Παρελάσεις, διαδηλώσεις και απαγορεύσεις

Τα τελευταία 2-3 χρόνια ο εργαζόμενος λαός βρίσκει κάθε ευκαιρία για να εκφράσει την αντίστασή του στην πολιτική εξαθλίωσης που του επιβάλλουν ιμπεριαλιστές και ντόπιο κεφάλαιο. Με μαζικές απεργίες και διαδηλώσεις έχει δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στο αστικό πολιτικό σύστημα, χωρίς ωστόσο να καταφέρει ακόμη να ακυρώσει κάποιο ή κάποια από τα μέτρα που παίρνονται.
Μια τέτοια περίπτωση ήταν οι διαδηλώσεις της 28ης Οκτώβρη, ιδιαίτερα στη Θεσσαλονίκη, οι οποίες ναι μεν είχαν έντονο το στοιχείο του αυθόρμητου, αλλά ήρθαν ως συνέχεια των μεγάλων κινητοποιήσεων από το καλοκαίρι με τις πλατείες, τον Σεπτέμβρη - Οκτώβρη με τις απεργίες και καταλήψεις σε χώρους δουλειάς και τη μεγάλη 48ωρη απεργία του Οκτώβρη. Οι διαδηλώσεις αυτές του «ΟΧΙ» ξάφνιασαν τότε τους πάντες, ακόμη και αυτούς που οργανωμένα πραγματοποιούσαν εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Ιδιαίτερα όμως την κυβέρνηση και τους μηχανισμούς καταστολής.
Από τότε τα πράγματα έχουν διαφοροποιηθεί και στο πολιτικό σκηνικό αλλά και στο επίπεδο του κινήματος. Με κύριο χαρακτηριστικό τις απεργίες, επισχέσεις και καταλήψεις σε μια σειρά εργοστασιακούς ή άλλους εργασιακούς χώρους, ασυντόνιστα όμως και «κλειστά», και γενικές απεργίες που η μαζικότητά τους ήταν αρκετά μικρότερη από αυτές των δύο προηγούμενων χρόνων. Γενικά θα μπορούσε κανείς να πει ότι μετά τον Οκτώβρη και το πέρασμα των τότε μέτρων αυτό που κυριάρχησε ήταν η κάμψη του κινήματος. Μέχρι που ήρθε η 12η Φλεβάρη η οποία απέδειξε ότι ο λαός μας εξακολουθεί να έχει τη διάθεση να αντισταθεί, ακόμη και όταν όλα δείχνουν ότι προς το παρόν δεν μπορεί να ανατρέψει πολιτικές, παρ’ όλο που «ανατρέπει» κυβερνήσεις και δημιουργεί σοβαρούς τριγμούς στο πολιτικό σύστημα. Κόντρα στην άγρια καταστολή πραγματοποιεί μαζικότατες συγκεντρώσεις και τις υπερασπίζεται.
Μέσα σε αυτό το, αντιφατικό και απογοητευτικό κατ’ άλλους, φτάσαμε στις 25 Μάρτη. Ενόψει της επετείου, και στο ενδεχόμενο να επαναληφθούν φαινόμενα «28ης», εδώ και κάμποσες εβδομάδες έχει ξεκινήσει μια εκστρατεία τρομοκράτησης για να μην εκφραστεί σε μαζική κλίμακα η αντίσταση του λαού. Είτε αυθόρμητα είτε οργανωμένα.
Ακούστηκαν και γράφτηκαν πολλά για κατασταλτικά μέτρα και για ζώνες απαγόρευσης κυκλοφορίας, κύρια στην Αθήνα αλλά και στις άλλες μεγάλες πόλεις. Η προβοκατορολογία και η τρομολαγνεία δίνουν και παίρνουν στα ΜΜΕ. Σχέδια εκπονούνται για να μην περάσει τίποτα που να θέσει σε κίνδυνο την πραγματοποίηση των παρελάσεων και κυρίως τη σωματική ακεραιότητα των επισήμων και των κυβερνητικών εκπροσώπων. 7.000 αστυνομικοί των ΜΑΤ επιστρατεύονται για την Αθήνα και τα δημοσιεύματα λένε ότι τα άρματα θα περάσουν πάνω από κάθε εμπόδιο που θα σταθεί μπροστά τους! Τα σχέδια αυτά βέβαια δεν αφορούν μόνο το κέντρο της Αθήνας αλλά και τις συνοικίες, ιδιαίτερα αυτές που έχουν χαρακτηριστεί «υψηλού κινδύνου». Σωματικοί έλεγχοι και προληπτικές προσαγωγές προαναγγέλλονται σε όλη την έκταση της πόλης σε συνδυασμό με την ύπαρξη των ΜΑΤ.
