Αξιολόγηση, μετακινήσεις, κατάργηση φορέων, απολύσεις Ο δρόμος προς την κόλαση για τους εργαζόμενους στο Δημόσιο

Με ταχείς ρυθμούς προχωράει το 4πτυχο της πολιτικής τρόικας και κυβέρνησης στο Δημόσιο. Στόχος –όπως δηλώνουν κορυφαία κυβερνητικά στελέχη– είναι η δημιουργία ενός μικρού και ευέλικτου δημόσιου τομέα. Το ερώτημα είναι για ποιον; Γάλλοι ειδικοί παρέχουν ήδη ''τεχνογνωσία''. Μια μικρή γεύση του τι σχεδιάζεται δίνουν τα ράντζα που γιγαντώνονται στα νοσοκομεία, οι ατέλειωτες ουρές σε ΟΑΕΔ και ασφαλιστικά ταμεία, τα λιγότερα σχολεία και σχολές με τα υπερδιογκωμένα τμήματα. Αυτό θα πει ''εξυπηρέτηση του πολίτη''...

Αξιολόγηση
Θα αποτελέσει το όχημα για την εφαρμογή μετακινήσεων, απολύσεων και κλεισίματος φορέων. Ένα πολυπλόκαμο σχέδιο (κι ας διαρρυγνύουν τα ιμάτιά τους για το αντίθετο), που περιλαμβάνει τον ατομικό φάκελο του υπαλλήλου, την καταγραφή των ''ικανοτήτων'' μέσω τεστ, την επίτευξη μετρήσιμων στόχων, την ένταση της εντατικοποίησης με την φενάκη της λεγόμενης παραγωγικότητας. Όλα αυτά (μαζί με άλλα), υπό την υψηλή εποπτεία του ΑΣΕΠ (όργανο που έχει ''θεοποιηθεί'' και που μοστράρεται σαν επίφαση της αντικειμενικότητας), θα προσπαθήσουν να προσδώσουν ''κύρος'' στην εφαρμογή της αντιλαϊκής και αντεργατικής τους πολιτικής.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η αξιολόγηση ήρθε, για να παγιωθεί, με στόχο την πειθάρχηση (σε συνδυασμό με τα πειθαρχικά) των εργαζομένων, τόσο εκείνων που θα απολυθούν, όσο και εκείνων που θα παραμείνουν (μέχρι πότε;). Μάλιστα, προβλέπεται η πραγματοποίησή της σε ετήσια βάση, μέσα από μια λογική ''όποιος μισθοδοτείται θα αξιολογείται''.
Παράλληλα – και μέσω της αξιολόγησης – γίνεται φανερό ότι οι 150.000 απομακρύνσεις (sic !!!), που έχει συμφωνήσει η τρόικα με την κυβέρνηση, δεν περιμένουν ''αντικειμενικότητες''. Το νούμερο αυτό είναι εν πολλοίς δεδομένο και άνευ ουδεμιάς αξιολόγησης. Με άλλα λόγια, μας λένε ότι έχουν ήδη έτοιμο το αποτέλεσμα και προσπαθούν να το ''τεκμηριώσουν'' από τις διαδικασίες. Η ουσία της πολιτικής τους φυσικά δεν αλλάζει.
Στην ίδια κατεύθυνση στοχεύουν και τα νέα οργανογράμματα (οι γνωστοί οργανισμοί), η ολοκλήρωση των οποίων είναι θέμα χρόνου. Πώς, άραγε, θα αξιολογηθεί κάποιος του οποίου η οργανική θέση καταργήθηκε; Είναι πράγματι ένα... δυσεπίλυτο πρόβλημα.

Μετακινήσεις
Δεν πας μια βόλτα μέχρι το Σουφλί (για να θυμηθούμε τη γνωστή ταινία με το Θ. Βέγγο); Τώρα, γιατί έχει ανάγκη το Νοσοκομείο π.χ. της Αλεξανδρούπολης (όχι ότι δεν έχει ανάγκη εργαζομένων) και όχι ο Ευαγγελισμός (που κι αυτός έχει), μάλλον είναι δύσκολο να επιχειρηματολογηθεί από τους σχεδιαστές και υλοποιητές της βαρβαρότητας. Άλλωστε, είπαμε, οι υπάλληλοι είναι πλέον κρατικοί και μπορεί κάλλιστα να τους υποδειχθεί ο δρόμος για την έξοδο, μέσα από την δήθεν κάλυψη αναγκών ανά την επικράτεια.
Οι μετακινήσεις, λοιπόν, θα είναι υποχρεωτικές και όποιος δεν τις αποδεχθεί, θα απολύεται. Το καθεστώς αυτό, που δεν είναι καθόλου ''αθώο'' όσο ακούγεται, στην ουσία πάει να εγκαθιδρύσει μια κατάσταση πλήρους ανασφάλειας και αβεβαιότητας για τους εργαζόμενους και στον δημόσιο τομέα, μέσα από μια λογική ''rotation''. Ο εργασιακός χώρος (στην καλύτερη των περιπτώσεων) θ' αλλάζει συχνά, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Το πλέον εξοργιστικό και δηλωτικό συνάμα των προθέσεών τους είναι ότι ''θα προτάσσονται (για την υλοποίηση της κινητικότητας) οι εργαζόμενοι που είναι ήδη σε καθεστώς διαθεσιμότητας'', δηλαδή ένα βήμα πριν την απόλυση. Η ''μοριοδότηση'' που προβλέπεται και η όλη διαδικασία θυμίζει περισσότερο τους ''αποτυχόντες'' σε διαγκωνισμό για νέα πρόσληψη, ενώ στο τέλος είναι πιο πιθανή η ''ματαίωση'' του διαγωνισμού!

ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΦΟΡΕΩΝ
Εδώ πια τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Το 1/3 του Δημοσίου κατεβάζει ρολά (ο αστικός τύπος κάνει λόγο για 500–700 φορείς σε σύνολο 1.500 που συγχωνεύονται και επί της ουσίας καταργούνται). Και μόνο από αυτούς τους φορείς, φαίνεται ότι μπορεί να προκύψει άμεσα ο αριθμός των 25.000 εργαζομένων που θα τεθούν σε καθεστώς διαθεσιμότητας – απόλυσης όπως προβλέπεται για φέτος.
Η μείωση του ευρύτερου δημόσιου τομέα είναι άμεση προτεραιότητα της κυβέρνησης, όσο και αν ''προβλέπεται'' ότι μπορεί να δημιουργηθεί νέα οργανική θέση σε διαφορετικό φορέα από αυτόν που ''κλείνει''. Θα πρόκειται για εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Το σίγουρο είναι, ότι μέσω αυτής της διαδικασίας, πολλοί θα ''περισσεύουν'', ενώ το κράτος (αστικό, για να μη ξεχνιόμαστε) θα επιδοθεί απερίσπαστο στους κατ' εξοχήν ''δομικούς'' του τομείς (Στρατός, Σώματα ασφαλείας, Δικαιοσύνη).
Είναι, εξάλλου, παραφωνία –πάντα ήταν– το διογκωμένο Δημόσιο σε τομείς, όπως η υγεία, η παιδεία, η πρόνοια, η τοπική αυτοδιοίκηση, ο πολιτισμός, αφού κεφάλαιο και ιμπεριαλιστές δεν ''εξυπηρετούνται'' άμεσα μέσω αυτών. Γιατί να το κρύψωμεν, άλλωστε;

ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ
Φτάσαμε στο ζουμί. Η πεμπτουσία της πολιτικής τους βρίσκεται σε αυτή την όχι και τόσο μαγική λέξη. Κι ας καμώνονται νυχθημερόν, ότι καταπολεμούν την ανεργία... αυξάνοντας τους ανέργους. Το ''ΕΘΝΟΣ'', μάλιστα, στις 26/1/13, μας πληροφορεί για τις τέσσερις κατηγορίες υπαλλήλων που βρίσκονται κοντά στην ''κόκκινη γραμμή'' , όπως αναφέρει.
Πρόκειται για προσωπικό ''ακατάλληλο προς εργασία ή μη πρόθυμο να εργαστεί'', όπως χαρακτηρίζονται. Προσπαθούν με τέτοιους όρους, όχι απλά να σπιλώσουν τους εργαζόμενους, αλλά και να εμπεδώσουν τη λογική του κανιβαλισμού, του “ο θάνατός σου η ζωή μου”, για να διαιρέσουν τους εργαζόμενους και να αποτρέψουν την ενιαία έκφραση της αντίστασής τους. Κάτι σαν τους ''επίορκους'' που από χιλιάδες, έγιναν τελικά κάποιες εκατοντάδες, τους έχοντες προσκομίσει ''πλαστά έγγραφα'' (μάλλον ελάχιστοι θα 'ναι) ή τους ''αδικαιολογήτως απόντες'' (άντε να 'ναι λίγοι παραπάνω, και με τις πλάτες της εξουσίας).
Η ουσία, φυσικά, βρίσκεται σε αυτό: ''οι υπάλληλοι των οποίων θα καταργηθούν οι οργανικές θέσεις που κατέχουν και δεν θα υπάρξουν κενές θέσεις σε άλλους φορείς, για να τους υποδεχτούν'' (απολύονται). Μέσα σε λίγες λέξεις, περικλείεται το τι πραγματικά θέλουν να κάνουν. Σ' αυτό ακριβώς το σημείο, ''δένουν'' η αξιολόγηση, οι μετακινήσεις και η κατάργηση φορέων.
Διαθεσιμότητα και απολύσεις προωθούνται μέσα από πολλούς δρόμους. Το ερώτημα είναι, αν οι εργαζόμενοι συμφωνούν να γίνουν θυσία στο βωμό της ''μεταρρύθμισης του κράτους''. Η απάντηση, όσο προφανής κι αν είναι, χρειάζεται να κατακτηθεί στους δρόμους του αγώνα.

ΣΠ. ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