Διαστρεβλώσεις και πραγματικότητα

Το ξημέρωμα της Τρίτης η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ της παιάνιζαν τη σωτηρία της χώρας. Επιτέλους, μια νέα εποχή ξεκινά. Οι ιμπεριαλιστές δανειστές μας και οι εκπρόσωποι του χρηματιστικού κεφαλαίου έδειξαν τη... μεγαλοκαρδία τους και έσβησαν ένα μέρος των χρεωστουμένων μας, ενώ ταυτόχρονα άνοιξαν το πορτοφόλι τους παρέχοντάς μας νέο δάνειο για να σωθούμε από τη χρεοκοπία. Η χρεοκοπία αποσοβήθηκε, η παραμονή μας στο ευρώ διασφαλίστηκε και μια νέα αρχή που εξαρτάται από εμάς πλέον, όπως φρόντισε να μας ενημερώσει ο Παπούλιας, βρίσκεται μπροστά μας.
Η ντόπια κεφαλαιοκρατία και τα παπαγαλάκια της ξεχύθηκαν στα κανάλια και στους σταθμούς για να παινέσουν τις διαπραγματευτικές ικανότητες του τεχνοκράτη εγκάθετου πρωθυπουργού, ενώ ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ ανάσανε αναγνωρίζοντας τις άοκνες προσπάθειες του μελλοντικού του αρχηγού που πλέον αναμένουν να ανακόψει την αχειραγώγητη κατρακύλα του κόμματός τους. Ο Σαμαράς διατείνεται ότι η σωτηρία της χώρας επήλθε χάρη στις πιέσεις που άσκησε, καθ' ότι τα προηγούμενα μνημόνια δεν τα διαπραγματεύτηκαν και ζητάει πλέον εκλογές εδώ και τώρα.
Δικαιολογημένα λοιπόν οι εργαζόμενοι να ελπίζουν ότι οι δουλειές θα ανοίξουν και άλλα μέτρα δεν θα παρθούν;
Ζούμε λοιπόν ιστορικές στιγμές, που η χώρα σώζεται στο παρά 1 από το χάος της χρεοκοπίας ή ο γκαιμπελισμός αποκτά νέα διάσταση και εκτινάσσεται σε επίπεδο επιστήμης;
Οι ασπόνδυλοι εκφραστές της ντόπιας αστικής τάξης την ίδια ώρα που αποκρύπτουν τους όρους που υπέγραψαν για να διασφαλίσουν τη διάσωσή τους βγάζοντας πύρινους λόγους για τον... αλτρουισμό των ιμπεριαλιστών δείχνουν με απειλητικό τρόπο το δάκτυλό τους στους εργαζόμενους διατάσσοντάς τους να αποδεχθούν τη μοίρα τους και να μη φανούν αγνώμονες απέναντι στους «σωτήρες» τους συνεχίζοντας τις διεκδικήσεις τους και διαδηλώνοντας μαχητικά τα δίκια τους.
Σε μια κοινωνία που οι ταξικές αντιθέσεις βαθαίνουν ώρα με την ώρα είναι αναμενόμενο η «πραγματικότητα» να είναι διαφορετική για τον κόσμο της εργασίας από τη μια και της εκμετάλλευσης από την άλλη.
Ο κόσμος της εκμετάλλευσης είναι λογικό όσο και απάνθρωπο όταν μετράει τον εργαζόμενο ως «κόστος εργασίας» να κοιτάει τους δείκτες του χρηματιστηρίου και το κοντέρ των spread ως επιβεβαίωση των επιλογών του και όχι αν ξεσπιτώνεται κόσμος, διαλύονται οικογένειες, πετιούνται στον κοινωνικό τους καιάδα εργαζόμενοι. Να θεωρεί ότι το χρέος απέναντι στους ιμπεριαλιστές πρέπει να αποπληρωθεί κατά προτεραιότητα και ότι τους αντιστοιχεί μια παραπέρα εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας αφού έτσι επιβιώνει για δεκαετίες. Να συνάπτει δάνεια και δεσμεύσεις που πλήτtουν αγέννητες ακόμη γενιές και να υπόσχεται τη διά πυρός και σιδήρου διασφάλιση της πολιτικής αποπληρωμής μετατρέποντας τους εργαζόμενους σε κωδικούς απασχόλησης, ανεργίας, επισφάλειας και προπάντων δυστυχίας και εξαθλίωσης που απλά αποκωδικοποιούνται από τα ευρωπαϊκά ινστιτούτα μέτρησης.
