Ο αυτοδημιούργητος της αστικής πολιτικής χαίρει σήμερα της απλόχερης στήριξης του συστήματος της εξάρτησης και καταδυνάστευσης του λαού ακριβώς γιατί με σταθερότητα, σοβαρότητα και χωρίς καιροσκοπισμούς (παρά τις έκδηλες αρχηγικές του φιλοδοξίες χρόνια τώρα) υπηρέτησε από κάθε θέση που βρέθηκε το αστικό σύστημα της χώρας. Το χειρότερο γι’ αυτόν τα τελευταία χρόνια δεν ήταν ότι προσπάθησε σε δεύτερο πλάνο, παρά τα φόντα του, με βάση το βαρύ όνομα και τις υπερατλαντικές πλάτες του Γ. Παπανδρέου. Το χειρότερο είναι πως τώρα που επιτέλους γίνεται αρχηγός της δημοκρατικής παράταξης, όπως προτιμά να αναφέρει (αποφεύγοντας τα σοσιαλιστικά των προκατόχων του), έχουν ήδη στενέψει τα περάσματα.
Η χρεοκοπία της σοσιαλδημοκρατίας και η ρήξη του ΠΑΣΟΚ με τα μεσοστρώματα
Ας έχουμε ξεκάθαρο πως οι όποιες αντιγερμανικές κόντρες του Γάλλου Ολάντ καμία σχέση δεν έχουν με παρέκκλιση από τις πολιτικές λιτότητας, παρά τη σοσιαλίζουσα φρασεολογία του. Πρόκειται απλά για σύγκρουση του γαλλικού ιμπεριαλισμού και ενδεχόμενη αντεπίθεσή του απέναντι στη γερμανική κυριαρχία στην Ευρώπη και τίποτα άλλο, που άλλωστε δεν υιοθετείται μόνο από τον Ολάντ στη Γαλλία.
Η εγχώρια επομένως φιλολογία περί αλλαγής συσχετισμών και πλεύσης στην Ευρώπη, που ακούγονται από τον ιστορικό Πασόκο Παπουτσή, τους Κατσέλη-Καστανίδη έως τη Δημοκρατική Αριστερά του Κουβέλη, αλλά και τον ΣΥΡΙΖΑ και αριστερότερα, είναι απλά στον αέρα. Η πολυτέλεια για σοσιαλίζουσα έστω φρασεολογία από δυνάμεις που θέλουν να διαχειριστούν το σύστημα δεν υφίσταται πλέον στη φάση που η στρατηγική επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στους εργαζόμενους παίρνει αυτόν τον ξέφρενο χαρακτήρα. Όπως εύστοχα και εμπεριστατωμένα εξηγεί ο Β. Σαμαράς σε πρόσφατο άρθρο του στο τεύχος της «Αντίθεσης» που κυκλοφορεί, οι τάσεις του κεφαλαίου της εποχής μας, παρά τις καταστροφικές πλευρές τής ακατάσχετης επίθεσης στις εξαρτημένες χώρες και στους λαούς, δεν επιδέχεται εξορθολογισμό, τουλάχιστον όσο ο αντίπαλος δεν συνιστά υπολογίσιμη απειλή…
Να γιατί ο Παπουτσής έφυγε νωρίς και ενδέχεται να υπηρετήσει τελικά τον δεξιό Βενιζέλο αρκούμενος το πολύ σε ρόλο ήπιας υπεύθυνης εσωκομματικής αντιπολίτευσης. Να γιατί, παρά την όχι άσχημη εκκίνησή τους, οι Κατσέλη-Καστανίδης δηλώνουν ότι θα είναι παρόντες στις εξελίξεις και πριν και μετά τις εκλογές, αφήνοντας ορθάνοικτο το ενδεχόμενο να μαζέψουν τους αντάρτες και κάμποση διαμαρτυρία προεκλογική και να επιστρέψουν δίπλα στον Παπουτσή και υπό τον σωτήρα του έθνους Βενιζέλο…
Ένα ζήτημα βέβαια είναι τι θα κάνει τους επόμενους μήνες ο βασικός σωτήρας του έθνους, Γ. Παπανδρέου, πέρα από το να παριστάνει τον ηγέτη της λεγόμενης σοσιαλιστικής διεθνούς. Ίδωμεν. Εκείνο όμως που είναι ήδη φανερό είναι η διάλυση του ιστορικού ΠΑΣΟΚ και κυρίως σε ό,τι αφορά τη σχέση του με τα μικροαστικά στρώματα και την εξαφάνιση του όποιου φιλολαϊκού του προφίλ.
