Με απόφαση της κυβέρνησης μια πρωτοφανής εισβολή για την Ελλάδα, εν καιρώ ειρήνης, συντελείται από έναν ολόκληρο «στρατό» από ΜΑΤ. Θεωρήθηκε πως ο χρόνος ήταν κατάλληλος για να μην υπάρξουν αντιδράσεις. Με αντίξοες καιρικές συνθήκες, θερμοκρασία κάτω από το μηδέν και χιονόνερο, καταλαμβάνεται από τις δυνάμεις καταστολής ο αρχαιολογικός χώρος του Οβριοκάστρου ώστε να εγκατασταθούν μηχανήματα του εργολάβου για να προχωρήσει σύμφωνα με τον περιφερειακό σχεδιασμό η δημιουργία χωματερής-ΧΥΤΗ.
Μόλις γίνεται αντιληπτή η εισβολή των ΜΑΤ, στην πόλη της Κερατέας οι σειρήνες ξυπνούν τους κατοίκους οι οποίοι συρρέουν στην κεντρική λεωφόρο Αθηνών - Λαυρίου, στον αγροτικό δρόμο για το Οβριόκαστρο. Στήνεται το «άπαρτο κάστρο» και ξεκινά η αντίσταση.
Μετά από 128 ήμερες ηρωικού ξεσηκωμού, στις 18 Απριλίου 2011 οι δυνάμεις καταστολής των ΜΑΤ αποχωρούν, ο χώρος απελευθερώνεται, το σχέδιο της δημιουργίας κατασκευής χωματερής-ΧΥΤΗ κατέρρευσε, ο αγώνας κερδήθηκε!
Δεν ήταν ένας εύκολος αγώνας. Αναμετρήθηκε με την επίμονη προσπάθεια της κυβέρνησης να στείλει μήνυμα στο εσωτερικό, στον λαό και έξω στους «δανειστές» ότι το σύστημα είναι ανίκητο.
Γι' αυτό και η κυβέρνηση έπνιξε με τα χημικά τα μπαλκόνια, τις αυλές των σπιτιών, τα σχολεία και τις παιδικές χαρές. Μια έγκυος γυναίκα απέβαλε κατά τη διάρκεια μιας επιχείρησης των ΜΑΤ. Ποιος θα ξεχάσει πως οι δυνάμεις καταστολής άσκησαν την πιο άγρια καταστολή και έριχναν ευθείες βολές, πλαστικές σφαίρες, νερό με πίεση. Ηχεί ακόμα στα αυτιά των κάτοικων η διαταγή στα ΜΑΤ «Ό,τι στέκεται σε δύο πόδια, γαμήστε το» και η αδιάκριτη βία που ακολούθησε. Όσο ο αγώνας δυνάμωνε τόσο η καταστολή αυξανόταν. Η κυβέρνηση δίνει εντολή για «δολοφονική» επιχείρηση στο μπλόκο του Λαυρίου, όπου οι δυνάμεις καταστολής το έκαψαν και έδειραν χωρίς οίκτο όσους βρήκαν εκεί. Ακολούθησε καταστροφή από τα ΜΑΤ περιουσίας των κατοίκων της Κερατέας. Εκατοντάδες ήταν οι τραυματίες από τις επιχειρήσεις της κρατικής μηχανής, 37 οι κατηγορούμενοι ως μέλη τρομοκρατικής οργάνωσης. Ξοδεύτηκαν, λένε, 7 εκατομμύρια ευρώ τις 128 ημέρες, προφανώς γιατί τα συμφέροντα των εργολάβων που υπερασπίστηκε η κρατική εισβολή είναι πολλαπλάσια! Γι' αυτό το κράτος αγνόησε τρεις δικαστικές αποφάσεις που έκριναν παράνομη την εισβολή. Σε αυτόν τον αγώνα είχες κι έναν ύπουλο εχθρό. Την συμπόρευση των ΜΜΕ με την κυβερνητική γραμμή και την -εναντίον των κατοίκων- μαύρη προπαγάνδα τους.