Ο κόσμος της εργασίας αντιλαμβάνεται μιαν άλλη πραγματικότητα. Κατανοεί ότι δένεται με ακόμη βαρύτερες αλυσίδες στους ιμπεριαλιστές και το κεφάλαιο ο ίδιος και τα παιδιά των παιδιών του. Ξέρει ότι το «σβήσιμο» κάποιων δισ. ευρώ αποτελεί ψίχουλα μπροστά σε αυτά που αποκόμισαν αλλά και θα αποκομίσουν από τους τόκους για δεκαετίες. Ξέρει πολύ περισσότερο ότι χειρότερο από το κόστος αποπληρωμής είναι οι όροι με τους οποίους θα γίνει. Όροι που αφορούν τόσο τις συνθήκες απασχόλησής του όταν και εφόσον υπάρξει ανακοπή της ύφεσης όσο και την ολοκληρωτική δέσμευση της χώρας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και ανταγωνισμούς που μαίνονται όχι μόνο γενικώς παγκόσμια, αλλά ειδικότερα στην περιοχή της Μεσογείου.
Ξέρει αυτό που και οι δανειστές γνωρίζουν: ότι δηλαδή η παύση πληρωμών μισθών και συντάξεων είναι μπροστά αφού προϋπόθεση -που και συνταγματικά θα επιβληθεί- είναι πρώτα απ' όλα η πληρωμή των δανειστών και μόνο εφ' όσον υπάρχουν κεφάλαια θα έχουν επίδομα σύνταξης ή μισθούς επιβίωσης. Κατανοούν ολοένα και καλύτερα ότι οι σχέσεις εξάρτησης δεν αφορούν μόνο την εμπλοκή της χώρας σε γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς και την ύπαρξη στρατιωτικών βάσεων, αλλά συνδέονται άρρηκτα με τους μισθούς τους, την εργασία τους. Ουσιαστικά ορίζουν το τι χώρα προορίζεται να γίνει από τους πάτρωνές της. Γιατί βλέπει ότι τα θρυλούμενα νέα σχέδια Μάρσαλ και τα επενδυτικά σχέδια είναι φανφάρες που ούτε σε χώρες με ακόμη χειρότερους όρους, π.χ. Βουλγαρία, Ρουμανία, δεν έγιναν, αλλά αντίθετα βιώνει μέρα με τη μέρα τις συνέπειες της ένταξης στην ΕΕ.
Η επαλήθευση των φόβων τους ήρθε ήδη με τα πρώτα νομοσχέδια ερμηνευτικά του μνημονίου (αναδρομικό πετσόκομμα μισθών συμβασιούχων, επικουρικές συντάξεις όταν και όσο επιτρέπουν τα ταμεία). Και έρχονται νέες «αποκαλύψεις» για το τι ακριβώς συμφωνήθηκε με το νέο μνημόνιο. Και ακολουθούν άλλες «αποκαλύψεις» με τους όρους του PSI.
Όταν οι εργαζόμενοι δείχνουν αντίσταση στον γκαιμπελισμό αυτόν και συνεχίζουν παρ' όλες τις δυσκολίες να ακολουθούν τον δρόμο του αγώνα και της αντίστασης, είναι φανερό ότι η στάση μεγάλου μέρους της Αριστεράς είναι στην καλύτερη περίπτωση αμηχανία. Προπαθούν στουθοκαμηλίζοντας να παρακάμψουν το ζήτημα-κλειδί της ερμηνείας αυτής της αχαλίνωτης επίθεσης. Υπεκφεύγουν με το ζήτημα της εξάρτησης αγνοώντας το ή μιλώντας απλά για... κηδεμονίες. Εθελοτυφλούν όταν προσποιούνται ότι η εποπτεία που επιβάλλεται καθώς και η συνταγματική αναγνώριση της αποπληρωμής του χρέους αποτελούν «συμφωνίες κυρίων» μεταξύ δύο συμβαλλόμενων κεφαλαιοκρατικών χωρών. Αδυνατούν να αναγνωρίσουν ότι η όποια στοχοθεσία θέτει ως πρόταγμα την έξοδο από την ΕΕ ή ακόμη και τη «λαϊκή εξουσία» ή αντικαπιταλιστική ανατροπή θα βρίσκει ολοένα και πιο έντονα μπροστά της τις σχέσεις εξάρτησης που διέπουν τον ελληνικό καπιταλισμό. Και μάλιστα όχι με τη μονοδιάστατη οπτική που μπορεί να αναγνωρίζουν, αυτή της ΕΕ, αλλά εξίσου και μάλιστα πιο πολύμορφη αυτών με τις ΗΠΑ.
Στην πραγματικότητα το ξημέρωμα της Τρίτης έβαλε την ταφόπλακα σε ιδεολογήματα της Αριστεράς και νέες αλυσίδες στα πόδια των εργαζόμενων. Η εντεινόμενη πολιτικοποίηση των εργατικών αγώνων και των αντιστάσεων που ξεσπούν θα πρέπει να αναδείξουν ως διέξοδο, ακόμη πιο καθαρά, όχι αριστερούς κυβερνητισμούς και «λαϊκές εξουσίες» μέσα από κάλπες, αλλά το ζήτημα της ανατροπής αυτού του συστήματος σε αντιιμπεριαλιστική αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Οι πραγματικά επαναστατικές δυνάμεις θα πρέπει να χαράξουν δρόμους και όρους προσέγγισης σε αυτό το πρόταγμα.