Κερδισμένοι και χαμένοι…

380 εκατομμύρια ευρώ έβαλε ήδη στα ταμεία του το γερμανικό Δημόσιο από τους τόκους του πρώτου πακέτου στήριξης της Ελλάδας. 350 εκατομμύρια ευρώ ήταν το ποσό που αναμενόταν να αποφέρει στα ταμεία του ελληνικού Δημοσίου το κόψιμο των επικουρικών συντάξεων, που τελικά θα γίνει, βυθίζοντας ακόμα περισσότερο στη φτώχεια χιλιάδες συνταξιούχους.
Αρα είναι αλήθεια ότι λεφτά υπάρχουν. Μόνο που δε βρίσκονται στις τσέπες των εργαζόμενων και των συνταξιούχων, ούτε καν στα ταμεία του Δημοσίου. Τα λεφτά πάνε κατευθείαν στους δανειστές της χώρας, σε αυτούς που έχουν λυσσάξει με την …αντιπαραγωγική συμπεριφορά μας, με τις οπισθοδρομικές μας απαιτήσεις για παιδεία, υγεία, κοινωνική ασφάλιση, δουλειά, μισθό, σύνταξη. Και, κατά τα’ άλλα, φτάσαμε ως εδώ επειδή «καταναλώνουμε περισσότερα απ’ όσα παράγουμε»! Όχι επειδή ό,τι παράγουμε πάει κατευθείαν στους τοκογλύφους της ΕΕ και του ΔΝΤ!
Η βίαιη μεταφορά του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι στη χώρα μας προς τα ιμπεριαλιστικά γεράκια έχει ήδη πάρει σάρκα και οστά. Είναι απτά, πια, τα αποτελέσματα των μνημονίων και οι πραγματικοί στόχοι που εξυπηρετούν. Η ερημοποίηση και το ξεπούλημα της χώρας, το τσάκισμα των δικαιωμάτων και το ξεζούμισμα του λαού προχωρούν ακάθεκτα και γεμίζουν τις τσέπες των δανειστών με όσα μας κλέβουν και θα μας κλέψουν ακόμα…
Λίγες μέρες χρειάστηκε το πολιτικό προσωπικό της άρχουσας τάξης της χώρας μας για να διαλύσει τις εργασιακές σχέσεις, να καταργήσει τις συλλογικές συμβάσεις και να πετσοκόψει κύριες και επικουρικές συντάξεις. Κι όλα αυτά ενώ είχε ήδη επιβάλλει τα χαράτσια, την εξοντωτική φορολογία, άμεση και έμμεση, τις μειώσεις των μισθών και την κατάργηση των δώρων στο Δημόσιο και τους συνταξιούχους.
Όλα αυτά ήταν αρκετά για να υπογραφεί το δεύτερο μνημόνιο, όμως ήδη από την άλλη μέρα έσπευσαν να μας προειδοποιήσουν για τα νέα μέτρα που θα πρέπει να περιμένουμε τον Ιούνιο. Και μετά από αυτά θα έρθουν κι άλλα, γιατί πάλι δε θα βγαίνουν τα νούμερα και ίσως χρειαστεί και τρίτο μνημόνιο, όπως και πάλι φροντίζουν να μας προειδοποιούν…
Και πού θα πάει όλος αυτός ο πλούτος που μας κλέβουν; Πρώτα στην εξυπηρέτηση των δανείων και μετά, αν κάτι μείνει, στις ανάγκες της χώρας και του λαού! Η τρόικα πιέζει για να υπάρξει και σχετική Συνταγματική ρύθμιση, ώστε να μην υπάρχει κανένα περιθώριο να αμφισβητηθεί από κανέναν ότι η ροή πλούτου προς τους δανειστές θα είναι σταθερή και συνεχής.
