Το ιστολόγιο της Προλεταριακής Σημαίας παύει να λειτουργεί. Από αυτό το Σαββατοκύριακο συγχωνεύεται με την ιστοσελίδα του ΚΚΕ(μ-λ) σε μια νέα κοινή ιστοσελίδα της οποίας η διεύθυνση θα είναι η http://www.kkeml.gr/.

17 Δεκ 2013

ΣΥΡΙΖΑ: Δεν αρκούν οι διαβεβαιώσεις στο κεφάλαιο…!

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλ. Τσίπρας έχουν ξεκινήσει εδώ και κάποιο διάστημα να διαβεβαιώνουν προς όλες τις κατευθύνσεις, μέσα και έξω από την χώρα, ότι αποτελούν την επόμενη κυβέρνηση και μάλιστα με μεγάλη πλειοψηφία και αυτοδύναμη. Έχοντας εγκαταλείψει εδώ και πολύ καιρό κάθε κινηματικό «προφίλ», πράγμα για το οποίο δέχονται ισχυρή κριτική στο εσωτερικό τους, προσπαθούν μέσα από θεσμικά βάθρα να «ανατρέψουν» την κυβέρνηση, με τον ισχυρισμό ότι αποτελούν την μοναδική εναλλακτική λύση για την ανάληψη της κυβερνητικής διαχείρισης. Βέβαια κατανοούν και οι ίδιοι ότι έχουν ακόμη μεγάλη απόσταση να καλύψουν ώσπου να ανάψει το «πράσινο φως» από τα κέντρα του συστήματος σε μια τέτοια προοπτική.
Δεν είναι μόνο η ολόπλευρη στήριξη στο «πολιτικό κέντρο» Σαμαρά από τους ιμπεριαλιστές, που έχει αποδειχθεί σίγουρη επιλογή για την υλοποίηση της ολομέτωπης επίθεσης στο λαό. Είναι και το γεγονός ότι τα ίδια κέντρα δεν έχουν εγκαταλείψει τα σχέδιά τους για την ανασύσταση της λεγόμενης κεντροαριστεράς με συνεχείς προσπάθειες, οι οποίες και θα ενταθούν ενόψει ευρωεκλογών, στις οποίες εκτός των άλλων, θα γίνει και το πιο σοβαρό γκάλοπ για μέτρηση των δυνάμεων εκτός ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ.
Με τα μέχρι τα σήμερα δεδομένα μπορούμε να πούμε ότι τα παραπάνω αποτελούν τις κύριες πλευρές των χειρισμών σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής σκηνής για την όποια αναμόρφωση του αστικού πολιτικού προσωπικού, τόσο για το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο όσο και για τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Γερμανίας, της ΕΕ και των ΗΠΑ. Από την άλλη πλευρά, όμως, τόσο τα αδιέξοδα της ντόπιας αστικής κεφαλαιοκρατικής τάξης όσο κυρίως η πρωτοφανής φθορά του αστικού πολιτικού κόσμου απέναντι στον λαό, παρά το γεγονός ότι περνάει κάθε μέρα όλο και πιο βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα, αφήνουν ανοικτό το ζήτημα μιας άλλης επιλογής, στην περίπτωσή μας, αυτής του ΣΥΡΙΖΑ. Πιέζουν συστηματικά και με όλους τους τρόπους να τον δεσμεύσουν σε όλα τα βασικά ζητήματα μιας κυβερνητικής διαχείρισης, από τις σχέσεις με το κεφάλαιο έως το κεντρικό ζήτημα των όρων της εξάρτησης τόσο από ΕΕ όσο και από ΗΠΑ – ΝΑΤΟ. Και είναι γεγονός ότι βρίσκουν γρήγορη και σημαντική ανταπόκριση από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία όλο και περισσότερο κατανοεί τις αποστάσεις που πρέπει να καλύψει. Από τις διαβεβαιώσεις στο Τέξας για την παραμονή στην ΕΕ, φτάνουμε στην έκκληση για «συστράτευση» στον επιχειρηματικό κόσμο, στην ομιλία του Αλ. Τσίπρα στο ελληνοαμερικανικό επιμελητήριο, για να μείνουμε μόνο στα τελευταία.
