Είναι σαφές πως η φάση που διανύουμε, ιδιαίτερα μετά το σπάσιμο της απεργίας διαρκείας των εκπαιδευτικών, χαρακτηρίζεται από την απουσία μαζικών λαϊκών αντιστάσεων, την ώρα που η πιο βάρβαρη αντιλαϊκή επίθεση όχι μόνο δεν ανακόπτεται αλλά κλιμακώνεται. Όμως, οι πιο σπουδαίες σελίδες της λαϊκής πάλης και της σύγκρουσης με δεδομένη την επίθεση σίγουρα βρίσκονται μπροστά. Το γεγονός πως οι σημαντικές μάχες στο πλαίσιο της σύγκρουσης των λαϊκών δυνάμεων με το σύστημα των δύο τριών τελευταίων χρόνων έχουν, στη συγκυρία που διανύουμε, ανακοπεί, δεν είναι ανεξήγητο.
Κάποιοι άλλοι λένε πως μας ψεκάζουν… Εμείς έχουμε τις εξηγήσεις μας. Τα δύο τρία τελευταία χρόνια που η επίθεση του κεφαλαίου στον κόσμο της δουλειάς επιταχύνεται πρωτόγνωρα, ως απάντηση και στην κρίση του συστήματος, είναι αλήθεια πως οι δυνάμεις του κεφαλαίου κάνουν την κρίση ευκαιρία και σ’ όποιο επίπεδο τα καταφέρνουν, μετατοπίζουν παραπέρα τους συσχετισμούς υπέρ τους, κατά βάση με όρους έντασης της φασιστικοποίησης.
Όμως, ταυτόχρονα μια σειρά διεργασίες είναι σ’ εξέλιξη στη λαϊκή συνείδηση. Όχι βεβαίως με ενιαίο τρόπο, και εδώ παίζει το ρόλο της η διάλυση κάθε έννοιας συγκρότησης της εργατικής τάξης, κατάσταση που έχει παραχθεί με ευθύνη της όλης αριστεράς μας δεκαετίες πριν… Από τότε που οι ειδικοί είτε του κόμματος είτε της τεχνικής και της επιστήμης βάσει σχεδίου προγραμμάτιζαν την ιστορία και θα έφταναν στον κομμουνισμό της ΕΣΣΔ σε 5-6 χρόνια… Μεγάλη συζήτηση, μα σίγουρα αναγκαίο να ξανανοίξει. Και μ’ ένα τρόπο έχει ξανανοίξει. Δυστυχώς όμως, όχι με όρους που θα είχε ανάγκη ένα σύγχρονο επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα αλλά με όρους δικαίωσης τέτοιων ή αλλιώτικων επιλογών μερίδων της αριστεράς, επιλογών που όλες χαρακτηρίζονται από την αναχώρηση από την ταξική πάλη και τη σφοδρή σύγκρουση του λαού με το σύστημα που εξελίσσεται ασταμάτητα με πρωτοβουλία του συστήματος.
Η δυσκολία για τις επαναστατικές δυνάμεις δε βρίσκεται ούτε μόνο ούτε κυρίως στην ιδεολογική τρομοκρατία του συστήματος, τον αντικομμουνισμό, τη φασιστικοποίηση που εξελίσσονται πάνω στον ήδη υπαρκτό αρνητικό συσχετισμό για τους λαούς και το κομμουνιστικό κίνημα. Θα λέγαμε μάλιστα ότι η λύσσα του συστήματος μαρτυρά το φόβο του. Φόβο που προκύπτει τόσο από τα’ αδιέξοδα που γεννά η κρίση του που συμπλέκεται με τον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό αλλά και από το γεγονός πως οι λαοί με δοσμένους τους αρνητικούς συσχετισμούς ήδη αντιδρούν… Κινούνται, αντιστέκονται μαζικά όπως μπορούν, με τεράστια ελλείμματα και προβλήματα στην πάλη τους, ωστόσο κινούνται, αποκτούν εμπειρίες, μαθαίνουν…
Η δυσκολία για τις επαναστατικές δυνάμεις σε κάθε χώρα και παγκόσμια βρίσκεται στο γεγονός πως οφείλουν να δώσουν απαντήσεις μένοντας μέσα στη δίνη των ταξικών συγκρούσεων, στο πλαίσιο μιας πρωτόγνωρης κρίσης.
