Η εκδίκηση των ηττημένων

Εχει δίκιο ο Ρόμπερτ Φισκ που έγραψε στον «Ιντιπέντεντ» πως η τρέλα δεν είναι η αιτία για την αποκρουστική σφαγή 16 αφγανών αμάχων (μεταξύ αυτών και εννέα παιδιών) από τον επιλοχία πεζοναύτη Ρόμπερτ Μπέιλς. Σε πείσμα όλων των καθεστωτικών δυτικών ΜΜΕ που έσπευσαν άλλη μια φορά να μιλήσουν για μανιακό, διαταραγμένο ή μετατραυματικά στρεσαρισμένο, η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική ως συνήθως. Για τον γνωστό δημοσιογράφο κρύβεται στην αποστροφή μιας ομιλίας του Τζον Αλεν, επικεφαλής του κατοχικού στρατού, που έγινε τις ημέρες που οι εξαγριωμένοι Αφγανοί πολιορκούσαν τη βάση στο Μπαγκράμ και οι Αμερικανοί μετρούσαν θύματα από τις ταραχές. Ο στρατηγός εξηγούσε στους άνδρες του γιατί δεν είναι η ώρα για εκδίκηση, απόδειξη του κλίματος που επικρατούσε ανάμεσά τους. Ακριβώς το αντίθετο από τις συμβουλές του στρατηγού έκανε ο δολοφόνος επιλοχίας. Βγήκε από το στρατόπεδο με σκοπό να εκδικηθεί, με πλήρη αυτοέλεγχο. Οι τρελοί επιτίθενται και πυροβολούν τους διπλανούς τους και δεν πάνε σε χωριά χιλιόμετρα μακριά για να σκοτώσουν μικρά παιδιά και αμάχους και μετά να τους κάψουν. Ο επιλοχίας έκανε αυτό που μαθαίνει να κάνει κάθε σωστός στρατιώτης της πιο δολοφονικής μηχανής που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα. Απλώς, αυτήν τη φορά το έκανε δίχως πρόγραμμα και στην πιο ακατάλληλη στιγμή για την αμερικανική επεμβατική πολιτική στη χώρα.
Ακριβώς σε αυτό το σημείο βρίσκεται η ιδιαιτερότητα του περιστατικού σε συνέχεια εκείνου με την καύση των Κορανίων στο Μπαγκράμ. Συνέβησαν τη στιγμή που στο Αφγανιστάν είναι πλέον ορατή η μεγάλη καμπή της αμερικανικής κατοχής. Τη στιγμή που από παντού φαίνεται πως ο πόλεμος έχει χαθεί και κάθε μελλοντικό σενάριο δεν μπορεί να μην παίρνει υπόψη του τους μεγάλους εχθρούς. Δηλαδή τους Ταλιμπάν, που όχι μόνο άντεξαν αυτά τα δέκα χρόνια αλλά πέτυχαν να αντιστρέψουν τους συσχετισμούς. Και γεγονότα σαν αυτά δεν είναι μόνο ότι δυσκολεύουν τις προσπάθειες των ανδρεικέλων στην Καμπούλ και των Αμερικανών στο να βρούνε τρόπους για να αποφύγουν την ολοκληρωτική ήττα. Δείχνουν –και αυτό είναι πολύ σημαντικό- το κλίμα που επικρατεί στις τάξεις ενός στρατού που βιώνει την αποτυχία σε συνδυασμό με την ανασφάλεια και το φόβο.