ΔΗΜΟΣΙΟ: ΟΙ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΑΦΟΡΜΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Η οριστικοποίηση των αποφάσεων κυβέρνησης και τρόικας δεν αφήνει πλέον κανένα περιθώριο παρερμηνείας. Τα τσαλιμάκια Κουβέλη και Βενιζέλου και η «σκληρή διαπραγμάτευση» του κυβερνητικού επιτελείου με τους ιμπεριαλιστές δεν αποτέλεσαν καμιά έκπληξη ως προς την κατάληξή τους. 15.000 εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα θα προστεθούν στους 1.500.000 επίσημα καταγεγραμμένους ανέργους. 35.000 επιπλέον θα ενταχθούν σε πρόγραμμα κινητικότητας με πιθανή κατάληξη την απόλυση του μεγαλύτερου τμήματός τους.
Ένα πρώτο ζήτημα αφορά την de facto κατάργηση της μονιμότητας με «νομότυπο» και «συνταγματικό» τρόπο, πριν η αναθεώρηση του συντάγματος λύσει οριστικά τα χέρια τους. Για τον σκοπό αυτό θ' αξιοποιηθούν η συγχώνευση–κατάργηση φορέων και υπηρεσιών και οι νέοι οργανισμοί (τα λεγόμενα οργανογράμματα) που ολοκληρώνονται. Πάνω στην εφαρμογή του υφιστάμενου νομοθετικού πλαισίου (Δημοσιοϋπαλληλικός Κώδικας) θα πατήσει η πολιτική των απολύσεων.
Είναι πράγματι προκλητική η στάση των στελεχών της κυβέρνησης και τα «επιχειρήματα» που χρησιμοποιούν. Γιατί μόνο ανθρωπάρια με τα χαρακτηριστικά υποτέλειας στους ιμπεριαλιστές και υλοποιητές των απαιτήσεων του κεφαλαίου, ντόπιου και ξένου, μπορούν –με τη συνδρομή των μέσων μαζικής προπαγάνδας– να παρουσιάζουν στην κυριολεξία το άσπρο μαύρο.
Έχουν, ωστόσο, αποκτήσει το γνώθεις εαυτόν. Γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να σπεκουλάρουν για τους πολυπληθείς δημοσίους υπαλλήλους, όταν τα ίδια τα δικά τους στοιχεία απογραφών δείχνουν ότι σήμερα οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν ξεπερνούν πανελλαδικά τους 400.000. Έτσι εξηγείται ότι προβλέπουν την άμεση αναπλήρωση όσων απολυθούν από ισάριθμο προσωπικό. Μάλιστα φέρεται να συμφωνεί και η τρόικα σ' αυτό!!! Η δημαγωγία περί πλεονάζοντος προσωπικού παραμερίζει επί του παρόντος. Και πώς θα γινόταν διαφορετικά, όταν κάθε πολίτης που έχει συναλλαγή με το Δημόσιο ταλαιπωρείται αφάνταστα λόγω ακριβώς της έλλειψης προσωπικού;
Η λεγόμενη μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης στην οποία ορκίζονται οι κυβερνητικοί εταίροι έχει, λέει, στόχο την ποιότητα. Μια πρώτη ερώτηση φυσικά είναι το ''για ποιον''. Γιατί αυτό που βλέπουμε είναι μια τερατώδης αύξηση των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους και μια κραυγαλέα αποδόμηση σε προσωπικό της παιδείας, της υγείας, της πρόνοιας, της ασφάλισης, όπου εκεί ο εκσυγχρονισμός «αργεί». Πόσο «ποιοτική» μπορεί να γίνει η παροχή περίθαλψης π.χ. στο λαό, όταν αντί για 5 νοσηλευτές–τριες σ' ένα τμήμα παραμείνουν 2; Και πόσο θράσος πρέπει να έχουν αυτοί που ισχυρίζονται με περισπούδαστο ύφος ότι μπορεί να προκύψει «ποιότητα» μέσα από τη μείωση της ποσότητας; Είναι ολοφάνερο ότι δεν πατάει πουθενά μια τέτοια τοποθέτηση όταν στη ζωή οι ποιότητες προκύπτουν μέσα από την αύξηση των ποσοτήτων.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι συλλήβδην ανίκανοι, τεμπέληδες, κοπανατζήδες και εν δυνάμει επίορκοι. Αρκεί μάλιστα μια «αναφορά» ενός προϊσταμένου για ν' απομακρυνθούν απ' τη δουλειά τους με κάποιο «στίγμα». Η δυτικού τύπου δημοκρατία της Ευρώπης για την οποία κατά τα άλλα επαίρονται δεν αναγνωρίζει ούτε καν από τυπική άποψη το υποτιθέμενο ισχύον τεκμήριο αθωότητας. Θα επισπευσθούν μάλιστα τα πειθαρχικά διά της καταργήσεως του δεύτερου βαθμού κρίσης μιας υπόθεσης!!! Τέτοια «δημοκρατία».
