Σκέψεις για το προχώρημα και το δυνάμωμα της Π.Α.Α.Σ

Η εκκίνηση και η εξέλιξη της νέας φάσης της επίθεσης του ντόπιου συστήματος και των ξένων αφεντικών του, που εκδηλωνόταν με πρωτοφανή σφοδρότητα σ΄ όλα τα επίπεδα σε βάρος του λαού, και οι εμπειρίες μας από τη περίοδο του «κινήματος των πλατειών», μας έχουν οδηγήσει σε μερικά βασικά συμπεράσματα.
Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση απλώνει φτώχεια, ανεργία και εξαθλίωση σε όλο τον πλανήτη. Η επίθεση εξελίσσεται με ιδιαίτερη σφοδρότητα στη χώρα μας. Οσο περνάει ο καιρός φαίνεται όλο και πιο ξεκάθαρα, ότι η κρίση δεν θα «περάσει» από μόνη της. Δεν θα «κάνει τον κύκλο» της για να ξαναγυρίσουν τα πράγματα εκεί που τα αφήσαμε μια δεκαετία και κάτι πίσω. Η φάση της καταστροφής εκατομμυρίων ανθρώπων και παραγωγικών υποδομών, στην οποία έχει μπει το ιμπεριαλιστικό-καπιταλιστικό σύστημα, για να αντιμετωπίσει την κρίση του, είναι μονόδρομος.
Η αστική τάξη στη χώρα, βαθιά εξαρτημένη από τους ιμπεριαλιστές της Δύσης, γνωρίζει, πως η ύπαρξη και η εξουσία της στη χώρα εξαρτάται καθοριστικά από αυτούς. Στα πλαίσια αυτής της σχέσης εξάρτησης, μπορεί να έχει ρόλο στην περιοχή και να κάθεται στο σβέρκο του λαού. Για να εξυπηρετηθούν λοιπόν τα αδιέξοδα του συστήματος και για να διασωθεί (όπως και όσο διασωθεί) η αστική τάξη και οι κυβερνήσεις της, προωθούν πολιτικές που διαρρηγνύουν τον κοινωνικό ιστό, διαλύουν τα μικροαστικά στρώματα, στέλνουν εκατομμύρια στην ανεργία και, όσους ακόμα δουλεύουν, στην εξαθλίωση και στους μισθούς πείνας.
Οι εξελίξεις αυτές κάνουν σαφές, πως ο άλλος πόλος της αντίθεσης, οι λαοί, νομοτελειακά θα βαδίσουν τον δικό τους μονόδρομο, αυτόν της αμφισβήτησης του συστήματος. Κοινό πεδίο συμφερόντων των εργαζομένων, των φτωχών ανθρώπων, δηλαδή της πλειοψηφίας των μαζών, με το κεφάλαιο και τον καπιταλισμό δεν υπάρχει.
Στη χώρα μας, μόνο η πολιτική σύγκρουση με τον ιμπεριαλισμό, τον εγχώριο καπιταλισμό και το σύστημα της εξάρτησης μπορεί να διασφαλίσει ακόμα κι αυτούς τους στοιχειώδεις όρους αξιοπρεπούς ζωής. Η πραγματική διέξοδος υπάρχει για το λαό και την εργατιά σε αντίθεση με την καπιταλιστική αστική τάξη, κόντρα στις επιλογές της και τους ιμπεριαλιστές πάτρωνες της, έξω από την ΕΕ και τους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς. Ετσι, θα ανοίξει το δρόμο για μια ανεξάρτητη χώρα και μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.
Μέσα στις συνθήκες αυτές, το μεγαλύτερο μέρος της Αριστεράς αναζητά τα κοινά σημεία τομής με τον ιμπεριαλισμό και την αστική τάξη. Γι αυτό και οι προτάσεις της είναι προτάσεις για κυβερνήσεις που θα διαχειριστούν πιο συνετά τα σπασμένα της καπιταλιστικής κρίσης. Κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να μας πείσει πως ο λαός θα βρει το δίκιο του στις κάλπες έτσι απλά, χωρίς σύγκρουση-αλλά με συνεννόηση(!)- με το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό. Άλλες προτάσεις μας καλούν να «ανταλλάξουμε» τη φτώχεια μας, που σε λίγο θα γίνει εξαθλίωση, χωρίς να διεκδικούμε και να συγκρουόμαστε με τις πολιτικές που μας ληστεύουν.
