«Ηγεμονία» ή προεκλογικά τερτίπια;

Η στάση των ΕΑΑΚ ενόψει των φοιτητικών εκλογών ξεπέρασε κατά πολύ τα όρια του εκλογικού κρετινισμού. Για μια ακόμη φορά μπήκε σε δεύτερη μοίρα η αναγκαία συζήτηση για τις ανάγκες και τα προβλήματα του φοιτητικού κινήματος. Άλλωστε, γνωρίζουν ότι οι ευθύνες τους είναι προφανείς και δεν θέλουν ούτε μπορούν να μπουν σε μια διαδικασία απολογισμού και ουσιαστικής αυτοκριτικής. Αντί αυτού, για μια ακόμη φορά έδωσαν τον τόνο οι λογικές της εκλογικής αυτοσυντήρησης και η άκρατη ψηφοθηρία.
Αυτό ήταν που εκφράστηκε στο πώς ο εν λόγω πολιτικός χώρος αντιμετώπισε τις Αγωνιστικές Κινήσεις όλο το προηγούμενο διάστημα και ιδιαίτερα στις σχολές της Αθήνας. Και ενώ οι συναγωνιστές απέφευγαν συστηματικά τόσο καιρό να τοποθετηθούν πάνω στα πολιτικά ζητήματα που ανοίγαμε και στην κριτική που τους ασκούσαμε, μπροστά στις εκλογές επανήλθαν δριμύτεροι. Βέβαια, όχι μόνο δεν επέλεξαν την τίμια πολιτική αντιπαράθεση αλλά, αντίθετα, προχώρησαν σε μια συντονισμένη επίθεση λάσπης, με την αναπαραγωγή ψεμάτων και διαστρεβλωμένων καταστάσεων γύρω από την παρέμβαση και την άποψη των Αγωνιστικών Κινήσεων, με την ενίσχυση της λογικής της «χαμένης ψήφου» καθώς και με προσπάθειες υπονόμευσης και αποκλεισμού της κατεύθυνσης ενάντια στη συνδίοικηση που παλεύουμε μέσα στους συλλόγους, μέσω της επιμονής τους να αρνούνται σε μια σειρά σχολές το δικαίωμά μας να αναγράφεται στο ψηφοδέλτιο μας ότι δεν συμμετέχουμε και δεν αναγνωρίζουμε τα κρατικά αυτά όργανα. Είναι γνωστή, πάντως, η αντίληψη της συνδιαχείρισης που τους χαρακτηρίζει, όπως και η συνδιαλλαγή χρόνων με το καθηγητικό κατεστημένο, γι’ αυτό δεν πέφτουμε και από τα σύννεφα. Όλο αυτό όμως δεν σταματάει εκεί. Γιατί έφτασε μέχρι και στο σημείο να αντιμετωπίζουμε τραμπουκισμούς, προκλήσεις και απειλές από τη μεριά τους, όπως συνέβη στο Πανεπιστήμιο Πειραιά.
Αυτό που έρχονται να επιβεβαιώσουν εκ νέου όλες οι παραπάνω συμπεριφορές είναι το πόσο αναντίστοιχες είναι όλες εκείνες οι δυνάμεις την αριστεράς, οι οποίες, έχοντας ενσωματώσει πλήρως τη λογική της ηττοπάθειας και του συμβιβασμού, αδυνατούν να δώσουν κινηματική απάντηση στα προβλήματα του κόσμου. Βάσει της πολιτικής τους γραμμής αδυνατούν και δεν θέλουν να οικοδομήσουν όρους ανάπτυξης μαζικών αγώνων αλλά αρκούνται στη διαιώνιση ενός συνδικαλισμού ανάθεσης και εντυπωσιασμού. Εγκλωβισμένες, λοιπόν, στα αδιέξοδά τους επιδίδονται σε επιδείξεις δύναμης και αλαζονείας ακόμα και προς άλλες συλλογικότητες του κινήματος, με απώτερο και μοναδικό σκοπό την αναπαραγωγή των ψευδαισθήσεων επάρκειας και «ηγεμονίας» που έχουν, όπως και το ντοπάρισμα ψηφοφόρων λίγο πριν φτάσουν στην κάλπη. Στην προκειμένη περίπτωση, τα ΕΑΑΚ ανακάλυψαν τον εχθρό στις Αγωνιστικές Κινήσεις και αντί να ευνοήσουν την ανάπτυξη συναγωνιστικών σχέσεων και κοινής δράσης μεταξύ δύο δυνάμεων του κινήματος (που δεν αναιρεί τη δυνατότητα αντιπαράθεσης με πολιτικούς όρους), επέλεξαν το δρόμο στον οποίο τους οδηγούσε ο εκλογικός τους παροξυσμός. Σε βαθμό που να θυμίζει έργα και ημέρες των πάλαι ποτέ λεγόμενων ΚΝΑΤ…
Οι Αγωνιστές Κινήσεις δεν πρόκειται να κάνουμε ούτε βήμα πίσω από την απόφασή μας να ρίξουμε τις δυνάμεις μας στην υπόθεση της ανασυγκρότησης του φοιτητικού κινήματος στο πλευρό του λαού και της πάλης του, όσο και αν κάποιοι με τη στάση τους βάζουν εμπόδια σε αυτήν την κατεύθυνση. Ούτε είμαστε διατεθειμένοι να «ξεχάσουμε» τη λογική της κοινής δράσης και να την παλεύουμε με κάθε ευκαιρία, όσο και αν κάποιοι φροντίζουν να την υποσκάπτουν συνεχώς. Δυστυχώς γι' αυτούς, θα συνεχίσουμε να τους χαλάμε τη σούπα…