Δόλωμα ελάχιστης επιβίωσης

Τρόφιμα αντί για το δικαίωμα στην εργασία, αντί για την απαίτηση για μισθούς και συντάξεις με βάση τις κοινωνικές ανάγκες. Αυτή η αντίληψη που ήδη διαμορφώνεται και εφαρμόζεται σε εκατοντάδες ανέργους από διάφορες «αυθόρμητες ομάδες... αυτοοργάνωσης» με άξονα έναν πολιτικά ουδέτερο, ταξικά αδιάφορο και κοινωνικά καρτερικό (φιλ)ανθρωπισμό, που τόσο εξυπηρετεί τα καθεστωτικά σχέδια, αρχίζει να ισχωρεί και στον χώρο της εργασίας. Αυτός ο εξευτελισμός της «πληρωμής σε είδος» που επιβάλλεται σε ανέργους και φτωχούς, έστω και μειοψηφικά, και που καμία σχέση δεν έχει με τη μαχητική λαϊκή αλληλεγγύη, καθηλώνει αντί να ενεργοποιεί την αντίδραση εργαζομένων και ανέργων στη μαζική εξαθλίωση. Η αρχή έγινε σε εργαζόμενους αλυσίδας σουπερμάρκετ προκειμένου να μειωθεί το «μισθολογικό κόστος». Διατύπωση κομψή και καθεστωτική, ενώ σημαίνει συμμόρφωση και εφαρμογή στη βασική αρχή της εκμετάλλευσης: να δίδεται, δηλαδή, στους εκμεταλλευόμενους μονάχα ό,τι χρειάζονται για την αναπαραγωγή της εκμετάλλευσης. Να ζούνε όσο χρειάζεται για να παράγουν «πρωτογενές πλεόνασμα» για ένα σύστημα καταπίεσης και εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Παρά τις αντιφάσεις που επιφέρει αυτός ο κανόνας εκμετάλλευσης στην ίδια την εκμετάλλευση, αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της ύπαρξής του. Καθώς, λοιπόν, οδεύουμε σε μια «νέα τάξη πραγμάτων» στην Ευρώπη, στην εκπλήρωση του νεοναζιστικού ευρωπαϊκού «οράματος» (τη «νέα τάξη» που απέτυχε να επιβάλει ο Μπους για λογαριασμού του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού), την «ενωμένη» Ευρώπη της αυστηρής τιμωρίας και παραδειγματικής εκτέλεσης του απείθαρχου παραβάτη στα... δημοσιονομικά συμφέροντα των Γαλλογερμανών ιμπεριαλιστών, των «μη ισοσκελισμένων προϋπολογισμών» που ισοπεδώνουν τις κοινωνικές κατακτήσεις, ο κανόνας των «ελάχιστων μέσων επιβίωσης» για την εργατική τάξη θα επιβάλλεται σε όλο και περισσότερες χώρες και λαούς. Η Ελλάδα βέβαια ζει τον «δικό της μύθο» σε ένα περιβάλλον γενικευμένης αστάθειας, ανακατατάξεων, αναθεωρήσεων και κατεδαφίσεων ανά εβδομάδα. Τον μύθο της φαινομενικής πολιτικής και κοινωνικής σταθερότητας που προκαλεί η παρουσία του νέου πρωθυπουργού-κοτρώνα Λ. Παπαδήμου της τρικομματικής συγκυβέρνησης-μπετόν αρμέ ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ και της εξασφάλισης(;) της 6ης δόσης. Έως ότου αποδειχθεί «σφουγγάρι η κοτρώνα» Παπαδήμος, να αποδειχθεί «χυλός το μπετόν αρμέ» της συγκυβέρνησης και θανατηφόρα η στέρηση ή παροχή των δόσεων. Όταν, δηλαδή, επιστρέψουμε στην πραγματικότητα των πολιτικών κρίσεων της αστικής διακυβέρνησης και των κοινωνικών αναταραχών που σύντομα θα έρθουν. Το «βελούδινο» πραξικόπημα που σήμαινε η ανάδειξη της δοτής κυβέρνησης Παπαδήμου και η παράτασή της μέχρι να «βγουν οι δόσεις» προμηνύει μια διακυβέρνηση αλλεπάλληλων πραξικοπημάτων και νόθευσης της πραγματικής λαϊκής θέλησης, με ή χωρίς εκλογές. Χαρακτηριστική από την άποψη αυτή αποτελεί η δήλωση του άλλοτε «σωτήρα τσαμπουκά» Σαμαρά έναντι του «μαλθακού σωτήρα» Παπανδρέου ότι «η μείωση των φορολογικών συντελεστών εξαρτάται από τους δανειστές μας» και όχι από μια μελλοντική κυβέρνηση της ΝΔ. Στην Ελλάδα επομένως δεν ψηφίζουμε για καλύτερη κυβέρνηση αλλά για καλύτερους... δανειστές! Όσο για τους «ευρωμονόδρομους, την Ευρωπαϊκή Ένωση και ολοκλήρωση, το (αιώνιο!) ευρώ που αντιμετωπίστηκε ως θέσφατο και αντικειμενική πραγματικότητα, όπως εκτιμούσαν ως «νέα και μη αντιστρέψιμη κατάσταση» υπέρμαχοι και επικριτές, όλα αυτά αμφισβητούνται πλέον από τους ίδιους τους εμπνευστές τους. Ανατινάζοντας, κάτω από το βάρος των λυσσαλέων ανταγωνισμών και παρά την «παγκοσμιοποίηση», τον «ευρωπαϊσμό», τα «διευθυντήρια», την «ευρωπαϊκή ή παγκόσμια διακυβέρνηση» ειρήνης και ευημερίας (όλων των καπιταλιστικών αγορών, έστω), το ψευδεπίγραφο «όραμα» του «ελεύθερου κόσμου» έναντι του «σιδηρού παραπετάσματος». Όλοι εναντίον όλων οι ιμπεριαλιστές και «ενωμένοι» ενάντια στον λαό και στην εργατική τάξη. Γενικευμένος κοινωνικός και περιορισμένος (μέχρι στιγμής) πραγματικός πόλεμος. Ακριβώς στον αντίποδα αυτής της νοοτροπίας πρέπει να κινηθούν οι λαοί και ο κάθε λαός ξεχωριστά. Να κινηθεί ενωμένος απέναντι στους καταπιεστές του, αλληλέγγυος ενάντια στους εκμεταλλευτές. Στα περίπου δύο χρόνια που πέρασαν από την επιβολή των μνημονίων «κρίσης δανεισμού» της χώρας, που «παραδόξως» χτύπησε και «προκομμένες» χώρες σαν την Ιταλία, αλλά ακόμη και «άριστες» χώρες σαν τη Γερμανία, που αδυνατεί να δανειστεί με «ευνοϊκά επιτόκια» δανεισμού από τις αγορές, αναπτύχθηκε στην Ελλάδα, με μπρος-πίσω, με ξεσπάσματα και υποχωρήσεις, με εξορμήσεις και αναδιπλώσεις, ένα λαϊκό κίνημα αντίστασης και ανατροπής. Με συνθήματα-στόχους: «Έξω το ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ» από την Ελλάδα (δηλαδή, έξω οι ιμπεριαλιστές από τη χώρα), με «Κάτω το χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα» (δηλαδή, ανατροπή του πολιτικού κατεστημένου), με διεκδικήσεις για ένα καλύτερο μέλλον και μια καλύτερη ζωή, που, δυστυχώς (και εδώ είναι το πρόβλημα), δεν έχει ακόμη μεταφραστεί με ένα νέο κοινωνικό όραμα. Όπως ήταν και παραμένει ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός της εποχής μας.