Λουκέτα σε Πολυκλινική και Πατησίων

Τα πρώτα 2 νοσοκομεία του ΕΣΥ στην Αττική έβαλαν λουκέτο πριν από λίγες μέρες. Οι κλειδωμένες σιδερένιες εξώπορτές τους είναι αδιάψευστος μάρτυρας. Ούτε ασθενείς ούτε εργαζόμενοι παρευρίσκονται πλέον στα άδεια κουφάρια τους.
Είναι τα 2 νοσοκομεία που η κυβέρνηση και το Υπουργείο Υγείας ΘΑ μετέτρεπαν σε κάτι άλλο, υποτίθεται. Προς το παρόν, κατάφεραν να διαλύσουν αυτό που για δεκαετίες ήταν: δυο γενικά νοσοκομεία, με προσφορά γενικότερη σε απλούς καθημερινούς λαϊκούς ανθρώπους και σε υποβαθμισμένες περιοχές της Αττικής.
Παρά τις αντιδράσεις των εργαζομένων, κατοίκων και μαζικών φορέων, η κυβέρνηση φαίνεται να πετυχαίνει τον πρωταρχικό της στόχο. Το αν θα ολοκληρώσει το έργο της κατάργησης-κλεισίματος αυτών των νοσοκομείων οριστικά, μένει να το δούμε. Τι έφταιξε, λοιπόν, και δεν μπόρεσαν να ''σωθούν'' αυτά τα νοσοκομεία; Μήπως έφταιξαν οι εργαζόμενοι, οι ασθενείς, ο ίδιος ο λαός συνολικά;
Έχουμε την άποψη ότι, όσο μαζικές και πετυχημένες κινητοποιήσεις κι αν έγιναν (τόσο στο ''εσωτερικό'' μέτωπο των εργαζομένων όσο και στο ''εξωτερικό'' της κοινωνίας), δεν θα μπορούσαν ν' ανατρέψουν μια δρομολογημένη απόφαση. Είναι ολοφάνερο πλέον -και εκ του αποτελέσματος κρινόμενο-, ότι το σταμάτημα της πολιτικής των απολύσεων και του κλεισίματος νοσοκομείων δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί από εργαζόμενους και αλληλέγγυους μόνο στα νοσοκομεία που πλήττονται. Απαιτείται ευρύτερη κινητοποίηση, ένας ξεσηκωμός σε πολλά, αν όχι όλα, τα νοσοκομεία της χώρας και ιδιαίτερα στην Αθήνα, που αντικειμενικά είναι κέντρο των εξελίξεων. Αυτό, φυσικά, σε καμιά περίπτωση δεν απαξιώνει τους πραγματικά σημαντικούς αγώνες που έγιναν.
Ο πυρήνας του προβλήματος (πολιτικού ασφαλώς) βρίσκεται στη γραμμή και κατεύθυνση που προωθήθηκε από τις κυρίαρχες δυνάμεις, πρώτα και κύρια στα συλλογικά όργανα των εργαζομένων. Ήταν αυτά που έδωσαν τον τόνο και μπόρεσαν ή δεν μπόρεσαν να χτίσουν τις όποιες κοινωνικές συμμαχίες. Τα ''μέτωπα'' που όλοι ευαγγελίζονταν (ανεξάρτητα του πώς τα εννοούσε ο καθένας) δεν δημιουργήθηκαν, επί της ουσίας, ποτέ.
Στην Πολυκλινική, τα πράγματα ήταν λίγο-πολύ ''ξεκαθαρισμένα''. Το ΠΑΜΕ έλεγχε το Σωματείο. ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ λούφαζαν και έκαναν υπόγεια, διαβρωτική-υπονομευτική δουλειά. Η γραμμή της πλειοψηφίας του Σωματείου δεν άφηνε κανένα περιθώριο συμπόρευσης-συνεργασίας με τα υπόλοιπα σωματεία, πρώτα και κύρια των στοχοποιημένων νοσοκομείων. Όσες προσπάθειες κι αν έγιναν ''απ' έξω'' από δυνάμεις πολιτικές και συνδικαλιστικές που προσπαθούσαν να βάλουν στην πράξη ζητήματα ουσιαστικού συντονισμού και κοινής δράσης των εργαζομένων στα νοσοκομεία, αντιμετώπισαν μια ανερμάτιστη, εχθρική στάση μέχρι και σε σημείο προβοκάτσιας. Το αποτέλεσμα αναμενόμενο: με σκυμμένο το κεφάλι, οι εργαζόμενοι καλούνταν από το τάχα ταξικό σωματείο τους να παραλάβουν το χαρτί των διαθεσιμοτήτων-απολύσεών τους. Όσο για το νοσοκομείο, το ''να μην κλείσει'' έμεινε στα λόγια.
Η περίπτωση του Πατησίων είναι διαφορετική. Μαζικές κινητοποιήσεις ξεκίνησαν από νωρίς (πάνω από ενάμισυ χρόνο πριν, αφού το κλείσιμό του είχε προαναγγελθεί). Ορισμένοι, τώρα τελευταία, είχαν το θράσος να κατηγορήσουν τους εργαζόμενους, ότι ξεκίνησαν τον αγώνα τους ''πρόωρα'' και ''κουράστηκαν''. Είναι οι ίδιοι που, σε άλλες περιπτώσεις, λοιδωρούν τους εργαζόμενους, επειδή ''άργησαν''. Η αλήθεια βρίσκεται αλλού, όχι στο timing. Στο σωματείο ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ, σέρνονταν με βαριά καρδιά σε κινητοποιήσεις που δεν καλόβλεπαν ενώ στέλεχος της ΔΑΚΕ έπαιξε ανοιχτά υπονομευτικό ρόλο. Οι δυνάμεις της Αριστεράς προσπαθούσαν, χωρίς να πάρουν ουσιαστικά στα χέρια τους την αναγκαιότητα και δυνατότητα συντονισμού και κοινής δράσης με τα άλλα σωματεία, παρ' ότι τους είχε τεθεί από καιρό.
Ίσως και να μη πολυπίστευαν ότι θα έκλεινε τελικά το νοσοκομείο, αφού λίγους μήνες πριν είχε επί της ουσίας κλείσει (πλην τεχνητού νεφρού) άλλο ένα νοσοκομείο στη γειτονιά τους, το 7ο ΙΚΑ. Σε κάθε περίπτωση πάντως, έκαναν κάποια σημαντικά πράγματα σ' ολόκληρη αυτή τη διαδρομή.
Το ερώτημα πάντως παραμένει: μπορεί ν' αναστραφεί αυτή η πορεία, να μην κλείσουν κι άλλα νοσοκομεία και να ξανανοίξουν Πολυκλινική και Πατησίων; Απάντηση στο ερώτημα αυτό μπορεί να δώσει μόνο η μαζική συμμετοχή εργαζομένων και λαού στις κινητοποιήσεις. Η προώθηση της γραμμής και κατεύθυνσης του κοινού απεργιακού μετώπου για την ανατροπή των απολύσεων πρέπει να συμπεριλάβει και το ζήτημα της επαναλειτουργίας των νοσοκομείων που έκλεισαν, μαζί με την αποτροπή κλεισίματος κι άλλων. Σε Αττική, Θεσσαλονίκη, σ' όλη τη χώρα να γενικευθεί μια αγωνιστική κατάσταση, συνδυασμός κινητοποιήσεων των εργαζομένων στα νοσοκομεία και του λαού. Είμαστε στην αρχή αυτής της διαδικασίας και έχουν να γίνουν πολλά ακόμη. Ας μη βιάζεται κανένας να βγάλει οριστικά συμπεράσματα.