Ο ξεκάθαρος προσανατολισμός του ΣΥΡΙΖΑ
Κάποιοι άλλοι της αριστεράς μας, σαν το ΣΥΡΙΖΑ, στη χώρα μας προετοιμάζονται εδώ και χρόνια και επιταχύνουν τελευταία προκειμένου να αποτελέσουν κάποιου τύπου εφεδρεία για τη διαχείριση και τη σωτηρία από τη λαϊκή οργή ενός συστήματος σε βαθειά κρίση και αδιέξοδο. Σαφής και καθόλου αντιφατικός, κι ας τ’ αφήσουν αυτά οι των δυαδικών σχεδίων, ο προσανατολισμός του. Άξιος ήδη ο μισθός τους σαν αντιπολίτευση που ετοιμάζεται να θριαμβεύσει εκλογικά, την ίδια ώρα που αν δε λείπει παντελώς, υποσκάπτει συστηματικά κάθε λαϊκό αγώνα. Μπορούμε να τους υποψιαστούμε και σαν κυβέρνηση, αν και όταν τους προκύψει, όταν διακεκριμένοι οικονομολόγοι βουλευτές τους έρχονται στα λόγια του Γ. Α. Παπανδρέου ή του Στουρνάρα, ή όταν μετατοπίζονται από το καμιά θυσία για το ευρώ στη διατύπωση του Τσίπρα στο Τέξας πως έξοδος από το ευρώ θα ήταν καταστροφή. Και σίγουρα ο σαφής προσανατολισμός του στη διαχείριση του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης του λαού θα τους οδηγεί σε συνεχή και συστηματικά πηδηματάκια ή και άλματα αν χρειαστεί, ειδικά στην περίπτωση που καλεστούν να κυβερνήσουν σχετικά σύντομα…
Το υπαρξιακό πρόβλημα του ΚΚΕ
Όπως είναι λογικό σε τέτοιες άγριες συνθήκες, η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ θα έχει ενδιαφέρον και σίγουρα πίσω έχει η αχλάδα την ουρά… Όμως, η περίπτωση της άλλης πτέρυγας του ρεβιζιονισμού, του ΚΚΕ, ζει ήδη τους ιλίγγους από το μάλλον αναπόφευκτο εκλογικό ξεζούμισμα που νιώθει ότι θα υποστεί όχι αναγκαστικά στις ευρωεκλογές αλλά σίγουρα στις εθνικές βουλευτικές εκλογές. Και είναι ένα κρίσιμο ερώτημα μέχρι ποιου μεγέθους εκλογικής αφαίμαξης μπορεί ν’ αντέξει ένα κόμμα σαν το ΚΚΕ που έχει τον εκλογικό κρετινισμό στο DNA του παρά τις ευκαιριακές αντιεκλογικές τοποθετήσεις της συγκυρίας.
