Συγχώνευση-κλείσιμο νοσοκομείων: ο λαός και οι εργαζόμενοι στο στόχαστρο

Ανάμεσα στα τόσα δικαιώματα που βάλλονται αυτή την περίοδο είναι και το δικαίωμα του λαού στην περίθαλψη. Φυσικά η έννοια της περίθαλψης είναι ευρύτερη και περιλαμβάνει μια σειρά παραμέτρους με κυριότερες την πρόσβαση σε νοσοκομείο, σε γιατρό, σε εξετάσεις, σε φάρμακο. Εδώ θα μας απασχολήσει η νοσοκομειακή περίθαλψη.
Πολλοί ισχυρίζονται (και έχουν δίκιο) ότι απ' όπου «πέρασε» το ΔΝΤ έκλεισαν -μεταξύ των άλλων- και νοσοκομεία. Η διαπίστωση αυτή είναι σωστή αλλά στην περίπτωση της χώρας μας δεν θα πρέπει να «αθωώνεται» τόσο η ΕΕ όσο και το κεφάλαιο γι' αυτή την επιλογή. Είναι και οι τρεις συνυπεύθυνοι. Γεγονός είναι ότι το περιβόητο κράτος πρόνοιας (αυτό που αποτέλεσε βασική γραμμή πλεύσης του καπιταλισμού για μια ολόκληρη περίοδο) πνέει –αν δεν έχει ήδη πεθάνει- τα λοίσθια. Βλέπετε δεν υπάρχει σήμερα αντίπαλο δέος (παρά μόνο εν δυνάμει), ούτε ισχυρό εργατικό, επαναστατικό, κομμουνιστικό κίνημα. Προς τι, λοιπόν, οι «παραχωρήσεις», για την ακρίβεια οι κατακτήσεις της εργατικής τάξης και των λαών, αφού δεν μπορούν αυτοί να τις υπερασπιστούν αποτελεσματικά;
Αλλά ας έρθουμε στο προκείμενο. Μια πρώτη γεύση για το τι σημαίνει συγχώνευση μας δίνει η εμπειρία των νοσοκομείων του ΙΚΑ που έκλεισαν. Νοσοκομεία παλιά, γνωστά και μάχιμα, που πολλοί ίσως και να μην πίστευαν ότι θα μπορούσαν ποτέ να διαλυθούν κυριολεκτικά. Η εμπειρία από την εξέλιξη αυτή είναι διδακτική και απ' την καλή και απ' την ανάποδη. Και για το σύστημα και τις επιδιώξεις του και για τον λαό, τους εργαζόμενους που την βιώνουν πλέον στο πετσί τους.
Ήδη έχει προ πολλού δημοσιοποιηθεί ο κατάλογος των επόμενων υποψήφιων νοσοκομείων για κλείσιμο-συγχώνευση. Νοσοκομεία που βρίσκονται τόσο στα μεγάλα αστικά κέντρα (Αθήνα και Θεσσαλονίκη) όσο και στην επαρχία. Πρόκειται για δεκάδες(!!!) με αναφορά σε εκατοντάδες χιλιάδες λαού και σε δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους σε αυτά. Έτσι απλά πιστεύουν τρόικα, κεφάλαιο και κυβέρνηση ότι θα τα διαγράψουν απ' τον χάρτη. Τι αξία έχουν, άλλωστε, οι ανθρώπινες ζωές μπροστά στα κέρδη ή τις ζημιές του συστήματος;
Ο σχεδιασμός των δυνάμεων αυτών είναι σαφής. Από τα 132 νοσοκομεία που λειτουργούν σήμερα στη χώρα πρέπει να μείνουν γύρω στα 80(!!!) με ότ,ι αυτό συνεπάγεται. Αυτό πρακτικά σημαίνει για την επαρχία μόνο ένα νοσοκομείο σε κάθε πρωτεύουσα νομού ενώ για Αττική και Θεσσαλονίκη πολύ λιγότερα απ' τα σημερινά. Μάλιστα χρησιμοποιούν εδώ και χρόνια το παράδειγμα περιοχών όπου σε ακτίνα κάποιων χιλιομέτρων βρίσκονται 3 νοσοκομεία (π.χ. Λασίθι, Ηλεία) χωρίς να λαμβάνεται υπ' όψη κανένα άλλο κριτήριο (πυκνότητα πληθυσμού, γεωμορφολογία της περιοχής κ.λπ.), ούτε ότι ο κόσμος δεν απευθύνεται σε μικρά νοσοκομεία για σοβαρά προβλήματα υγείας γιατί γνωρίζει ότι δεν θα είναι καλυμμένος τόσο από το επίπεδο στελέχωσης όσο και υποδομών. Ο φταίχτης είναι πρόδηλα γνωστός...