Η κατάσταση βοά. Τα προβλήματα του λαού δεν μπορεί να τα λύσει κάποιος άλλος για λογαριασμό του. Τα προβλήματα του ο λαός θα τα λύσει μόνος του. Και, για να γίνει αυτό, πρέπει ο λαός να απαντήσει οργανωμένα και πολιτικά με το δικό του ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ στην επίθεση του συστήματος.
Η κατεύθυνση στησίματος του ΜΕΤΩΠΟΥ αυτού πρέπει να ταξιδέψει παντού: στους εργασιακούς χώρους, στα σωματεία, στις γειτονιές, στους συλλόγους, στις συνελεύσεις, στα σχήματα. Παράλληλα, και σε σχέση αλληλοτροφοδότησης, πρέπει να δυναμώσει στο κίνημα ένα ρεύμα αγωνιστών που δεν θα συμμερίζονται τις ανάγκες, τα όρια και τα βαρίδια του καπιταλισμού. Που θα κινούνται στη λογική εξυπηρέτησης των συμφερόντων των λαϊκών και εργατικών μαζών. Απαλλαγμένων τόσο από αταξικές θεωρήσεις ή θεωρίες «ταξικής συνεργασίας», όσο και από περιχαρακώσεις και υποτίμηση των μαζών που «δεν ψηφίζουν σωστά». Που θα σπέρνουν το σπόρο του μαζικού και οργανωμένου αγώνα ενάντια στις δυνάμεις του συστήματος που κλέβουν τη ζωή μας.
Αυτή είναι η μόνη πραγματική διέξοδος για το λαό, αυτό είναι το πραγματικό ζήτημα που αντιμετωπίζουμε.
Γίνεται σαφές από τα παραπάνω πως για μας, παρά τις δυσκολίες, είναι πρώτης γραμμής αναγκαιότητα να συγκροτηθεί μάχιμη, πολιτική και κινηματική κατεύθυνση μέσα στο λαό και στο κίνημα. Αυτό ήθελε να υπηρετήσει η «Πρόταση Μετωπικού Συντονισμού Κοινής Δράσης και Αγώνα», και όπως αυτή διατυπώθηκε τον Οκτώβρη του 2011. Ο στόχος της πρότασης ήταν να συγκροτηθεί σε μια πορεία μια μάχιμη, πολιτική, και κινηματική κατεύθυνση μέσα στο λαό και στο κίνημα, που θα θέσει και θα παλέψει το ζήτημα της ανάπτυξης μαζικού και αποφασιστικού αγώνα ενάντια στην άγρια επίθεση του συστήματος, ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση, έξω και ενάντια σε λογικές συνδιαχείρισης, «προτασεολογίας» και εύκολων λύσεων ανάθεσης.
Είναι, επίσης, γνωστό πως η πρόταση αυτή οδήγησε στη δημιουργία της Πρωτοβουλίας για την Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία (Π.Α.Α.Σ.), με εκκινούσες τις δυνάμεις του ΚΚΕ (μ-λ), του Μ-ΛΚΚΕ και κάποιων ακόμα συλλογικοτήτων και ανένταχτων αγωνιστών.
Στη σημερινή ιδιαίτερα απαιτητική περίοδο, όσον αφορά την συγκρότηση του λαού και της αντίστασής του, μέσα σε μια γοργά εξελισσόμενη επίθεση από μεριάς του ντόπιου συστήματος και των ιμπεριαλιστών, οι λόγοι ύπαρξης και ουσιαστικού προχωρήματος και σύνδεσης με το λαό μια τέτοιας πρωτοβουλίας υπάρχουν πολλαπλάσιοι!
