Το πρώτο και βασικό που επιβεβαιώνεται από τη μεγάλη ανταπόκριση του κόσμου σ’ αυτό «κίνημα» της πατάτας είναι η οξύτητα των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν λαός και εργαζόμενοι. Οι χιλιάδες που συνωστίζονται μπροστά στις νταλίκες για ένα τσουβάλι πατάτες (για να γλιτώσουν ελάχιστα ευρώ από τη διαφορά τιμής) φανερώνουν τις πρωτόγνωρες διαστάσεις που έχουν πάρει στη χώρα μας η φτώχεια και η πείνα. Ακόμα και το ένα πιάτο φαγητό έγινε καθημερινό άγχος και βραχνάς για χιλιάδες λαϊκές οικογένειες. Όχι μόνο στις λαϊκές γειτονιές αλλά και στις «εύπορες» συνοικίες. Όχι μόνο στην Αθήνα αλλά και στην επαρχία, στην Κατερίνη, στη Λάρισα, στη Δράμα, στο Νευροκόπι…
Βέβαια, όταν το δάχτυλο δείχνει το φεγγάρι οι ηλίθιοι κοιτάζουν το δάχτυλο. Κυβερνητικοί παράγοντες και διάφοροι Πρετεντερίσκοι των ΜΜΕ αντί σ’ αυτό το «κίνημα της πατάτας» να δουν τη φτώχεια και την εξαθλίωση που έφερε στο λαό μας η βάρβαρη πολιτική των μνημονίων, αυτοί ανακαλύπτουν «κίνημα κατά των μεσαζόντων», «κίνημα κατά της αισχροκέρδειας» κ.λπ. Φυσικά και δεν πρόκειται περί ηλιθίων. Για άλλη μια φορά το σύστημα επιδιώκει να οικειοποιηθεί μια προσπάθεια που ξεκίνησε αυθόρμητα και ακαθοδήγητα, να την ενσωματώσει, να την καναλιζάρει και να τη χρησιμοποιήσει για δικό του όφελος. Επιστρατεύονται, λοιπόν, διάφορα κέντρα και παράκεντρα, αγροτικοί συνεταιρισμοί, καταναλωτικές οργανώσεις, Δήμοι, ΑΕΙ, ΜΜΕ, ΜΚΟ κ.λπ. και γύρω από το «κίνημα της πατάτας» στήνεται μια ολόκληρη επιχείρηση προπαγάνδας, αποπροσανατολισμού και πολιτικής-ιδεολογικής αξιοποίησης από τη μεριά του συστήματος. Και φυσικά, το πρώτο και βασικό για το οποίο επιχειρούν να μας πείσουν είναι ότι ο λαός μας μπορεί να ζήσει και με το μνημόνιο. Αφού δηλαδή σήμερα μπορούμε να έχουμε φτηνές πατάτες, αύριο φτηνό λάδι, το Πάσχα φτηνό αρνί κ.λπ., άρα μπορούμε να επιβιώσουμε παρά τη φτώχεια και την εξαθλίωση, μπορούμε να συμβιώσουμε με την ανεργία και τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, χωρίς υγεία, χωρίς παιδεία, χωρίς δικαιώματα. Με άλλα λόγια, δεν χρειάζονται κινήματα, ανατροπές, αγώνες και άλλα τέτοια… παλαιοκομμουνιστικά, αφού μπορούμε να τα καταφέρουμε, βρε αδελφέ, και χωρίς την ανατροπή αυτής της βάρβαρης πολιτικής.
Επιχειρείται επίσης να συνδεθεί η όλη προσπάθεια με τις ήδη δρομολογούμενες αλλαγές και αναδιαρθρώσεις στους αγροτικούς συνεταιρισμούς. Με αφορμή την πρωτοβουλία των πατατοπαραγωγών αναθερμάνθηκε η φιλολογία για «ανασυγκρότηση του συνεταιριστικού κινήματος», «νέο συνεταιριστικό κίνημα», «νέες συνεργατικές δομές» κ.ά. Μια συζήτηση που εκπορεύεται κυρίως από κέντρα του συστήματος, που παρακάμπτει το πολιτικό ζήτημα, που αγνοεί τα δεσμά της ΚΑΠ και την εξάρτηση της χώρας μας από την ΕΕ. Κυβέρνηση και αστικά κόμματα εκμεταλλεύονται την απελπισία στην οποία οι ίδιοι με την πολιτική τους οδήγησαν τη μικρομεσαία αγροτιά που βλέπει την παραγωγή της να σαπίζει αδιάθετη στο χωράφι ή που υποχρεώνεται να τη ξεπουλήσει κοψοχρονιά στους εμπόρους και προβάλλουν σαν λύση τους «νέους» αγροτικούς συνεταιρισμούς, τον «υγιή» ανταγωνισμό, τα «παρατηρητήρια τιμών» και άλλα συναφή. Είναι αυταπάτη και αποπροσανατολισμός να πιστεύουμε ότι οι όποιοι εκσυγχρονισμοί και εξορθολογισμοί της αγοράς θα δώσουν λύση στα αγροτικά προβλήματα. Οι συνεταιρισμοί και άλλα «οικονομικά» εργαλεία των αγροτών δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τα διεκδικητικά τους εργαλεία, δηλαδή τα όργανα πάλης του αγροτικού κινήματος που είναι οι αγροτικοί σύλλογοι. Έχουν αμυντικό χαρακτήρα, μπορούν να επιβραδύνουν ή να αμβλύνουν τις συνέπειες της αντιαγροτικής πολιτικής αλλά πάντα εντός του συστήματος και πάντα σαν «καπιταλιστικά μαγαζιά», πάντα σε όφελος των μεγαλοαγροτών και σε βάρος της μικρομεσαίας αγροτιάς.
Ακόμα και η ΝΔ βιάστηκε να στηρίξει το «κίνημα της πατάτας». Μάλιστα το θεωρεί «γνήσια έκφραση της κοινωνίας των πολιτών που αυτοοργανώνεται, εκφράζεται, παρεμβαίνει και συμβάλλει στην ορθή λειτουργία της αγοράς»! Να σε κάψω Γιάννη, να σ’ αλείψω μέλι! Αφού πρώτα ψηφίζουν τα μνημόνια και την κατακρεούργηση μισθών και εισοδημάτων, αφού πρώτα έφεραν την πείνα και τη φτώχεια σε κάθε λαϊκό σπίτι, έρχονται μετά ξετσίπωτα και υποκριτικά να «συμπαρασταθούν» στον αγώνα του λαού για επιβίωση! Και φυσικά φορώντας πάντα τα ταξικά ματογυάλια τους: καλή και άγια η «κοινωνία των πολιτών» όταν αγοράζει πατάτες, «οξαποδώ» όταν αυτή η ίδια «κοινωνία των πολιτών» απεργεί και διαδηλώνει στους δρόμους.
Δεν λείπουν βέβαια και από την αριστερά αυτοί που αντί για το φεγγάρι κοιτάζουν το δάχτυλο. Από τη μια το ΚΚΕ που στη γνωστή γραμμή του πολιτικού αναχωρητισμού αντιμετωπίζει υποτιμητικά την όλη προσπάθεια, την απαξιώνει και παραπέμπει τα πάντα στη «λαϊκή οικονομία-λαϊκή εξουσία». Από την άλλη απογειώσεις με «δυαδικές εξουσίες», «παράλληλες δομές», «απειθαρχία στους μεσάζοντες» κ.λπ. Ακόμα και «εικόνες από το μέλλον» είδαν κάποιοι στο «κίνημα της πατάτας» και «τις τεράστιες δυνατότητες που ανοίγονται, οι παραγωγοί του πλούτου να έχουν τον πρώτο λόγο στο παραγόμενο προϊόν τους». Ενώ τα μνημόνια και οι εφαρμοστικοί νόμοι ψηφίζονται το ένα πίσω από το άλλο, ενώ το λαϊκό κίνημα δεν έχει να επιδείξει ούτε μία νίκη και ο λαός μέχρι στιγμής δεν μπόρεσε να ανατρέψει ή να μπλοκάρει ούτε μία, έστω δευτερεύουσα, πλευρά της επίθεσης, κάποιοι στην αριστερά «μας» επιλέγουν τη φυγή στο μέλλον και φαντασιώνονται «δυαδικές εξουσίες»! Φαίνεται ότι οι πατάτες τους «πειράζουν».
Δεν γνωρίζουμε ποια θα είναι η συνέχεια. Το σίγουρο είναι ότι τέτοιες προσπάθειες δεν μπορούν, με βάση τους συσχετισμούς, να αποτελούν προτεραιότητα για το λαϊκό κίνημα. Το ίδιο σίγουρα το λαϊκό κίνημα δεν μπορεί ούτε να είναι απέναντι ούτε και να αδιαφορεί αλλά οφείλει να αξιοποιεί και να στηρίζει τέτοιες και άλλες παρόμοιες μορφές λαϊκής αυτο-οργάνωσης και παρέμβασης που αποβλέπουν στην ελάφρυνση των λαϊκών στρωμάτων. Και ταυτόχρονα να έχει μόνιμο μέτωπο με λαθεμένες και αποπροσανατολιστικές απόψεις. Με λογικές ενσωμάτωσης και διαχείρισης της φτώχειας μας. Από μισθούς, δουλειά και εισόδημα πάσχουμε και όχι από φθηνές πατάτες. Διεκδικητικό κίνημα της φτωχομεσαίας αγροτιάς οφείλουμε να οικοδομήσουμε και όχι να τσαλαβουτάμε στα σοσιαλδημοκρατικά θολόνερα ενός «νέου» συνεταιριστικού κινήματος. Ταξικό εργατικό κίνημα είναι αυτό που λείπει και όχι ένα τάχα αταξικό και ουδέτερο «κίνημα καταναλωτών». Η διέξοδος για το λαό και τους εργαζόμενους δεν βρίσκεται στα εναλλακτικά δίκτυα διανομής τροφίμων ούτε στα κοινωνικά παντοπωλεία, φαρμακεία, ιατρεία κ.λπ. αλλά στον αγώνα για την ανατροπή αυτής της βάρβαρης πολιτικής, για το ξωπέταγμα των ιμπεριαλιστών από τη χώρα και από το σβέρκο του λαού. Στον αγώνα για μια άλλη κοινωνία, με το λαό αφέντη στο τόπο του.
