«Χάλασε η σούπα της συναίνεσης» Πολύς θόρυβος, ουσία τίποτα

Οπως είναι γνωστό, η ηγεσία του ΚΚΕ, ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό, επιδίδεται σε μια …ταξική αδιαλλαξία μέσω κομματικών ανακοινώσεων και άρθρων της στον «Ριζοσπάστη». Ετσι, με αφορμή τη συνάντηση του ΣΕΒ με τη ΓΣΕΕ, τον περασμένο μήνα, που ματαιώθηκε από το ΠΑΜΕ και την επίθεση που δέχτηκε το ΚΚΕ από τα αστικά κόμματα περί «αντικοινωνικής και αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς», η ηγεσία του ΚΚΕ ξέσπασε με άρθρα της στον «Ριζοσπάστη». Ο «Ρ» στις 20 Γενάρη αναφέρει: «Κάνουν όμως άλλη μια λαθροχειρία οι υμνητές αυτής της «δημοκρατίας». Κρύβουν ότι ο «κοινωνικός διάλογος» δεν είναι γενικά μια συνάντηση για τις διαφορετικές ή κοινές απόψεις που αντικειμενικά υπάρχουν ανάμεσα σε κόμματα, φορείς και οργανώσεις. Τέτοιος διάλογος γίνεται και δημόσια, στη Βουλή, σε εκδηλώσεις, σε διμερείς συναντήσεις και αλλού. Ο «κοινωνικός διάλογος» είναι θεσμοθετημένη διαδικασία, με συγκεκριμένο αντεργατικό περιεχόμενο και στόχευση, γι’ αυτό προστατεύεται σαν κόρη οφθαλμού από την ΕΕ και τις κυβερνήσεις της»… «Η διαδικασία του «κοινωνικού διαλόγου» στην Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΟΚ τότε) εμφανίστηκε το 1985 και στην Ελλάδα εγκαινιάστηκε επίσημα από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το 1997. Οι δηλώσεις του τότε πρωθυπουργού Κ. Σημίτη αποκαλύπτουν και τις πραγματικές στοχεύσεις του «κοινωνικού διαλόγου»: « Ο κοινωνικός διάλογος -έλεγε- είναι στρατηγικός σχεδιασμός και συνεννόηση για κοινές δράσεις με συναίνεση»».
Πράγματι, την άνοιξη του 1997 εγκαινιάστηκε επίσημα και στη χώρα μας, ο λεγόμενος κοινωνικός διάλογος. Σε σχετικό άρθρο στην «Προλεταριακή Σημαία», 10-05-97 σημειώναμε: «Η έναρξη του λεγόμενου κοινωνικού διαλόγου σηματοδότησε για τη χώρα μας την έναρξη μιας νέας περιόδου, όπου οι κατακτήσεις, τα δικαιώματα και οι ελευθερίες της εργατικής τάξης θα δοκιμαστούν πολύ σκληρά. Πρόκειται πράγματι για μια νέα περίοδο επίθεσης, όπου η άρχουσα τάξη δεν θα επιδιώκει απλά και μόνο να περιορίσει ορισμένα από τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις που έχουν ακόμα απομείνει, αλλά θα επιδιώξει την εκ βάθρων αλλαγή των όρων αμοιβής και των συνθηκών εργασίας στο σύνολο του εργαζόμενου λαού».
Ο λεγόμενος κοινωνικός διάλογος αντικατέστησε με άλλες λέξεις τη γραμμή της ταξικής συνεργασίας και της έδωσε επίσημη μορφή και νομιμότητα, αλλά αυτή τη γραμμή η ηγεσία του ΚΚΕ την υπηρέτησε για αρκετές δεκαετίες πριν επισημοποιηθεί και θεσμοθετηθεί και συνέβαλε σε αυτή την αρνητική εξέλιξη. Το ’97 ο «κοινωνικός διάλογος» θεσμοθετήθηκε ανάμεσα στο κράτος, τον ΣΕΒ και την ΓΣΕΕ. Η ηγεσία του ΚΚΕ όταν αναφέρεται στον λεγόμενο κοινωνικό διάλογο, και δικαιολογημένα ασκεί κριτική, θα έπρεπε να κάνει και αυτοκριτική για ανάλογη στάση της το 1991. Πιο συγκεκριμένα, για το πολιτικό πλαίσιο της Γενικής Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας -ΕΓΣΣΕ- που υπέγραψε η ΕΣΑΚ με την ΠΑΣΚΕ το 1991.
