Οι ίδιοι (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ) που συστηματικά με την πολιτική τους και τα ιδεολογήματα που τους ήταν απαραίτητα να την ντύσουν έστρωσαν το έδαφος στην ανασυγκρότηση ενός ρεύματος (νεοφασισμός) που είχε μηδαμινή έκφραση τόσο εκλογικά όσο και κυρίως κοινωνικά αναλαμβάνουν τώρα να το ελέγξουν όσο εκείνοι εκτιμούν, με όρους όχι Μυκόνου, όπως μας πληροφορεί ο συνταγματολόγος καθηγητής, αλλά με την απειλή της αποπομπής του εκτός νόμου. Κι επειδή το γελοίο της πρωτοβουλίας φάνηκε όταν ένας συνταγματολόγος του όγκου του Βενιζέλου αγνοούσε ότι δεν μπορεί να τεθεί συνταγματικά εκτός νόμου, τροποποίησε... μυκονιάτικα την πρωτοβουλία ώστε να οριστεί από τον ποινικό κώδικα και τον κανονισμό της Βουλής ποιος και πότε κινείται εντός του συνταγματικού πλαισίου. Βεβαίως, θα έπρεπε πρώτα να προσδιορίσει ο πρόεδρος του υπολοίπου ΠΑΣΟΚ ποιες είναι οι αντισυνταγματικές εκτροπές που επιτρέπονται, μιας και η κυβέρνηση στην οποία συμμετέχει αλλά και η τρόικα ολοένα και συχνότερα κινούνται εκτός συνταγματικών πλαισίων.
Όπως και να ’χει, αποτελεί πραγματική πρόκληση για το λαό αυτοί που διέλυσαν με τα μνημόνια και την πολιτική τους τη ζωή ενός ολάκερου λαού… Αυτοί που επανέφεραν τους εργαζόμενους σε συνθήκες σχεδόν προκαπιταλιστικές… Αυτοί που έχουν τσακίσει με τους κατασταλτικούς τους μηχανισμούς κάθε αντιστεκόμενο σε αυτή την πολιτική, στέλνοντας στο νοσοκομείο διαδηλωτές και απεργούς… Αυτοί που εκμεταλλεύονται με τον πλέον βάρβαρο τρόπο την αναγκαστική μετανάστευση εκατομμυρίων ανθρώπων, χρησιμοποιώντας τους ως το πλέον αποδοτικό για την παραγωγή υπεραξίας κομμάτι των εργαζόμενων και στη συνέχεια τους σακατεύουν στα αστυνομικά τμήματα ή τους ξεφτιλίζουν στα πογκρόμ τύπου «Ξένιος Ζευς», για να καταλήξουν στην καλύτερη περίπτωση φυλακισμένοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης τύπου Αμυγδαλέζα, να τολμούν να παρουσιάζονται ως διώκτες των παρακρατικών-φασιστικών οργανώσεων που φρόντισαν να δραστηριοποιήσουν για να ανακόψουν την αφύπνιση των λαϊκών μαζών.
Πρόκειται, λοιπόν, για μια κίνηση αποπροσανατολισμού και λαϊκισμού του ΠΑΣΟΚ που, υιοθετώντας αιτήματα ενός κομματιού της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, αποδεικνύει για άλλη μια φορά πόσο απολίτικα κάποιοι από αυτούς εκστομίζουν αιτήματα που μπορούν να υιοθετηθούν ακόμη και από κομμάτια της κυβέρνησης ή υπάρχουν και δεύτερες σκέψεις, όχι απαραίτητα δευτερεύουσες;
Πιστεύουμε ότι συνολικά στις σημερινές αδιέξοδες για το σύστημα και τους φορείς του συνθήκες που αναπαράγουν και πολλαπλασιάζουν κοινωνικές συγκρούσεις, η ΧΑ και κάθε ανάλογη παρακρατική, φασιστική παραφυάδα αποκτούν ολοένα και μεγαλύτερο ρόλο. Τα μηνύματα από τις εξεγέρσεις στη Β. Αφρική αλλά και τη Μ. Ανατολή κάνουν τόσο τους ιμπεριαλιστές όσο και τα κατά τόπους υποχείρια να ανησυχούν και να αναζητούν τρόπους περιφρούρησης της εξουσίας τους και των ταξικών συσχετισμών που κατάφεραν με την πρόσφατη πολιτική τους να επιβάλουν.
