Εδώ οι εκλογές, εκεί... οι εκλογές

Από τον περασμένο Νοέμβρη που το ΠΑΣΟΚ κατέρρευσε και τα ξένα κέντρα αποφάσισαν να άρουν την εμπιστοσύνη τους στον Γ. Παπανδρέου, προωθώντας συγκυβέρνηση, η ημερομηνία των επερχόμενων εκλογών παρέμενε ανοιχτή.
Ο βασικός λόγος που ο χρόνος διεξαγωγής των εκλογών δεν «κλείδωνε» και όλο μετακινούνταν (ακόμη από τις πρώτες μέρες της συγκυβέρνησης) είχε να κάνει με το ότι τα ξένα οικονομικά και ιμπεριαλιστικά κέντρα (με τις συμφωνίες και τις διαφωνίες τους) για το μόνο που δεν νοιάζονταν ήταν το πότε ο ελληνικός λαός θα πάει στις κάλπες δήθεν για να εκφράσει τη θέλησή του, αφού του την είχαν ήδη βιάσει τόσες φορές. Το μόνο που πράγματι τους ένοιαζε ήταν να διαμορφώσουν τους όρους που θα διασφάλιζαν την υποταγή της Ελλάδας και το αλυσόδεμα του λαού ώστε να εξυπηρετηθούν τα τεράστια οικονομικά και γεωστρατηγικά τους συμφέροντα. Αυτό που τους ένοιαζε ήταν να βάλουν τα όρια και τα δεδομένα στην ντόπια κεφαλαιοκρατία και στο ντόπιο πολιτικό προσωπικό που θα τους επέτρεπαν να ελέγχουν, να επιβλέπουν τους όρους του κουρέματος, τη διασφάλιση της εξόφλησης των δανείων τους, τους γενικότερους όρους του παιχνιδιού που θα εξελίσσονταν στην ευρύτερη περιοχή.
Αν όντως τα δεδομένα εξελίσσονταν προς αυτή την κατεύθυνση, θα «επέτρεπαν» στην Ελλάδα να παραμείνει υπό τον ζυγό της ΕΕ και του ευρώ, αφού μια τέτοια εξέλιξη ήταν η κυρίαρχα επιθυμητή για τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, προφανώς με βάση τους σημερινούς όρους του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού.
Θα «άφηναν» δηλαδή την ντόπια κεφαλαιοκρατία να κινηθεί μέσα σε ορισμένα πλαίσια για να διαιωνίζει την κυριαρχία της πάνω στον λαό και να κάνει τις μπίζνες που είχαν τόσο πληγεί με τα καινούργια, μετά την κρίση, δεδομένα στα Βαλκάνια, στη Μ. Ανατολή και στη Β. Αφρική.
Εκτός όμως αυτών, σοβαρό ρόλο στην εξέλιξη αυτή που η προκήρυξη των εκλογών έχει καταντήσει ανέκδοτο, έπαιξαν και η σοβαρή αδυναμία αλλά και καθυστέρηση που παρουσιάζει το ντόπιο πολιτικό σύστημα να αποκαταστήσει τις διαταραγμένες του ισορροπίες, να γιατρέψει τις πληγές που έχουν ανοίξει στα πλευρά των επί δεκαετίες κυρίαρχων αστικών κομμάτων.
Η διευρυμένη απονομιμοποίηση των αστικών πολιτικών δυνάμεων μέσα στις μάζες και η μεγάλη λαϊκή οργή που έχει τροφοδοτήσει η άγρια επίθεση, ήταν και είναι παράγοντες που λειτούργησαν και λειτουργούν αποσταθεροποιητικά στο διαφοροποιημένο πολιτικό οικοδόμημα που μετά το '74 κυβέρνησε τη χώρα και εξισορρόπησε τις εξαρτήσεις.