Ας δούμε τι αναφέρει το πλαίσιο της ΕΓΣΣΕ:
«Κατά τις διαπραγματεύσεις όλοι οι συμβαλλόμενοι διαπίστωσαν την αναγκαιότητα για:
- Εξάλειψη των ελλειμμάτων του Δημοσίου τομέα.
- Δίκαιη φορολογική μεταρρύθμιση και ελάφρυνση της επιβάρυνσης ιδίως των χαμηλότερα αμειβομένων.
- Οικονομική ανάπτυξη, μέσα από τη δημιουργία της αναγκαίας υποδομής, του εκσυγχρονισμού του παραγωγικού εξοπλισμού με σκοπό τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της Εθνικής Οικονομίας.
- Ιδιαίτερη έμφαση στην αναβάθμιση του ανθρώπινου δυναμικού με εντονότερη χρησιμοποίηση της επαγγελματικής κατάρτισης και μετεκπαίδευσης.
Με όλα αυτά τα δεδομένα οι συμβαλλόμενοι συμφωνούν:
- Να συμβάλλουν στην προώθηση των αλλαγών που θεσμοθετούνται από την ΕΟΚ στα πλαίσια του Ενιαίου Κοινωνικού Χώρου.
- Να μελετήσουν, από κοινού, το θέμα της σύνδεσης αμοιβής με την παραγωγικότητα.
- Να μελετήσουν και να επιδιώξουν τις αναγκαίες θεσμικές αλλαγές για την αναβάθμιση του ρόλου τους στη διαχείριση των οικονομικών πόρων των οργανισμών, στους οποίους συμμετέχουν με εργοδοτικές και εργατικές εισφορές»
Αυτά λοιπόν. Απαιτούν γενικευμένα αναβάθμιση του ρόλου τους. Και καταλήγουν στο εξής: «Με αυτές τις προϋποθέσεις πιστεύουν οι συμβαλλόμενοι, ότι εξασφαλίζουν την επιτυχή εφαρμογή της παρούσης Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας και την εμπέδωση και διερεύνηση του μεταξύ τους διαλόγου. Ακόμη πιστεύουν ότι με την ίδια συλλογική σύμβαση συμβάλλουν στην ταχύτερη έξοδο από την ύφεση και στη διαμόρφωση των προϋποθέσεων που θα οδηγήσουν σε αύξηση των επενδύσεων και της απασχόλησης» Οπως εύκολα μπορεί να διαπιστώσει ο καθένας μας, πρόκειται για μια κατάπτυστη συμφωνία, υποταγής των εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ-ΠΑΣΚΕ-ΕΣΑΚ, στις απαιτήσεις και τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου και βεβαίως στις απαιτήσεις της τότε ΕΟΚ.
Η κριτική που ασκεί αυτές τις μέρες στους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ, ο «Ριζοσπάστης» σχετικά με τον λεγόμενο διάλογο και φτάνει πίσω μέχρι την περίοδο του ’97, αδυνατεί να πάει λίγα χρόνια πιο πίσω για να δει και το ρόλο της ηγεσίας του ΚΚΕ για την περίοδο του 1991. Ακόμα και για την περίοδο του ’97, αποκρύπτει και τη δική του συμμετοχή στον θεσμοθετημένο «κοινωνικό διάλογο» της ΟΚΕ της ΕΕ. Θεσμός « με σημαντική χρηματική αποζημίωση που παρέχει η ΕΕ λόγω της συμμετοχής τους στην ΟΚΕ της ΕΕ» (Ριζοσπάστης 3-11-2000). Βέβαια, σήμερα δεν συμμετέχουν στο παραπάνω όργανο, αλλά η συμβολή τους για τη σημερινή κατάντια του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος υπήρξε καταλυτική.