Δεν μπορούν να θρέψουν τον εαυτό τους

Μοιάζει να είναι ανίκητη η βλακεία όταν χρησιμοποιείται το «φοβερό επιχείρημα»: η Ελλάδα δεν είναι σε θέση να θρέψει τον εαυτό της, μπορεί να διασωθεί μονάχα με τη βοήθεια της Μέρκελ, του Σαρκοζί και των λοιπών «εταίρων». Επιχείρημα αποστομωτικό! «Παγώνει» το πρόσωπο όλων των «συνετών», κι ας πρόκειται για μια ολοφάνερη ανοησία. Κι όμως, άνθρωποι με ντοκτορά και «μυαλωμένοι» (έτσι τουλάχιστον εμφανίζονται στην οθόνη) συμφωνούν ή σιωπούν συγκαταβατικά μπροστά σ’ αυτό στο «φοβερό επιχείρημα». Να φταίει μονάχα αυτό που έλεγε ο Μπρεχτ στις «Ιστορίες του κ. Κόινερ»; Οτι, δηλαδή, το κακό με τη βλακεία είναι ότι κάνει βλάκες όσους τη συναντούν;
Ωστόσο, μπορεί τα πράγματα να είναι πιο απλά και να εξηγούνται χωρίς την προσφυγή στην ψυχιατρική επιστήμη. Πράγματι η «Ελλάδα» δεν είναι σε θέση να θρέψει τον εαυτό της. Για ποια Ελλάδα, όμως, μιλάνε αυτοί οι «συνετοί σωτήρες»;
Παρά τους πατριωτικούς θεατρινισμούς, είναι φανερό ότι όταν λένε «Ελλάδα» αναφέρονται κυρίως στον εαυτό τους. Για την Ελλάδα της δωρεάν φιγούρας, της εισαγόμενης χλιδής με έξοδα των εργαζομένων. Μιλάνε για την Ελλάδα των βιομηχάνων χωρίς βιομηχανία, των off shore εφοπλιστών, της κρατικοδίαιτης και μεταπρατικής επιχειρηματικότητας με «ξένα χρήματα», των αεριτζήδων, πλιατσικολόγων και μαυραγοριτών που έχουν μάθει να ζουν από τα κλεμμένα και με τα δάνεια των ξένων προαγωγών. Γι’ αυτήν την Ελλάδα μιλάνε οι πολιτευτές των μνημονίων, οι «αυτοδημιούργητοι» ευρωλιγούρηδες επιχειρηματίες, οι άνθρωποι του «πνεύματος της αγοράς και της μεταθανάτιας ευημερίας», που ξέρουν να λένε πάντα «ναι» στα μεγάλα αφεντικά και πάντα «όχι» στους εργαζόμενους, που παριστάνουν, όλοι μαζί, τους πατριώτες για να αποκτήσει «λαϊκό έρεισμα» η λαμογιά.
Οσο για την υπόλοιπη Ελλάδα, αυτή των εργαζομένων και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, αυτών που παράγουν όλον τον πλούτο, είναι σε θέση μια χαρά να θρέψει τον εαυτό της, αρκεί να απαλλαγεί από τα ξένα και ντόπια αρπακτικά. Γιατί δεν υπάρχουν γενικώς χώρες και λαοί που να μην είναι σε θέση να θρέψουν τον εαυτό τους. Το πραγματικό πρόβλημα, λοιπόν, είναι πώς θα απαλλαγούμε από μια ιμπεριαλιστική και αρπακτική πολιτική που καταβροχθίζει χώρες και λαούς με την απειλή της χρεοκοπίας. Πώς, δηλαδή, θα αντισταθούμε στην απόλυτη φτώχεια και εξαθλίωση που επιβάλλουν ΔΝΤ-ΕΕ-κυβέρνηση απειλώντας με την... απόλυτη φτώχεια και εξαθλίωση.
Εως τώρα οι «επαγγελματίες» της αλλαγής, της επανίδρυσης του κράτους και της κοινωνίας, των «φρέσκων ιδεών», των ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων και των ήρεμων «επαναστάσεων» είχαν ως υπερόπλο τους τις εκλογές. Να αποφασίσει ο λαός ποιος είναι ο πιο κατάλληλος για να τον σώσει. Τώρα όμως που καταργούνται ουσιαστικά οι εκλογές, αφού οι «δανειστές» επιθυμούν μόνο «θετικά, μνημονιακά» εκλογικά αποτελέσματα, αλλιώς χρεοκοπία, αφοπλίζονται οι επίδοξοι κοινοβουλευτικοί «σωτήρες» (μεταξύ αυτών και αρκετοί «αριστεροί».)
«Ξεχάστε τις εκλογές και δάνειο ανάλογα με το εκλογικό αποτέλεσμα» διαμηνύει ο «στρατάρχης» Σόιμπλε, που θα επιθυμούσε να φοβερίζει με βομβαρδισμούς για κάθε «λάθος» εκλογικό αποτέλεσμα (ίσως γίνει κι αυτό, ποτέ δεν ξέρεις). Συνεπώς, το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα και η κοινοβουλευτική χούντα της δοτής κυβέρνησης Παπαδήμου μπορεί να παραταθεί καμιά... επταετία (π.χ. έως το 2020), με διάφορες παραλλαγές, ενόψει και του σοβαρού ενδεχόμενου μιας ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας, ανατινάζοντας στον αέρα όλους τους εκλογικούς σχεδιασμούς.
Ηδη ο «εν αναμονή πρωθυπουργός» Σαμαράς αναβάλλει διαρκώς την ημερομηνία των εκλογών και τη... «σωτηρία της χώρας» χάριν της σωτηρίας της χώρας! Αντίθετα, η Διαμαντοπούλου θεωρεί «έγκλημα (διαρκές;) τις εκλογές», όπως και έγκλημα θεωρεί να διαφωνεί κανείς μαζί της. Στη σειρά κι άλλοι εθνοσωτήρες του κυβερνητικού σχηματισμού των προθύμων, αλλά και όσοι επιθυμούν να προσχωρήσουν σε αυτόν για λόγους καθαρά βιοποριστικούς και με το βλέμμα διαρκώς στραμμένο στις Αλπεις της Ελβετίας.
Ο λόγος γι’ αυτό το στριμωξίδι της «εκλογικής αναβλητικότητας» δεν είναι βέβαια ότι ανησυχούν για το προσωπικό πολιτικό τους μέλλον ή αυτό των κομμάτων τους. Δεν είναι αυτός ο κύριος λόγος. Ξέρουν ότι είναι πολιτικά έκπτωτοι (τους απομένει μονάχα μια «ταπεινή» ζωή μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και το «θρόνο»). Ο κύριος λόγος είναι και πάλι η δύναμη που ασκεί πάνω τους η γοητεία του... δωσιλογισμού, αν είναι να εξασφαλιστεί (με όπλα των «δανειστών» το ’44-49, με δάνεια-οβίδες το 2012) μερίδιο από τα «δικαιώματα» κυριαρχίας και εκμετάλλευσης πάνω στη χώρα και στο λαό που έχουν οι ιμπεριαλιστές «εταίροι». Ελπίζοντας ότι σήμερα, αντίθετα από χθες, ο λαός θα επιλέξει τις αλυσίδες. Πράγματι, είναι ανίκητη η βλακεία αν δεν φροντίσεις να μείνεις μακριά της.