Για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση του '74, και σε τέτοιον βαθμό, το σύστημα έπρεπε να προκρίνει εκλογές με τόσο (συγκριτικά) άσχημους όρους γι' αυτό. Με τέτοιας έκτασης αποστοίχιση μαζών από την επιρροή και την αυλή των αστικών κομμάτων, το σύστημα αλλά και οι ξένοι πάτρωνες δεν ήταν καθόλου σίγουροι για τις ασάφειες και τη ρευστότητα που θα προέκυπταν μετά τις εκλογές. Μη ξεχνάμε ότι οι εποχές και οι πιέσεις για το σύστημα είναι τέτοιες που δεν επιτρέπουν επανάληψη σκηνικών τύπου '89 (με απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις που θα έθεταν σε περιπέτειες την «ομαλή εξέλιξη» που θα εξυπηρετούσε τους ιμπεριαλιστές. Γι' αυτό και εκ των πραγμάτων είχε επιλεγεί μέχρι πρόσφατα η συνεχής παραπομπή των επερχόμενων εκλογών στο «βλέπουμε». Ο Παπαδήμος πρόθυμος, ο Βενιζέλος διαθέσιμος, ο Παπανδρέου παροπλισμένος, η ΕΕ κυρίαρχη του παιχνιδιού στην Ελλάδα, οι ΗΠΑ να παρακολουθούν από κοντά, με το χαλί τραβηγμένο κάτω απ' τα πόδια τού Σαμαρά, με τον λαό οργισμένο αλλά ανίκανο να ανατρέψει την επίθεση και την Αριστερά να έχει ξανά θαμπωθεί από την καταγραφή της στα γκάλοπ, η βασική δουλειά έγινε. Πέρασαν τα νέα φρικαλέα μέτρα, προετοιμάστηκαν τα καινούργια του Ιουνίου, οι τράπεζες ξαναπήραν ανάσα και η χώρα διαβεβαιώθηκε (δυστυχώς) ότι θα παραμείνει στην ΟΝΕ και την ΕΕ.
Εν τω μεταξύ το ΠΑΣΟΚ βρήκε κάποιο χρόνο να ρυθμίσει κάποιες δικές του εκκρεμότητες, η ΝΔ να γλείψει κάποιες πληγές από αυτές που της άφησε η φιλομνημονιακή κωλοτούμπα και αποφάσισαν (πάντα με την άδεια του Σόιμπλε) να ρισκάρουν τη διεξαγωγή των εκλογών.
Οι ξένοι ιμπεριαλιστές, έχοντας δέσει για καλά τον γάιδαρο και έχοντας πάρει και ορισμένες ευρύτερες αποφάσεις διεθνούς ενδιαφέροντος, δεν είχαν, πλέον, τόσες αντιρρήσεις και είπαν ανόρεχτα το «ναι». Άλλωστε δεν είχαν και καμία άλλη «λύση» να προτείνουν ή να επιβάλλουν.
Ακόμη (ευτυχώς) δεν έχουν σκεφτεί πλήρη κατάργηση του σημερινού πολιτεύματος!
Απ' την άλλη, οι ντόπιοι δυνάστες αναγκάζονται να πάρουν το ρίσκο γιατί έπρεπε να βρουν έναν τρόπο να διαμορφώσουν τους καινούργιους όρους του παιχνιδιού, προλαβαίνοντας και την προώθηση των νέων σφοδρών μέτρων του Ιουνίου. Έπρεπε να προσπαθήσουν να σύρουν τα πράγματα και τον λαό σε ένα γήπεδο που πιστεύουν ότι το ξέρουν καλά για να διασφαλίσουν «νόμιμα» τους όρους κυριαρχίας τους. Το γήπεδο των εκλογικών αυταπατών, των εκβιαστικών διλημμάτων, που τόσο καλά αλώνιζαν οι δυνάμεις του αστισμού τις προηγούμενες δεκαετίες.
Το πρόβλημα όμως είναι ότι το γήπεδο αυτό το έχουν υπονομεύσει τα τρία τελευταία χρόνια οι ίδιοι οι εμπνευστές του με την άθλια και άγρια πολιτική τους. Και συναντάνε διάφορες δυσκολίες και μπρος-πίσω παρά την απόφαση να προχωρήσουν σε εκλογές, που εκφράζονται ακόμα με αυτές τις ασάφειες αοριστολογίας, τα χτυπήματα κάτω από τη μέση.