Προσπαθώντας να συμβάλλουμε στην καλύτερη επικαιροποίηση των στόχων της Πρωτοβουλίας θα λέγαμε, πως η κατάσταση απαιτεί μια ουσιαστική -άρα ανοικτή στο λαό- εξελισσόμενη συγκρότηση με σαφή πολιτικά αντι-ιμπεριαλιστικά , αντικαπιταλιστικά και αντι-συνδιαχειριστικά χαρακτηριστικά και στίγμα, που θα παρεμβαίνει θαρρετά και μάχιμα μέσα στο λαϊκό κίνημα, στην ταξική πάλη, στις μικρές και μεγάλες μάχες που δίνει –και θα δίνει ακόμα πιο έντονα στο άμεσο μέλλον– ο λαός, οι εργαζόμενοι, η νεολαία, σε μια σειρά από μέτωπα πάλης. Που θα επιδιώκει ακόμη και να πρωτοστατεί στην μετωπική πάλη εργαζομένων-ανέργων-νεολαίας απέναντι στη βάρβαρη πολιτική του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού.
Έχουμε διακηρύξει σε όλους τους τόνους, πως στόχος της πρωτοβουλίας, δεν μπορεί να είναι κάποιου τύπου «πρόπλασμα ενότητας» των δύο οργανώσεων, που, στη φάση αυτή, στηρίζουν με αρκετό δυναμικό την Π.Α.Α.Σ. Έχουμε, επίσης, διακηρύξει σε όλους τους τόνους, πως δεν είναι εργαλεία μετωπικής πάλης οι συγκροτήσεις «ζύμωσης και προπαγάνδας» των κοινών απόψεων, που, μέσα από ένα κείμενο, μια προκήρυξη και αφίσα καλούν το λαό, απλά, να τις αποδεχθεί ή όχι, να πειστεί ή όχι, να γίνει πρώτα κουμουνιστής και μετά αγωνιστής όπως ισχυρίζεται λανθασμένα το ΚΚΕ.
Οσα έχουν κατακτηθεί στο επίπεδο τόσο της συνεργασίας όσο και των κοινών απόψεων των δυνάμεων που, σε αυτή τη φάση, στηρίζουν την ΠΑΑΣ θα παίξουν προωθητικό ρόλο αν -πάρα τα ανοικτά ζητήματα, τις διαφορετικές αντιλήψεις και λογικές- συμβάλλουν, ώστε η Πρωτοβουλία να πάρει πιο μάχιμη και μέσα στο λαό θέση!
Θα μας τιμήσει ο λαός, αν κι εμείς τον τιμήσουμε, παίρνοντας πρωτοβουλίες δράσης. Κι εδώ δεν υπάρχουν συνταγές. Οι πρωτοβουλίες μας μπορεί να εντάσσονται τόσο στο πλαίσιο του ευρύτερου λαϊκού κινήματος και σε λογική κοινής δράσης με άλλες συλλογικότητες και δυνάμεις που παρεμβαίνουν στο κίνημα, όσο και αυτόνομα όπου κρίνουμε, ότι έτσι υπηρετείται καλύτερα η λαϊκή υπόθεση.
Συμφωνούμε όμως πως η λογική και πρακτική μας πρέπει να είναι αυτή της ενεργούς παρέμβασης σε κάθε έκφραση λαϊκής, εργατικής και νεολαιίστικης αντίστασης και αγώνα;
Αν συμφωνούμε, πρέπει να κάνουμε απολογισμό των πολιτικών και κινηματικών μας αντανακλαστικών, σε σχέση με τους αγώνες της τελευταίας περιόδου.
Δεν προσδίδει θετικό πρόσημο στην Πρωτοβουλία η «δυσκινησία» άμεσης κι αποφασιστικής παρέμβασης σε αγώνες εργαζομένων (απεργία Μετρό – ΜΜΜ, απεργία Ναυτεργατών). Επόμενο ήταν να μην τολμήσουμε κοινές δράσεις στήριξης αυτών των αγώνων, που αντιμετωπίστηκαν με την επιστράτευση που επιβάλει η πολιτική της φασιστικοποίησης, τη οποία ακολουθεί σήμερα το σύστημα.
