Από τον Φλεβάρη του ’11 λοιπόν το σωματείο ανέλαβε να σπάσει τις αυταπάτες ότι η συγχώνευση (με το Αγία Όλγα) δεν αποτελεί μόνο «διοικητική μεταρρύθμιση» αλλά το πρώτο βήμα για το κλείσιμό του. Κάλεσε παράλληλα εκτός από τους εργαζόμενους να κινητοποιηθούν και οι κάτοικοι στο όνομα της υπεράσπισης του δικαιώματός τους στη δωρεάν υγεία. Ανταποκρίθηκαν συλλογικότητες και κάτοικοι με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια επιτροπή υπεράσπισης των νοσοκομείων στα Πατήσια με αιχμή το 7ο. Παράλληλα προσπάθησε να συντονιστεί με τα άλλα δύο νοσοκομεία της περιοχής (Γ. Ν. Πατησίων, Παμμακάριστος) κάτι που δεν ήταν εύκολο, μια και οι πλειοψηφίες στα αντίστοιχα σωματεία θεωρούσαν ότι μπορεί και να τη γλιτώσουν δίνοντας βάση στις παρελκυστικές διαβεβαιώσεις των διοικήσεων (Αγία Όλγα, Α΄ ΥΠΕ). Παρ’ όλα αυτά στο Γ .Ν. Πατησίων εργαζόμενοι δημιούργησαν επιτροπή αγώνα και συμμετείχαν σε όλες τις κινητοποιήσεις, αναγκάζοντας έτσι και την πλειοψηφία του σωματείου τους να συμμετέχει ή ακόμη και να διοργανώσει κάποιες.
Όλο αυτό το διάστημα πραγματοποιήθηκαν δεκάδες συνελεύσεις, συγκεντρώσεις και πορείες από τους εργαζόμενους και τους κατοίκους που στη συντριπτική τους πλειονότητα ήταν μαζικές. Το ίδιο το σωματείο λειτουργούσε και έπαιρνε αποφάσεις σχεδόν μόνιμα με τη διαδικασία των συνελεύσεων. Οι εργαζόμενοι συμμετείχαν με δικό τους μπλοκ στις περισσότερες απεργιακές κινητοποιήσεις, προχώρησαν πέρυσι τον Οκτώβρη σε 15νθήμερη κατάληψη των διοικητικών υπηρεσιών καλώντας τους ασθενείς να μην πληρώνουν το 5ευρω. Τον Σεπτέμβρη που μας πέρασε πραγματοποίησαν κατάληψη, μαζί με κατοίκους, του γραφείου της διοίκησης στο Αγία Όλγα η οποία απειλήθηκε σοβαρά με επέμβαση των ΜΑΤ.
Από την πρώτη στιγμή οι διοικήσεις του Αγία Όλγα και της Α' ΥΠΕ ακολούθησαν την τακτική από τη μια κατευνασμού, αλλά και των απειλών, απέναντι στους εργαζόμενους, και από την άλλη της αποδυνάμωσης του νοσοκομείου μη αντικαθιστώντας προσωπικό που έφυγε είτε γιατί μεταπήδησε στον ΕΟΠΠΥ είτε γιατί μετακινούνταν παράτυπα στο κεντρικό νοσοκομείο είτε λόγω συνταξιοδοτήσεων κ.λπ. Έκλειναν μεθοδικά κλινικές δημιουργώντας παράλληλα σοβαρούς κινδύνους για την υποστήριξη των ασθενών, ιδιαίτερα της μονάδας αιμοκάθαρσης.
Η τελική επίθεση ξεκίνησε το καλοκαίρι με τις αναγκαστικές πλέον μετακινήσεις εργαζόμενων προς το Αγία Όλγα και φυσικά με την οριστική ανακοίνωση τον Σεπτέμβρη από τον Λυκουρέντζο του κλεισίματος του νοσοκομείου (μαζί με το 1ο το οποίο επίσης έχει κλείσει), την ίδια στιγμή που ο υποδιοικητής -υπεύθυνος για το 7ο- του Αγία Όλγα διαβεβαίωνε ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει!!!
Οι κινητοποιήσεις από τότε εντάθηκαν απ’ όλες τις πλευρές και μάλιστα για πρώτη φορά με τη συμμετοχή δυνάμεων και συνδικαλιστικών φορέων (σύλλογος δασκάλων, ΕΛΜΕ, ενώσεις γονέων κ.λπ.) είτε από τον χώρο της υγείας είτε από τη γειτονιά που ως τότε δεν συμμετείχαν .
Μεγάλοι απόντες από την αρχή ήταν οι δυνάμεις του ΚΚΕ και των φορέων που ελέγχει. Συμμετείχαν ελάχιστα σε κοινές κινητοποιήσεις, κατά κύριο λόγο σε αυτές που καλούσε το σωματείο του Γ. Ν. Πατησίων. Μόνο μια φορά παρουσιάστηκαν σε κινητοποίηση που καλούσε το 7ο. Όσο υπήρχε η επιτροπή που αναφέραμε στην αρχή του κειμένου δεν συζητούσαν καν και μόνο μετά το περασμένο καλοκαίρι άρχισαν να συμμετέχουν σε όλες τις συσκέψεις και τα συλλαλητήρια από κοινού.