Όμως πάντα -κι όσο βέβαια δεν αποτελεί επιλογή τους η αναβάθμιση των εξουσιών αυτών των ομάδων- θέλουν να μπορούν να ελέγχουν τις ομάδες αυτές αλλά και να θέτουν όρια «συμπεριφορών». Δεν μπορεί δηλαδή ο κάθε Κασιδιάρης να απειλεί αυτούς που τον έκαναν «άνθρωπο» από κτήνος σε χειμερία νάρκη, που ήταν τόσα χρόνια, ούτε να υποκαθιστά τον προϊστάμενό του αστυνομικό διευθυντή στο ρόλο που του αναθέτει το αστικό κράτος. Πρέπει να υπάρχει μια... τάξη και ιεραρχία.
Πέρα όμως από τη διάθεση να επιβάλει κάποια όρια... ασυδοσίας εκ μέρους αναλόγων ομάδων, δεν θα πρέπει να ξεφεύγει από κανέναν ότι μέχρι τώρα το ιδεολόγημα που έχει επενδυθεί στη δράση των φασιστών με συνεχή άρθρα ακόμη και δημοκρατικών ΜΜΕ είναι η σύμπλευση και αλληλοτροφοδότηση στη βία από «τα δύο άκρα». Μια θεωρία καθόλου καινούργια, που όμως ξαναβγήκε από την ντουλάπα των σκελετών μόλις οι λαϊκές διεκδικήσεις απέκτησαν μαζικότητα, μαχητικότητα και διάρκεια. Πόσο λοιπόν... ξεχάστηκε σε αυτή την πρωτοβουλία αυτή η ανάγνωση; Φοβούμαστε πως μάλλον το αντίθετο έχει συμβεί. Η επίκληση του ποινικού κώδικα ώστε να ορισθούν οι εντός συνταγματικού τόξου δράσεις, οι συχνές επιθέσεις στο ΚΚΕ για το κατά πόσο σέβεται το σύνταγμα, η ταύτιση των λαϊκών διαδηλώσεων με τη βία και τη δράση των φασιστών μάς κάνει όχι απλώς να ανησυχούμε για το πραγματικό περιεχόμενο τέτοιων πρωτοβουλιών από έναν εκπρόσωπο του κεφαλαίου και αδίστακτο εκτελεστή των λαϊκών κατακτήσεων, αλλά να είμαστε βέβαιοι ότι η πραγματική πρόθεση της πρωτοβουλίας Βενιζέλου δεν έχει ακόμη αποσαφηνιστεί. Η βομβιστική επίθεση στα γραφεία της ΧΑ στον Ασπρόπυργο την επομένη της εξαγγελίας της μας κάνει ακόμη πιο ανήσυχους. Η ιστορία τόσο στη χώρα μας (βόμβες στα «Έλλη» και «Ρεξ» με συμμετοχή του Μιχαλολιάκου) όσο και σε Ιταλία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες μάς δείχνει ότι τέτοιες ενέργειες όχι μόνο είναι μέσα στη λογική τους, ακόμη και σε δικά τους γραφεία, για να αναδείξουν ότι… κινδυνεύουν, αλλά εντάσσονταν πάντα στο σχεδιασμό των κρατικών μηχανισμών όταν θέλουν να μετατοπίσουν αντιδραστικότερα το πολιτικό κλίμα, ποντάροντας και στις σημερινές αδυναμίες της Αριστεράς και του κινήματος.