Τι συμβαίνει τελικά; Όπως φαίνεται, υπάρχουν ακόμα «κενά αέρος», «γκρίζες ζώνες» και αδιευκρίνιστα ζητήματα στους έξω. Υπάρχουν όμως και μπόλικοι φαίνεται «επικουρικοί» λόγοι που δημιουργούν τις ασάφειες και παρατείνουν την αμφιβολία. Πρώτα και κύρια το ότι ο λαός όπως φαίνεται εξακολουθεί να μην είναι χειρίσιμος και παραμένει καθόλου δεδομένος. Ο λαός όπως φαίνεται δεν τσιμπάει στα φούμαρα των «200 χιλιάδων» ούτε καν στον νέο αέρα του Βενιζέλου. Η ΝΔ του Σαμαρά αδυνατεί να δώσει όλα τα απαραίτητα εχέγγυα και ίσως έχει προκύψει σοβαρό πρόβλημα για την επόμενη συγκυβέρνηση γύρω από το ποιος θα είναι ο πρωθυπουργός, το οποίο δεν φαίνεται να αφήνεται εύκολα να κριθεί μετά τις εκλογές. Τέλος, οι παράγοντες του συστήματος δεν φαίνονται ικανοποιημένοι από το πόσο έχουν καταφέρει να τρομάξουν τον λαό με βάση την όλη αντιαριστερή και αντικομμουνιστική υστερία για το πού -δήθεν- οδηγείται η χώρα.
Για να έχουμε λοιπόν μια καλύτερη ιδέα για το τι διακυβεύεται στη χώρα και στην περιοχή, αλλά και για το πόσο έχει απαξιωθεί το πολιτικό προσωπικό της χώρας, ας δούμε και την ωμή πολιτική παρέμβαση του προέδρου τού ΣΕΒ.
Μέσα σε όλα που ευθύνονται γι' αυτό το σούρ' τα φέρ' τα με τις εκλογές πρέπει να συμπεριλάβουμε και τις ιδιαίτερες κομματικές προτεραιότητες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Το ΠΑΣΟΚ θέλει την καθυστέρηση μήπως και μπορέσει να μαζέψει τα κομμάτια του, ενώ η ΝΔ επείγεται διότι η μετάθεση προς τα πίσω της ημέρας των εκλογών όλο και ψαλιδίζει τα ποσοστά της. Τέλοσπάντων το σήριαλ μπορεί να τραβήξει κι άλλο χωρίς να αποκλείονται και οξύνσεις ανάμεσα στις αστικές δυνάμεις. Αλλωστε, δεν έχουν ακόμη «εκφράσει την άποψή τους» οι ΗΠΑ και η εδώ πρεσβεία τους.
Δυστυχώς οι λαϊκές δυνάμεις, με την όποια συγκρότησή τους, δεν είναι σε θέση να πάρουν την πρωτοβουλία να ανατρέψουν το σκηνικό και να αναζητήσουν άμεσα απαντήσεις και προοπτική εκεί που κρίνονται τα ζητήματα. Στην ταξική πάλη και στους αγώνες, δηλαδή. Έτσι λοιπόν οι αστικές δυνάμεις όντας κυρίαρχες αλλά σε αμφισβήτηση πιέζονται να πάρουν το ρίσκο να προχωρήσουν, κυρίως γιατί δεν έχουν άλλη λύση, στο σημερινό πλαίσιο τουλάχιστον.
Αν έτσι εξελιχθούν τα πράγματα, ο λαός θα βρεθεί μπροστά σε εκλογές από τις οποίες δεν θα έχει να περιμένει πολλά εκτός από το να το δει σαν ευκαιρία να εκφράσει την οργή του και να αποτυπώσει και στις κάλπες αυτό που έκφρασε στον δρόμο όλα τα χρόνια, στις διαδηλώσεις, στις συγκρούσεις, στο Σύνταγμα, στις πλατείες, στις απεργίες. Ίσως αυτή τη φορά καταφέρει να φτάσει στις κάλπες χωρίς να υποκύψει στους εκβιασμούς και στα διλήμματα. Ίσως φτάσει και δεν υποκύψει στις αυταπάτες και δεν δώσει ξανά «άφεση αμαρτιών» στους βιαστές του. Ίσως φτάσει στις κάλπες χωρίς να κάνει στην άκρη τις απαιτήσεις, τις ανάγκες του, τα οράματά του. Χωρίς να τις «ανταλλάξει» με την αποχή του από τους αγώνες και την ταξική πάλη, χωρίς να απεμπολήσει τα άλλα μέσα έκφρασής του, όπως τα διαμορφώνει σε κάθε ευκαιρία, στις παρελάσεις, στην Πρωτομαγιά, στη μάχη του για την ανατροπή της επίθεσης και της ξένης εξάρτησης.