Όπως βέβαια μεγάλη απούσα ήταν και η ΠΟΕΔΗΝ η οποία διά του προέδρου της εκφράστηκε εχθρικά απέναντι στο σωματείο χαρακτηρίζοντάς το «αριστερίστικο»!
Ο αγώνας των εργαζομένων είχε και μια άλλη πολύ σοβαρή διάσταση, πέρα από αυτή του μη κλεισίματος. Αυτή της υπεράσπισης της δουλειάς τους η οποία είναι άμεσα συνδεδεμένη με το μη κλείσιμο του νοσοκομείου. Τίποτα δεν τους εξασφαλίζει ότι θα συνεχίσουν να δουλεύουν με τη μεταφορά τους στο κεντρικό, μια και εξακολουθούν ακόμη να θεωρούνται εργαζόμενοι του 7ου! Λογικά θα έλεγε κανείς ότι η μεταφορά του ενός νοσοκομείου στο άλλο θα οδηγούσε σε αύξηση των κλινών. Έτσι προσπάθησε να το παρουσιάσει το υπουργείο. Θα έπρεπε ο επικείμενος νέος οργανισμός του Αγία Όλγα να προβλέπει τουλάχιστον 440 κλίνες. Αυτό που ακούγεται, και δεν διαψεύδεται, είναι ότι στην καλύτερη περίπτωση θα έχει 310 αντί των 440 που έχει μαζί με το 7ο. Οπότε θα δημιουργηθούν υπεράριθμοι εργαζόμενοι και υποψήφιοι για απόλυση πλέον είναι όλοι οι εργαζόμενοι και όχι μόνο αυτοί του 7ου. Σε όλες τις προσπάθειες που έγιναν για συμμετοχή των εργαζόμενων του Αγία Όλγα η πλειοψηφία του εκεί σωματείου ήταν από απούσα έως εχθρική. Γνωρίζοντας από την αρχή η ΠΑΣΚΕ τις προθέσεις της κυβέρνησης προσπάθησε ακόμη και να διχάσει τους εργαζόμενους.
Μεγάλες παρούσες ήταν οι αντιλήψεις περί αγώνων και λειτουργίας των σωματείων που έχουν επικρατήσει δεκαετίες τώρα στους εργαζόμενους. Αντιλήψεις που έσπαγαν σε μεγάλο βαθμό χάρη στις «μικρότερες» νίκες (αποτροπή μετακινήσεων, δεδουλευμένα που τους χρώσταγε το ΙΚΑ κ.λπ ) κυρίως όμως χάρη στη ουσιαστική και συνεχή λειτουργία του σωματείου που έδινε λόγο στους εργαζόμενους και οδηγούσε αρκετούς από αυτούς να συμμετέχουν ενεργά σε ό,τι γινόταν. Χωρίς να σημαίνει αυτό ότι δεν έγιναν λάθη ή ότι δεν υπήρχαν περίοδοι που οι λογικές «ανάθεσης» έπαιρναν το πάνω χέρι.
Όπως παρούσες ήταν οι αντιλήψεις, οι καχυποψίες και οι ρεφορμιστικές αυταπάτες που κατατρέχουν το κίνημα και στην πλευρά των κατοίκων. Προβλήματα που οδήγησαν στη διάλυση της επιτροπής κατά του κλεισίματος των νοσοκομείων λίγους μήνες μετά από τότε που φτιάχτηκε και στην ανάληψη του ρόλου του συντονισμού όλων των φορέων από το σωματείο! Παρ’ όλα αυτά η επιτροπή πρόλαβε να θέσει τις βάσεις του αγώνα και να κάνει γνωστό το πρόβλημα στις γύρω γειτονιές. Οι πρώτες κινητοποιήσεις και συνελεύσεις διοργανώθηκαν από αυτή.
Για τις δυνάμεις του ΚΚΕ είπαμε ήδη. Από την υπόλοιπη Αριστερά υπήρχαν οι αντιλήψεις του ΣΥΡΙΖΑ ή δυνάμεών του που μιλούσαν για … «συγχωνεύσεις με ορθολογικό τρόπο» που ουσιαστικά υπονόμευαν τον αγώνα. Αντιδρούσαν στο να έχουν οι συνελεύσεις κατοίκων αποφασιστικό ρόλο και να γίνονται πορείες μετά το τελείωμά τους. Παράλληλα υπήρξε μια προσπάθεια ανάληψης της πρωτοκαθεδρίας από την τοπική λαϊκή συνέλευση. Από τις εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις σε χώρους που υπήρχε δυνατότητα να επηρεάσουν (π.χ. σύλλογος δασκάλων) υπήρξε μεγάλη καθυστέρηση με τη δικαιολογία της… μη ενημέρωσης και του «τι να πρωτοκάνουμε»! Αυτό που φάνηκε για άλλη μια φορά ήταν ότι η πλειονότητα των δυνάμεων της Αριστεράς διάλεξε, αντί να δώσει τη μάχη από την αρχή, να τη δώσει αφού παρθούν οι οριστικές αποφάσεις από την κυβέρνηση ή στην καλύτερη περίπτωση λίγο πριν από το τέλος.
