μείωση της ζήτησης» και αυτή με τη σειρά της οδηγεί στην ύφεση. Μία τέτοια λογική βρίσκει όλο και περισσότερους οπαδούς τόσο στο αστικό στρατόπεδο όσο και στην πέραν του Ατλαντικού ιμπεριαλιστική δύναμη, που μέσω των Νew York Times κάνει κριτική στους ηγέτες της Ευρώπης που μένουν προσκολλημένοι στην πολιτική της λιτότητας. Έτσι, η «τόνωση της εσωτερικής ζήτησης με αιχμή τις δημόσιες επενδύσεις ταχείας απόδοσης» αποτελεί την κεντρική ιδέα του «εθνικού σχεδίου σωτηρίας» για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» της οποίας θα αποτελεί κορμό. Εξ' άλλου αυτή η κατεύθυνση δεν αποτελεί ειδική αντιμετώπιση για την Ελλάδα αλλά «εξειδίκευση» ενός « νέου σχεδίου δημόσιων ευρωπαϊκών επενδύσεων, ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ που έχει ανάγκη όλος ο ευρωπαϊκός Νότος για να ανακάμψει».
Εδώ σαν παρένθεση πρέπει να πούμε ότι αυτή η συνεχής αναφορά του Τσίπρα στο «σχέδιο Μάρσαλ» σαν τη σανίδα σωτηρίας για τους ευρωπαϊκούς λαούς, αθωώνει τους στόχους αυτού του σχεδίου που ανέλαβε η κυβέρνηση των ΗΠΑ με πρόεδρο τον Χάρι Τρούμαν το 1947, για χρηματοδότηση των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων για να «ανακάμψουν» από τις συμφορές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτή η οικονομική βοήθεια των ΗΠΑ δόθηκε για τη στήριξη των αστικών καθεστώτων και κρατών της Δυτικής Ευρώπης (συμπεριλαμβανομένων Ελλάδας και Τουρκίας) που «θα αντιστέκονταν σε απόπειρες καθυπόταξης από οπλισμένες μειοψηφίες ή από ξένες πιέσεις», με όρους που καθόριζαν μονομερώς οι ΗΠΑ και με κυριότερο από αυτούς την καταστολή της κομμουνιστικής απειλής. Ένα ιμπεριαλιστικό σχέδιο ενάντια στο κομμουνιστικό κίνημα και την ΕΣΣΔ που το «γευτήκαμε» και στην Ελλάδα, με την άμεση στρατιωτική και πολιτική παρέμβαση των Αμερικάνων στην κατάπνιξη του επαναστατικού και απελευθερωτικού κινήματος του λαού μας την περίοδο 1946-1949, αποτελεί για την εποχή μας «μία κάποια λύση» που την επικαλείται, μόνιμα, μία αριστερή πολιτική δύναμη (!).
Η πολιτική κατεύθυνση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ για σωτηρία του εργαζόμενου λαού εντός… του συστήματος της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης γίνεται προσπάθεια να πάρει τα χαρακτηριστικά μιας «αναγκαίας τακτικής» που οφείλουμε να περάσουμε για να βγούμε στο «ξέφωτο». Και σε αυτή την «τακτική» υπακούουν όλες οι συμμαχίες που στήνονται ή γίνεται απόπειρα να στηθούν τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό. Από τις ΗΠΑ του Ομπάμα μέχρι τον… Καμμένο αναζητούνται σύμμαχοι, μιας και οι ελπίδες που επενδύθηκαν μια προηγούμενη περίοδο για τις αλλαγές συσχετισμών εντός Ε.Ε., με την εκλογή Ολάντ στη Γαλλία, αποδείχθηκαν φρούδες.
Η συζήτηση και η αντιπαράθεση εντός του ΣΥΡΙΖΑ για τα όρια αυτών των συμμαχιών αλλά και για το χαρακτήρα και τις αναγκαίες συγκρούσεις της «αριστερής κυβέρνησης» θα αποτελεί ένα ζήτημα που θα παίζει όλο και μικρότερο ρόλο στη φυσιογνωμία αυτού του κόμματος. Αυτή θα διαμορφώνεται και θα καθορίζεται όλο και περισσότερο από την ηγετική του ομάδα και στις σχέσεις που οικοδομεί με τις συστημικές δυνάμεις στην πορεία ανάληψης της κυβερνητικής διαχείρισης. Αυτό το γεγονός θα καθορίσει και τις εξελίξεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι και το ιδρυτικό του συνέδριο το καλοκαίρι, με συνεχείς προσαρμογές και «υπεύθυνες» στάσεις από την ηγεσία του και ένα ιδιότυπο «αντάρτικο» από την «αριστερή πλατφόρμα», που δεν θα βάζει όμως ουσιαστικά εμπόδια και «τρικλοποδιές» στην κυβερνητική πορεία του κόμματος. Η αντιπαράθεση στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ για το μέχρι πού μπορεί να τραβηχτεί το «όχι» στο μνημόνιο, τους εκβιασμούς και τις πιέσεις της Ε.Ε., δεν βγαίνει «προς τα έξω», δεν έχει καμία επίδραση στην πολιτική και οργανωτική ανασυγκρότηση του εργατικού-λαϊκού κινήματος απέναντι στην επίθεση των δυνάμεων του συστήματος. Γιατί η αναγκαία προετοιμασία για τη σύγκρουση με τις αντιδραστικές δυνάμεις δεν αποτελεί υπόθεση μόνο των αριστερών οργανώσεων και κομμάτων αλλά κυρίως υπόθεση του εργαζόμενου λαού που θα σηκώσει και το πραγματικό βάρος αυτής της σύγκρουσης.
