Διαθεσιμότητα και απολύσεις στο Δημόσιο Επιτακτική η ανάγκη κλιμάκωσης, συντονισμού και γενίκευσης του αγώνα

Συνεχίζεται με αμείωτη ένταση ο αγώνας που ξεκίνησε περίπου δύο μήνες πριν για να μην τεθούν σε διαθεσιμότητα και στη συνέχεια να απολυθούν οι ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης διοικητικοί υπάλληλοι στο Δημόσιο. Με το βασικό τους κομμάτι να βρίσκεται στους λεγόμενους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης, δίνουν σήμερα έναν τιτάνιο αγώνα για το δικαίωμα στη δουλειά, η έκβαση του οποίου δεν είναι δεδομένη.
Η κυβέρνηση της τρόικας και του κεφαλαίου παρουσιάζεται άκαμπτη και αποφασισμένη να εγκαινιάσει την πολιτική των απολύσεων, αρχίζοντας από τη συγκεκριμένη κατηγορία εργαζομένων. Το ζήτημα -όπως έχουμε κατ' επανάληψη τονίσει- δεν είναι ποσοτικό αλλά ποιοτικό. Τα κέντρα εξουσίας βιάζονται να στείλουν το μήνυμα τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό. Κυρίως επείγονται να καταφέρουν ένα σοβαρό χτύπημα στους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα που εντάσσεται στον στρατηγικό στόχο της κατάργησης της μονιμότητας και της εμπέδωσης συνθηκών, κλίματος και σχέσεων εργασίας ελαστικών, ανάλογων με αυτές που ισχύουν εδώ και χρόνια στον ιδιωτικό τομέα. Απ' αυτόν τον στόχο δεν πρόκειται να παραιτηθούν, γιατί αποτελεί τον πυρήνα της σημερινής αντεργατικής λαίλαπας.
Άλλωστε, η γενικευμένη ανασφάλεια και αβεβαιότητα που επιδιώκουν συνάδει απόλυτα με το πώς αντιμετωπίζουν πλέον –και όχι μόνο λόγω κρίσης– την εργατική δύναμη, τους εργαζόμενους συνολικά. Μας θέλουν φθηνούς και ευέλικτους, έρμαια των διαθέσεων της εργοδοσίας (κρατικής και ιδιωτικής), με το μόνο «δικαίωμα» που θα αναγνωρίζεται να είναι το απόλυτο διευθυντικό. Με καταργημένη όχι μόνο στην πράξη αλλά και θεσμικά κάθε έννοια κατάκτησης.
Οι εργαζόμενοι, ωστόσο, συνεχίζουν να παλεύουν. Με απεργίες, καταλήψεις, διαδηλώσεις έρχονται αντιμέτωποι όχι μόνο με τις δυνάμεις του συστήματος και τους μηχανισμούς καταστολής που επιχειρούν με την ανοιχτή τρομοκρατία να κάμψουν τον αγώνα τους, αλλά και με την ίδια τη γραμμή της συνδικαλιστικής τους ηγεσίας και με τον συνολικότερο αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων. Ταυτόχρονα αναμετρώνται με τον ίδιο τους τον εαυτό, με συνήθειες, λογικές, προϊούσες συμπεριφορές που πρέπει μέσα στην πάλη τους να αποτινάξουν.
Η σημερινή περίοδος δεν έχει καμμιά σχέση με οποιαδήποτε προηγούμενη και απαιτεί πολύ περισσότερα πράγματα. Η εποχή της ανάθεσης και της εξουσιοδότησης φαίνεται ότι κλείνει οριστικά πλέον τον κύκλο της και αυτό είναι κάτι που αφορά και την συνδικαλιστική ηγεσία αλλά και τους εργαζόμενους. Και όσο οξύνεται η αντεργατική λαίλαπα τόσο πιο επιτακτική γίνεται η ανάγκη και η συνειδητοποίηση αυτής της απαίτησης, να πάρουν δηλαδή οι ίδιοι εργαζόμενοι τη ζωή και τους αγώνες στα δικά τους χέρια.
