Οι παλινωδίες των κυβερνητικών στελεχών τον τελευταίο μήνα επιβεβαίωσαν τον κανόνα σύμφωνα με τον οποίο κάθε μέτρο που διαψεύδεται βρίσκεται ήδη σε τροχιά υλοποίησης. Μέχρι τα μέσα Νοέμβρη, τόσο ο Κερκέρογλου όσο και ο υπουργός Εργασίας, Γ. Βρούτσης, δήλωναν ότι το καινούριο πλαίσιο -και μάλιστα με συγκεκριμένες αλλαγές- θα ισχύει από το νέο έτος, σε συμφωνία με την τρόικα. Μετά τα μέσα Νοέμβρη εξέφραζαν την "κατηγορηματική" αντίθεση της κυβέρνησης ακόμα και να συζητήσει το ενδεχόμενο μεταβολής της νομοθεσίας με την τρόικα, με κοινή "ανυποχώρητη" άρνηση Σαμαρά και Βενιζέλου. Στις 25 Νοέμβρη ο Στουρνάρας δήλωνε στον Πρετεντέρη ότι η τρόικα δεν τους πιέζει για το θέμα, ενώ, μια μέρα μετά, ο Βρούτσης δήλωνε ότι τους πιέζει για εφαρμογή από 1/1/2014! Στην πραγματικότητα, στα πλαίσια της προετοιμασίας του, το υπουργείο είχε ήδη παραγγείλει γνωμοδότηση από το Διεθνές Γραφείο Εργασίας (ILO) με σκοπό να αιτιολογήσει "αντικειμενικά" την ανάγκη του κεφαλαίου να απελευθερωθεί από τις όποιες στοιχειώδεις διατάξεις προστασίας των εργαζόμενων και στο ζήτημα των απολύσεων. Από την άλλη, η κυβέρνηση συνολικά, και με ιδιαίτερη ένταση το ΠΑΣΟΚ, έχει ανάγκη να εμφανίσει έστω μια υποτυπώδη αντίσταση στις επιταγές της τρόικας προκειμένου να διασώσει την ελάχιστη βάση που του έχει απομείνει και τους συνδικαλιστικούς του εκπροσώπους. Η αδυναμία διαχείρισης της λαϊκής οργής τους οδηγεί σε μια γραμμή υπεράσπισης -υποτίθεται- της υπάρχουσας νομοθεσίας.
Το πλαίσιο που ισχύει σήμερα προβλέπει περιορισμό στις 6 απολύσεις το μήνα για επιχειρήσεις με 20 ως 150 εργαζόμενους, 5% του συνολικού προσωπικού και μέχρι 30 απολύσεις το μήνα για μεγαλύτερους εργασιακούς χώρους, ενώ δεν υπάρχει όριο για εργοδότες με λιγότερους από 20 εργαζόμενους. Για να ξεπεράσει το όριο αυτό, η εργοδοσία πρέπει να ενημερώσει τους εργαζόμενους και τον αντιπεριφερειάρχη ή τον υπουργό Εργασίας, συντάσσοντας σχετική οικονομοτεχνική έκθεση και μπορεί να προχωρήσει στις απολύσεις, αν συμφωνήσει το πλέον αντιπροσωπευτικό σωματείο ή αν το αποφασίσει ο εκπρόσωπος του κράτους. Παρά την αύξηση του ορίου, οι περιπτώσεις που κολλούσαν στην άρνηση του υπουργείου (όπως της Λαφάρζ την περασμένη άνοιξη) έδειξαν ότι η επιθυμία, ιδιαίτερα του μεγάλου κεφαλαίου, για πλήρη ασυδοσία και ως προς τις απολύσεις, περιορίζεται από τέτοιου είδους "αναχρονισμούς".
