Για μια ακόμη φορά, το κεφάλαιο και οι ντόπιοι εκπρόσωποί του προσπαθούν να διχάσουν το λαό, να αξιοποιήσουν το πιεστικό και απάνθρωπο κοινωνικό και εργασιακό περιβάλλον ΠΟΥ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ ΚΑΙ ΑΝΑΠΑΡΑΓΟΥΝ για να δημιουργήσουν αντιθέσεις στα πλαίσια του λαϊκού-εργατικού κινήματος, τις οποίες θα εκμεταλλευτούν για να κάμψουν τις αντιστάσεις και να συνεχίσουν ανεμπόδιστα την προώθηση των συμφερόντων τους. Πίσω από τα πρόσωπα των εργαζομένων προσπαθούν να κρύψουν το δικό τους πρόσωπο: το πρόσωπο της αδιαφορίας για την ανθρώπινη ζωή, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, της ισοπέδωσης των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων και κατακτήσεων.
Γι’ αυτά τα πρόσωπα που σήμερα χρησιμοποιούν ως προσωπείο τρέφουν ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ που τρέφουν και για τους υπόλοιπους κατοίκους της περιοχής που αγωνίζονται για τον τόπο τους. Το ότι σήμερα τους βγάζουν μπροστά, το «φιλικό» χτύπημα στην πλάτη και η «κατανόηση» της πραγματικής αγωνίας τους για δουλειά δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα κακόγουστο θέατρο που παίζεται στις πλάτες ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ. Γιατί οι 1.200 εργαζόμενοι της «Ελληνικός Χρυσός» δεν είναι παρά οι άνεργοι που γεννά αυτή η πολιτική μέσα σε μία μόλις μέρα. Γιατί η «ανάπτυξη» την οποία επικαλούνται οι διαφημίσεις της εταιρείας και της οποίας υπεραμύνεται ο Σαμαράς και τα αστικά επιτελεία, οι «επενδύσεις» για τις οποίες παρακαλάει η ντόπια άρχουσα τάξη, έχουν ως όρο τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και την υποδούλωση της εργατικής τάξης.
Το κεφάλαιο ποτέ μα ποτέ δεν λειτούργησε με γνώμονα τα συμφέροντα ή τις ανάγκες της εργατικής τάξης και των λαών. Μοναδικό του κριτήριο ήταν, είναι και θα παραμείνει το κέρδος, η άντληση της μεγαλύτερης δυνατής υπεραξίας από την εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας.
Το κεφάλαιο ποτέ δεν λειτούργησε με βάση ευαισθησίες γύρω από την ανθρώπινη ζωή. Το αποδεικνύουν οι χιλιάδες νεκροί από τα λεγόμενα εργατικά ατυχήματα, τα εκατομμύρια των εκτοπισμένων και τα καραβάνια των μεταναστών, το μαρτυρούν οι πόλεμοι και οι αιματοχυσίες που πυροδοτούν οι ιμπεριαλιστές και οι ανταγωνισμοί τους.
Το κεφάλαιο ποτέ δεν λειτούργησε με βάση ευαισθησίες για το φυσικό περιβάλλον. Τρανές αποδείξεις είναι οι χώρες κι οι περιοχές του πλανήτη που μολύνονται και ερημώνονται στο βωμό των καπιταλιστικών-ιμπεριαλιστικών κερδών, οι θηριώδεις περιβαλλοντικές καταστροφές από κακοσυντηρημένα εργοστάσια, το «ιαπωνικό θαύμα» που πρόσφατα μετατράπηκε σε ιαπωνικό εφιάλτη».
Η καπιταλιστική ανάπτυξη δεν λογάριασε ποτέ το μέλλον της ανθρωπότητας. Γιατί τα ίδια της τα χαρακτηριστικά το υπονομεύουν.
«Θα βυθίσουμε την περιοχή στην ανέχεια, στη φτώχεια και στην ανεργία, ή θα πάει μπροστά;» αναρωτήθηκε ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Χαλκιδικής, Άγγελος Πράτσας, χαιρετίζοντας εκδήλωση υπέρ της επένδυσης του χρυσωρυχείου στις Σκουριές. Ας αναλογιστεί, λοιπόν, ο κύριος Πράτσας, όπως και οι μεγαλοσυνδικαλιστάδες της ΓΣΕΕ που έκφρασαν αντίστοιχη στήριξη στο έργο, με τι όρους θα δούλευαν αυτοί οι 1.200 εργαζόμενοι και πού θα ήταν οι (καλοί, όπως οι ίδιοι δηλώνουν) μισθοί τους, εάν δεν υπήρχε αυτός ο μεγαλειώδης, πολύχρονος αγώνας ενάντια στην καταστροφή της περιοχής, εάν δεν ήταν τόσο μαζικά και αποφασιστικά καταγραμμένη η μυριόστομη αντίθεση στα μεταλλεία χρυσού.
Δεν δικαιούται να μιλάει για εργατικά δικαιώματα και να εγκαλεί τον αγωνιζόμενο λαό της Χαλκιδικής αυτή η συνδικαλιστική ηγεσία που έχει διαλύσει το εργατικό κίνημα, που κήρυττε και προωθούσε την ταξική υποταγή, αυτή η συνδικαλιστική ηγεσία που σήμερα νομιμοποιεί το μεγάλο κεφάλαιο να εμφανίζεται στη Χαλκιδική με φιλεργατικό προσωπείο, ως εγγυητής του δικαιώματος στη δουλειά!!!
Δεν έχουμε τίποτε ενάντια στους εργαζόμενους της «Ελληνικός Χρυσός» και θεωρούμε ότι είναι λάθος να αντιμετωπίζονται ως εχθροί. Ούτε θα τους φορτώσουμε τις ευθύνες για την καταστροφή που προκαλεί αυτή η τερατώδης εγκατάσταση. Όπως δεν έχουμε τίποτε ενάντια στους εργαζόμενους της Λάρκο, της Αλουμίνας και των δεκάδων βιομηχανιών που καταστρέφουν το περιβάλλον. Όπως δεν έχουμε τίποτε ενάντια στους εργαζόμενους στην πολεμοβιομηχανία που παράγει τα όπλα που θα ματοκυλήσουν τους λαούς. Γνωρίζουμε ότι στην καπιταλιστική κοινωνία η εργατική τάξη δεν μπορεί να επιβάλει το τι είδους επενδύσεις και με ποιους όρους θα γίνουν. Και θεωρούμε ότι είναι λάθος να της ανατίθεται τέτοιος ρόλος και να της ζητούνται τέτοιες ευθύνες την ώρα που η πολιτική εξουσία βρίσκεται στα χέρια του αντιπάλου, της αστικής τάξης. Σ’ αυτήν την κοινωνία η εργατική τάξη είναι αναγκασμένη να δουλεύει με τους όρους που επιβάλλει το κεφάλαιο. Πρέπει και μπορεί να παλεύει για τη βελτίωση αυτών των όρων, αλλά γνωρίζοντας πάντα ότι αργά ή γρήγορα θα βρίσκει μπροστά της το όριο που λέγεται πολιτική εξουσία.
Ωστόσο, από αυτό το σημείο μέχρι το να λειτουργούν οι εργαζόμενοι ως φερέφωνα της εργοδοσίας υπάρχει τεράστια διαφορά. Και είναι αυτό που οφείλει να αναδειχτεί σε αυτήν την αντιπαράθεση.
