-Οι ιμπεριαλιστές απαιτούν την χωρίς ανάσα συνέχιση της βάρβαρης επίθεσης. Χιλιάδες απολύσεις, διαθεσιμότητες, διάλυση σε ό,τι απέμεινε σε δωρεάν υγεία και παιδεία, μαζικές κατασχέσεις σπιτιών με απελευθέρωση των πλειστηριασμών, ακόμα πιο βαθύ φορολογικό μαχαίρι στο λαό και τα μικρομεσαία στρώματα που θα αποτυπωθεί στον προϋπολογισμό και στο νόμο για τα ακίνητα, κλείσιμο ουσιαστικά για ΕΛΒΟ, ΛΑΡΚΟ, ΕΑΣ, είναι τα ζητούμενα για το αμέσως επόμενο διάστημα.
- Το κυβερνητικό κέντρο Σαμαρά-Βενιζέλου, με τις κατασκευές για το «πρωτογενές πλεόνασμα» και τις λοιπές… «επιτυχίες», επιχειρεί να ανταποκριθεί στους απαιτούμενους από την τρόικα καταιγιστικούς ρυθμούς της επίθεσης αλλά, όπως φαίνεται από τις μαζικές διαμαρτυρίες εντός της ΝΔ και την προϊούσα διάλυση του ΠΑΣΟΚ, δεν διαθέτει την απαιτούμενη συνοχή και συγκρότηση για να τα καταφέρει. Οι διαμαρτυρίες αυτές και η οριακή κατάσταση στο ΠΑΣΟΚ δεν αντανακλούν τίποτε άλλο παρά τους φόβους από τη λαϊκή αγανάχτηση που, αν και «ασύνταχτη», είναι διάχυτη και εκρηκτική ενώ ταυτόχρονα είναι φανερό ότι με τα νέα μέτρα θα κοπούν και τα τελευταία ίχνη δεσμών των δύο αυτών κομμάτων με τα πάλαι ποτέ μικρομεσαία στρώματα. Το ερώτημα της «επόμενης ημέρας» (που είναι πια πολύ κοντά), από πολιτική άποψη, γίνεται πια εξαιρετικά δραματικό και για τα δύο αυτά κόμματα του συστήματος. Αυτή είναι και η μόνη πραγματική πολιτική διάσταση που απηχείται στις ντόπιες ενστάσεις που επιζητούν «κατανόηση» και βοήθειες από τους προστάτες τους.
-Ωστόσο η τρόικα, δηλαδή οι ιμπεριαλιστές, δεν δείχνουν και δεν θα δείξουν καμιά «κατανόηση» απέναντι στους υποτελείς τους. Συνεχίζουν και θα συνεχίσουν να απαιτούν σαρωτικούς ρυθμούς στην επίθεση, τους οποίους έχουν και τους όρους να τους επιβάλλουν, όταν «απέναντί» τους έχουν την «διαπραγμάτευση» του Σαμαρά ή σε μια επόμενη φάση τις -ολοένα περισσότερο προσαρμοζόμενες στην κυριαρχία τους- «απαιτήσεις Τσίπρα». Προφανώς, οι ιμπεριαλιστές μετρούν με τα δικά τους μέτρα το «μέγεθος Ελλάδα», στο φόντο μιας οξυνόμενης και παρατεινόμενης παγκόσμιας κρίσης. Έχουν κάνει τους λογαριασμούς τους –οικονομικούς και πολιτικούς- και έχουν αποφασίσει να διαρπάξουν τον πλούτο της χώρας και να την καταβυθίσουν εργασιακά και κοινωνικά χωρίς ορατό όριο, όσο δεν προκύπτουν άλλα ανησυχητικά για αυτούς κινηματικά και πολιτικά μεγέθη στη χώρα ή στην περιοχή.
