Ας μιλήσουμε για τη μικρή Σάρα

Ας μιλήσουμε για τη μικρή Σάρα. Τη δεκατριάχρονη μαθήτρια εκεί στη Ξηροκρήνη της Θεσσαλονίκης, που προσπαθώντας να επιβιώσει με την άνεργη μητέρα της από τη σκληρή καθημερινότητα της κρίσης, της ανεργίας, της φτώχειας, των χαρατσιών, των πολυνόμων, του μνημόνιου, του μεσοπρόθεσμου, βρήκε τραγικό θάνατο από αναθυμιάσεις μονοξείδιου του άνθρακα. Η μαθήτρια ζούσε με τη μητέρα της σε σπίτι με κομμένο το ηλεκτρικό ρεύμα και δηλητηριάστηκε από μαγκάλι που έβαλαν για να ζεσταθούν. Η μητέρα συνελήφθη με την κατηγορία της ανθρωποκτονίας εξ αμελείας και κρατήθηκε στο αστυνομικό τμήμα της πλατείας Δημοκρατίας, απ’ όπου απελευθερώθηκε με προφορική εντολή του εισαγγελέα, για να οδηγηθεί στην Υποδιεύθυνση Αλλοδαπών της Ασφαλείας Θεσσαλονίκης, όπου αποφασίστηκε να της δοθούν τριάντα ημέρες διορία για να εγκαταλείψει τη χώρα, ενώ στη συνέχεια ο Δένδιας «μεγαλόκαρδα» το έκανε εξάμηνο.
Ολοένα και πιο συχνά, ολοένα και περισσότερο, πληθαίνουν τέτοια φαινόμενα (ας μη ξεχνάμε το θάνατο των φοιτητών πριν καιρό στη Λάρισα, πάλι από κάρβουνο που είχαν ανάψει για να ζεσταθούν), ενώ υπάρχει έξαρση των αυτοκτονιών. Δεν πέρασαν δυο μέρες από το θάνατο της Σάρας και στο Κορδελιό, μια οικογένεια κόντεψε να απανθρακωθεί από φωτιά που πήρε το σπίτι τους από κερί -είχαν κόψει και σε αυτούς το ρεύμα. Γλίτωσαν με σοβαρά εγκαύματα, για μη μιλήσουμε για τις υλικές ζημιές.
Ο θάνατος της μικρής μαθήτριας ξεσήκωσε πανελλαδικά την κοινή γνώμη. Στη Θεσσαλονίκη και συγκεκριμένα στην Ξηροκρήνη, πραγματοποιήθηκαν συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας που κατέληξαν σε πορείες σε Ξηροκρήνη και Αμπελόκηπους. Με νέες πορείες και συνθήματα, νεολαίοι και συμμαθητές της Σάρας αποχαιρέτησαν τη σορό της στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου στην Ξηροκρήνη, ενώ παράλληλα προγραμματίζονται και πραγματοποιούνται αγωνιστικές παρεμβάσεις στα γραφεία της ΔΕΗ Αισώπου.
Από την άλλη, «καπάκι» μετά την αγανάκτηση και τις εκδηλώσεις που προκάλεσε ο θάνατος του μικρού κοριτσιού, σ’ ένα κρεσέντο υποκρισίας, αναλγησίας και εμπαιγμού, η κυβέρνηση, με τη συνδρομή των κροκοδείλιων δακρύων των βουλευτών του «ναι σ’ όλα», ανακοινώνει σειρά μέτρων, μοστράροντας μια κοινωνική πολική «υπέρ των αδυνάτων» κύρια για επικοινωνιακούς και εκλογικούς λόγους. Θα υπάρξει, λέει, έκπτωση στα τιμολόγια του ηλεκτρικού ρεύματος έως και 70% στους χώρους κοινωνικών δομών της εκκλησίας, των δήμων και των ΜΚΟ (συσσίτια, κοινωνικά μπακάλικα κ.λπ.). Το κοινωνικό οικογενειακό τιμολόγιο θα παρέχεται σ’ όσους είναι στην κοινωνική αλληλεγγύη των δήμων. Η εξαθλίωση και η φτωχοποίηση της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας -οι «αναξιοπαθούντες» μιας άλλης εποχής- παίρνει το όνομα της «οικονομικής δυσχέρειας» και αντιμετωπίζεται σαν «φιλανθρωπία» με πρωταγωνιστές τα σαΐνια του είδους, παπάδες, δημάρχους και ΜΚΟ.
Ο θάνατος της Σάρας και τόσα άλλα τραγικά περιστατικά δεν είναι «ατυχήματα», όπως διατείνονται κυνικά μερικοί. Είναι απόρροια της βάρβαρης και αδίστακτης πολιτικής της κυβέρνησης και των εντολοδόχων της, ΔΝΤ και της ΕΕ, του μεγάλου κεφάλαιου, των τραπεζιτών και των τοκογλύφων. Μια πολιτική που στερεί από τις οικογένειές μας τα στοιχειώδη μέσα επιβίωσης. Όταν παιδιά λιποθυμούν στα σχολεία, η φυματίωση είναι σε έξαρση και κάθε τόσο προκύπτει ένα εργατικό «ατύχημα», μια αυτοκτονία και τώρα ο θάνατος της Σάρας, μιλάμε για ένα διαρκές έγκλημα που διαπράττεται ενάντια στην ασφάλεια και τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων στη χώρα μας και όχι για «παράπλευρες απώλειες». Άμεσα ένοχοι, όχι από αμέλεια αλλά από πρόθεση, όλοι αυτοί που ρίχνουν στην φτώχεια και την ανεργία όλο και περισσότερους εργαζόμενους και νέους και στερούν από τις λαϊκές οικογένειες, κοντά στα τόσα άλλα, το ρεύμα, το νερό, την υγεία, την παιδεία, την πρόνοια, την κοινωνική ασφάλιση.
Τα πράγματα «μπορεί να ήρθαν έτσι, αλλά έτσι δεν θα πάνε». Οι ανθρώπινες τραγωδίες πια είναι μέρος της καθημερινότητάς μας και δεν θα σταματήσουν, αν δεν σταματήσουμε όλους αυτούς που θεωρούν αναλώσιμες τις ζωές μας και ξεπουλάνε τη χώρα μας. Η ζωή και το μέλλον μας εξαρτάται από τη σύγκρουση μαζί τους. Αυτή η πολιτική που δολοφονεί πρέπει να ανατραπεί. Να μην απελαθεί η μητέρα της Σάρας και να της δοθεί μόνιμη παραμονή.
Να μπούμε φραγμός στα αντιλαϊκά τους σχέδια, να υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας, τις λαϊκές κατακτήσεις και τα κοινωνικά αγαθά μας. Να δυναμώσουμε τη φωνή μας, να αντισταθούμε, να διεκδικήσουμε στους χώρους δουλειάς μας, στις γειτονιές μας. Όλοι μαζί μπορούμε να νικήσουμε.

Γ.Χ