Το ΚΚΕ κάνει τοποθετήσεις σήμερα πάνω στο ζήτημα της εξουσίας, που αν εξαιρέσουμε τη μεταφυσική ευκολία με την οποία τοποθετείται στο ζήτημα του χαρακτήρα της αλλαγής και κυρίως στην αγνόηση της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, ωστόσο ως προς το ζήτημα του ποιος-ποιον σε σχέση με το ζήτημα κυβέρνησης-εξουσίας, εμείς θα συμφωνούσαμε. Φυσικά το ΚΚΕ είναι αυτό που δεν συμφωνεί στα σοβαρά με την προοπτική της οικοδόμησης πολιτικών όρων για την επαναστατική προοπτική και τη λαϊκή εξουσία. Κάθε άλλο… και αυτό δεν είναι φυσικά θέμα όρκων, ούτε εξυπακούεται πως με τον άλφα ή βήτα τρόπο είναι υπόθεση του ΚΚΕ επειδή συνεχίζει να έχει το όνομα «κομμουνιστικό». Εδώ διατηρούν τίτλο οι σύγχρονοι κινέζοι αυτοκράτορες, το ΚΚΕ θα κώλωνε…
Όσοι πιστεύουν στην υπόθεση της επανάστασης και του σοσιαλισμού οικοδομούν όρους γι’ αυτό στηρίζοντας, ενισχύοντας πολιτικά τους λαϊκούς αγώνες, γνωρίζοντας ότι μέσα απ’ αυτούς και μόνο μέσα απ’ αυτούς διαφοροποιούνται και ανατρέπονται οι αρνητικοί συσχετισμοί. Το ΚΚΕ αντίθετα μεθοδεύει συστηματικά την αναχώρησή του από το απαιτητικό και επικίνδυνο πεδίο των ταξικών αγώνων.
Ξέρουν πως όταν ξεσπάσει η συσσωρευμένη λαϊκή οργή και στη χώρα μας, θα σπάσει πολλά τζάμια… Και είναι αλήθεια πως ένα κόμμα της τάξης μεγέθους και πολιτικού εκτοπίσματος σαν το ΚΚΕ θα μπορούσε αν το επέλεγε να επιδράσει καθοριστικά στην αγωνιστική έκφραση της λαϊκής οργής. Το ΚΚΕ αρνείται ν’ αναλάβει τέτοιες ευθύνες και τέτοια ρίσκα. Ούτε έχει συγκροτηθεί σε μια τέτοια κατεύθυνση ούτε τώρα επιδιώκει κάτι τέτοιο. Αντίθετα, έχει παράξει δεκαετίες τώρα εκλογικές και ρεφορμιστικές αυταπάτες και έχει γαλουχήσει μ’ αυτές γενιές ολόκληρες αριστερού δυναμικού ακυρώνοντας τις αγωνιστικές του διαθέσεις και χαρίζοντάς το συνεχώς σε πιο καθαρόαιμες και χωρίς κομμουνιστικούς προσδιορισμούς ρεφορμιστικές–διαχειριστικές μεριές. Το ίδιο παραμένει ένας μηχανισμός που αξιοποιεί το όνομα, τους συμβολισμούς της πλούσιας και ηρωικής ιστορίας του κομμουνιστικού κινήματος της χώρας μας που κάθε άλλο παρά του ανήκει.
Αδίστακτα και αξιοποιώντας την άγνοια της νέας γενιάς, τους αρνητικούς συσχετισμούς και τον αξιόλογο μηχανισμό που διαθέτει, ξαναγράφει την ιστορία κατά πώς βολεύει τη θεωρητικοποίηση του αδιεξόδου του.
Βερμπαλισμοί και ανέξοδη αναφορά στη λαϊκή εξουσία με φυγή από την ταξική πάλη
Να γιατί, όπως είπε ο Κουτσούμπας σε συνέντευξη στο Βήμα FM, το ΚΚΕ βρίσκεται σε «κρίσιμη πενταετία». Γιατί τώρα γιόρτασε τα 95 χρόνια και στην πενταετία θα γιορτάσει τα 100. Μέχρι τότε, τα επιτελεία λογαριάζουν να έχουν φέρει στα μέτρα τους την ιστορία που, τουλάχιστον σ’ ότι αφορά τις τρεις πρώτες δεκαετίες του και το λαμπρό επίτευγμα του ΕΑΜ–ΕΛΑΣ, δεν ανήκει ούτε σ’ αυτούς ούτε βέβαια στους τάχα ενωτικούς του ΣΥΡΙΖΑ και συν αυτώ.