 Η αγωνία των κατοίκων στις περιοχές της επαρχίας όπου σχεδιάζεται να κλείσουν νοσοκομεία ήδη εκφράζεται, ενώ και οι εργαζόμενοι σε αυτά τα νοσοκομεία είναι ανάστατοι. Είναι κυριολεκτικά ζήτημα ζωής και θανάτου το αν θα υπάρχει σε κοντινή απόσταση νοσοκομείο για τον πάσχοντα ή θα χρειάζεται να περιπλανηθεί επί ώρες ή και μέρες μέχρι να το προσεγγίσει. Μάλλον τότε θα 'ναι πολύ αργά. Ανάλογη είναι η στάση των κατοίκων και στα αστικά κέντρα παρά την άναρχη χωροταξική κατανομή των νοσηλευτικών μονάδων. Όπως σε όλα τα θέματα, η αστική «μας» τάξη δεν μπορεί να σχεδιάσει πραγματικά τίποτε. Ή, καλύτερα, μπορεί να σχεδιάσει μόνο ένα πράγμα σήμερα: πώς θα κλείσει νοσοκομεία.
Από εκεί και ύστερα, οι χιλιάδες νοσοκομειακές κλίνες που θα χαθούν αποτελούν το μέτρο της «φροντίδας» του συστήματος για τους ασθενείς υπηκόους του. Και ταυτόχρονα η κατάργηση-συγχώνευση κλινικών, εργαστηρίων, λειτουργιών, υποδομών αποτελεί δείγμα της «έγνοιας» για την περίθαλψη του λαού. Η επισκευή της εργατικής δύναμης κοστίζει, και σήμερα -την περίοδο της κρίσης- αντιμετωπίζεται σαν περιττό βάρος, γι' αυτό και μετακυλίεται στους ίδιους τους ασθενείς. Ο καθένας αντιλαμβάνεται, λοιπόν, ότι το να κλείσεις ραντεβού με κάποιον νοσοκομειακό γιατρό έγκαιρα θα είναι περίπου σαν να παίζεις κορόνα - γράμματα τη ζωή σου – εκτός και αν έχεις να πληρώσεις αδρά απευθυνόμενος είτε στα ιδιωτικά απογευματινά ιατρεία των νοσοκομείων είτε στον ιδιωτικό τομέα. Πόσοι όμως έχουν αυτή τη δυνατότητα σήμερα;
Για τους εργαζόμενους στα νοσοκομεία τα πράγματα ξεκαθαρίζουν πλέον. Η περίοδος του «μην ανησυχείτε» έχει δόσει τη θέση της σε μια βαθιά ανησυχία. Το εργασιακό τους μέλλον γίνεται επισφαλές αφού σε περίπτωση συγχώνευσης-κατάργησης δεν είναι διασφαλισμένη η οργανική τους θέση. Μάλιστα οι νέοι οργανισμοί που θα ισχύσουν από 1/1/2013 για τα νοσοκομεία δεν θα αρκεστούν μόνο στη συρρίκνωση-κατάργηση λειτουργιών και τμημάτων αλλά και στη μείωση θέσεων εργασίας. Θα είναι και αυτή μια φόρμουλα για απολύσεις εργαζομένων (πέρα απ' τις γενικότερες αντιδημοσιοϋπαλληλικές επιλογές – 150.000 απολύσεις σε 3 χρόνια, αξιολόγηση). Μάλιστα διοικήτρια νοσοκομείου της Αθήνας δήλωσε σε παράσταση διαμαρτυρίας εργαζομένων ότι καταβάλλει προσπάθειες(!!!) να μη χαθούν στους επικείμενους οργανισμούς θέσεις απασχόλησης. Ο καθένας καταλαβαίνει τι σημαίνει αυτό και τι ακριβώς σχεδιάζεται.
Αποτέλεσμα αυτών των εξελίξεων υπήρξε και η κινητοποίηση που πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 30/11 στο υπουργείο Υγείας. Κινητοποίηση που προέκυψε σαν πρωτοβουλία σωματείων εργαζομένων νοσοκομείων από την επαρχία (Ικαρία, Νάξος, Πρέβεζα, Μεσσολόγγι κ.ά.) και που ανάγκασε την ηγεσία της ΠΟΕΔΗΝ να την καλύψει τυπικά με απόφασή της, χωρίς φυσικά να τη «δουλέψει» πουθενά και εντασσόμενη στη λογική της διάσπασης του ενιαίου μετώπου πάλης όλων των εργαζομένων στα νοσοκομεία.
Είναι χαρακτηριστικό ότι κάποια νοσοκομεία «δεν πήραν μυρωδιά» για την κινητοποίηση αυτή, ενώ στο πλαίσιο της ΠΟΕΔΗΝ αυτή η «κάλυψη» εμφανίζεται ως ζήτημα που αφορά τμήμα των εργαζομένων στα νοσοκομεία και όχι το σύνολο αυτών. Και είναι αυτή η λογική και πρακτική που πρέπει να χτυπιέται μέσα στους κόλπους των εργαζομένων για να δοθεί η μάχη απ' όλους με τους καλύτερους δυνατούς όρους.
Για να μην κλείσει κανένα νοσοκομείο.
Για να μην απολυθεί κανείς εργαζόμενος.
Για πλήρη και δωρεάν περίθαλψη για όλον τον λαό.

Σ. Π.