Η γρήγορη προσαρμογή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ στις απαιτήσεις και τις επιταγές του συστήματος συναντάει εμπόδια στο εσωτερικό του που έχουν επιπτώσεις και βάζουν σε δοκιμασία την ολόπλευρη ανάπτυξη των σχέσεών του με όλους αυτούς που επείγονται για την λήψη εγγυήσεων.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται μπροστά στην δυσκολία, ίσως για πρώτη φορά με τέτοια ένταση μετά την αποχώρηση Αλαβάνου, να αντιμετωπίσει το εσωτερικό του πρόβλημα που του δημιουργεί ζητήματα για την πολιτική του φυσιογνωμία, με κυριότερο αυτό της «Αριστερής Πλατφόρμας» και του Π. Λαφαζάνη. Και μπορεί ο Αλ. Τσίπρας να πήρε την πλειοψηφία στην τελευταία ΚΕ (8/12) για να ξεκινήσει το ευρωπαϊκό του ταξίδι σε Στρασβούργο, Βρυξέλλες και Μαδρίτη -όπου στο 4ο συνέδριο του ΚΕΑ (Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς) ανακηρύχθηκε και επίσημα υποψήφιος για πρόεδρος της κομισιόν, στις επόμενες ευρωεκλογές- τα προβλήματα όμως που άφησε πίσω του δεν είναι μικρά. Τα μέλη της «Αριστερής Πλατφόρμας» στην ΚΕ καταψήφισαν την πολιτική απόφαση και κάποιοι μέχρι πρότινος ακραιφνείς υποστηρικτές του, όπως τα στελέχη της ΚΟΕ που ψήφισαν λευκό, είναι στοιχεία που δείχνουν ότι το πράγμα έχει «ξεφύγει» και δεν γίνεται αποδεκτή ούτε η ταχύτητα ούτε το εύρος της προσαρμογής που επιχειρεί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι φανερό ότι, στην σημερινή φάση, δεν είναι εύκολο να ξεπεραστούν αυτά τα «εμπόδια» γιατί αποτελούν τους όρους και το «υλικό» με το οποίο συγκροτήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Μέχρι τώρα η ηγεσία κατόρθωνε να τους «ρυμουλκεί» με διάφορους τρόπους και χειρισμούς, αξιοποιώντας και τον οπορτουνισμό που περισσεύει στα στελέχη και τους παράγοντες αυτού του χώρου. Σήμερα όμως αποδεικνύονται «βαρίδια» τόσο εσωκομματικά όσο κυρίως, και εκεί έχει την μεγαλύτερη σημασία, στις σχέσεις και τους όρους που θέλει να οικοδομήσει με τις δυνάμεις του συστήματος, μέσα και έξω από την χώρα. Είναι σίγουρο ότι γίνεται προσπάθεια, μέσω της σιγουριάς για την κατάχτηση της κυβερνητικής διαχείρισης, να δοθεί το μήνυμα και στο εσωτερικό του κόμματος και ιδιαίτερα σε όσους κάνουν κριτική για «δεξιά στροφή», ότι πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους γιατί με την στάση τους μπορεί να είναι υπεύθυνοι για την ανακοπή αυτής της προοπτικής. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι, για όλες τις πλευρές, ένα από τα συγκολλητικά στοιχεία μέσα σε αυτό το κόμμα αποτελεί πλέον και η προοπτική για «κυβέρνηση της αριστεράς» στην οποία έχουν συνταχθεί και θεωρούν ότι έχει την πρωτεύουσα σημασία και αξία. Αυτός ο χειρισμός και οι πιέσεις που ασκεί, στο εσωτερικό του, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει και τα όριά της τα οποία θα διευρύνονται ή θα στενεύουν ανάλογα με τις εξελίξεις των σχέσεων που αναπτύσσει με τις βασικές δυνάμεις του συστήματος. Για να το πούμε ξεκάθαρα, κάθε αμφισβήτηση της κεντρικής κατεύθυνσής του για πλήρη ενσωμάτωση και την μετάλλαξή του σε συστημική δύναμη θα αντιμετωπίζεται ανάλογα, με την εξέλιξη αυτής της κατεύθυνσης και των απαιτήσεων που κάθε φορά αυτή θα επιβάλλει. Έτσι μπορεί πολύ εύκολα και γρήγορα να αποκαλυφθεί ότι «ο πλούτος των ιδεών και της εσωτερικής αντιπαράθεσης» αποτελεί φρένο για την «σωτηρία της χώρας από την ανθρωπιστική κρίση» και να απαιτηθεί είτε «σιωπητήριο» είτε έξοδος από το κόμμα.