Το σχέδιο που φαίνεται να επικρατεί περιγράφεται σε ανεπίσημο έγγραφο του ΔΝΤ και βασίζεται στη λέξη-κλειδί "αναδιάρθρωση": όταν μια επιχείρηση με περισσότερους από 20 εργαζόμενους υποστηρίζει (δηλαδή, απειλεί) ότι θα βάλει λουκέτο, αμέσως και με συνοπτικές διαδικασίες θα απελευθερώνεται από κάθε όριο απολύσεων για όσους βαφτίζει πλεονάζοντες. Με μόνη υποχρέωση τη "διαβούλευση" για 20 ως 40 μέρες με το σωματείο και την κοινοποίηση της πρόθεσής της είτε στην περιφέρεια που ανήκει είτε στο υπουργείο, η εργοδοσία θα επιτρέπεται να προχωρήσει στις απολύσεις και στο κλείσιμο τμημάτων της δραστηριότητάς της, χωρίς τα βάρη της συμφωνίας των εργαζόμενων, της έγκρισης του υπουργείου ή της γνωμοδότησης του Ανώτατου Συμβουλίου Εργασίας που μέχρι τώρα υποτίθεται πως έλεγχε τα οικονομικά δεδομένα της επιχείρησης. Στο ίδιο έγγραφο προτείνεται και η χορήγηση μιας συμβολικής αποζημίωσης για τους εργαζόμενους που απολύονται από επιχειρήσεις που κλείνουν ή πτωχεύουν, με αντίτιμο την παραίτησή τους από κάθε άλλη διεκδίκηση από τον ιδιοκτήτη. Με ορθάνοιχτα τα παράθυρα παράκαμψης του επίσημου ορίου απολύσεων, είναι μάλλον πιθανό να μην αλλάξει αυτό καθεαυτό το 5%, αν και τίποτα δεν αποκλείεται.
Οι προωθούμενες αλλαγές στη νομοθεσία σχετικά με τις ομαδικές απολύσεις αναδεικνύουν, από μια ακόμα μεριά, το αντιδραστικό ιδεολογικό προφίλ της ντόπιας αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστικών της αφεντικών. Γι’ αυτούς, την απόλυτη προτεραιότητα την έχουν τα συμφέροντα των επιχειρήσεων και για την εξυπηρέτησή τους δεν υπάρχει κανένα όριο προς τα κάτω στην εξαθλίωση των εργαζόμενων και του λαού. Ο εργάτης δεν είναι παρά το εργαλείο για τη διασφάλιση και την επέκταση των κερδών τους και της ισχύος τους, που πετιέται "στα αζήτητα" όταν απαιτηθεί από τις "έκτακτες συνθήκες" που λέει και ο Κερκέρογλου. Η δήθεν ανησυχία τους για την αντιμετώπιση της ανεργίας είναι υποκριτική και δεν έχει καμία σχέση με τον "πόνο" τους για την επιβίωση του εργαζόμενου λαού. Η μόνη πραγματική τους ανησυχία, το μόνο υπαρκτό όριο, που είναι ταυτόχρονα και η μόνη ρεαλιστική διέξοδος για το λαό, είναι η ανάπτυξη του κινήματος μέσα από αγώνες αντίστασης, διεκδίκησης και ανατροπής της πολιτικής τους. Γι' αυτό και δεν έχουν χώρο ανάμεσα στους εργαζόμενους οι απόψεις που καλλιεργούν την υποχώρηση και τη διάλυση των όρων δουλειάς στη λογική του "να μην κλείσει το μαγαζί". Γι’ αυτό και δεν πρέπει κανένας εργαζόμενος να υποταχτεί στον εκβιασμό των "αναδιαρθρώσεων", που θα εμφανιστούν το αμέσως επόμενο διάστημα ειδικά στους μαζικούς χώρους δουλειάς (ΔΕΚΟ, τράπεζες, αλυσίδες καταστημάτων, εργοστάσια κ.λπ.). Γιατί η μόνη "ανάπτυξη" που μπορεί να υποσχεθεί αυτό το σύστημα, είτε μέσω των ντόπιων επιχειρηματιών είτε μέσω των πολυεθνικών του ιμπεριαλισμού, πατάει στη διάλυση κάθε εργατικής και λαϊκής κατάκτησης, στην απόλυτη εξαθλίωση της τεράστιας κοινωνικής πλειοψηφίας, στην εκμηδένιση της ίδιας της ζωής των εργαζόμενων. Γιατί η μόνη κοινωνική δύναμη που έχει τα φόντα να τερματίσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και να δώσει μέλλον και προοπτική για μια κοινωνία που θα καλύπτει τις ανάγκες της μεγάλης πλειοψηφίας, είναι η οργανωμένη και συγκροτημένη σε όλα τα επίπεδα εργατική τάξη.