Αλλά ας δούμε 2 ακόμα επιχειρήματα της κυβέρνησης:
1) Εμφανίζει σκόπιμα να υπάρχει αντίθεση ανάμεσα στους 1.500.000 ανέργους και τους 15.000 απολυόμενους. Εδώ προβάλλεται η λογική ότι για να βρει δουλειά ένας άνεργος πρέπει ν' απολυθεί ένας εργαζόμενος. Δηλαδή το σύστημα λέει απλά ότι δεν δημιουργεί θέσεις εργασίας αλλά ανακυκλώνει τους ανέργους. Προσπαθεί να δημιουργήσει μια τεχνητή αντίθεση ανάμεσα σε όσους έχουν δουλειά με όσους δεν έχουν, ενώ είναι φανερό ότι τόσο οι εργαζόμενοι όσο και οι άνεργοι βρίσκονται στην ίδια πλευρά του λόφου ενάντια στις πολιτικές τρόικας, κεφαλαίου και κυβέρνησης.
2) Η πολιτική τού ένας προς έναν (ή αλλιώς ένας έρχεται–ένας φεύγει) είναι μια αντιδραστική πολιτική με πολλές προεκτάσεις. Χώρια που διανθίζεται με αναφορές του τύπου «νέοι, φρέσκιοι και παραγωγικοί» εργαζόμενοι σε «αντίθεση» με μεγαλύτερους, «ρουτινιασμένους» και «μη παραγωγικούς» εργαζόμενους. Εδώ εμφανίζεται μια λογική κοινωνικού κανιβαλισμού και ανθρωποφαγίας. Εργαζόμενοι που δουλεύουν για χρόνια με στοιχειώδη ασφάλεια και με κάποια δικαιώματα πρέπει ν' απομακρυνθούν, δίνοντας τη θέση τους σε νεότερους, πιο «εύπλαστους», φθηνότερους και χωρίς δικαιώματα. Είναι η λογική της σταδιακής (πόσο, κανείς δεν ξέρει) αντικατάστασης σχεδόν όλων των σημερινών εργαζόμενων στον δημόσιο τομέα.
Πέρα από το γεγονός ότι οι εξαγγελλόμενες προσλήψεις μπορεί τελικά ν' αποτελούν απλό αντιπερισπασμό για να περάσουν σήμερα οι απολύσεις, είναι αβέβαιο αν θα έχουν -αν και εφόσον κάποιοι προσληφθούν- τη δημοσιοϋπαλληλική ιδιότητα με όλες τις συνεπαγωγές της.
Η μάχη για να μην απολυθεί κανείς εργαζόμενος, για το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά βρίσκεται μπροστά μας. Η πολιτική των απολύσεων μπορεί να αποτραπεί μέσα από μαζικούς, παρατεταμένους και αποφασιστικούς αγώνες που θα αποδομούν στο πεδίο της αντίστασης και της πάλης όχι μόνο τα «επιχειρήματα» κυβέρνησης και τρόικας, αλλά θα δημιουργούν όρους κινήματος ικανού να σταματήσει την αντεργατική-αντιλαϊκή επέλαση. Και είναι ηλίου φαεινότερο ότι δεν μπορούν ν' απαντηθούν με άσφαιρες τουφεκιές 3ωρων στάσεων της ΑΔΕΔΥ, όπως την Τετάρτη που μας πέρασε.

Σπύρος Παπακωνσταντίνου