Από την άλλη πλευρά, οι δυνάμεις, τα στελέχη και κυρίως οι παράγοντες που συγκροτούν την «Αριστερή Πλατφόρμα» βρίσκονται σε δυσχερή θέση και δίνουν, με ένταση είναι η αλήθεια, κάποιες μάχες στο εσωτερικό του κόμματος, που όμως είναι μάχες οπισθοφυλακής. Κατανοούν ότι έχουν εγκλωβιστεί, με δική τους αποκλειστική ευθύνη, σε ένα πολιτικό «όχημα» που κινείται σε τελείως διαφορετική κατεύθυνση από αυτή που θεωρούσαν ότι μπορούσαν να το «δρομολογήσουν». Οι τοποθετήσεις για πάλη ενάντια στην ΕΕ και έξοδο από το ευρώ, για το νέο κύμα ριζοσπαστικοποίησης που έχει ανάγκη ο ΣΥΡΙΖΑ, η ανακάλυψη ότι η σύμπλευση με το ΚΕΑ θα δέσει ακόμα περισσότερο το κόμμα στο άρμα του «ευρωπαϊκού προσανατολισμού», οι καταγγελίες για το διαζύγιο με το κίνημα, όση πραγματική βάση και διάθεση έχει από αυτούς που γίνονται, άλλο τόσο μεγαλώνει τις ευθύνες τους για τον εγκλωβισμό ενός σημαντικού αγωνιστικού δυναμικού σε αυτό τον χώρο.
Απέναντι στην «συστράτευση» κεφαλαίου και ιμπεριαλιστών με την «κυβέρνηση της αριστεράς» που προωθεί ο Αλ. Τσίπρας και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, η «Αριστερή Πλατφόρμα» αντιπαραθέτει την «προοδευτική ανατροπή με κατεύθυνση τον σοσιαλισμό». Κεντρικό σημείο άλλωστε της τελευταίας αποτελεί η «επιτυχής διακυβέρνηση της αριστεράς», με την υλοποίηση του γνωστού «μεταβατικού προγράμματος» που χωρίς ανατροπή της αστικής εξουσίας θα «ανοίξει» τον δρόμο για τον σοσιαλισμό. Η προσπάθεια συγκρότησης μίας μόνιμης «αριστερής αντιπολίτευσης» στα πλαίσια του «εργατικού κόμματος» είναι μία παλιά συνταγή του οπορτουνισμού που, έχοντας ξεκόψει από την επαναστατική κατεύθυνση και την ανάληψη της ευθύνης για την συγκρότηση αυτόνομου από το σύστημα και το ρεφορμισμό εργατικού-λαϊκού κινήματος αντίστασης, διεκδίκησης και ανατροπής, αναζητεί την σιγουριά και την νομιμότητα στην θαλπωρή της «κυβερνώσας αριστεράς». Όμως, από την μία πλευρά, η ένταση της επίθεσης του συστήματος, που τροφοδοτείται από την αθεράπευτη κρίση του, θα αναδεικνύει όλο και περισσότερο τα αδιέξοδα όλων αυτών των κατευθύνσεων. Από την άλλη, αυτά τα αδιέξοδα θα τροφοδοτούν και την αποδέσμευση ενός αγωνιστικού δυναμικού. Αυτή η προοπτική βέβαια θα κρίνεται όχι μόνο αντικειμενικά από τις συνθήκες που το ίδιο το σύστημα και η πολιτική δημιουργούν, όχι μόνο από την πολιτική και ιδεολογική αντιπαράθεση αλλά κυρίως από την δυναμική που μπορούν να αναπτύξουν μέσα στον εργαζόμενο λαό οι αριστερές και κομμουνιστικές δυνάμεις που θέλουν να πάνε κόντρα στον ρεφορμισμό και στην συνδιαχείριση.