Μια βόμβα, σε δημόσιο χώρο… Στιγμιότυπο στην υπηρεσία δημιουργίας κλίματος στοχοποίησης της Αριστεράς

Ενεργοποιημένος εμπρηστικός μηχανισμός, που δεν ανεφλέγη από σφάλμα, σύμφωνα με την «αντιτρομοκρατική», εντοπίστηκε το απόγευμα του Σαββάτου, 25/2, μέσα σε συρμό του μετρό, στον σταθμό Αιγάλεω. Την ευθύνη λέγεται πως ανέλαβε με τηλεφώνημά της, και χωρίς κάποια προκήρυξη ή ανακοίνωση, κάποια οργάνωση με την ονομασία «Αντάρτικο πόλεων». Ακολούθησε η γνωστή φιλολογία των ΜΜΕ, περί αναζήτησης των «νέων γενεών τρομοκρατών», παράλληλα με τη δικαιολόγηση της ύπαρξης και των μέσων παρακολούθησης και φακελώματος (κάμερες, ανάλυση DNA κ.ο.κ.). Τις επόμενες μέρες (1/3), με δημοσίευμά της η εφημερίδα «Βήμα» προχωράει σε προβοκάτσια απέναντι στη «Ανοικτή λαϊκή συνέλευση Χολαργού-Παπάγου», συνδέοντας κείμενο προκήρυξης που μοίραζαν μέλη της, στο μετρό, στις 9/2, σχετικά με τη λειτουργία του κατά τις ημέρες των γενικών απεργιών, με την τοποθέτηση του εμπρηστικού αυτού μηχανισμού. Χαρακτηρίζοντάς το μάλιστα «προειδοποιητικό»! Γίνεται εδώ φανερή μια σαφής προσπάθεια εμπλοκής εκφράσεων του λαϊκού κινήματος, με τέτοιου τύπου ενέργειες.
Τι χαρακτήρα, όμως, και τι στόχο έχει η τοποθέτηση μιας βόμβας σε έναν δημόσιο χώρο όπου καθημερινά κυκλοφορούν χιλιάδες άνθρωποι; Δεν πρόκειται, άραγε, για μια ενέργεια που «παραπέμπει» σε λογική και δράση φασιστικών οργανώσεων; Δυνάμεων διαποτισμένων πέρα για πέρα με αντιλαϊκό μίσος και με χαρακτηριστικά που δεν διακρίνονται από καμία «αναστολή» πρόκλησης μαζικών θυμάτων προκειμένου να επιτευχθεί μια προβοκάτσια και μια πολιτική στόχευση του συστήματος. Η σχετικά πρόσφατη ιστορία, μάλιστα, μας παρέχει χαρακτηριστικά παραδείγματα. Όπως τον Αύγουστο του 1980, για παράδειγμα, όταν μια βόμβα εξερράγη στο σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολόνιας, στην Ιταλία, και σκότωσε 85 ανθρώπους. Μια ενέργεια φασιστών, με τη συνεργασία της παραστρατιωτικής «επιχείρησης» Gladio. Ή, ακόμα, στη χώρα μας, το 1978, όταν φασίστες τοποθετούσαν βόμβες στους κινηματογράφους «Έλλη» και «Ρεξ», με δεκάδες τραυματίες;
Παρ' όλο όμως που ακόμα και κάθε κοινός νους μπορεί να αντιληφθεί το «ποιόν» τέτοιων αντιλαϊκών δολοφονικών ενεργειών, έρχονται κι αυτές να ενταχθούν σε ένα συνολικότερο κλίμα που με ιδιαίτερα έντονο τρόπο αναπτύσσουν το τελευταίο διάστημα οι ιθύνοντες του συστήματος. Ένα κλίμα αντικομμουνιστικό, ένα κλίμα «στοχοποίησης» της Αριστεράς, του λαϊκού κινήματος, των αγώνων, των αντιστάσεων, που βεβαίως θα πυκνώνουν, σαν αποτέλεσμα της κατάστασης, ολοένα και περισσότερο. Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τις πιθανές επερχόμενες εκλογές, παρ' όλο που αξιοποιείται βέβαια και σε σχέση με αυτές.
