Αν η Αριστερά

1
Αν είσαι Γάλλος (ραδιοφωνιτζής ας πούμε, κάποιου «Γιουρόπ 1»), βεβαίως και δεν είναι ντροπή να σου ξεφύγουν και μερικά άκομψα γαλατικά γελάκια καθώς ο Πάγκαλος σου εξομολογείται πόσο «φεντεραλιστής Ευρωπαίος» είναι –και όχι, λόγου χάρη, και τάχα στον αντίποδα, ένας «κομπλεξικός πατριώτης» ημεδαπός–, βεβαίως και δεν είναι αμαρτία, καλό μου ράδιο, να χαζογελάς καθώς σου εκμυστηρεύεται, την πιο κατάλληλη στιγμή κιόλας, πάνω στη βράση μας και πάνω στη σούμα των πολιτικών ενσήμων του, πόσο προτιμά –πόσο πάντα προτιμούσε, αλλά το 'χε κρυφό καμάρι– την κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας προς όφελος της τραπεζιτικής διεθνούς.

Χάχανα, αλίμονο. Πουρκουά πα;

Αν είσαι Έλληνας (πολίτης και τηλεθεατής ενός «δελτίου ειδήσεων» κάποιου «Μέγκα», ας πούμε εκείνου της Τετάρτης 22 Φλεβάρη), βεβαίως και δεν είναι ντροπή να εκστομίσεις και μερικά ευγενή ρωμαίικα βρισίδια καθώς ο αχαλίνωτος «πατριώτης Βενιζέλος» καταγγέλλει την τόσο «εξουθενωτική» για την τραπεζιτική διεθνή «πολυφωνία» σου (δηλαδή το δικό σου πικρό στόμα και των παιδιών σου το έκπληκτο, του ελληνικού λαού τη σύσσωμη άμυνα κατά των μνημονίων –άλλο θέμα ότι μέσα στον χαμό αυτή η άμυνα παραμένει ασυγκρότητη–, δηλαδή τη γνήσια φωνή του λαού που χαλάει το εγκεκριμένο από τον ιμπεριαλισμό υπουργικό στρίγκλισμα).

Οργή, φυσικά. Τι άλλο;

2
Αν είσαι δημοκράτης άνθρωπος, πάει να πει αριστερός –όχι στον καβάλο ή στην μπάντα του ύπνου–, είναι υποχρέωσή σου να καταλαβαίνεις: ο ιμπεριαλισμός δεν χρειάζεται πια κράτη και υποστάσεις, πόσο μάλλον την παλιομοδίτικη αστική δημοκρατία (με τα πολιτικά μας, με τα κοινωνικά μας δικαιώματα, κυρίως με τα εργατικά μας, και με κάμποσα ματωμένα ψιλά ακόμα, όλα απότοκα της ταξικής πάλης και των πολεμικών νικών του κομμουνισμού διεθνώς), δεν λογαριάζει πια Ελλάδες, παρά μόνο «φεντεραλιστές πατριώτες», όπως είναι οι δοτοί κυβερνήτες μας, δεν έχει ανάγκη παρά μόνο δοτούς κι άλλους δοτούς κι άλλους δοτούς και όσο πάει η πριονοκορδέλα – ούτε ο ίδιος (ο ιμπεριαλισμός) γνωρίζει ως πού μπορεί «να πάει» εδώ το μακελειό, όμως το δικό μας «εδώ» τού είναι κρίσιμο (πάντως εμείς ας μην είμαστε μικροπρεπείς, το ρίσκο τού προπέτη εγκληματία ας του το αναγνωρίσουμε: από τα μέρη μας έχει ξαναπεράσει και, εξαιτίας του πατριώτη λαού μας, δεν καλοπέρασε).

Αντίσταση, εννοείται. Πώς αλλιώς;

3
Υπάρχουν –κλαίνε όλοι οι κροκόδειλοι– και οι αυτοκτονίες μας. Στατιστικώς, μέγεθος αυξανόμενο. Ένας άνεργος στην παραλία, ένας φαλιρισμένος στη στοά, ένας νεόπτωχος που μόλις κατέβηκε από το λεωφορείο και χάθηκε από τα μάτια μας στρίβοντας στη γωνιά, όπου η σαπιοκοιλιά της ΔΟΥ – δηλαδή τόσοι και τόσοι κανονικοί άνθρωποι που, στα τυφλά και σαν από το ντοστογιεφσκικό υπόγειο, βγήκαν ολομόναχοι στο ανήλιαγο αδιέξοδο τής αυτοκαταστροφής με την πίστη ότι πια «η προσβολή έπαψε να είναι προσβολή και έγινε πεπρωμένο», αφού και αυτό το μνημόνιο μάς το φόρεσαν οι τροϊκανοί... φεντεραλιστές, αφού τον Παπαδήμο συγχαίρει ο Παπούλιας (Παπούλια, στα σοβαρά δεν ξέρεις «Ποιοι είναι οι Ολλανδοί»; Αυτοί που πουλάνε μέχρι και τα πράσα τους στα σουπερμάρκετ τής Ελληνικής Δημοκρατίας «ελλείψει» εγχωρίων...), αφού στην αποικία δεν τυπώνονται χαρτονομίσματα αλλά καταγγελίες συμβάσεων και κηδειόχαρτα, αφού στα νοσοκομεία τής αποικίας πεθαίνεις αντί να γιατρεύεσαι, αφού στα θρανία της σκοτίζεσαι αντί να μαθαίνεις, αφού στις δουλειές της ληστεύεσαι αντί να πληρώνεσαι, αφού με τις συντάξεις της τυραννιέσαι αντί να αναπαύεσαι, αφού με τα διαβατήριά της μεταναστεύεις αντί να ταξιδεύεις, αφού χρέος δήθεν βιώσιμο βίος οπωσδήποτε αβίωτος, αφού δικαιοσύνη για τον ελληνικό λαό αποκλείεται να υπάρξει στον κόσμο ετούτο, αφού... αχ μανούλα μου!

Όχι! Θα επιζήσουμε και θα υπάρξει δικαιοσύνη στην πατρίδα. Αρκεί να φροντίσει η Αριστερά μας γι' αυτό.