Θα πρέπει να επισημάνουμε κάποια πράγματα και για τη δική μας δράση. Κινηθήκαμε στην κατεύθυνση του συντονισμού των εργαζόμενων με τους κατοίκους. Βάλαμε τα πράγματα από την αρχή στη σωστή τους διάσταση, ότι δηλαδή οι εργαζόμενοι θα πρέπει να παλέψουν για τη διάσωση της δουλειάς τους, η οποία όμως περνάει μέσα από τον αγώνα για τη διάσωση του νοσοκομείου σε συνεργασία με τους κατοίκους και ότι οι κάτοικοι δεν παλεύουν αποκλειστικά εκφράζοντας αλληλεγγύη προς τους εργαζόμενους, όπως λεγόταν από ΣΥΡΙΖΑ μεριά κυρίως, αλλά για το δικαίωμά τους να έχουν νοσοκομεία και δωρεάν υγεία. Από την αρχή σωστά εκτιμήσαμε ότι η μάχη για τη διάσωση του 7ου είναι πολιτικά και κινηματικά σημαντική με την έννοια ότι πρόκειται για το πρώτο νοσοκομείο που πάει για κλείσιμο και ότι η μάχη για τη διάσωσή του θα λειτουργούσε «πιλοτικά» και για όλες τις άλλες περιπτώσεις που ήδη βρίσκονται σε εξέλιξη όχι μόνο στην Αθήνα αλλά και σε όλη την Ελλάδα. Κύριος στόχος μας ήταν ο αγώνας αυτός να πάρει μαζικά χαρακτηριστικά με την άμεση και ουσιαστική συμμετοχή των εργαζόμενων από μέσα και των κατοίκων απ’ έξω. Παρ’ όλα αυτά υπήρξαν αδυναμίες. Παρά τη σωστή εκτίμηση, για μεγάλο διάστημα υποτιμήθηκε η σπουδαιότητα του αγώνα αυτού, δεν μπορέσαμε από την αρχή να εκτιμήσουμε τα προβλήματα που προέκυψαν, όχι με δική μας ευθύνη, στην κοινή μας δράση με άλλες δυνάμεις και να τα αντιμετωπίσουμε έγκαιρα ώστε να μη διαλυθεί η επιτροπή. Έτσι ουσιαστικά αφέθηκε το σωματείο να δρα μόνο του και να αναλάβει αυτό τον συντονισμό όλων των φορέων.
Συμπερασματικά θα λέγαμε ότι ο αγώνας που έδωσαν οι εργαζόμενοι του 7ου νοσοκομείου ήταν ένας πρωτόγνωρος αγώνας για τη διάσωση της δουλειάς τους αλλά και του ίδιου του νοσοκομείου. Αποδείχτηκε ότι όταν οι εργαζόμενοι παίρνουν τις υποθέσεις τους στα χέρια τους, όταν τα σωματεία λειτουργούν ως όργανα πάλης και όχι ως πυροσβέστες και διαμεσολαβητές ή ως ιμάντες μεταφοράς της όποιας «ταξικής» γραμμής, μπορούν να έχουν επιτυχίες και νίκες. Μπόρεσαν και κράτησαν το νοσοκομείο για πάνω από έναν χρόνο όρθιο. Και αν είχαν καλύτερη υποστήριξη απ’ έξω και δεν αποφάσιζαν κάποιοι να ρίξουν δυνάμεις παρά μόνο στο παρά πέντε (ή και πέντε!) πολύ πιθανόν τα πράγματα να ήταν καλύτερα τώρα. Έχει μεγάλη σημασία η συμμετοχή των κατοίκων στον αγώνα να μη κλείσουν νοσοκομεία. Με πιθανότητες όμως δεν μπορούμε να μιλάμε. Η πραγματικότητα από μεριάς προθέσεων συστήματος αλλά και από την κινηματική άποψη είναι πιο σκληρή. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμη να διανύσουμε ώστε να ηττηθεί η λογική της ήττας στο κίνημα, της ανάθεσης των αγώνων στους φωστήρες, της ακατάσχετης προτασεολογίας και όλων αυτών των αντιλήψεων και πρακτικών που στο τέλος οδηγούν τους εργαζόμενους στην απογοήτευση, την αδράνεια και την υποταγή.
Πρέπει όμως να πούμε ότι αυτός ο ενάμισης χρόνος δεν πήγε χαμένος και για άλλους λόγους. Υπάρχουν εργαζόμενοι που, ενώ πριν από δύο χρόνια δεν μπορούσαν να διανοηθούν ότι θα έκαναν οποιονδήποτε αγώνα ή θα συμμετείχαν σε απεργίες, και τη μάχη έδωσαν αλλά και -παρά την ήττα- θεωρούν ότι από εδώ και πέρα δεν θα μπορούν να κάνουν αλλιώς!