Ο ιστορικός αστικός «ρεαλισμός»
Εξάλλου, σε αυτή τη στρατηγική της καταστροφής -που εμπλέκεται και αλληλοτροφοδοτείται με τους κρίσιμους γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς τους στην περιοχή- είναι, έστω και με «βαριά καρδιά», σύμφωνα και τα ντόπια μεγάλα τζάκια. Μπορεί, σε προηγούμενα χρόνια, να ήλπιζαν σε… άλλα μεγαλεία και ρόλους στα Βαλκάνια, στη Μ. Ανατολή και όπου αλλού. ‘Η έστω να περίμεναν πως εντός της χώρας θα συνεχίσουν τα «μεγάλα έργα» και τα κάθε λογής «μεγάλα πακέτα και δάνεια», ώστε να θησαυρίζουν με αμείωτους ρυθμούς οι μεταπράτες, οι κομπραδόροι και οι μεγαλομιζαδόροι-εθνικοί εργολάβοι! Όμως, το ερώτημα για όλους αυτούς που συνιστούν σήμερα την άρχουσα τάξη της χώρας, είναι πολύ απλό: Μπορούν να κάνουν αλλιώς από το να συμμορφωθούν ελπίζοντας στη διάσωση τους; Έχουν οικονομικούς, πολιτικούς, στρατιωτικούς (λέμε τώρα…) όρους, για να αναπτύξουν και να διεκδικήσουν άλλη υπόσταση και ρόλο στο πόλεμο όλων εναντίον όλων που εξελίσσεται στα πλαίσια της κρίσης; Επειδή, λοιπόν, καλύτερα από όλους οι ίδιοι γνωρίζουν πού βασίζονται οι τράπεζες «τους», ποια είναι και πού στηρίζεται η «παραγωγή τους», ποιος δίνει δουλειές και ελέγχει τον εμπορικό «στόλο τους», από ποιες ταξιδιωτικές οδηγίες μπορεί να τιναχτεί στον αέρα η «βιομηχανία του τουρισμού τους», ποιος ελέγχει το (νατοϊκό) στρατό «τους», τα σύνορα και τα ενδεχόμενα «θερμών επεισοδίων» μέσα και γύρω από τη χώρα, και πολλά άλλα, στο παραπάνω ρητορικό ερώτημα απαντούν με τον «ιστορικό ρεαλισμό» της υποτέλειας που χαρακτηρίζει την τάξη τους: Τα συμφέροντα μας είναι αναπόσπαστο κομμάτι των επιδιώξεων των ιμπεριαλιστών της Δύσης. Σε αυτούς ανήκουμε, στο δικό τους πλαίσιο πορευόμαστε, «βλέποντας και κάνοντας». Αυτό σημαίνει πως, ειδικά στις παρούσες εκρηκτικές συνθήκες, ο «εχθρός λαός» μόνο να «πατάσσεται» επιτρέπεται.
Η άλλη εκδοχή, του ΣΥΡΙΖΑ, να χρησιμοποιηθεί δηλαδή ο λαός ως «διαπραγματευτικό χαρτί», για να κερδηθούν αμβλύνσεις από τους ιμπεριαλιστές, είναι προφανώς και εύλογα εκτός συζήτησης για μια τέτοια τάξη. Αυτό βασικά «διευκρίνισε» ο Σαμαράς στον Τσίπρα -αλλά και προς κάθε κατεύθυνση εντός του συστήματος- στην πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή. Είναι, βέβαια, ένα άλλο ζήτημα, αν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όντως διακατέχεται από τέτοιες «αφέλειες» ή αυτές είναι το τελευταίο που της έχει μείνει, για να εμφανίζει στο σχέδιο της και «έναν κάποιο ρόλο» για το λαό…
Μπροστά σε νέες επεμβάσεις στο πολιτικό σύστημα
Με βάση όλα αυτά, έχει περάσει πια ο καιρός που η αναπαραγωγή και η ανανέωση του αστικού πολιτικού σκηνικού και οι κυβερνητικές λύσεις γίνονταν με ένα σχετικά ομαλό κοινοβουλευτικό τρόπο. Στην περίπτωση της κυβέρνησης Παπαδήμου, ζήσαμε μια ανοιχτή έξωθεν παρέμβαση, για να «φυτευτεί» ένας πρωθυπουργός και να δοθεί συνέχεια στην επίθεση. Αυτή η συνέχεια της επίθεσης είναι η «ομαλότητα» ενώ «ανωμαλία» είναι η καθυστέρηση της, η ανακοπή της. Μέτρα προς την ίδια κατεύθυνση πάρθηκαν και με την «υπηρεσιακή» κυβέρνηση Πικραμένου, για να αντιμετωπιστεί το ενδεχόμενο μιας παρόμοιας «ανωμαλίας».
Τώρα, σε όλους τους τόνους, μέσω της τρόικας, οι ιμπεριαλιστές ξεκαθαρίζουν και πάλι πως, πάνω από όλα, πρέπει να συνεχιστεί κλιμακούμενη η ίδια πολιτική και αυτό είναι η βάση πάνω στην οποία θα πρέπει να διαμορφωθούν οι πολιτικές λύσεις. Αναζητούν δηλαδή την ανανέωση-διεύρυνση της κυβερνητικής πλειοψηφίας εντός της παρούσας Βουλής -μιας και οι εκλογές περισσότερο θα περιπλέξουν μάλλον τα ζητήματα για το σύστημα- και με κάθε πιθανό συνδυασμό! Οι παρεμβάσεις από τη Die Welt ως την Μπακογιάννη είναι αρκετά ωμές και λειτουργούν καταρχήν ως εκβιασμός προς τον Σαμαρά αλλά δεν είναι μόνο εκβιασμός! Από την άλλη, και όπως ήδη αναφέραμε, οι κυβερνητικές ενστάσεις απηχούν ένα πραγματικό πρόβλημα των δύο κυβερνητικών κομμάτων, σχετικά με το αν μπορούν πράγματι να περάσουν όλα τα απαιτούμενα μέτρα. Πρόβλημα που ήδη εκφράστηκε ανοιχτά με την εκ νέου ελάττωση της κυβερνητικής πλειοψηφίας και τους τριγμούς που επανήλθαν μετά την συζήτηση για την πρόταση μομφής. Και βέβαια τα κυβερνητικά κόμματα γνωρίζουν πως, σε λίγους μήνες, έχουν να αντιμετωπίσουν τις διπλές εκλογές για τις οποίες έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν πολύ σοβαρά.