Κλείνοντας τις δεύτερες σκέψεις που μας ακολουθούν, θέλουμε να επισημάνουμε και μια ακόμη πλευρά που θα πρέπει να μας απασχολήσει. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου στο σύνολο των αστικών κομμάτων -αλλά και στο φάσμα της Αριστεράς σε άλλη βεβαίως κατεύθυνση- γίνονται ανακατατάξεις και αναζητείται πολιτική απάντηση στο αδιέξοδο της κυβερνητικής κρίσης. Η απαξίωση του μεγαλύτερου μέρους, αν όχι όλου, του πολιτικού προσωπικού που μπορεί να διαχειριστεί τις εντολές των ιμπεριαλιστών έχει φτάσει σε πρωτόγνωρα όσο και ανησυχητικά, για τους ίδιους τους ιμπεριαλιστές βεβαίως, επίπεδα, κάτι που καθιστά επιτακτική την αναζήτηση δυνάμεων ικανών όχι κυρίως να αναλάβουν με διάρκεια τη διακυβέρνηση όσο να δράσουν ως αναχώματα στη λαϊκή αγανάκτηση. Η διάλυση του ΠΑΣΟΚ, η εμφάνιση αριστερής πτέρυγας στη ΔΗΜΑΡ, η αναζήτηση κεντροαριστερού σχήματος και πέρα από τον Λοβέρδο, η συγκράτηση της πλήρωσης της ΣΥΡΙΖΑίικης δεξαμενής από... προδομένους ΠΑΣΟΚους, το άγχος για την τύχη της ΝΔ με βάση την εξαθλίωση αλλά και η μετατόπιση ενός κόσμου σε ανοχή ή στήριξη ακροδεξιών απόψεων δεν μπορεί να μην απασχολεί τα επιτελεία μέσα και έξω από τη χώρα. Η κίνηση του Βενιζέλου μπορεί, με βάση και τις εμπειρίες από άλλες απόπειρες, να έχει επίδραση και σε αυτό το πεδίο του αστικού σκηνικού. Η απειλή του Μιχαλολιάκου ότι αν βγει εκτός νόμου θα αλλάξει όνομα και ίσως να αφήσει και κάποια από τα βαρίδια που σήμερα του δημιουργούν... πρόβλημα δεν είναι εκτός πραγματικότητας (προηγούμενο του ΛΑΟΣ). Βεβαίως στη Γερμανία, μετά μια αποτυχημένη απόπειρα να βγει εκτός νόμου το φασιστικό κόμμα -λόγω της σύμπλεξης κρατικών υπηρεσιών με το ναζιστικό κόμμα NPD- το ξανασκέπτονται αν θα το ξαναεπιδιώξουν. Ας θυμίσουμε ότι μέχρι σήμερα στη Γερμανία μόνο δύο κόμματα έχουν τεθεί εκτός νόμου, το ακροδεξιό Σοσιαλιστικό Κόμμα του Ράιχ (SRP) το 1952 και το... σταλινικό KPD, το 1956.
Υπάρχει επιδίωξη να ανακατευτεί η τράπουλα στο χώρο της ακροδεξιάς από την άποψη να γίνει πιο... συνταγματική ή για να μπει τρικλοποδιά στη συνοχή του Σαμαρά; Μένει να το δούμε. Εκείνο όμως που εμείς θεωρούμε σίγουρο είναι ότι η φασιστική, παρακρατική δράση γίνεται αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής επιβίωσης αυτού του συστήματος, που πάντα θα θέλει να το χαλιναγωγεί, εμμένοντας ακόμη σε συνταγματικές λύσεις, και συνεπώς είναι παραπάνω από βέβαιο ότι το να ξαναγυρίσουν οι φασίστες στις τρύπες τους δεν μπορεί να είναι έργο κανενός συστημικού φορέα (κόμμα, θεσμός, μηχανισμός). Αποτελεί έργο των λαϊκών μαζών, όπως άλλωστε το έδειξε και η ιστορία. Οι αυταπάτες που καλλιεργούνται ότι μπορεί να πληγεί ο φασισμός με το αίτημα να κλείσουν τα γραφεία της ΧΑ ή να τεθεί εκτός νόμου, όπως και η απολίτικη αντιμετώπιση του τύπου βομβιστικών ανταλλαγών, μόνο προς όφελος των λαϊκών μαζών δεν είναι.