Η συνδικαλιστική ηγεσία της ΑΔΕΔΥ μπορεί να προχώρησε στην απεργία της Τετάρτης 19 Δεκέμβρη με φανερή απροθυμία και αφού την «έφτασε» λίγο πριν από τις γιορτές. Η αντίστοιχη της ΓΣΕΕ με την 3ωρη στάση(!!!) την ίδια μέρα κατέθεσε για μια ακόμα φορά τα διαπιστευτήριά της στο σύστημα. Μόνο που πλέον όλο και περισσότεροι καταφέρονται εναντίον τους, συνειδητοποιώντας από μια σειρά (μη) κινήσεις τους ότι δεν έχουν καθόλου σχέση με τις αγωνίες, τα προβλήματα και την απάντηση που θα 'θελε να δώσει ο εργατόκοσμος. Τι άλλο, άλλωστε, εκτός από αποκλιμάκωση θα μπορούσε να είναι μια απεργιακή κινητοποίηση σαν την τελευταία; Γι' αυτό και οι εργαζόμενοι των ΟΤΑ ήταν πολύ λιγότεροι από τις απεργίες και κινητοποιήσεις που πραγματοποιούν μόνοι τους ως κλάδος. Γιατί καταλάβαιναν την κοροϊδία...
Με αυτούς τους όρους, η συγκεκριμένη κινητοποίηση είχε προδιαγεγραμμένη πορεία, παρ' ότι εξακολουθεί ένας πυρήνας απεργών και αγωνιστών εργαζόμενων να συμμετέχουν. Το ζήτημα πάντως είναι άλλο. Η ανάγκη κλιμάκωσης της πάλης στους χώρους που βρίσκονται για καιρό σε κινητοποίηση είναι κάτι παραπάνω από φανερή. Εξίσου πρόδηλη είναι και η αναγκαιότητα συντονισμού όλων των εστιών αντίστασης που εξελίσσονται αυτό το διάστημα. Και όσο και αν οι μέρες δεν ευνοούν αντικειμενικά κάτι τέτοιο, το πρόβλημα απαιτεί λύση.
Το σημαντικότερο, πάντως, είναι να γενικευθεί μια κατάσταση σε όλο το Δημόσιο, τόσο στους εργασιακούς χώρους που υπάρχουν εργαζόμενοι που αντιμετωπίζουν το άμεσο πρόβλημα της δουλειάς όσο και στους υπόλοιπους που σήμερα και πρόσκαιρα δεν υπάρχουν τέτοιοι εργαζόμενοι. Χρειάζεται να χτυπιέται με επιχειρήματα καθημερινά ένας ιδιότυπος κανιβαλισμός που επιχειρεί να εμπεδώσει το σύστημα. Όλοι είναι υποψήφιοι απολυμένοι στο Δημόσιο, ανεξάρτητα από το με ποιους γίνεται η αρχή σήμερα. Οι 150.000 απολύσεις είναι πολλές και θα αγγίξουν όλους τους εργασιακούς χώρους του Δημοσίου. Μάλιστα έχουμε την πεποίθηση ότι μέσα στους στόχους είναι η ανακύκλωση όλων των σημερινών εργαζόμενων στο Δημόσιο για να δώσουν τη θέση τους σε μια πορεία σε νεώτερους, χειρότερα αμοιβόμενους, ευέλικτους, χωρίς κανένα δικαίωμα και βασικά χωρίς τη «λογική» (αν μπορούμε να την ονομάσουμε έτσι) των σημερινών εργαζόμενων.
Σε κάθε περίπτωση είναι ένας αγώνας δρόμου και όχι μιας στιγμής και τα πάντα θα κριθούν από τη συγκρότηση, την αντιπαράθεση με λαθεμένες απόψεις και την αποφασιστικότητα των εργαζόμενων να υπερασπιστούν τη θέση τους. Η παρούσα φάση, ωστόσο, και ο αγώνας που διεξάγεται είναι αγώνας εμπροσθοφυλακής πάνω στο ζήτημα των απολύσεων και από την έκβασή του θα δρομολογηθούν καταστάσεις. Γι' αυτό έχει μεγάλη αξία η στήριξή του τόσο από πολιτικής όσο και από οργανωτικής άποψης. Το σύστημα δεν είναι ανίκητο και αυτό θα φαίνεται όσο περισσότερο μαζικοποιούνται οι κινητοποιήσεις. Στο πεδίο της ταξικής πάλης, άλλωστε, κρίνονται τα πάντα. Σε αυτό το πεδίο θα κριθεί και το δικαίωμα στη δουλειά που χτυπιέται σήμερα.