Από την «ευλογία» των μνημονίων στην «ευλογία» του πρωτογενούς πλεονάσματος «Πεινάστε τώρα για να φάτε αργότερα»

Από το success story της επιτυχημένης διακυβέρνησης και διαπραγμάτευσης με τους δανειστές, στο happy end για πρωτογενές πλεόνασμα εντός του 2013 και για οικονομική ανάπτυξη, τα επόμενα χρόνια, που θα ακυρώσει τα μνημόνια. Είναι η καινούργια virtual πολιτική του Α. Σαμαρά, ώστε να μεταδοθεί παντού και… ευρυζωνικά η νέα εικονική πραγματικότητα, το χαρμόσυνο μήνυμα εξόδου από την κρίση και ενός μέλλοντος με ανάπτυξη και θέσεις εργασίας. Αυτή τη φορά, η υπερπαραγωγή έχει τη στήριξη και την φιλική συμμετοχή του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, του προέδρου «Άι Βασίλη» Μάρτιν Σουλτς που φέρνει «δώρο» το τέλος της λιτότητας και την έναρξη της ανάπτυξης. Γιατί οι θυσίες «απέδωσαν καρπούς» (για ποιόν, όμως;).
Πράγματι, «Άι Βασίλης» ο Μάρτιν Σούλτς. Μοιράζει εξίσου και με την ίδια ευκολία τα «δώρα» σε όλους, τόσο στο Α. Σαμαρά όσο και στον Α. Τσίπρα.
Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση αναζητά τα νέα θύματα της πολιτικής της. 12.500 οι επόμενοι «διαθέσιμοι», 4.000 οι απολυμένοι έως το τέλος του χρόνου και άλλοι 11.000, το 2014. Προσλήψεις στο δημόσιο, πλέον μόνο με προσωρινές συμβάσεις, χωρίς δικαιώματα και με μικρότερους μισθούς.
Παράλληλα, νέα φοροεπιδρομή εξαγγέλλεται, η απλήρωτη και χωρίς δικαιώματα εργασία γίνεται καθεστώς, η ανεργία κοντά στο 30%, τα απανωτά χτυπήματα στα εργασιακά, συνταξιοδοτικά, ασφαλιστικά, δημοκρατικά, κοινωνικά δικαιώματα διαδέχονται το ένα το άλλο, με ρυθμούς που θα ζήλευε και η πιο δραστήρια «τρομοκρατική οργάνωση» ενώ εξαπολύεται κάθε είδους τρομοκρατία απέναντι σε όποιον αντιστέκεται.
Η «ευλογία» του πρωτογενούς πλεονάσματος (όπως παλαιότερα η «ευλογία» του μνημονίου) περνά μέσα από την, χωρίς όρια και τέλος, οικονομική και κοινωνική συντριβή των εργαζομένων. Αυτό είναι το «happy end» που… θα μας βγάλει από τα μνημόνια.
Κι όταν κάποτε βγούμε από τα μνημόνια, τότε, στην κοινωνική έρημο που θα έχει δημιουργηθεί από τα πολλά πρωτογενή πλεονάσματα μιας σε «τροχιά ανάπτυξης» οικονομίας, θα επιστραφούν «οι καρποί των θυσιών» στην κοινωνία, έτσι βεβαιώνει ο Σαμαράς. Ο απόλυτος παραλογισμός πίσω από τον οποίον κρύβονται οι απατεώνες. Γιατί είναι εντελώς παράλογο να κόβεις μισθούς και συντάξεις, να κάνεις απολύσεις για να έχεις πρωτογενές πλεόνασμα και να υπόσχεσαι ότι θα κάνεις αυξήσεις και προσλήψεις, στη συνέχεια, από το πρωτογενές πλεόνασμα! Τι κουλό θαύμα είναι τούτο; Και την πίτα-πλεόνασμα ολόκληρη και τους μισθούς-συντάξεις-εργαζόμενους… χορτάτους;
Όμως, έχει πείσμα ο «παραλογισμός» και επιμένει με επιστημονικές ασυναρτησίες. Το πρωτογενές πλεόνασμα θα φέρει ανάπτυξη, η ανάπτυξη θα φέρει θέσεις εργασίας, μισθούς και συντάξεις. Ιδού το (καπιταλιστικό) θαύμα! Τότε, όμως, γιατί κόπηκαν οι μισθοί και οι συντάξεις στην αρχή; Γιατί έγιναν μαζικές απολύσεις; Για να φέρουν πρωτογενή πλεονάσματα και ανάπτυξη (και φτου απ’ την αρχή);
Φαύλος κύκλος. Δεν βγάζεις άκρη, παρά μόνο αν τα πολλά και πολλών δισ. πλεονάσματα πάνε κατευθείαν στα θησαυροφυλάκια των ιμπεριαλιστών για την αποπληρωμή των τόκων και του χρέους (και όχι μόνο). Ο,τι περισσεύει, όμως, θα «αποδοθεί στην κοινωνία», δηλαδή στις τσέπες της πρόθυμης, εγχώριας πλουτοκρατίας.