Μια ιδιαίτερη παράμετρος του αδιεξόδου είναι η ίδια η Χ.Α., με την οποία το σύστημα αντιμετωπίζει μια οξεία αντίφαση: Ενώ πρόκειται για σπλάχνο από τα (μαύρα) σπλάχνα του, ενώ πρόκειται για μόρφωμα πρόθυμο να αναλάβει τις πιο βρώμικες και εγκληματικές δουλειές στην υπηρεσία του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου, ενώ αυτή καθεαυτή η εκλογική της ανάδειξη αποτελεί μια επιτυχία του συστήματος, όπως φαίνεται, δεν μπορεί άμεσα να χρησιμοποιηθεί για τις επείγουσες «κοινοβουλευτικές» του (συστήματος) ανάγκες. Η επιχείρηση ελέγχου της και «αναμόρφωσής» της που βρίσκεται σε εξέλιξη αυτή την αντίφαση επιδιώκει να αντιμετωπίσει και ίσως η διπλή δολοφονία στο Ν. Ηράκλειο, εκτός από τις άλλες στοχεύσεις της, ενάντια στο λαό και στο κίνημα, να θέλει να υπηρετήσει την επιτάχυνση της διαδικασίας αυτής.
Η δύναμη που «λείπει»
Όλες οι περιπλοκές, τα αδιέξοδα και οι ανησυχίες που αντιμετωπίζει το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, προωθώντας τη βάρβαρη επίθεσή του, έχουν ως βασική τους αιτία έναν παράγοντα ο οποίος «λείπει» από το προσκήνιο των εξελίξεων: το λαό και τη δύναμη των αγώνων του! Αυτός είναι που βρίσκεται αντικειμενικά απέναντι στην πολιτική τους, αυτόν και τα δικαιώματα του στοχεύουν, αλλά επίσης τη δύναμη των δικών του μαζικών αντιστάσεων φοβούνται, μετράνε και σπεύδουν να προλάβουν με κάθε τρόπο!
Ενόψει των δικών του ξεσηκωμών και αντιστάσεων, κατασκευάζουν τη θεωρία των δύο άκρων, νομοθετούν πως «απαγορεύεται» να αγωνίζεσαι ενάντια σε ΝΑΤΟ, ΕΕ και την πολιτική τους. Όπου βρεθεί και όπου σταθεί ο Σαμαράς, καταγγέλλει το «πεζοδρόμιο» και την «ανομία» των λαϊκών αγώνων. Όλα αυτά συμβαίνουν ενώ ολοφάνερα σήμερα οι κινητοποιήσεις και οι αγώνες λαού και νεολαίας βρίσκονται πολύ κάτω από το επίπεδο που απαιτεί η επίθεση. Οι εργαζόμενες μάζες και η νεολαία δεν έχουν συγκροτηθεί πολιτικά, ιδεολογικά και οργανωτικά στη βάση της ταξικής αναμέτρησης που ήδη εξελίσσεται.
Αυτή η «έμμεση ομολογία» του συστήματος για τη μεγάλη δύναμη που κρύβει ο λαός και η πάλη του, είναι μια ακόμα διάψευση και αιτία απόρριψης της γραμμής της συμμόρφωσης, της υποταγής και της μη πάλης που, με πολλούς τρόπους και μορφές, καλλιεργεί και προωθεί στο λαό και στη νεολαία η καθεστωτική-ρεφορμιστική Αριστερά των ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ. Εξάλλου, όσο λείπει από την ταξική πάλη η μαζική λαϊκή αντίσταση, όσο καθυστερεί η συγκρότηση της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας σε μαχόμενη δύναμη, το σύστημα θα καταφέρνει να αντιμετωπίζει τα προβλήματά του, να επιβάλλει ολοένα και πιο πλατιά τη φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής, να διαμορφώνει πολιτικές λύσεις διαχείρισης που διαρκώς θα κινούνται σε πιο αντιδραστική κατεύθυνση. Και βέβαια, θα προχωράει η επίθεση, η ισοπέδωση των στοιχειωδών δικαιωμάτων των μαζών, η δραματική επιδείνωση των όρων ζωής τους.
Αυτό που «λείπει» πρέπει να «υπάρξει»! Η διέξοδος βρίσκεται στο μαζικό αγώνα, στον ξεσηκωμό, στην οικοδόμηση εστιών αντίστασης παντού. Τα 40χρονα της εξέγερσης του Νοέμβρη μόνο με αυτή τη γραμμή μπορούν να τιμηθούν και να γιορταστούν!
