«Νέα σελίδα»
Θέλουν λοιπόν τώρα να γυρίσουν σε μια «νέα σελίδα». Να «κλείσουν» τον αιματηρό κύκλο που άνοιξε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το Νοέμβριο του 2009 και τον οποίο συνέχισαν και διεύρυναν όλα μαζί τα κόμματα της υποτέλειας με το μανδύα της κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας». ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ, ΔΗΣΥ και οι περί αυτούς, όλοι μαζί υπηρέτες της Δύσης, του ιμπεριαλισμού, της αποχαλινωμένης αγριότητας του καπιταλισμού της κρίσης. Όμως δεν χωρούν, και κυρίως δεν έχουν, αυταπάτες. Στη «νέα σελίδα» είναι ήδη χαραγμένες από τα Μνημόνια και την ιμπεριαλιστική επέλαση όλες οι βασικές συντεταγμένες της βαρβαρότητας που θα υπηρετήσουν. Τα εργατικά-λαϊκά δεινά θα γίνουν ακόμη πιο βαριά, οι πολιτικές που στραγγαλίζουν τη λαϊκή ανάσα και στραγγίζουν τα εισοδήματα και τα κοινωνικά δικαιώματα των μαζών θα συνεχίσουν αμείωτες. «Η προεκλογική περίοδος δεν θα έχει τα συνήθη χαρακτηριστικά» προειδοποιεί και προαναγγέλλει καθημερινά ο κυβερνητικός εκπρόσωπος.
Δεν έχουν, λοιπόν, αυταπάτες ούτε για το τι έφτιαξαν ως τώρα, ούτε για όσα εντέλλονται να συνεχίσουν. Και έχουν επίσης επίγνωση του χάσματος που τους χωρίζει πια από το λαό. Ένα χάσμα γεμάτο από οργή που δεν μπορούν, ούτε προτίθενται να το «γεφυρώσουν» με τα πολιτικάντικα καμώματα άλλων περιόδων. Δεν θα υπάρξουν «περιοδείες στο λαό» και αμφίσημα σλόγκαν που θα μπορούσαν να έχουν και «φιλολαϊκή» ανάγνωση. Ακόμα και οι παραλληλισμοί με την εποχή του σχεδίου Μάρσαλ είναι, κατά τη γνώμη μας, εκτός πραγματικότητας. Πάνω απ’ όλα γιατί ο «πόλεμος» δεν τελείωσε αλλά βρίσκεται στην αρχή του. Η Δύση ούτε ενιαία είναι, ούτε έτοιμη να «ανοικοδομήσει». Σπαράσσεται από τις εσωτερικές της αντιθέσεις και βρίσκεται σε κλιμακούμενη όξυνση με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της «Ανατολής». Βρίσκεται λοιπόν στη φάση της έντασης της επίθεσης και της καταστροφής λαών, χωρών, περιοχών. Μέσα στις χώρες που δέχονται την επίθεση βρίσκεται και η νεοαποικιακή Ελλάδα, με ένα ξεχωριστό «μερτικό» που έχει να κάνει με τη θέση της στο κουβάρι των ανταγωνισμών που εξελίσσονται σε όλα τα επίπεδα στην ευρύτερη περιοχή, από τα Βαλκάνια ως το Ιράν, τη Μ. Ανατολή και ΝΑ Μεσόγειο.
Γι’ αυτό η «νέα σελίδα» προβλέπει μια πολύ πιο αντιδραστική πολιτική διαχείριση της χώρας και του λαού. Μια ολοένα πιο άμεση ιμπεριαλιστική επιτροπεία, όχι μόνο για να ελέγχονται οι δαπάνες του Γενικού Λογιστηρίου, να υλοποιούνται τα διάφορα «Ήλιος» και η αρπαγή των λιμανιών, αεροδρομίων, οδικών αξόνων, του ορυκτού πλούτου και κάθε πλουτοπαραγωγικής πηγής που διαθέτει η χώρα. Αλλά και για να ελέγχεται άμεσα το αστικό πολιτικό σύστημα και βέβαια τα όρια δράσης και κίνησης του ίδιου του λαού. Με άλλα λόγια, για να στηθεί ένα «άλλο» πολιτικό σύστημα στο οποίο η δικτατορία του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου θα έχει τον πρώτο λόγο παντού: στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις, στα σχολεία, στις γειτονιές, στους δρόμους, σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής και πολιτικής ζωής.
Η γραμμή της αστικής ανασύνταξης
Σ' αυτήν ακριβώς τη βάση επιχειρείται ήδη η ανασύνταξη των κομμάτων του συστήματος και συνολικά του αστικού πολιτικού προσωπικού. Οι δύο βασικοί πολιτικοί παράγοντες, Βενιζέλος και Σαμαράς, επιχειρούν να συγκροτήσουν τις δυνάμεις τους με την ίδια, διπλή, ο καθένας τους διακήρυξη: Από τη μια βεβαιώνουν με κάθε τρόπο πως το μέλλον της χώρας βρίσκεται μέσα στις επιταγές και το πλαίσιο που οι ιμπεριαλιστές ορίζουν. Ταυτόχρονα, από την άλλη επιτίθενται με σφοδρότητα ενάντια στην Αριστερά, στο λαϊκό κίνημα, επιδιώκοντας να ορίσουν εκτός «πολιτικού νόμου» κάθε τάση αντίστασης και αγώνα που εκδηλώνεται από τους εργαζόμενους και τη νεολαία. Ανακηρύσσεται, λοιπόν, σε κυρίαρχο το δόγμα «κάθε αντίρρηση-αντίσταση στις πολιτικές των Μνημονίων και του ιμπεριαλισμού είναι εθνικά επιζήμια και πρέπει να παταχθεί», όχι ως μια θέση προεκλογικής χρήσεως για τις αστικές δυνάμεις αλλά ως μια γενική και σταθερή επιλογή με βάση την οποία θέλουν να διαμορφώσουν το σύνολο της πολιτικής-κοινωνικής ζωής που θα έχει κορωνίδα της τον πιο ξέφρενο αντικομμουνισμό. Είναι ενδεικτικό ότι η –«σοβαρή»- Καθημερινή ξεχειλίζει από άρθρα που επισημαίνουν ότι τα αστικά κόμματα καθυστέρησαν πολύ να απαντήσουν στους «συμμορίτες».