Ποια ήταν τα «όπλỨτων αγωνιζόμενων κάτοικων της Κερατέας;
Το πιο βασικό αποδείχτηκε η ανάδειξη και αταλάντευτη υπεράσπιση του στόχου του αγώνα των κάτοικων της Κερατέας. Ο αγώνας δόθηκε με συνέπεια, με υπομονή και χωρίς εκπτώσεις και υποχωρήσεις και με κεντρικό σύνθημα ΟΥΤΕ ΧΥΤΑ - ΟΥΤΕ ΧΥΤΥ - ΟΥΤΕ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ και τίποτε άλλο. Αυτό το δίκαιο λαϊκό αίτημα ενέπνευσε τους λαϊκούς ανθρώπους να δώσουν με όλη τους την καρδιά τον αγώνα, με λαϊκή αυτοοργάνωση και πίστη για τη νίκη. Αφησαν στην άκρη τους πολιτευτάδες, τους κομματάρχες των αστικών κομμάτων και όλα εκείνα που επιδίωξαν να τους χωρίσουν και να τους υπονομεύσουν. Έτσι μπορείς να εξηγήσεις πώς οι μανάδες κρατούσαν το μπλόκο ζωντανό όλη την ημέρα, μαγείρευαν και έφερναν φαγητό στα παιδιά τους που συγκρούονταν με τις δυνάμεις καταστολής. Κανείς δεν φοβήθηκε τη σύγκρουση. Είδαμε αποφασισμένους ακόμα και για θάνατο γέροντες, συγκινηθήκαμε από τον τσαμπουκά και το τσαγανό των μικρών παιδιών, μαθητών και μαθητριών. Είδαμε ανθρώπους στις πρώτες γραμμές του αγώνα να ρισκάρουν τη σωματική τους ακεραιότητα, ακόμα και την ίδια τους τη ζωή. Ο αγώνας αυτός εισέπραξε την πιο πλατιά αλληλεγγύη. Για έναν ολόκληρο χρόνο η καρδιά της χώρας χτυπούσε και χτυπιόταν στις γειτονιές, στους δρόμους, στα σπίτια, στα σχολεία, στα χωράφια της Κερατέας. Αναρίθμητες οι δράσεις αλληλεγγύης σε όλη τη χώρα. Χιλιάδες τα ψηφίσματα συμπαράστασης μέσα και έξω από τη χώρα. Και εμείς σαν συλλογικότητα θυμόμαστε τη διάθεση και το μεράκι που είχαμε για την οργάνωση εκδηλώσεων αλληλεγγύης στο κέντρο της Αθήνας και σε πολλές περιοχές της Αττικής και της χώρας και της διαδήλωσης συμπαράστασης οργανώσεων και συλλογικοτήτων στο μπλόκο της Κερατέας την Κυριακή 16/1/2011. Πόσο δίκιο έχει η ανακοίνωση της ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΩΡΑΙΟΚΑΣΤΡΟΥ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΑΝΤΙΛΑΪΚΑ ΜΕΤΡΑ όταν σε ανακοίνωσή της για τα 2 χρονιά από την έναρξη του αγώνα της Κερατέας μεταξύ άλλων γράφει: «Ξέρουμε ότι ακόμη και αν υπάρξει μια νίκη όπως στην περίπτωση της Κερατέας, οι αντίπαλοί μας δεν πρόκειται να σταματήσουν να προσπαθούν –με ό,τι έχουν στη διάθεσή τους– να αντιστρέψουν το αποτέλεσμα».
Η ιστορία δείχνει ότι όποιος επαναπαύεται και ξεχνά, στο τέλος τιμωρείται. Γιατί το σύστημα επανέρχεται και με τις μεθοδεύσεις του περιφερειάρχη Σγουρού εκδίδει τεύχη δημοπράτησης έργων τα οποία στην ουσία μιλούν για τον Περιφερειακό Σχεδιασμό για χωματερές-ΧΥΤΗ ακριβώς όπως ίσχυε πριν από την εισβολή των ΜΑΤ στην Κερατέα. Στον καιρό των μνημονίων και της αγιάτρευτης κρίσης του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος τα αδίστακτα συμφέροντα του κεφαλαίου θέλουν να μετατρέψουν τη Λαυρεωτική και άλλες περιοχές της χώρας σε έναν απέραντο σκουπιδότοπο.
Η κυβέρνηση προκειμένου να βρει χρήματα να πληρώσει τους τοκογλύφους προετοιμάζεται να τους παραδώσει την αποκομιδή και διαχείριση των απορριμμάτων. Θέλει η κυβέρνηση -στο όνομα της «πράσινης ανάπτυξης»- να στήσει εργοστάσια καύσης δίπλα στις πόλεις, να μαυρίζουν τη ζωή μας γεμίζοντας τις τσέπες των εργολάβων. Θέλει η κυβέρνηση με το όνομα ΧΥΤΥ να μας ξεγελάσει για τις πανάκριβες χωματερές που κατασκευάζουν οι εθνικοί εργολάβοι για να τα οικονομήσουν.
Σε συνεδρίαση της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα την Τετάρτη 28.11.2012 ήταν μεγάλη η προσέλευση κόσμου, γέμισε η αίθουσα του Πολιτιστικού Κέντρου της Κερατέας και αρκετός κόσμος έμεινε για όση ώρα κράτησε η Συντονιστική έξω από τον χώρο. Αυτό που αναδείχθηκε από τη Συντονιστική και τις συζητήσεις που ακολούθησαν τις επόμενες ημέρες ήταν η αποφασιστικότητα για συνέχιση του αγώνα μέχρι την τελική δικαίωση, που είναι να μην καταστραφεί η Κερατέα και όχι η αλλαγή χωροθέτησης της καταστροφής.
Γράφει στους «Σκλάβους Πολιορκημένους» ο Κώστας Βάρναλης, που υπηρέτησε σαν εκπαιδευτικός στην Κερατέα (1915-1917):
«Το μάθημα που δώσαμε για πάντα θα φωτίζει,
μελίσσι ο λαός και θα χυμά σ' όποιον τον ερεθίζει».
