ΣΥΡΙΑ ΤΑ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΔΕΝ ΕΓΚΥΜΟΝΟΥΝ ΕΛΠΙΔΕΣ ΑΛΛΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥΣ!

του Τάσου Σαπουνά

Στη συριακή επικράτεια έχει διαφανεί σε όλες του τις διαστάσεις το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η ιμπεριαλιστική αντιπαράθεση αλλά και η εσωτερική της αντανάκλαση. Αδιέξοδο που εκφράζεται πρώτα και κύρια στο στρατιωτικό πεδίο, με τους συσχετισμούς δύναμης. Διότι, παρά τις διαφοροποιήσεις του τελευταίου χρόνου, η πλάστιγγα δεν έχει γύρει προς κάποια πλευρά. Ο κυβερνητικός στρατός διαθέτει πολύ περισσότερα αποθέματα συνοχής και δύναμης από αυτά που θεωρούσαν οι δυτικοί υπέρμαχοι της επέμβασης. Ενώ ο «Ελεύθερος Συριακός Στρατός» έχει πολύ περισσότερα προβλήματα συντονισμού και ελέγχου των πολυποίκιλων ομάδων που δρουν είτε στο εσωτερικό του είτε παράλληλα με αυτόν. Ενδεικτικά είναι από αυτή την άποψη τα προβλήματα που προκαλεί στο προφίλ που πασχίζει να διαμορφώσει ο «Ελεύθερος Συριακός Στρατός» η δράση του «Μετώπου αλ Νούσρα». Το οποίο επιδίδεται σε τυφλές βομβιστικές επιθέσεις σε κατοικημένες περιοχές με αλαουιτικούς και χριστιανικούς πληθυσμούς. Ενώ την πρώτη μέρα της συνόδου του G-8, προς ενίσχυση των επιχειρημάτων της Ρωσίας αλλά και της Γερμανίας και θορυβώντας τις ΗΠΑ, ο ηγέτης του μετώπου ανακοίνωσε ότι ενώνει τις δυνάμεις του με την «Αλ Κάιντα» του Ιράκ, δημιουργώντας από κοινού το «Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και το Λεβάντε».
Αυτό το αδιέξοδο τροφοδοτεί εντάσεις αλλά και διαφοροποιήσεις και προβληματισμούς στο πολιτικό πεδίο. Ξεκινώντας από τους δυτικούς ιμπεριαλιστές, η Αγγλία στα τέλη του Μάρτη χορηγούσε 11 εκατομμύρια για «μη θανατηφόρο» οπλισμό στους αντικαθεστωτικούς μιας και η ΕΕ δεν μπορούσε, λόγω των αντιρρήσεων της Γερμανίας, να πάρει απόφαση. Οι ΗΠΑ χορήγησαν και αυτές 60 εκατομμύρια δολάρια, επιμένοντας στην μη αναβάθμιση (επίσημα τουλάχιστον) της στρατιωτικής βοήθειας προς τους αντικαθεστωτικούς. Η Γαλλία, ενώ είχε ανακοινώσει αποστολή όπλων, τελικά την ανέβαλε για όταν… «θα είναι σίγουρη πού θα πάνε τα όπλα». Οι ΗΠΑ έχουν εκφράσει ανοιχτά την ανησυχία τους για τη δράση του «Μετώπου αλ Νούσρα» το οποίο έχει κατατάξει στις τρομοκρατικές οργανώσεις (προς δυσαρέσκεια της Σαουδικής Αραβίας).
Είναι φανερό πως αυτή η αμφιθυμία των δυτικών ιμπεριαλιστών όσον αφορά το είδος και την ποιότητα της στήριξης των αντικαθεστωτικών της Συρίας αντανακλά τα προβλήματα που έχουν στον έλεγχο της «Εθνικής Συριακής Συμμαχίας» και ευρύτερα των αντικαθεστωτικών. Κάτι που φυσικά συνδέεται με την «επόμενη μέρα» στην μετά Άσαντ εποχή, που αμερικάνοι, άγγλοι και γάλλοι ιμπεριαλιστές ευελπιστούν να προωθήσουν στη Συρία. Ίσως αυτή η διαπάλη των δυτικών ιμπεριαλιστών αποτελεί το πιο σημαντικό στοιχείο αυτή της μεταβατικής φάσης που διέρχεται το συριακό ζήτημα. Μια διαπάλη που μπλέκεται με τον ανταγωνισμό των χωρών της περιοχής για τη διατήρηση ή την κατάχτηση θέσης και ρόλου στις εξελίξεις. Ας δούμε.