Δεν πρόκειται για υπερβολές, ούτε για υστερίες. Αυτό ήταν πάντα το πραγματικό «βάθος» της αστικής δημοκρατίας, παρότι όλες τις τελευταίες δεκαετίες υπήρξαν πολλοί «αριστεροί» καλοθελητές που επιδίωξαν να τη διακοσμήσουν με διάφορες θέσεις και τρόπους. Σήμερα το αστικό κράτος και τα κόμματα του συστήματος υποχρεώνονται από την ίδια την οξύτατη ταξική πόλωση να πάψουν να παριστάνουν πως λειτουργούν στο όνομα του «κοινού συμφέροντος» και όλου του λαού. Και απαιτούν ανοιχτά από το λαό να υποταχτεί στο ένα και μοναδικό συμφέρον που αναγνωρίζουν. Αυτό της τάξης τους και του ιμπεριαλισμού που υπηρετούν.
Αναγκαιότητες και επιδιωκόμενες συγχύσεις
Η κατάσταση αυτή αντικειμενικά θέτει και από πολιτική άποψη με πιο «ωμό» τρόπο τις ανάγκες που αντιμετωπίζουν σήμερα η εργατική τάξη και ο λαός. Αναδεικνύουν δηλαδή ότι η δουλειά, η σύμβαση, το μεροκάματο, η περίθαλψη, οι σπουδές, οι ελευθερίες, είναι πολιτικά-ταξικά ζητήματα! Ζητήματα που για να παλευτούν απαιτείται η συγκρότηση κινήματος με ιδεολογική και πολιτική συγκρότηση και σε πλήρη αντίθεση με τον ιμπεριαλισμό, την αστική τάξη και τις πολιτικές δυνάμεις που τους υπηρετούν. Δηλαδή οι όροι ζωής του λαού και το μέλλον της χώρας, θα κριθούν στην ταξική πάλη, στον αγώνα ποιος-ποιον, στον οποίο θα απαιτηθούν μάχες σε όλα τα μέτωπα και με όλα τα εφόδια που αυτός ο αγώνας απαιτεί. Η «οριστική νίκη» σ' αυτόν τον αγώνα δεν μπορεί παρά να κριθεί με την επαναστατική ανατροπή του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης και την πάλη για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.
Από αυτή τη σκοπιά και στη βάση αυτής της κατεύθυνσης πρέπει, κατά τη γνώμη μας, να κρίνονται και να αξιολογούνται σήμερα οι απαντήσεις (ή «απαντήσεις») που προτείνονται από μια ολόκληρη γκάμα δυνάμεων. Πριν απ’ όλα από τις δυνάμεις και τους παράγοντες που, αφού θήτευσαν επί δεκαετίες στα κόμματα του συστήματος, σήμερα αποστασιοποιούνται από αυτά και «υπόσχονται» πως θα ξαναράψουν τα αστικά ξέφτια, πως θα ξαναφτιάξουν την «ΠΑΤΡΙΔΑ», την «ΕΛΛΑΔΑ», τη «ΝΕΑ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ», το «παλιό καλό ΠΑΣΟΚ». Στην πραγματικότητα οι δυνάμεις αυτές αποστασιοποιούνται αλλά μένουν κοντά και δίπλα στα κόμματά τους, για να λειτουργήσουν σαν ανάχωμα στην εκλογική και κυρίως πολιτική χειραφέτηση-απελευθέρωση των λαϊκών μαζών. Γι΄αυτό όχι μόνο δεν είναι χρήσιμες στο λαό, αλλά είναι χρήσιμες και αναγκαίες στο σύστημα. Που, εκτός των άλλων, αν επιλέξει σύντομα το «εκλογικό ρίσκο» θα τους χρειαστεί και θα τους χρησιμοποιήσει τόσο εκλογικά όσο και μετεκλογικά, μιας και με βάση τις ανάγκες της επίθεσης δεν πρόκειται να αποπειραθεί περισσότερες από μια εκλογικές αναμετρήσεις.
Η ολοένα βαθύτερα αντιδραστική πορεία του συστήματος, που δεν διστάζει να επιστρατεύσει στην πολιτική μάχη ακόμη και τις ανοιχτά φασιστικές εφεδρείες του τύπου Χρυσής Αυγής, δεν μπορεί λοιπόν και δεν πρόκειται να απαντηθεί από αυτές τις δυνάμεις και αυτές τις αποστασιοποιήσεις. Η απάντηση μπορεί να οικοδομηθεί μόνο στο πεδίο της μαζικής πάλης και του κινήματος και στη βάση των αναβαθμισμένων πολιτικών όρων που η κατάσταση απαιτεί. Σ’ αυτό το πεδίο είναι που το «χάσμα της οργής» μπορεί να μετασχηματιστεί σε ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, σε κίνημα που θα διαμορφώσει την επαναστατική πολιτική έκφραση που χρειάζεται και την επαναστατική του προοπτική.
