Απολύσεις στον κλάδο των συγκοινωνιών

Μπροστά σε νέες απολύσεις βρίσκονται οι εργαζόμενοι στις αστικές συγκοινωνίες σύμφωνα με τα σχέδια της τρόικας και τις μνημονιακές δεσμεύσεις της κυβέρνησης. Το σχέδιο που δόθηκε στη δημοσιότητα πριν από δύο εβδομάδες προβλέπει την απόλυση του 10% του προσωπικού που υπάγεται στο Υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών, δηλαδή περίπου 1.300 εργαζομένων από το σύνολο των 12.708 εργαζομένων του υπουργείου.
Το μεγαλύτερο μέρος των απολύσεων θα αφορά τις πιο μαζικές εταιρείες που υπάγονται στο συγκεκριμένο υπουργείο, δηλαδή την ΟΣΥ (λεωφορεία, τρόλεϊ) στην οποία εργάζονται περίπου 6.500 άτομα, τη ΣΤΑΣΥ (μετρό, τραμ, ηλεκτρικός) με περίπου 2.500 άτομα και τον ΟΣΕ με περίπου 1.700 άτομα.
Οι απολύσεις που προγραμματίζονται για το 2014 θα αποτελέσουν ένα ακόμη χτύπημα στον κλάδο των αστικών συγκοινωνιών, μετά από τις απανωτές μειώσεις μισθών και τη διαρκή μείωση προσωπικού. Η λεγόμενη «αναδιάρθρωση» που σχεδιάζει το υπουργείο του Χρυσοχοΐδη δεν είναι παρά η συνέχεια της επιστράτευσης των εργαζομένων σε μετρό, τραμ, ηλεκτρικό (η οποία ισχύει ακόμη) αλλά και της δρομολογούμενης παραπέρα ιδιωτικοποίησης του ΟΣΕ. Στόχος είναι ο μεγαλύτερος περιορισμός της κρατικής συμμετοχής στην συγκοινωνιακή δαπάνη, η μετακύλιση μεγαλύτερου κόστους στο λαό και η προετοιμασία ευνοϊκότερου εδάφους για το ιδιωτικό κεφάλαιο.
Σε αυτήν την κατεύθυνση συμβάλλει και η άρνηση της διοίκησης της ΟΣΥ να υπογράψει νέα συλλογική σύμβαση (και ενώ η παλιά έχει ήδη λήξει) ή μάλλον, για να το πούμε πιο σωστά, η απαίτησή της η νέα σύμβαση να περιλαμβάνει όρους που θα σημάνουν για τους εργαζόμενους λιγότερα δικαιώματα και μεγαλύτερη εντατικοποίηση.
Ωστόσο, και παρ’ όλες τις δρομολογημένες απολύσεις, τίποτε δεν κινείται από την πλευρά της συνδικαλιστικής ηγεσίας. Και όχι μόνο δεν κινείται τίποτε, αλλά καλλιεργείται και ένα κλίμα «συναδελφικού κανιβαλισμού» (με όλη την αντίφαση του ιδιότυπου αυτού όρου) με στόχο την πλήρη εξουδετέρωση των εργατικών αντιδράσεων. Έτσι, οι διοικήσεις του κάθε σωματείου καθησυχάζουν τους εργαζόμενους ότι οι απολύσεις θα αφορούν τους εργαζόμενους του άλλου σωματείου και το αντίστροφο. Ιδανικό τοπίο, δηλαδή, για να τρίβουν κράτος και εργοδοσία τα χέρια τους.
Αυτό το κλίμα μπορεί και πρέπει να αλλάξει. Δεν είναι δυνατόν κλάδοι που έδωσαν σκληρούς αγώνες να δέχονται αδιαμαρτύρητα το σαθρό μέλλον των απολύσεων και της υποταγής. Η πολιτική των απολύσεων πρέπει να βρει μπροστά της τους ίδιους τους εργαζόμενους στις συγκοινωνίες, ακόμη και αν αυτό απαιτεί (που μάλλον έτσι είναι) τη σύγκρουση με τις ηγεσίες των συνδικάτων, οι οποίες δεν κάνουν τίποτε περισσότερο από το να προετοιμάζουν το έδαφος για μια νέα υποχώρηση.