Κάνουν σπουδαίες επεξεργασίες σε καλλιτεχνικά ζητήματα και εδώ ομολογούμε πως αδυνατούμε λόγω δυνατοτήτων και όχι αντίληψης να εκφράσουμε αντίλογο… Αξιοποιεί λοιπόν τους συμβολισμούς των Μπρεχτ, Ρίτσου, Θεοδωράκη, Γληνού και Βάρναλη, καμώνεται πως δεν έχει και δεν είχε ποτέ σαν σημερινή ηγεσία σχέση με οπορτουνιστές και πασχίζει να το αποδείξει ιστορικά. Πάσχει όμως στο σπουδαιότερο. Ταυτίζεται και συχνά με ακόμη πιο ξετσίπωτο τρόπο με το ΣΥΡΙΖΑ και τους συνοδοιπόρους του στην ταχτική αναχώρησης από τους σημερινούς αγώνες του λαού μας. Αγώνες που έχουν ελλείμματα, που όμως δε λείπουν και ούτε θα λείψουν στο μέλλον. Όμως, το ΚΚΕ, όπως και άλλοι της αριστεράς μας πέρα του ΣΥΡΙΖΑ, περί άλλων τυρβάζουν. Προγράμματα, σχέδια, εκλογικές αγωνίες στο βάθος και προσχηματική έως φοβική πλέον αντιμετώπιση των λαϊκών αγώνων.
Γιατί η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ και η αγωνιστική διεκδίκηση μεροκάματου, σύνταξης, περίθαλψης μα και της ειρήνης και της δημοκρατίας, κόντρα σε ντόπιους και ξένους δυνάστες, είναι λίγα και αμυντικά για κάθε εκδοχή της αριστεράς μας. Tο ΚΚΕ, προκειμένου να θεωρητικοποιήσει την άρνησή του να στηρίξει το σπουδαίο αγώνα -που αν στηριζόταν οι εκπαιδευτικοί θα τον πήγαιναν παραπέρα- είπε πως οι μόνοι αγώνες που έχουν αξία είναι αυτοί που εντάσσονται στο σχέδιό του για τη λαϊκή εξουσία. Τι σχέδιο είναι αυτό, τρομάρα σας, απατεώνες, που δε χωρά κανέναν άλλο έξω από το ΠΑΜΕ, το ΜΑΣ και τις ταμπέλες του ΚΚΕ που συσπειρώνουν, και αν, τα μέλη του; Και πώς να μη βρίσκεται το ΚΚΕ στον αέρα, όταν από τη μια στριμώχνεται εκλογικά θανάσιμα από το ΣΥΡΙΖΑ και από την άλλη μεθοδεύει συστηματικά την ολοκληρωτική αναχώρησή του από το κίνημα;
Το ΚΚΕ δίδαξε πρώτο τον ίδιο τον αριστερό κόσμο για την «τεράστια» αξία της ψήφου και τώρα που στριμώχνεται εκλογικά, πάλι αδυνατεί να κινηθεί διαφορετικά. Να γιατί επιστρατεύονται τα 95 χρόνια, τα 100 χρόνια, τα 50 χρόνια ΚΝΕ και οι μονότονοι βερμπαλισμοί που κάθε άλλο παρά υπηρετούν τη λαϊκή πάλη και την επαναστατική προοπτική. Λέγαμε και λέμε από την πλευρά μας πως η υπόθεση της λαϊκής αντίστασης και η σύνδεση με τους πραγματικούς αγώνες και αγωνίες του λαού μας θέλει δουλειά πολλή. Από την πλευρά μας, το ζούμε, το προσπαθούμε και ομολογούμε ανοικτά τα μεγάλα προβλήματα και τις απαιτήσεις μιας τέτοιας κατεύθυνσης. Δεν ομολογούμε μονάχα την αντικειμενική δυσκολία μιας μικρής οργάνωσης ν’ ανταποκριθεί σε μεγάλα καθήκοντα μα και τη δυσκολία να κατακτήσουμε στην πράξη και σταθερά μια αντίληψη και μια σειρά εργαλεία, για να είμαστε μέσα στους αγώνες του λαού και να συμβάλλουμε στην πολιτικοποίησή τους, σε αντικαπιταλιστική, αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση.