Σε αυτό το σημείο θέλουμε να τονίσουμε, πως είναι εξαιρετικά επείγον να διορθώσουμε την αδυναμία ανάληψης πρωτοβουλιών απέναντι στην πολιτική της φασιστικοποίησης. Δεν πρέπει να ολιγωρούμε, αλλά άμεσα να παρεμβαίνουμε απέναντι σε φαινόμενα που αποτελούν εκφράσεις της πολιτικής αυτής (τις εισβολές των δυνάμεων καταστολής σε στέκια και χώρους, την επίθεση των ΜΑΤ στους διαδηλωτές του ΠΑΜΕ, τις επιθέσεις σε αγρότες κ.λπ.). Οφείλουμε να γνωρίζουμε, ότι η ωμότητα και η βαρβαρότητα στις οποίες μπορεί να φτάσει η κάθε αστική κυβέρνηση, τα εγκλήματα που μπορούν να διαπράξουν οι αντιδραστικές δυνάμεις απέναντι στον λαό και τους αγωνιστές του κινήματος, δεν έχουν όρια. Η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ επιχειρεί με το δόγμα του «νόμου και της τάξης» να παραδώσει το λαό σιδηροδέσμιο στις ορέξεις του ντόπιου κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών αφεντικών.
Ποιο είναι λοιπόν το καθήκον μας; Να συμβάλλουμε ώστε οι αγώνες να είναι μαζικοί και καλά οργανωμένοι και να παίρνουμε πρωτοβουλίες απάντησης στην επιχείρηση τρομοκράτησης του λάου με ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ αριστερών οργανώσεων, κομμάτων, σωματείων και πολιτικοκοινωνικών συλλογικοτήτων. Ετσι, κόντρα στην φασιστικοποίηση, προστατεύεται και διευκολύνεται η ανάπτυξη της λαϊκής πάλης.
Πρέπει να πολεμήσουμε την λαθεμένη άποψη, πως συμμετέχουμε επιλεκτικά (!)στους λαϊκούς αγώνες που ξεσπούν. Να μην υποκύψουμε στην λογική του ελάχιστου κοινού παρανομαστή των ομοφώνως συμφωνηθέντων, που υποτιμά τις λαϊκές αντιστάσεις και λειτουργεί παραλυτικά και ναρκισσιστικά για την πρωτοβουλία μας.
Δεν γνωρίζουμε, όσο μας αφορά, άλλον δρόμο, ώστε η Π.Α.Α.Σ. να αποκτήσει πραγματικά ρόλο και σύνδεση με πλατύτερα τμήματα του λαού που αντιστέκονται στην άγρια επίθεση, από αυτόν της αποφασιστικής συμμετοχής μας στους αγώνες που ξεσπούν καθημερινά, κεντρικά αλλά και σε χώρους και συνοικίες.
Σωστά, και με βασικό στόχο να αποκτήσει η Π.Α.Α.Σ. πραγματικά «σάρκα και οστά», έγιναν βήματα με στόχο τη συγκρότηση, σε πόλεις και συνοικίες, μετωπικών πρωτοβουλιών δράσης, με σαφές αντιιμπεριαλιστικό, αντικαπιταλιστικό και αντισυνδιαχειριστικό στίγμα, που θα αναφέρονται στην Π.Α.Α.Σ. και θα συντονίζονται μέσω ανοικτών συντονιστικών (πχ του Παναττικού, της Θεσ/κης κ.λπ.).
Είχε προωθητική κατάληξη η αντιπαράθεση με συμμετοχή σημαντικού, αριθμητικά και πολιτικά, δυναμικού, ώστε οι μετωπικές συγκροτήσεις να διεκδικήσουν το δικό τους πολιτικό πλαίσιο, με βασική συμφωνία στα παραπάνω χαρακτηριστικά αλλά και τον ιδιαίτερο χρωματισμό των τοπικών αναγκών.
Η απόπειρα της αυτοτελούς διαδικτυακής παρουσίας της Π.Α.Α.Σ. εγγράφεται στα θετικά μας. Θετικά που σύντομα θα εξατμιστούν, αν η λειτουργία του blog δεν ανταποκριθεί στην ανάγκη να ενισχυθεί η επικοινωνία και ο ζωντανός, πλουραλιστικός και εποικοδομητικός πολιτικός διάλογος για το πως ο λαός μας θα βαδίσει τον δικό του δρόμο, τον δρόμο της αντίστασης στην αντιλαϊκή πολιτική και της αναμέτρησης με το σύστημα της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης, με την προοπτική της ανατροπής του.
Εκφράστηκαν με έντονο τρόπο διαφωνίες και, σε ορισμένες περιπτώσεις, θεωρήθηκε κόκκινη γραμμή το αν οι μετωπικές συγκροτήσεις πρέπει να έχουν τίτλο που αυτές θα επιλέξουν ή θα λέγονται όλες Π.Α.Α.Σ.
Φαίνεται ισχυρό το επιχείρημα συντρόφων για το ρόλο που παίζει το ένα και πανελλαδικό όνομα. Θα συμπληρώναμε, ότι αυτό είναι ορθό... στον κόσμο του πολιτικού μάρκετινγκ.
Πιστεύουμε, βέβαια, ότι οι διαφωνίες έχουν πιο σοβαρή πολιτική βάση.
Αφορά στις διαφορετικές αντιλήψεις για τη σχέση αιτίου και αιτιατού.
Από τη μια, έχουμε την αντίληψη της κομματικής ενότητας σαν προϋπόθεσης της κίνησης των μαζών που αντιλαμβάνεται, πως κάθε ιδιαίτερη συγκρότηση πρέπει να λειτουργεί σαν «παράρτημα» της Π.Α.Α.Σ.. Την θεωρούμε λανθασμένη αντίληψη.
Η αντίληψη που υπηρετεί μια κινηματική λογική παρέμβασης (με τα προαναφερθέντα σαφή πολιτικά χαρακτηριστικά) και δίνει χώρο στα υποκείμενα (οργανωμένους και μη) να χειρίζονται τα ζητήματα, με τη σοφία των κινηματικών συμπερασμάτων και σχέσεων που έχουν αναδειχτεί από τους αγώνες τους και τις τοπικές εκφράσεις της ταξικής πάλης και με λογική ένταξης αγωνιστών στα τοπικά σχήματα χωρίς βαριά ιδεολογικοπολιτικά προαπαιτούμενα.
Πρέπει, παρ΄ όλα αυτά, να προχωρήσουμε! Ο «σκόπελος» πρέπει να προσπεραστεί και να αφιερώσουμε την ενέργεια μας, για να προχωρήσει η ουσιαστική διαδικασία της κίνησης της παρέμβασης και της δράσης!
Μπροστά μας έχουμε μεγάλες και δύσκολες μάχες. Μπορούμε να μετατρέψουμε την κοινή βούληση για συνεργασία σε μια κατεύθυνση πραγματικής δράσης, που θα δώσει στην Πρωτοβουλία τη δυνατότητα να συνδεθεί, να δράσει από κοινού, και να συνδιαμορφώσει στόχους με πλατιά τμήματα του λαού, των εργαζόμενων, των ανέργων, της νεολαίας, που δεν έχουν άλλη επιλογή από αυτή του αγώνα και της σύγκρουσης με το σύστημα της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης.
Ο στόχος της σύνδεσης με πλατύτερες μάζες λαού και -γιατί όχι- της μαζικότερης πλαισίωσης της πρωτοβουλίας φαντάζει, ίσως, σε ορισμένους... μακρινός. Εμείς υπολογίζουμε τις επιδράσεις του πολιτικού χρόνου στο λαό, ιδιαίτερα στους καιρούς μας, που οι ταχύτητες της ταξικής πάλης έχουν ανεβεί.
Θα ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις; Θα βαδίσουμε στο δρόμο της πάλης, προβάλλοντας και υπηρετώντας στην πράξη, την πολιτική στις μάζες για τις μάζες;

Δ. Μπ.