Απεργία διοικητικών σε ΑΕΙ-ΤΕΙ: Ένας αγώνας δύσκολος, μα αναγκαίος

Μέσα στις δεσμεύσεις της κυβέρνησης απέναντι στους ιμπεριαλιστές για επιπλέον 25.000 διαθεσιμότητες στο δημόσιο μέχρι το τέλος του 2013 (εκ των οποίων το 60% θα οδηγηθεί άμεσα σε απόλυση), οι 1750 προορίζονται από διοικητικούς των πανεπιστημίων.
Αποδεικνύεται ξεκάθαρα, ότι στο πανεπιστήμιο που οικοδομείται μέρα με τη μέρα, πέρα α)από το ύψωμα ταξικών φραγμών απέναντι στη δυνατότητα πρόσβασης και αποφοίτησης β)την πειθάρχηση των φοιτητών με στόχο την αποδοχή της κυριαρχίας του κεφαλαίου, οι συνθήκες εργασίας γίνονται ολοένα και χειρότερες.
Μέσα στα πλαίσια του εργασιακού και κοινωνικού “μεσαίωνα”, αυτό που συντελείται και στο πανεπιστήμιο είναι οι απολύσεις, η μείωση των μισθών, η επισφαλής εργασία, η τρομοκρατία και η εντατικοποιημένη εργασία.
Η επίθεση στην τριτοβάθμια εκπαίδευσης είναι μία ιδιαίτερα αποφασιστική και μελετημένη διαδικασία στην υλοποίηση του συνόλου του ν. Πλαίσιο, του σχεδίου Αθηνά και των άθλιων εργασιακών σχέσεων. Από τη μία, οι συγχωνεύσεις και το κλείσιμο σχολών λειτουργούν ως επιχείρημα για πλεονάζον προσωπικό και άρα απολύσεις και από την άλλη, οι απολύσεις εργαζομένων λειτουργούν ως άλλοθι για αδυναμία λειτουργίας τμημάτων και άρα συγχωνεύσεις και κλείσιμο σχολών. Φυσικά, με τον ίδιο τρόπο, απ' ότι φαίνεται, θα χρησιμοποιηθούν επιχειρήματα για υπεραριθμία φοιτητών σε σχέση με το προσωπικό και συνεπώς διαγραφές.
Ως απάντηση στην ανακοίνωση για διαθεσιμότητες διοικητικών υπαλλήλων μέχρι τέλους Σεπτέμβρη, οι εργαζόμενοι σε ΑΕΙ και ΤΕΙ προσπάθησαν να διεξάγουν γενικές συνελεύσεις, ώστε να υπερασπιστούν το δικαίωμα στην εργασία και συνολικά στη ζωή. Βέβαια, οι δυσκολίες δεν ήταν λίγες. Τόσο από μανούβρες της κυβέρνησης, των πρυτάνεων και των συνδικαλιστικών τους οργάνων, όσο και των αυταπατών που κυριαρχούν στο συγκεκριμένο κλάδο. Δεν έλειψε, ακόμα, η συμβολή της αριστεράς στις πολλαπλές τρικλοποδιές αυτού του αγώνα, η οποία, αντί να συμβάλει προωθητικά, ενίσχυσε ή και καλλιέργησε αυταπάτες. Δεν ήταν λίγες οι φωνές που έλεγαν “δεν έχει ουσία η απόλυση, αλλά η υπεράσπιση της καλής λειτουργίας του πανεπιστημίου”, “ότι αυτό που συντελείται είναι η έφοδος επιχειρήσεων”, “ότι διαλύεται η μόρφωση και η επιστήμη”, “ότι η λύση θα έρθει στη λαϊκή εξουσία” κλπ.
Ως αποτέλεσμα όλων αυτών, η απεργία προχώρησε με ρυθμούς πολλών ταχυτήτων, έχοντας ιδρύματα που μπήκαν από την πρώτη στιγμή σε κινητοποιήσεις και έκαναν αποκλεισμούς πυλών (ΕΜΠ, παν/πολη Αθήνας) και άλλα που δεν έκαναν απολύτως τίποτα και λειτουργούσαν κανονικά, με όλο το προσωπικό να συμβάλει στην ομαλή λειτουργία των σχολών και στη διεξαγωγή εξεταστικών.