Ωστόσο, ακόμη και αυτό το πρωτογενές πλεόνασμα μπορεί να αποδειχθεί προϊόν δημιουργικής λογιστικής, στην οποία άλλωστε τόσο μας έχουν συνηθίσει. Δημιουργική λογιστική που ίσως αποκαλυφθεί, όταν χρειαστούν νέα, ακόμη πιο οδυνηρά μέτρα.
Για την ώρα, τα νέα μέτρα που έχουν συμφωνηθεί για το 2013-2014, κοστολογούνται περίπου στα 13,5 δισ. ευρώ (και όχι βέβαια σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους). Γι’ αυτό, άλλωστε, δεν είναι ακριβώς νέα μέτρα. Είναι μέτρα… πρωτογενούς πλεονάσματος. Δηλαδή, πλεόνασμα μέτρων (και… κοροϊδίας).
Πάντως, και οι κοροϊδία έχει τα όριά της. Το παράκανε ο «καλός» Γερμανός σοσιαλδημοκράτης, πρόεδρος του εξωραϊστικού θεσμού της ΕΕ (του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου), όταν δήλωνε με κάθε σοβαρότητα ότι «Στην Ευρώπη δεν έχουμε διαφορετικής κατηγορίας κράτη, η Ελλάδα είναι ισότιμο μέλος».
Ισότιμο μέλος υπό επιτήρηση από… άλλα ισότιμα μέλη της ΕΕ! Ισότιμο μέλος που, ωστόσο, αντιμετωπίζεται σαν νεοαποικία. Που υποχρεώνεται να απωλέσει… εθελοντικά «ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας», σύμφωνα με τους δανειστές και τον Βενιζέλο.
Τι κι αν οι αυλικοί της κυβέρνησης Σαμαρά και η ελληνική κεφαλαιοκρατία διακηρύσσουν ότι «αυτό είναι το σωστό, το πατριωτικό και έτσι πρέπει να γίνει», για το καλό… τους. Πρόθυμους αυλικούς βρίσκει πάντα η κάθε ιμπεριαλιστική αυλή.
Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι μόνο οικονομικό. Είναι κυρίως πολιτικό. Γιατί, πράγματι, μπορεί η χώρα, με όρους οικονομικούς, να βγει από την κρίση, να βγει από το ευρώ και την ΕΕ. Ωστόσο, ποιος ωφελείται και ποιος ζημιώνεται και θα αντιδράσει με όλα τα μέσα; Ποια κοινωνική τάξη έχει συμφέρον από αυτόν ή τον άλλο δρόμο, έχει την οικονομική δύναμη και την πολιτική εξουσία στα χέρια της;
Στο τιμόνι η πολιτική. Γιατί η πολιτική εξουσία της μεγαλοαστικής τάξης εξυπηρετεί τα οικονομικά και κοινωνικά συμφέροντά της και όχι το αντίστροφο.
Το πρόβλημα τώρα είναι ότι η μεγαλοαστική τάξη της χώρας έχει μια πληθώρα πολιτικών κομμάτων και θεσμών στη διάθεσή της. Ενώ το πολιτικό κόμμα και οι συλλογικοί-συνδικαλιστικοί θεσμοί που θα εξυπηρετούν την εργατική τάξη και το προλεταριάτο ακόμη αναζητούνται. Πράγματι, είναι… ευκαιρία η κρίση, και για την Αριστερά.