Στα τέλη Μάρτη και στην τελευταία σύνοδο του Αραβικού Συνδέσμου και μετά από πρόσκλησή του, ο πρόεδρος της «Εθνικής Συριακής Συμμαχίας» Μουάζ αλ Χατίμπ κατέλαβε την έδρα της Συρίας που είχε μείνει κενή από τον περασμένο Οκτώβρη. Κι αυτό ως αντίποινα στην άρνηση της κυβέρνησης Άσαντ να συμμορφωθεί με το σχέδιο «ειρήνευσης» του τότε απεσταλμένου του ΟΗΕ και του Αραβικού Συνδέσμου Κόφι Ανάν. (Να θυμίσουμε πως ούτε οι ένοπλες ομάδες των αντικαθεστωτικών είχαν συμμορφωθεί, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους Δυτικούς και τους υποτακτικούς τους στον Αραβικό Σύνδεσμο). Εδώ τελειώνουν τα καλά νέα για τους αντικαθεστωτικούς, όπως εύστοχα παρατήρησε αρθρογράφος ελληνικής εφημερίδας. Γιατί τόσο πριν όσο στη διάρκεια αλλά και μετά τη σύνοδο οι αντιθέσεις δύσκολα κρυβόντουσαν. Κατ’ αρχάς, λίγες μέρες πριν από τη σύνοδο είχαμε την παραίτηση (που ανακλήθηκε) του Χατίμπ με αφορμή την ανάδειξη, μετά από ισχυρές πιέσεις της Τουρκίας και του Κατάρ, ενός άγνωστου πληροφορικάριου Συροαμερικανού και φυσικά κατοίκου ΗΠΑ, ονόματι Γασάν Χίτο, στη θέση του πρωθυπουργού της «Συμμαχίας». Ο Χίτο εξέφρασε από την αρχή τη σκληρή γραμμή, την εφ’ όλης της ύλης σύγκρουση με το καθεστώς Άσαντ. Σε αντιπαράθεση με την εκφρασμένη δημόσια θέση του Χατίμπ, αλλά και άλλων μελών της «Συμμαχίας», για τη δυνατότητα να βρεθεί ένας συμβιβασμός με το καθεστώς Άσαντ, που θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις, μέσω μιας μεταβατικής περιόδου, για μια άλλη πολιτική κατάσταση στη Συρία. Μια τέτοια λύση, που όπως έχει γραφτεί συζητούσε ή και προωθούσε η Ρωσία (που είχε έρθει και σε επαφή με την ηγεσία της «Συμμαχίας»), είναι φανερό ότι τραβούσε το χαλί κάτω από τα πόδια δυνάμεων που έχουν επιλέξει την ένταση. Και έδινε ανάσες στην πολιτική της Ρωσίας που εδώ και καιρό δεν «εμμένει δογματικά» στην παραμονή του Άσαντ στην εξουσία αλλά αναζητεί και άλλες «λύσεις» που θα της δίνουν τη δυνατότητα να μείνει στις εξελίξεις και … στη Συρία.
Ο ίδιος ο Αραβικός Σύνδεσμος είναι επίσης πολλαπλά χωρισμένος. Το Κατάρ κρατάει την πιο επιθετική στάση μαζί και με την Τουρκία (η οποία βέβαια προσπαθεί να διατηρήσει κάποιες ισορροπίες) έναντι του συριακού ζητήματος. Δεν είναι τυχαίο πως από το Κατάρ έχει σταλεί το 70% των όπλων στους σύρους αντικαθεστωτικούς. Από την άλλη μεριά, η φανερά δυσαρεστημένη από την ενίσχυση της επιρροής του Κατάρ στους αντικαθεστωτικούς Σαουδική Αραβία, πριν πέσει η αυλαία της συνόδου του Αραβικού Συνδέσμου, ανακοινώνει πως στέλνει βαρύ οπλισμό στον «Ελεύθερο Συριακό Στρατό». Με σκοπό την κατάληψη του αεροδρομίου Ναϊράμπ (δίπλα στο Χαλέπι), από το οποίο ο συριακός κυβερνητικός στρατός εφοδιάζεται όπλα από τη Ρωσία και το Ιράν, και με σκοπό την εδραίωση της κυριαρχίας των αντικαθεστωτικών στη Βόρεια Συρία. Σαουδική Αραβία, Ιορδανία και Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα κρατούν γενικότερα μια λιγότερο επιθετική στάση αν και πιέζονται (π.χ. η Σαουδική Αραβία) ώστε να μη μείνουν πίσω από τις εξελίξεις, ενώ η –καθόλου αμελητέα- Αίγυπτος εξακολουθεί να μην αναμειγνύεται.
Σε όλα αυτά πρέπει να συνυπολογίσουμε την επαναπροσέγγιση Τουρκίας-Ισραήλ made in USA, που εξ αντικειμένου δίνει επιπλέον δυνατότητες για επιθετικούς σχεδιασμούς στους Αμερικάνους. Ευρύτερα θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε λοιπόν πως οι Δυτικοί με προεξάρχοντες τους αμερικάνους ιμπεριαλιστές ήδη οικοδομούν τους όρους για την ανατροπή αυτής της «ισορροπίας του τρόμου», κατεύθυνση που πριμοδοτούν η καθεμιά και για δικούς της λόγους περιφερειακές δυνάμεις όπως η Τουρκία και οι αντιδραστικές μοναρχίες του Κόλπου.
Μ’ άλλα λόγια, παρά την επιφανειακή ύφεση, κάθε μέρα που περνάει ο συριακός λαός και η χώρα του βυθίζονται όλο και περισσότερο σε μια καταστροφική δίνη που θα τους σημαδέψει για πολλά χρόνια. Και με τις δυνάμεις που παλεύουν για μια άλλη πορεία της ιστορικής εξέλιξης να απουσιάζουν.