Όλο αυτό το σχέδιο τρομοκράτησης και καταστολής των διαθέσεων του λαού συνοδεύεται από μια ιδιαίτερη προβολή ακροδεξιών οργανώσεων στρατιωτικού τύπου, δημιουργώντας ένα κλίμα ότι κινδυνεύει η δημοκρατία από προβοκάτσιες. Ταυτίζουν τις οργανώσεις αυτές με το κλίμα αγανάκτησης αλλά και με την Αριστερά, η οποία το τελευταίο διάστημα βρίσκεται στο στόχαστρο του συστήματος, κατηγορώντας την ως συνυπεύθυνη για τα χάλια του κράτους μέχρι το ότι ως «άκρο» και αυτή απεργάζεται το σπάσιμο της «εθνικής ομοψυχίας» μέχρι και αντιδημοκρατικές εκτροπές.
Το ζητούμενο εδώ είναι η στάση της Αριστεράς. Από τη μια η επίσημη φαίνεται και στις δύο εκδοχές της να επιλέγει είτε την αντίθεση (ΚΚΕ) είτε την αποστασιοποίηση από το ενδεχόμενο των μαζικών διαδηλώσεων κατά τη διάρκεια του διήμερου. Το ΚΚΕ, με τη γνωστή του τακτική τού αναχωρητισμού από τις μαζικές λαϊκές αντιστάσεις, επιδίδεται σε προειδοποιήσεις για προβοκάτσιες επιλέγοντας για άλλη μια φορά τις κομματικές (προεκλογικές) συγκεντρώσεις και καλεί σε αντίσταση διά της κάλπης. Η στάση του «κινηματικού» ΣΥΡΙΖΑ συμπυκνώνεται στη φράση του Τσίπρα «Η διαδήλωση και η αποδοκιμασία έχουν όριο», επιδιδόμενος και αυτός σε προειδοποιήσεις περί κινδύνων προβοκάτσιας και τον κίνδυνο να μετατραπεί η οργή και η αγανάκτηση «σε όπλο υπέρ του συστήματος». Οπότε ποια είναι η επιλογή που μας απομένει; Η απόσταση, ο αναχωρητισμός και οι… εκλογές!
Από την άλλη, από δυνάμεις του εξωκοινοβουλίου, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κυρίως, υπήρξε αρχικά ένα κλίμα λίγο ως πολύ ξεκινήματος παλλαϊκής εξέγερσης με αφορμή την 25η Μάρτη! Λες και οι εξεγέρσεις μπορούν να παραγγελθούν και να κανονιστούν με ραντεβού από τα πριν και «από τα πάνω» και με αφορμή κάποια επέτειο. Βέβαια και ο τρόπος που κινήθηκαν τελικά δεν ξεφεύγει από το γενικότερο προεκλογικό κλίμα και τις βλέψεις τους, μια και οι όποιες παρεμβάσεις στις οποίες καλούν είτε μέσω των συντονισμών (συνελεύσεων, σωματείων κ.λπ.) είτε από τον χώρο της εκπαίδευσης κινούνται στα δικά τους στενά «μετωπικά» πλαίσια, αρνούμενες στην πράξη τις όποιες προτάσεις κοινής παρέμβασης.
Το διήμερο 24/25 Μάρτη είναι μια καλή ευκαιρία για τις δυνάμεις του κινήματος να παρέμβουν καλώντας τον λαό σε αντίσταση και αγώνες διαρκείας για να ανατραπεί η πολιτική των μνημονίων και της εξαθλίωσής του. Οι παρελάσεις πάντα αποτελούσαν πεδίο παρέμβασης, με τα τελευταία χρόνια να υπάρχει η καθολική σχεδόν αποδοχή του κόσμου που τις παρακολουθεί, μετατρέποντάς τες σε λαϊκές διαδηλώσεις. Το ίδιο κατά πάσα πιθανότητα θα γίνει και φέτος. Οι οργανωμένες δυνάμεις της Αριστεράς και του κινήματος οφείλουν να είναι εκεί για να παρέμβουν και να στηρίξουν τις κινήσεις αυτές κόντρα στις διαθέσεις της κυβέρνησης να τις απαγορεύσει, να τις καταστείλει και να τις προβοκάρει αξιοποιώντας και τις διάφορες ακροδεξιές ομάδες.
Το αν θα μετατραπούν σε κάτι άλλο δεν εξαρτάται από τις δυνάμεις της Αριστεράς και του οργανωμένου εργατικού κινήματος, δυστυχώς. Ούτε εξαρτάται από τις παρελάσεις ή τα όποια αυθόρμητα ξεσπάσματα η αναγκαία ανασυγκρότηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος, πόσο μάλλον η ανασύνθεση τού κομμουνιστικού.