Εκεί εντάσσονται και οι λυσσαλέες επιθέσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ το τελευταίο διάστημα, μέσω των τοποθετήσεων Βενιζέλου και Σαμαρά στη Βουλή, απέναντι στην Αριστερά, στο σύνολό της. Μια Αριστερά που «στηρίζει νοσηρές καταστάσεις στην κοινωνία», παρ' όλο που δεν κυβερνά, μια Αριστερά που «υπονομεύει την επιχειρηματικότητα και άρα και τη χώρα», μια Αριστερά που «φέρει μεγάλη ευθύνη για το πού έχουμε φτάσει σήμερα», μια Αριστερά που «επιδιώκει την εθνική απομόνωση και την έξοδο απ’ το ευρώ» και θέλει να μας κάνει «Αλβανία ή Μολδαβία», μια Αριστερά «αρνητική» και «ανεύθυνη», που βρίσκεται σε αντίθεση με τις κινήσεις «σωτηρίας» της χώρας από την καταστροφή, που πραγματοποιεί η κυβέρνηση, και που μάλιστα τις υπονομεύει. Στο «αντι-αριστερό» αυτό κλίμα εντάσσεται βέβαια και η στοχοποίηση κάθε μορφής αγώνα του λαού, που ειδικά στη φάση που μπήκαμε θα γίνονται ολοένα και πιο συχνοί, πιο μαζικοί και πιο αναβαθμισμένοι πολιτικά. Η στοχοποίηση των (προς απαγόρευση) διαδηλώσεων, κατά τις οποίες, και σύμφωνα και με το παραπάνω πνεύμα, καίγεται και καταστρέφεται η Αθήνα, και με την ανοχή και συνευθύνη της Αριστεράς. Η στοχοποίηση των συνεχών απεργιών, που «υπονομεύουν την οικονομία» και «εκθέτουν τη χώρα διεθνώς». Εκεί μπορεί να ενταχθεί και η αύξηση των «κρουσμάτων» κρατικών επιθέσεων απέναντι σε πολιτικές οργανώσεις, συλλογικότητες ή και μεμονωμένους αγωνιστές.
Σύμφωνα με αυτήν την προπαγάνδα του συστήματος, η Αριστερά, ο συνδικαλισμός και οι «προνομιούχοι»(!), τα φαινόμενα «βίας και αναρχίας», η λεγόμενη «πολιτική ανευθυνότητα», η υπεράσπιση κομματιών του λαού, όπως οι μετανάστες, η «τρομοκρατία», τείνουν να αποτελέσουν ένα… ενιαίο σύνολο φαινομένων, ιδιαίτερα επικίνδυνων για την «πορεία της χώρας». Ποια θα είναι, άραγε η εξέλιξη μιας τέτοιας προπαγάνδας στο μέλλον; Σε παλαιότερες εποχές και φάσεις, για παράδειγμα, και μέσα από την πλήρη αντιστροφή της πραγματικότητας, οι κομμουνιστές και οι αριστεροί, που είχαν ματώσει για τη λευτεριά της πατρίδας τους, έφτασαν να χαρακτηρίζονται «προδότες», ενώ οι δωσίλογοι «πατριώτες»… Χωρίς, βέβαια, μια τέτοιου τύπου διαστροφή να καταφέρνει να «αγγίζει» τις πλατειές μάζες του λαού.
Την ίδια στιγμή, βέβαια, στη σημερινή φάση, παρέχεται από το σύστημα κάθε «δικαίωμα» στους θαυμαστές του Χίτλερ, στη «Χρυσή Αυγή» για παράδειγμα, να ανεβάζει τα εκλογικά της ποσοστά, να μπει και στη Βουλή, να πραγματοποιεί ανενόχλητη τις διάφορες εκδηλώσεις της, να έχει πλήρη κάλυψη και σε μια σειρά ενέργειες που δεν θεωρούνται «επικίνδυνες για την κοινωνία», όπως το να μαχαιρώνει Έλληνες ή μετανάστες εργάτες.
Επειδή η φάση στην οποία έχουμε μπει και πρωτόγνωρη είναι και σοβαρά διαφοροποιημένη σε όλα τα επίπεδα, από εδώ και στο εξής η συμβολή στην απάντηση απέναντι στις προθέσεις και σε αυτές τις επιδιώξεις του συστήματος μπορεί να αναζητηθεί μόνο στη διαδικασία συγκρότησης-ανασυγκρότησης της εργατικής τάξης, των αντιστάσεων του λαού, της παραπέρα πολιτικοποίησης και μαζικοποίησής του, της συγκρότησης του αριστερού επαναστατικού υποκειμένου, που και στις αντιστάσεις αυτές θα συμβάλει και την προοπτική της ανατροπής σταθερά και αταλάντευτα και με απόλυτη αίσθηση… ρεαλισμού θα θέσει. Της ανατροπής της μαύρης αυτής πολιτικής. Της ανατροπής του ίδιου του σάπιου συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης.