Το φίδι και το αυγό του

Κι όποιος δεν κατάλαβε «ποιο είναι το φίδι και ποιο το αυγό του», το έδειξε κρυστάλλινα και καθαρά ο βουλευτής επικρατείας και σύμβουλος του πρωθυπουργού, νταής της «δημοκρατίας» Χ. Λαζαρίδης: για τη στυγερή δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα, από «ταγματασφαλίτη» της Χρυσής Αυγής, ευθύνεται και ο ΣΥΡΙΖΑ. Κυρίως ευθύνονται οι «παράνομες» κινητοποιήσεις και απεργίες όσων κλείνουν σχολεία, νοσοκομεία και δημόσια κτήρια, «πέρα από κάθε έννοια νομιμότητας». Ευθύνονται, δηλαδή, οι απεργίες των εκπαιδευτικών, των νοσοκομειακών και των εργαζομένων στην τοπική αυτοδιοίκηση που, αντί να διαμαρτύρονται (καλό βέβαια θα ήταν να μη διαμαρτύρονται καθόλου) στο πλαίσιο που ορίζει ο «νόμος και η τάξη», επιλέγουν τη «στρατηγική της έντασης». Ε, μετά από όλα αυτά, είναι επόμενο να βγαίνουν τα μαχαίρια! Να «θρηνούμε θύματα»! Να αδρανεί η αστυνομία! Κι όσο θα συνεχίζεται αυτή η «ανομία» των κινητοποιήσεων, όπως προειδοποιεί, θα υπάρξουν και «άλλα θύματα». Δηλαδή, θα δολοφονούνται και άλλοι άνθρωποι που βρίσκονται «εκτός συνταγματικού τόξου»! Έχετε ξανακούσει πιο ευθεία απειλή κατά της ζωής πολιτικών αντιπάλων της κυβέρνησης; Απειλή κατά της ζωής όσων αντιστέκονται δυναμικά με τη «δημοκρατία» των τοκογλύφων και των εγχώριων υποτακτικών τους;
Και δεν τα λέει αυτά, όπως διαβεβαιώνει ο Χ. Λαζαρίδης, μονάχα αυτός. Πράγματι, τα λέει και ο Κασιδιάρης της Χρυσής Αυγής, αποτελούν σταθερή γραμμή της τροϊκανόδουλης επιχειρηματολογίας ενάντια στους αγώνες που γίνονται, μια επιχειρηματολογία που χρησιμοποιεί, κατά περιόδους, το σύνολο της κυβέρνησης και της ελεγχόμενης δημοσιογραφίας, άμεσα ή έμμεσα, με ή χωρίς μικροδιαλείμματα.
Οι καταγγελτικές ανακοινώσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, οι εξοργιστικές καταγγελίες ακόμη και της ίδιας της Χρυσής Αυγής δεν μπορούν στο ελάχιστο να κρύψουν ότι η «δημοκρατία που πενθεί», η «δημοκρατία που δολοφονείται» απλώς δεν υπάρχει. Έχει μετατραπεί σε βολικό επιχείρημα του κάθε πολιτικού και οικονομικού απατεώνα, του κάθε απεργοσπάστη, του κάθε φιλοτομαριστή, του κάθε φασίστα και εν δυνάμει δολοφόνου. Είναι μια «δημοκρατία» που υπηρετεί το κεφάλαιο και την πλουτοκρατία ενάντια στην εργατική τάξη και το λαό. Είναι ο «κοινοβουλευτικός φασισμός» του κεφαλαίου, στην εποχή της κρίσης. Πώς διαφορετικά υπάρχει αυτή η εκπληκτική ανοχή και ατιμωρησία απέναντι σε φασιστικές- εγκληματικές ενέργειες, από τη μεριά της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας, από μεριά του πολιτικού κατεστημένου;
Φαίνεται πως δεν επιτρέπεται πλέον να μιλάς και να αντιδράς ανεπιφύλακτα ενάντια στη σύγχρονη δουλεία. Δεν επιτρέπεται πλέον να μιλάς και να αντιδράς κατηγορηματικά ενάντια στον εφιάλτη που βιώνουν 1,5 εκατομμύρια άνεργοι, η εργατική τάξη και η πλειοψηφία των εργαζομένων. Δεν επιτρέπεται πλέον να μιλάς και να αντιδράς στη βαρβαρότητα του φασισμού και της Χρυσής Αυγής. Μπορείς να μιλάς για όλα αυτά, μονάχα όταν καταδικάζεις, χωρίς υποσημειώσεις και αστερίσκους, τη βία «από όπου κι αν προέρχεται», αν καταδικάζεις τη στρατηγική της έντασης «από όπου κι αν προέρχεται», μονάχα αν συμμερίζεσαι τη θεωρία των δυο άκρων». Ώστε να καταλήξουμε στην ανοχή της βίας της ακροδεξιάς, του κράτους και μιας αντιλαϊκής πολιτικής που επιβάλλεται με την τρομοκρατία της απόλυσης, της ανεργίας, της εξαθλίωσης, του κλομπ και του μαχαιριού.
Εξισώνεται η δίκαιη οργή και η βίαιη αντίδραση του απολυμένου, που «παίζει» τη ζωή του, με τις φασιστικές και δολοφονικές ενέδρες. Εξισώνεται το δικαίωμα στην επιβίωση και στη ζωή με το «δικαίωμα» να αφαιρείς τη ζωή και την κατάργηση κάθε δικαιώματος στην επιβίωση. Κι όταν λέγεται, με κάθε σοβαρότητα, ότι ένα κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που είναι αξιωματική αντιπολίτευση, είναι εκτός συνταγματικού τόξου, ο καθένας καταλαβαίνει τι πρόκειται να ακολουθήσει.
Αυτή η δολοφονική επίθεση της ΧΑ έρχεται αμέσως μετά από τους τραμπουκισμούς στις «γιορτές» αντικομμουνιστικού μίσους και υποτέλειας στο Γράμμο-Βίτσι και Μελιγαλά που έστησαν κυβερνητικοί παράγοντες και απόστρατοι από τους οποίους, ως φαίνεται, διεκδίκησαν την «πρωτοπορία» του αντικομμουνιστικού αγώνα. Με τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, έκαναν πράξη το πολιτικό περιεχόμενο αυτών των εμφυλιοπολεμικών «γιορτών», έκαναν πράξη αυτό που ίσως, λόγω ηλικίας ή θέσης, δεν μπορούν να κάνουν ορισμένοι εξ’ αυτών.
Ωστόσο, η απειλή του φασισμού δεν αντιμετωπίζεται με κάλπικες απαγορεύσεις του αστικού κράτους. Γιατί είναι βέβαιο, ότι θα βρεθούν άλλοι δρόμοι έκφρασης και ύπαρξης αυτού του πολύτιμου για το σύστημα ιδεολογικού και πολιτικού συμμάχου. Γιατί είναι ακόμη πιο βέβαιο, ότι η τακτική της απαγόρευσης έχει ως στόχο κυρίως την Αριστερά των έργων και όχι απλά των διακηρύξεων. Η απειλή του φασισμού αντιμετωπίζεται με τους ανυποχώρητους αγώνες του εργατικού και λαϊκού κινήματος ενάντια στο «αυγό του φιδιού» αλλά και ενάντια στο ίδιο το φίδι που το γεννά.