Το λαϊκό μίσος για τους υπαίτιους των μνημονίων και του ρημάγματος της χώρας δεν αποκαθίσταται όσες παρελάσεις και αν καταφέρουν να στήσουν οι άρχοντες του έθνους. Όση ρητορική δεινότητα και αν διαθέτει ο Βενιζέλος, μόνο προσωρινά θα καταφέρει να εμφανίζεται με θράσος και προκλητικότητα σαν σωτήρας της χώρας και υπερασπιστής μάλιστα των αδυνάτων με την αταλάντευτη στήριξή του στην πολιτική των μνημονίων και της εφαρμογής προεκλογικά και μετά της βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής.
Το σύστημα μήνες τώρα προσπαθεί από τη μια να περάσει μνημόνια-εφαρμοστικούς-PSI και νέα δανειακή σύμβαση και την ίδια ώρα να συμμορφώσει και αναμορφώσει όλο το πολιτικό προσωπικό με στόχο την παραπέρα συνέχιση και κυρίως την επιβολή τής εφαρμογής το αμέσως επόμενο διάστημα τής πολιτικής τής βαθιάς φτώχειας στον λαό.
Η αντιδραστικοποίηση και ο εκφασισμός βασικών πλευρών της δημόσιας ζωής, το χτύπημα στην Αριστερά, στον αγώνα και στο δικαίωμα του λαού στη διαδήλωση και στην απεργία, έχουν στόχο τη θωράκιση του συστήματος απέναντι στον εχθρό λαό με όρους ανοικτής καταστολής. Αυτό όχι μόνο δεν φτάνει, μα δεν είναι σίγουρο καθόλου πως μπορεί για πολύ καιρό να υποτάξει τον λαό και να τον κρατήσει στο περιθώριο. Βασικό ζητούμενο επομένως μετά τη χρεοκοπία της σοσιαλδημοκρατίας και του ιστορικού ΠΑΣΟΚ στη χώρα μας και παράλληλα την αποστοίχιση των λαϊκών μαζών και από τα δύο βασικά κόμματα του συστήματος (ΠΑΣΟΚ- ΝΔ) είναι το ξαναστήσιμο, έστω όπως όπως, πολιτικών λύσεων για το επόμενο διάστημα.
Ισορροπίες και προσανατολισμοί στο πλαίσιο του νέου συμβολαίου
Και βέβαια αυτές οι πολιτικές λύσεις θα είναι υποχρεωμένες από την αρχή να υπηρετήσουν μια βάρβαρη επίθεση στον λαό που έχει δρόμο μπροστά της και αυτό ανεξάρτητα αν και πόσο θα υπάρξουν και πολιτικές ανάπτυξης, λεηλασίας του πλούτου της χώρας ή ό,τι άλλο απ’ αυτά που πρέπει να συμβούν για να υπηρετείται το χρέος και να εξευμενίζονται συνάμα οι ορέξεις του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών.
Παρά το απύθμενο θράσος τους, τόσο ο Βενιζέλος όσο και όλοι οι σωτήρες της χώρας, δεν μπορούν να κρύψουν πως η καταστροφή και η ιμπεριαλιστική υποδούλωση του λαού και της χώρας κάθε άλλο παρά έχουν όρια. Ξέρουν ακόμη πως είναι αναγκασμένοι να υποτάσσουν τους προσανατολισμούς τους στο νέο, ακόμη πιο ασφυκτικό πλαίσιο εξάρτησης και να ισορροπούν διαρκώς στο τεντωμένο σκοινί του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού. Γιατί σίγουρα στη βάση του παλιού συμβολαίου μεταξύ των ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ και της ΕΕ που υπάρχει μετά το 1974, αλλά και στη βάση των νέων δεδομένων που δημιουργούν τα μνημόνια, οι νέες δανειακές συμβάσεις και οι επιτροπείες τής τρόικας, διαμορφώνεται ήδη ένα νέο συμβόλαιο για τον πιο σφιχτό έλεγχο της χώρας από κάθε άποψη. Και αυτή την πραγματικότητα, όπως τονίζουμε συνεχώς, η αστική τάξη της χώρας όχι μόνο την αποδέχεται στο σύνολό της, αλλά δεν διανοείται καν κάτι διαφορετικό. Ταυτόχρονα έχει να αντιμετωπίσει κρίσιμες γεωπολιτικές αλλαγές στην περιοχή, ενώ είναι φανερό πως στο όποιο νέο συμβόλαιο θα επιδρά συνεχώς ο ευρύτερος ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός.
Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες και αυτό δεν αφορά μόνο τον Βενιζέλο. Άλλωστε αυτός που φτάνει στην πηγή της πρωθυπουργίας και κάθε άλλο παρά είναι σίγουρο πως θα κυβερνήσει είναι ο Σαμαράς. Αν το θέλει βέβαια κιόλας σε τέτοιες συνθήκες. Ο Βενιζέλος όμως έχει ήδη αποδείξει πως και πρόθυμος είναι και δεν τα πήγε και άσχημα σε ρόλο αντιπροέδρου της κυβέρνησης αλλά και βασικού πολιτικού παράγοντα στήριξης της επίθεσης.
Το στοίχημα του Βενιζέλου
Η αποφασιστικότητά του σε συνδυασμό με τις φιλοδοξίες τού ανδρός καθιστούν αυτή τη στιγμή τον νέο ηγέτη του ΠΑΣΟΚ σημαντικό παράγοντα για τη συνέχιση της επίθεσης και ίσως αποδειχτεί και ικανός να προσαρμοστεί (εκτός βέβαια απρόβλεπτων οξύνσεων) στο υπό διαμόρφωση νέο συμβόλαιο. Όμως υπάρχουν ήδη κάποια σημαντικά ερωτήματα που μένει να απαντηθούν. Και αυτά με δυο λόγια έχουν να κάνουν με το ζήτημα του λαού και πώς θα αποδεχθεί τον πολλά υποσχόμενο (στο σύστημα) σωτήρα του ο οποίος καλά τα πήγε με το όλον ΠΑΣΟΚ δίπλα στον Γ. Α. Παπανδρέου και τον Παπαδήμο μέχρι τώρα. Αλλά σίγουρα τα δύσκολα είναι μπροστά. Ένα πρώτο ζήτημα είναι η εκλογική συμπεριφορά του λαού που όπως και αν πειθαναγκαστεί να συγκρατήσει από τη διάλυση τα λεγόμενα μεγάλα κόμματα ωστόσο είναι φανερό πως και αυτή η συμπεριφορά του λαού σε αυτές τις εκλογές δεν θα είναι η συνηθισμένη. Σε αυτό το επίπεδο αλλά και στο μετά των εκλογών κρίσιμο χαρακτήρα αποκτούν οι χειρισμοί Βενιζέλου γύρω από το ζήτημα της ενότητας του όλου ΠΑΣΟΚ, που λέει μάλιστα ότι την εννοεί.
Σε αυτή τη φάση αναβάλλει αποφάσεις για επανένταξη αυτών που καταψήφισαν το μνημόνιο, δεχόμενος και την πίεση των άλλων στρατηγών της αντιλαϊκής επίθεσης (Λοβέρδος, Διαμαντοπούλου). Όμως το κόμμα Κατσέλη είναι ανοικτό για υποψηφιότητες, με βάσιμη την πιθανότητα εκλογής, όπως και αυτό του Κουβέλη. Άλλωστε και τα δύο αυτά κόμματα στον εκλογικό εκβιασμό «ναι ή όχι στην ΕΕ και στο ευρώ» απαντούν με σαφήνεια. Είναι ήδη ένα θέμα λοιπόν αν το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ και ιδιαίτερα αν μιλάμε για το όλον ΠΑΣΟΚ.
