Η «υπεύθυνη» ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μπροστά σε νέα ακροατήρια!

Σε μία περίοδο που οι ντόπιες αστικές πολιτικές δυνάμεις επιζητούν εναγωνίως να αναστηλώσουν, τόσο μέσα στην χώρα όσο και προς τα έξω, το κύρος τους, που έχει «τσαλακωθεί» σημαντικά από την διακυβέρνηση των μνημονίων και της εξαθλίωσης του λαού, έρχεται η «υπεύθυνη» αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ να συμβάλλει στην «αγιοποίηση» ιστορικών στελεχών του αστικού συστήματος.
Η παρουσία του Αλ. Τσίπρα και η ομιλία του στο Μέγαρο για το έργο του Κ. Καραμανλή μπροστά σε ένα ακροατήριο που έσφυζε από εκπροσώπους του συστήματος δεν είχε στενό ορίζοντα και προεκλογικό χαρακτήρα, όπως θέλουν να του αποδώσουν, αλλά υπηρετεί ευρύτερους στόχους. Αποτέλεσε άλλη μία κατάθεση «υπευθυνότητας», άλλη μία υπόκλιση στην αστική νομιμότητα και επιδίωξη συμμαχιών με τις «λογικές» δυνάμεις του αστικού πολιτικού συστήματος.
Είναι φανερό, ότι η συμμετοχή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ σε τέτοιου χαρακτήρα εκδηλώσεις, όπου οι κύριοι εκφραστές όλου του αστικού πολιτικού φάσματος βρίσκουν την ευκαιρία να κάνουν τους απολογισμούς τους, να μετρήσουν τις δυνάμεις τους και να χαράξουν, έστω και με γενικό τρόπο, τις κατευθύνσεις τους, αποτελεί πολιτική επιλογή. Επιλογή, που έχει να κάνει με τα απαραίτητα διαπιστευτήρια που πρέπει να δώσει ένας πολιτικός χώρος της ρεφορμιστικής αριστεράς, ότι όχι μόνο δεν είναι επικίνδυνος αλλά μπορεί να αποβεί «χρήσιμος» για την εξισορρόπηση ενός συστήματος, η οποία έχει διαταραχθεί από «ακραίες» πολιτικές.
Η επιλογή αυτή δεν αποτελεί αποτέλεσμα μίας πολιτικής ανάλυσης που επιδιώκει να αξιοποιήσει, προς όφελος του λαϊκού κινήματος, υπαρκτές διαφορές και αντιθέσεις στα πλαίσια του αστικού κόσμου αλλά την συνέχεια και την αναβάθμιση της ρεφορμιστικής κατεύθυνσης της πολιτικής ένταξης στον επίσημο πολιτικό κόσμο της διαχείρισης. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν πάει απρόσκλητη στα «αστικά σαλόνια». Είναι προσκεκλημένη και μάλιστα με το πιο επίσημο τρόπο από τις δυνάμεις του συστήματος να εκθέσει και να εκτεθεί, να δώσει δεσμεύσεις στο…ακροατήριο. Να αποδείξει, ότι η πορεία προσαρμογής του είναι συνεχής και μόνιμη.
Εξάλλου δεν είναι μόνο ο Αλέξης Τσίπρας που δίνει σήμερα τέτοιου είδους εξετάσεις. Αν και για αυτόν είναι σαφώς πιο δύσκολες και ανάλογες με την ευθύνη της διακυβέρνησης που φιλοδοξεί να αναλάβει. Οι ηγέτες όλων των πτερύγων της ρεφορμιστικής αριστεράς (Φλωράκης, Κύρκος κ.α) ήταν πάντα προσκεκλημένοι σε ανάλογες εκδηλώσεις, για να καταθέσουν την συμφιλιωτική πολιτική τους γραμμή με τις δυνάμεις του συστήματος. Είτε όταν έψαχναν να βρουν τα «μη μονοπωλιακά» τμήματα της αστικής τάξης, για να συντάξουν «αντιμονοπωλιακό μέτωπο», είτε όταν σκαρφίζονταν «ενότητες» με τις «δημοκρατικές» μερίδες του αστικού πολιτικού κόσμου (ποιος ξέχασε την ΕΑΔΕ;). Σε κάθε περίπτωση να αποδείξουν, ότι έχουν εγκαταλείψει πλήρως κάθε επαναστατικό χαρακτηριστικό, κάθε επικίνδυνη, για το σύστημα, τακτική.
Ποια είναι τα στοιχεία της πολιτικής που συζητάει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ με το αστικό πολιτικό σύστημα; «Να οικοδομηθεί στη χώρα μια σταθερή δημοκρατική νομιμότητα, που θα προστατεύει τα στοιχειώδη δικαιώματα, θα περιορίζει στο ελάχιστο τους πολιτικούς διαχωρισμούς και θα διασφαλίζει την ομαλή εναλλαγή στην εξουσία». Αυτή η «προσφορά» του Κ. Καραμανλή, για την περίοδο της μεταπολίτευσης, που αναγνωρίζει ο Αλ. Τσίπρας, είναι ταυτόχρονα και ένα μέρος από το πεδίο συνεννόησης με δυνάμεις του συστήματος, που αρνούνται να πάρουν τον «ακροδεξιό δρόμο» της σημερινής ΝΔ και του Σαμαρά. Έτσι η «σύγκρουση με το σάπιο πολιτικό σύστημα», που τόσο διαφημίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, περιορίζεται στην συναντίληψη που πρέπει να κυριαρχήσει στις διάφορες πλευρές του μακριά από οξύτητες και ακροδεξιές παρεκκλίσεις. Επιδιώκεται, έτσι, η ουδετεροποίηση κάποιων δυνάμεων από τον φιλελεύθερο χώρο της Δεξιάς στην πιθανή πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς την κυβερνητική εξουσία και αναζητούνται οι όροι του πολιτικού παιχνιδιού σε αυτή την περίπτωση. Η μία πλευρά είναι φανερό, ότι τους αποδέχεται. Η άλλη όμως;
Ταυτόχρονα, βέβαια, υπάρχει και το ζήτημα της εξάρτησης. Και εκεί, λοιπόν, αναζητείται η «κληρονομιά» του Κ.Καραμανλή που κατά τον Αλ. Τσίπρα «κατάφερε μια σπάνια πολιτική και προσωπική υπέρβαση των ασφυκτικών ορίων που είχαν επιβάλει τόσο στη χώρα όσο και στην παράταξή του, ο εμφύλιος και οι ξένοι προστάτες». Έτσι και σήμερα, στον ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν, ότι υπάρχει το πεδίο για «συνεννόηση» ανάμεσα στις δυνάμεις του αστισμού που «ζορίζονται» από τον «ασφυκτικό έλεγχο» των ξένων προστατών (διάβαζε Γερμανία) και τις δυνάμεις της «υπεύθυνης» αριστεράς που δεν αμφισβητούν τον «ευρωπαϊκό προσανατολισμό», τον οποίο, εξάλλου, «εμπέδωσε» ο Κ. Καραμανλής με την είσοδο της χώρας στην ΕΟΚ. Αλλά, επιπλέον, με την διεθνή τους πολιτική και την αξιοποίηση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων ανάμεσα σε ΗΠΑ – Γερμανία, θεωρούν, ότι μπορούν να διασφαλίσουν και συμμαχίες με την πέρα του Ατλαντικού υπερδύναμη, όπως πρόσφατα κατέδειξαν με το ταξίδι και τις τοποθετήσεις στις ΗΠΑ. Και για να ενισχύσει το «πεσμένο ηθικό» του ακροατηρίου του και της τάξης που εκπροσωπεί, στο Μέγαρο Μουσικής, ο Α. Τσίπρας εξομολογήθηκε ότι: «είναι ώρες που σκέφτομαι, ειδικά τούτες τις πρωτόγνωρες στιγμές που περνά η χώρα, αν ήταν παρόντες μεγάλοι πολιτικοί ηγέτες όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Χαρίλαος Φλωράκης, για να αναφερθώ μόνο στις προσωπικότητες της μεταπολίτευσης, πώς άραγε θα αντιδρούσαν; Πολύ πιθανόν, λοιπόν, αν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν σήμερα παρών, να σχολίαζε με τα γνωστά σε όλους... γαλλικά του, πολλές πλευρές της σημερινής ευρωπαϊκής και ελληνικής πραγματικότητας».
Ακριβώς έτσι, λέμε και εμείς, θα αντιδρούσε ο «μεγάλος». Θα στόλιζε με «γαλλικά», αλλά και με ΜΑΤ και Αύρες, όσους δεν αντιλαμβάνονταν, την «δωρική λιτότητα» που έπρεπε να επιβληθεί στον λαό, για να «σωθεί» η χώρα, και ότι, όταν λέμε «η Ελλάδα ανήκει στην Δύση», το εννοούμε…!