Οι όποιες αυταπάτες κυριαρχούσαν ή και κυριαρχούν καταρρίπτονται σε μεγάλο βαθμό από την ίδια την πραγματικότητα. Λόγω του ρόλου των διοικητικών στα πανεπιστήμια να λειτουργούν πολλές φορές σαν καθηγητές και της στενής τους σχέσης με πρυτάνεις, προέδρους και καθηγητές, οι ελπίδες τους αφέθηκαν στα πλαίσια της “πανεπιστημιακής κοινότητας”. Αν και στην αρχή οι πρυτάνεις και οι καθηγητές φάνηκε να στέκονται “αλληλέγγυοι” στους διοικητικούς και αποφάσισαν κλείσιμο των σχολών ως ένδειξη διαμαρτυρίας, εξαιρετικά σύντομα το όλο αυτό κλίμα αντιστράφηκε. Το καθηγητικό κατεστημένο όχι μόνο άρχισε να ζητά να πάψει η απεργία, αλλά προσπάθησε να χρησιμοποιήσει τις αποφάσεις για αναστολή λειτουργίας των ιδρυμάτων, από τη μία σαν βαλβίδα εκτόνωσης της απεργίας και από την άλλη για την αποφυγή ανάπτυξης φοιτητικού κινήματος που θα συνδεθεί με τους διοικητικούς υπαλλήλους. Έτσι, σε πολλές σχολές που είχε προκηρυχτεί απεργία και κλείσιμο της σχολής από μεριάς συγκλήτου, δεν υπήρξε απαρτία στις φοιτητικές συνελεύσεις των φοιτητών (ειδικότερα και λόγω εξεταστικής περιόδου) και σε άλλες που υπήρχε απαρτία, οι αποφάσεις των συγκλήτων παρεμπόδιζαν τη διεξαγωγή γενικών συνελεύσεων. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν στο Φυσικό Αθήνας, που ενώ είχαν συγκεντρωθεί φοιτητές για να διεξάγουν προγραμματισμένη Γενική Συνέλευση, ο πρόεδρος της σχολής είχε δώσει εντολή στη φύλακα (απειλώντας την ταυτόχρονα με απόλυση) να μην επιτρέψει να μπουν φοιτητές, γιατί θα ήταν παράνομο (!), εφόσον είχε παρθεί απόφαση για αναστολή λειτουργίας από τη σύγκλητο.
Στις κινητοποιήσεις αυτές, οι Αγωνιστικές Κινήσεις μπήκαν από την πρώτη στιγμή δυναμικά, ενίσχυσαν τον αγώνα και συγκρούστηκαν με απόψεις που θα λειτουργούσαν σαν ανάχωμα στη συνέχιση της απεργίας, καθορίζοντας έτσι σε μεγάλο βαθμό τη συνέχισή της. Ξεκαθαρίστηκε από τις Αγωνιστικές Κινήσεις, κόντρα στις υπόλοιπες δυνάμεις, ότι οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να εναποθέτουν τις ελπίδες τους αλλού. Ότι τα υπουργεία, οι πρυτάνεις, οι πρόεδροι και οι καθηγητές δεν είναι πραγματικοί τους σύμμαχοι. Ότι, αν μπορεί αυτός ο αγώνας να συνεχιστεί, θα πρέπει να πατήσει στα δικά του πόδια και οι μόνοι σύμμαχοι σε αυτόν είναι οι φοιτητές (οι οποίοι επίσης πλήττονται) και ο αγωνιζόμενος λαός. Ότι είναι αναγκαιότητα να οικοδομηθεί ένα κοινό μέτωπο πάλης των αγωνιζόμενων σωματείων και συλλόγων, κόντρα στην πολιτική του ντόπιου κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Έτσι, οι Αγωνιστικές Κινήσεις κάλεσαν και μπήκαν σε Γενικές Συνελεύσεις, αναδεικνύοντας αφενός το χτύπημα των φοιτητικών δικαιωμάτων και αφετέρου της ευρύτερης επίθεσης σε βάρος όλου του λαού.
Ο αγώνας των διοικητικών υπαλλήλων (μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφεται το άρθρο) σε ορισμένους χώρους δείχνει να συνεχίζεται. Ουσιαστικά στηρίγματα σε αυτόν είναι οι κατειλημμένες σχολές, οι απεργοί εκπαιδευτικοί, οι νοσοκομειακοί και όσοι κλάδοι αντιστέκονται με απεργίες στη συνολική επίθεση.
Αυτό που το υπουργείο προσπαθεί μετά μανίας είναι ο συγκεκριμένος αγώνας να σβήσει, προτού επιλέξει να τον σπάσει με καταστολή. Είναι σίγουρο, ότι η κυβέρνηση θα κάνει διάφορες μανούβρες, ώστε να εκτονωθεί η αγωνιστική διάθεση των διοικητικών, πολύ πιθανά με δηλώσεις για υποτιθέμενη αναστολή των απολύσεων, είτε χρησιμοποιώντας τις συνδικαλιστικές ηγεσίες προς όφελός της.
Ένα όμως είναι το σίγουρο. Τόσο οι διοικητικοί, όσο και ο υπόλοιπος αγωνιζόμενος λαός, αν αντισταθούν στην επίθεση, τόσο στα ιδιαίτερα ζητήματα όσο και συνολικά στην επίθεση όλου του λαού, συγκρουστούν με την αστική νομιμότητα και τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες και ενωθούν σε ένα ευρύ μέτωπο αγώνα, θα κατορθώσουν να ανατρέψουν την κυβερνητική πολιτική και να διεκδικήσουν το δικαίωμα στη ζωή.