Το πιο σημαντικό είναι ότι δεν είναι μόνο οι τόκοι από τους οποίους κερδίζουν η ΕΕ και το ΔΝΤ. Αυτό είναι το σταθερό, ελάχιστο έσοδο. Το πιο σημαντικό είναι ότι με τη χώρα σε καθεστώς ουσιαστικής υποδούλωσης θα μπορούν να κάνουν κυριολεκτικά ό,τι θέλουν, να παράγουν όσο φτηνά θέλουν, να ληστεύουν το φυσικό πλούτο όσο θέλουν και να υποχρεώνουν το λαό σε νέες θυσίες. Εκεί, λοιπόν, τα κέρδη θα είναι πολλαπλάσια από τους τόκους. Αν και θα πρέπει πρώτα να ξεπεραστεί ένα βασικό πρόβλημα: Ποιος θα είναι αυτός που θα τα εκμεταλλευτεί όλα αυτά; Αυτό δεν το έχουν λύσει ακόμα μεταξύ τους οι ιμπεριαλιστές και δε φαίνεται να το λύνουν σύντομα, ούτε …ανέξοδα.
Για το λαό, πάντως, τα πράγματα δε χρειάζονται, πια, ιδιαίτερη ανάλυση. Το μέλλον του είναι προδιαγεγραμμένο, με όλο και περισσότερη φτώχεια και εξαθλίωση, σε επίπεδα που κανείς δεν έχει γνωρίσει. Το βαρέλι δεν έχει πάτο, εκτός κι αν τον βάλουν οι λαϊκοί αγώνες. Κι αυτό, όσο κι αν φαίνεται δύσκολο με ένα κίνημα αποσυγκροτημένο και μια Αριστερά που μετράει ψήφους, δεν είναι αδύνατο.
Ήδη τα δυο χρόνια των μνημονίων ο λαός μας έχει επιχειρήσει κι έχει δώσει πολλές μάχες, μικρές και μεγάλες, τοπικές και κεντρικές. Δεν είχε τη μεγάλη και καθαρή νίκη, δεν κατάφερε να αποκρούσει έστω κι ένα μέτρο. Συνεχίζει να αναζητά, όμως, λύσεις και δε διστάζει να προσπαθεί ξανά και ξανά.
Έτσι προέκυψε και η αναδίπλωση τη κυβέρνησης σε σχέση με το χαράτσι της ΔΕΗ, που φαίνεται να αποσυνδέεται από το ηλεκτρικό ρεύμα (αν και η κυβέρνηση όλο και επαναφέρει το θέμα, όποτε της δίνεται η ευκαιρία). Έτσι προέκυψε και η προσπάθεια κάποιων αγροτών να διαθέσουν τα προϊόντα τους απευθείας στους τελικούς καταναλωτές για να μη σαπίσουν στις αποθήκες και πεθάνουν κι αυτοί από την πείνα. Έτσι προκύπτουν και οι κάθε είδους πρωτοβουλίες αλληλεγγύης που παίρνονται σε διάφορους χώρους. Και βέβαια, έτσι προέκυψε και ο ηρωικός αγώνας των Χαλυβουργών, οι αγώνες στο Άλτερ, στην Ελευθεροτυπία, στη Λουκίσσα και αλλού.
Το ζητούμενο σε κάθε επιμέρους ή κεντρικό αγώνα είναι να προσπαθεί να ανακόψει αυτή τη βίαιη μεταφορά πλούτου από το λαό προς το κεφάλαιο, ντόπιο και ξένο. Κι αυτό σημαίνει τη διεκδίκηση μεγαλύτερου μέρους αυτού του πλούτου. Δηλαδή την παλιά, κλασσική και ξεχασμένη πάλη για αυξήσεις. Ξεχασμένη όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί μοιάζει εκτός της πραγματικότητας των μνημονίων.
Μια πραγματικότητα, όμως, που οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα λόγο να αποδεχτούν, γιατί έτσι θα αποδεχτούν και τη δικιά τους εξαθλίωση. Μια πραγματικότητα που θα πρέπει να ανατρέψουν, τελικά, για να μπορέσουν να δουν καλύτερες μέρες. Για να πάψουν να είναι, πια, οι χαμένοι αυτής της υπόθεσης και να καταφέρουν, κάποια στιγμή, να γίνουν οι κερδισμένοι…