Η δολοφονία του μικρού Αλέξη αποτέλεσε αιτία και αφορμή για τον μεγάλο ξεσηκωμό του Δεκέμβρη, για να εκφράσει η νεολαία τα ανυπότακτα και εξεγερτικά χαρακτηριστικά της. Ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και πλημμύρισαν οι δρόμοι και οι πλατείες της όλης χώρας με τη συσσωρεμένη οργή και αγανάκτηση της νεολαίας.
Στο πρόσωπο του Αλέξη η νεολαία είδε τον ίδιο της τον εαυτό, είδε να δολοφονούν τα όνειρα, το μέλλον και την προοπτική της. Στο πρόσωπο του δολοφόνου Κορκονέα είδε όλο το σάπιο σύστημα της καταπίεσης, τον υπεύθυνο και υπαίτιο για τα μεγάλα αδιέξοδα που βιώνει. Η απάντησή της άμεση, δυναμική, εκκωφαντική, εμπεριέχοντας και το στοιχείο της «εκδίκησης». Παρ' όλα αυτά όμως, δεν καθορίστηκε από αυτά. Καθορίστηκε και χρωματίστηκε από την ίδια της την ανάγκη, σε μια περίοδο που γίνεται δέκτης (και εκ φύσεως πολύ ευαίσθητος) πλευρών της οξυμένης ταξικής επίθεσης, να πάρει θέση, να πάρει τη ζωή στα χέρια της, να αντισταθεί, να αλλάξει τη μαύρη καθημερινότητα, να διεκδικήσει το μέλλον της.
Ο εξεγερτικός Δεκέμβρης εκδηλώθηκε στο «ξεκίνημα» της κρίσης του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος και έχοντας φτάσει στη χώρα μας τα πρώτα κύματα πριν από το τσουνάμι που ακολούθησε. Σηματοδοτούσε και «έδειχνε» την ανάταση των αγώνων και των αντιστάσεων, τη νέα φάση ανασυγκρότησης του ευρύτερου λαϊκού και εργατικού κινήματος απέναντι στη βάρβαρη επίθεση του συστήματος. Σε εκείνη τη φάση, η νεολαία, με τα χαρακτηριστικά που τη διακρίνουν και με βάση τις αντικειμενικές συνθήκες, μπόρεσε να γίνει ο φορέας της λαϊκής αντίστασης, να κάνει τον δικό της Δεκέμβρη. Έναν Δεκέμβρη που, πιάνοντας το νήμα των αγώνων του φοιτητικού κινήματος το 2006-2007, αιφνιδίασε το σύνολο του πολιτικού συστήματος, που στραπατσάρισε κάθε «ψαγμένη» ανάλυση για τη νεολαία του «καναπέ και του playstation», που για έναν μήνα στριμώξε και πίεσε την κυβέρνηση και το σύστημα. Τον εξεγερτικό Δεκέμβρη που καθορίστηκε και χρωματίστηκε από την κίνηση των πλατιών νεολαιίστικων μαζών, την ορμή, τη ζωντάνια, τον αυθορμητισμό, τον συναισθηματισμό, την οργή και το μίσος απέναντι στο σύστημα, που διακρίνουν και χαρακτηρίζουν τη νεολαία. Απαλλαγμένη, από τη μια, από τα βαρίδια της ήττας του κομμουνιστικού κινήματος και, από την άλλη, με πολιτικοποίηση που οριοθετούσε αυτή η ήττα αλλά και η ακινησία των προηγούμενων δεκαετιών, μπήκε στη μάχη. Και ήταν ουσιαστικά μόνη, χωρίς στηρίγματα που θα μπορούσαν να δώσουν καύσιμα και διάρκεια σε αυτή τη μάχη. Αντιθέτως, η οξυμένη αντιπαράθεσή της με το σύστημα και τους μηχανισμούς του πιεστικά απαιτούσε από τις δυνάμεις και τους χώρους που αναφέρονται στην Αριστερά και στο κίνημα να πάρουν θέση και μάλιστα ξεκάθαρη. Όπερ και εγένετο, αποκαλύπτοντας ακόμη μια φορά τον συμβιβασμό και την υποταγή της κοινοβουλευτικής Αριστεράς από τη μια και από την άλλη την αδυναμία, τα αδιέξοδα ακόμα και τον κοινοβουλευτισμό που διέπει το μεγαλύτερο κομμάτι από το φάσμα των δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά και στο κίνημα. Σε αυτό το πλαίσιο θα λέγαμε, σήμερα, ότι ο Δεκέμβρης σηματοδοτούσε και «έδειχνε» ταυτόχρονα τη θέση και τη στάση των δυνάμεων στη νέα φάση της όξυνσης και έντασης της ταξικής πάλης. Γι’ αυτό ο Δεκέμβρης ήταν εικόνα από το μέλλον, για όποιον βέβαια τον «έζησε», προσπάθησε να τον ενισχύσει πολιτικά, προσπάθησε να βγάλει χρήσιμα για το κίνημα απολογιστικά συμπεράσματα.
Θέλοντας να κάνουμε μια πολιτική αναδρομή στον Δεκέμβρη θα ξεκινήσουμε από τον χώρο της αναρχοαυτονομίας που θεωρείται, τόσο από τον χώρο αυτόν όσο και από άλλους, ότι κυριάρχησε ως λογική, αντίληψη και κατεύθυνση. Ο Α/Α χώρος απλά συμβάδισε με την κίνηση της νεολαίας, θέλοντας να εμφανιστεί ως ο οργανωτής της κίνησης αυτής, χάνοντας όμως ακόμα και αυτή την αρμοδιότητα από τις νεολαιίστικες μάζες. Αρκετές φορές μάλιστα έμεινε έκπληκτος παρακολουθητής των «συγκρούσεων», εκστασιασμένος και αμήχανος από την έντασή τους. Τα αυθόρμητα, ανυπόταχτα, εξεγερτικά και συγκρουσιακά χαρακτηριστικά της νεολαίας, που εκδηλωθήκαν κάτω από τις δεδομένες συνθήκες χωρίς την παρέμβαση και προετοιμασία από κανέναν χώρο, συνάντησαν την αντίληψη της Α/Α που μπορεί να φτάσει πολιτικά ως εκεί. Που εξαντλείται στο αυθόρμητο, εναντιώνεται στην πολιτικοποίησή του, στην οργανωμένη και συντεταγμένη αντιπαράθεση των μαζών με το σύστημα, τις δυνάμεις και τους μηχανισμούς του. Αν λοιπόν συνέβαλε σε κάτι είναι στο να μην αποκτήσει ο Δεκέμβρης πολιτικούς στόχους, σύνδεση με τον λαό και τους εργαζόμενους, πολιτική προοπτική. Συνέβαλε στο να μην πολιτικοποιηθεί το αυθόρμητο και να πάρει χαρακτηριστικά συνειδητού, να εξαντλείται στη σπασμένη βιτρίνα, στις καμένες κάμερες και ΑΤΜ, στη λεηλασία, στην αντιπαράθεση με τους μπάτσους και τους μηχανισμούς καταστολής. Όλα αυτά και αλλά πολλά που συνθέτουν τα αδιέξοδα του χώρου αυτού, όπως άλλωστε εκφράζονται στα τρία χρόνια έντονων λαϊκών και ταξικών αγώνων. Τελευταία παραδείγματα που επιβεβαιώνουν τα παραπάνω είναι η στάση του στο εργατικό κίνημα και στις απεργιακές κινητοποιήσεις τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, αλλά και η στάση του στην απεργία των χαλυβουργών.
Περνώντας στην Αριστερά, θα λέγαμε ότι ο Δεκέμβρης σηματοδοτεί μια πιο συγκεκριμένη και μορφοποιημένη μετατόπισή της δεξιότερα, τόσο κατά τη διάρκειά του όσο και μέχρι σήμερα. Με έναν τρόπο σηματοδοτεί το άνοιγμα πραγματικών διεργασιών στο εσωτερικό κομμάτων και οργανώσεων στη νέα φάση και κάτω από την αχαλίνωτη ταξική επίθεση και τις πιέσεις που αυτή δημιουργεί. Διεργασίες που αφορούν τον ρόλο τους, την ύπαρξή τους, τον προσανατολισμό τους, τις συμμαχίες τους κ.ά. Σε αυτό το πλαίσιο, το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ κινήθηκαν στα όρια της αστικής νομιμότητας δηλώνοντας την υποταγή, την υπακοή και την πειθαρχία τους στα κελεύσματα της αστικής τάξης. Ο καθένας βέβαια με τον δικό του τρόπο. Η ηγεσία του ΚΚΕ ξεκάθαρα και κατηγορηματικά κατήγγειλε τον Δεκέμβρη ως «κουκουλοφόρο» και «προβοκάτορα», δηλώνοντας μάλιστα στη Βουλή ότι «στην επανάσταση δεν θα σπάσει τζαμαρία». Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ με τη λογική του κυβερνητικού κινηματισμού από τη μια με τη συμμετοχή του στο κίνημα και από την άλλη, με την υπεύθυνη στάση στα παράθυρα των ΜΜΕ, να καταγγέλλει «τη βία από όπου και αν προέρχεται». Με το ένα πόδι στο κίνημα και με το άλλο πόδι στις συναντήσεις με τη διοίκηση της αστυνομίας. Σοβαρά ερωτήματα τίθενται και για τις δυο ηγεσίες σε σχέση με τη συνάντηση που είχαν με τον Καραμανλή, ιδιαίτερα μάλιστα μετά και τα δημοσιεύματα από το περιοδικό «Επίκαιρα», και πώς αυτή καθόρισε την υπεύθυνη πολιτική στάση που κράτησε η κάθε ηγεσία. Το μεν ΚΚΕ έξω και ενάντια στον Δεκέμβρη, ο δε ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ακολουθώντας την υπεύθυνη θέση του ΠΑΣΟΚ και του Γιωργάκη, που έβλεπε τον πρωθυπουργικό θώκο, για εκλογές κάτω από το σύνθημα «Να πέσει η κυβέρνηση».