Είναι φανερή πλέον η στάση του ΣΥΡΙΖΑ και ξοπίσω της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην κατεύθυνση του εκλογικού κρετινισμού, του κυβερνητισμού και της αστικής διαχείρισης. Το ΚΚΕ επίσης φανερά μεθοδεύει και θεωρητικοποιεί την αναχώρησή του από τους κινδύνους των άγριων συγκρούσεων που έρχονται, αρνούμενο ν’ αναλάβει τις ομολογουμένως βαριές ευθύνες που του αναλογούν. Θα μπορούσε στη βάση των μεγεθών του να αξιοποιήσει τη λαϊκή οργή, να στηρίξει και να εκφράσει μεγάλους λαϊκούς αγώνες και έτσι όχι μόνο να καθαρίσει απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ, μα και να παίξει ρόλο στην εξέλιξη των πραγμάτων. Κάτι τέτοιο το αρνείται συστηματικά και με αλύγιστο τρόπο.
Στον κόσμο της αριστεράς και του κομμουνιστικού κινήματος που θέλουν να τιμήσουν τις γνήσιες και πλούσιες παραδόσεις του αριστερού λαϊκού κινήματος της χώρας μας και στις ομολογουμένως μικρές οργανώσεις που θέλουν να επιμείνουν σε μια τέτοια κατεύθυνση, ανοίγεται πεδίο δόξης λαμπρό εφόσον τολμήσουν να μπουν αποφασιστικά σ’ ένα δρόμο αναμέτρησης με τις τεράστιες δυσκολίες και τις μεγάλες απαιτήσεις του πράγματος. Δεν αισθανόμαστε επάρκεια, αντίθετα αισθανόμαστε τα ελλείμματα, μα ταυτόχρονα ξέρουμε καλά πως άλλος δρόμος δεν υπήρξε ποτέ ούτε υπάρχει σήμερα έξω από αυτόν που θέλει πάντα τους πραγματικούς κομμουνιστές μέσα στους λαϊκούς αγώνες, αντιμέτωπους ευθέως με τις δυσκολίες της ταξικής πάλης και όχι στη γραμμή της συνδιαχείρισης και των αυταπατών, ούτε οχυρωμένους σε αποστειρωμένα και ψευδεπίγραφα θεωρητικά σχήματα.
Όλοι μπορούν εύκολα να σκεφτούν τι σημαίνει το βάθεμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας σε ΗΠΑ και Ε.Ε. για το λαό μας, σε εποχές τέτοιας κρίσης και λυσσαλέου ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού. Όλοι ζούμε τη φασιστικοποίηση, την απειλή της ειρήνης, το ζόφο της καπιταλιστικής ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας. Όμως, όλοι της αριστεράς μας ξορίζουν την πραγματικότητα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, καθένας με τον τρόπο του. Όλοι βλέπουν (όσοι θέλουν να δουν) τα τεράστια ελλείμματα στη λαϊκή πάλη, κυρίως ως αποτέλεσμα της αποσυγκρότησης της εργατικής τάξης. Όμως, η αριστερά μας περί άλλων τυρβάζει. Μην καρτεράτε να λυγίσουμε… απήγγειλε ο Κουτσούμπας στην εκδήλωση του ΚΚΕ στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας για τα 95 χρόνια ΚΚΕ. Πράγματι, ας μη καρτεράμε να λυγίσουνε οι αναχωρούντες χρόνια τώρα από την ταξική πάλη. Ας δούμε τι κάνουμε οι υπόλοιποι.