Κινήσεις στην πολιτική σκακιέρα θα βλέπουμε συνεχώς τόσο πριν όσο και μετά τις εκλογές, όπου όμως καθοριστικό πλέον θα είναι και το εκλογικό αποτέλεσμα. Εδώ λοιπόν ήδη ο πολύς Βενιζέλος καλείται να δοκιμαστεί όχι μόνο σαν αντιπρόεδρος, αλλά και σαν πρόεδρος έστω του όποιου ΠΑΣΟΚ και σίγουρα τα δύσκολα έρχονται μετά τις εκλογές…
Το σύστημα δεν φοβάται τις εκλογές
Όχι ότι δεν έχει τη σημασία της για όλες τις πλευρές και όχι μόνο για το σύστημα και η πολιτική μάχη των εκλογών. Ωστόσο οι όποιοι συσχετισμοί ανάμεσα στον λαό και στο σύστημα ναι μεν θα καταγραφούν με κάποιον τρόπο, αλλά δεν πρόκειται να ανατραπούν μέσα από τις εκλογές. Ειδικά δε στους σημερινούς συσχετισμούς, χωρίς να υποτιμούμε καθόλου το μέγεθος της πρωτόγνωρης λαϊκής οργής, ωστόσο είναι σίγουρο (αλίμονο στους αιθεροβάμονες) πως το όποιο εκλογικό αποτέλεσμα (που θα έχει τη σημασία του) το σύστημα θα μπορέσει να το διαχειριστεί. Και επειδή κάλπη είναι, πέρα από κρυφά και φανερά γκάλοπ, πέρα από ιδεολογική τρομοκρατία (εδώ το θράσος του Ευάγγελου δίνει ρέστα) και πειθαναγκασμούς, το αποτέλεσμα δεν προβλέπεται ποτέ με μεγάλη ασφάλεια, έχουν γνώσιν οι φύλακες του συστήματος.
Όσο τουλάχιστον οι βασικοί παράγοντες του συστήματος (εντός και κυρίως εκτός χώρας) δρουν σε ένα κοινά αποδεκτό πλαίσιο, σαν αυτό π.χ. της τρόικας. Έχουν ας πούμε διασφαλίσει την υπευθυνότητα της Δημοκρατικής Αριστεράς του Κουβέλη και παρ' όλα αυτά έχουν και το νέο κόμμα της Κατσέλη. Και βέβαια από τα δεξιά της ΝΔ η πατριδοκαπηλία και ο συγκαλυμμένος έως ανοικτός φασισμός σε όλες τις εκφράσεις του (Καμμένος, ΛΑΟΣ, Χρυσή Αυγή) έχει δείξει ήδη την ικανότητά του για κάθε λογής κωλοτούμπες προκειμένου να υπηρετήσει την ξενόδουλη αστική τάξη. Για το καλό του έθνους πάντα…
Οι κάλπες και πριν και μετά από αυτές τα μεγάλα αφεντικά τής αστικής τάξης θα δείξουν αν θα είναι πρωθυπουργός ο Σαμαράς ή ο Παπαδήμος ή όποιος άλλος… Όμως σίγουρα δεν θα μείνουμε ακυβέρνητοι. Και σίγουρα η αντιλαϊκή επίθεση και το βάθεμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας θα συνεχιστεί πλέον με επικίνδυνα από κάθε άποψη ενδεχόμενα ανοικτά για τη ζωή του λαού. Ανεξάρτητα τι θα πετύχει και τι όχι ο κάθε Σαμαράς ή Βενιζέλος ή όποιος τάχα σωτήρας του λαού, ανεξάρτητα από τις όποιες διαμορφώσεις ή και σοβαρές επιπλοκές εμφανιστούν στο αστικό σκηνικό, για τον λαό ένα πράγμα πρέπει να γίνει ξεκάθαρο και ας αξιοποιηθεί γι’ αυτό και η μάχη των εκλογών. Πως η επίθεση θα συνεχιστεί αλλά θα συνεχιστεί και η αναμέτρηση-σύγκρουση του λαού με το σύστημα στους δρόμους, με διάφορες μορφές και όρους. Και αυτό ανεξάρτητα από τη θέληση του καθένα μας ατομικά ή όποιας ομάδας, κόμματος ή του ίδιου του συστήματος. Οι τάσεις που κινούνται τα πράγματα είναι δεδομένες και διαμορφωμένες… και το ζήτημα για την Αριστερά που θα το τολμήσει είναι να μη σπέρνει αυταπάτες αλλά να μπει ολόψυχα στις μάχες του λαού με σκοπό να τις ενισχύσει, συμβάλλοντας στην οργάνωση και στην πολιτικοποίησή του μέσα από την αποκάλυψη της φύσης τού συστήματος και την προβολή και ενίσχυση της ταξικής-αντιιμπεριαλιστικής κατεύθυνσης στην πάλη του λαού.