Κάτω από αυτό το αίτημα στρατεύτηκαν και δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, θέτοντας επί της ουσίας το αίτημα για εκλογές μέσα στο καμίνι του αγώνα. Εδώ οι απογειωμένες εκτιμήσεις για λαϊκή-εργατική εξέγερση και τη δυνατότητα του λαού και των εργατών να πάρουν την εξουσία εξαντλούνταν στην ομαλότητα και τη νομιμότητα των εκλογών «από τα κάτω», θεωρώντας ότι μπορούσε το κίνημα υπό τον δεδομένο συσχετισμό δύναμης να «παίξει» με τις ενδοϊμπεριαλιστικές και ενδοαστικές αντιθέσεις. Οι δυνάμεις του ΜΕΡΑ και του ΕΝΑΝΤΙΑ προχωράνε τις διαδικασίες και συγκροτούν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ για να προλάβουν τις εξελίξεις, την ίδια στιγμή που συμμετείχαν σε διαφορετικά «κέντρα αγώνα». Από τότε βέβαια που ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ θέτουν το αίτημα αυτό έχουμε το εξής. Η κυβέρνηση Καραμανλή έπεσε και τη διαδέχθηκε η κυβέρνηση Παπανδρέου που με τη σειρά της έπεσε και τη διαδέχτηκε η κυβέρνηση Παπαδήμου.
Τρία χρόνια μετά, έχοντας κάτσει η σκόνη, με αδιάψευστο παράγοντα την ιδία την πραγματικότητα και έχοντας την εμπειρία των αγώνων που ακολούθησαν αλλά και των πολιτικών εξελίξεων, δύο ασφαλή συμπεράσματα μπορούν να βγουν:
1. Ότι το αυθόρμητο δεν φτάνει, αλλά πρέπει να μετουσιωθεί σε συνειδητό, σε οργανωμένη πολιτική πάλη και κατεύθυνση με εργατική αναφορά, και,
2. Ότι το αίτημα «Να πέσει η κυβέρνηση» δεν μπορεί να συγκροτήσει κίνημα αντίστασης και ανατροπής.
Το ΚΚΕ(μ-λ) θα επιμείνει στην κατεύθυνση της οικοδόμησης του Μετώπου Αντίστασης για την ανατροπή της αντιλαϊκής-αντεργατικής πολιτικής του συστήματος. Κατεύθυνση που παλέψαμε με όλες μας τις δυνάμεις μέσα στον Δεκέμβρη, κατεύθυνση που μπορούσε να τον συνδέσει με τους χώρους που ζει, δουλεύει και σπουδάζει η νεολαία, να τον συνδέσει με την εργατική τάξη και τον λαό, να δώσει πολιτικούς στόχους πάλης, να πολιτικοποιήσει τον αγώνα, να του δώσει διάρκεια. Κατεύθυνση που υπερασπιστήκαμε στους χώρους όπου κάναμε παρεμβάσεις, όσο και στις διαδηλώσεις. Κατεύθυνση που πιστεύουμε ότι μπορεί να δώσει διέξοδο και προοπτική στην εργατική τάξη, στον λαό και στη νεολαία γιατί είναι η μόνη πραγματική. Γιατί δεν είναι ούτε η ελκυστική πρόταση που εκθειάζει το αυθόρμητο και τη στρατιωτικού τύπου αντιπαράθεση με το σύστημα, για να τσιμπήσει η νεολαία, ούτε η εύκολη λύση των εκλογικίστικων μεταβατικών προγραμμάτων, για να τσιμπήσει ο λαός. Είναι ο δύσκολος δρόμος της οργάνωσης των αντιστάσεων στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στα σχολεία και στις σχολές, είναι ο δρόμος της συγκρότησης της εργατικής τάξης και της επαναστατικής προοπτικής.
Ο Δεκέμβρης ήταν κομμάτι της πραγματικής ζωής. Ήταν δημιούργημα της πραγματικής κίνησης των πλατιών νεολαιίστικων μαζών. Σίγουρα δεν ήταν δημιούργημα των εγκεφαλικών σχεδίων κάποιων μυημένων και αρμοδίων. Δεν ήταν τα τακτοποιημένα κουτάκια που κάποιοι βάζουν τη ζωή και την ταξική πάλη. Όπως, άλλωστε, οι εξεγέρσεις των αραβικών λαών. Όπως οι λαϊκές-εργατικές αντιστάσεις στη χώρα μας και το κίνημα των πλατειών. Οι κομμουνιστές, οι επαναστάτες, οι αγωνιστές, τα επαναστατικά κόμματα και οι οργανώσεις μόνο να διδαχτούν έχουν από τα μαζικά κινήματα και με τη δράση τους μέσα σε αυτά να τα ισχυροποιούν. Αλλιώς η ζωή και η ταξική πάλη μάς προσπερνούν. Ο Δεκέμβρης και ο Νοέμβρης θα αποκατασταθούν και θα δικαιωθούν στις λαϊκές-εργατικές-νεολαιίστικες εξεγέρσεις που είναι μπροστά μας!
