Η “αξιοποίηση” του Ελληνικού στην τελική ευθεία Ώρα για ένα μαζικό κίνημα αντίστασης στα σχέδια της κυβέρνησης Καμία εναλλακτική πρόταση διαχείρισης του χώρου

Mε την κατάθεση στη βουλή την 1η Μαρτίου του νομοσχεδίου του ΥΠΕΚΑ για την “Ανάπτυξη του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού” ξανάνοιξε κύκλος δημοσιευμάτων αλλά και πρωτοβουλιών από όλες τις μεριές που έχουν εμπλακεί, αναδείξει και τοποθετηθεί πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα. Δε θα αναφερθούμε ξανά σε αυτό το άρθρο στην συνολική μας τοποθέτηση για τα πολιτικά, κινηματικά και χωροταξικά ζητήματα που έχει αναδείξει το συγκεκριμένο έργο και οι εξαγγελίες για την κατά καιρούς “αξιοποίησή” του από διάφορες πλευρές, τόσο εντός του συστήματος όσο και... παραπλεύρως. Άλλωστε, το ίδιο το πλαίσιο που θέτει το νομοσχέδιο αυτό, παραδίδοντας “γη και ύδωρ” στους υποψήφιους επενδυτές, επιτρέποντας πρακτικά τα πάντα και μάλιστα με διαδικασίες εξπρές, δεν αφήνει παρερμηνείες και αυταπάτες σχετικά με το πώς και για ποιους εννοούν την “αξιοποίηση”: οι αγοραστές μπορούν να χτίσουν όσο θέλουν, όπου θέλουν και όπως θέλουν. μπορούν ακόμη να ορίσουν τις χρήσεις γης και τις δραστηριότητες που θα επιτραπούν, μέχρι και να επεκταθούν προς τη θάλασσα αν το επιθυμούν, αχρηστεύοντας επί της ουσίας προηγούμενες επιστημονικές μελέτες, σχέδια και προτάσεις που είχαν κατατεθεί, πάλι από όλες (σχεδόν) τις μεριές, στα πλαίσια της διαβούλευσης και του κοινωνικού διαλόγου. Θα προσπεράσουμε επίσης το γεγονός ότι ακόμα και με αυτό το “σχέδιο” η αστική τάξη αυταπατάται ότι θα κατορθώσει τελικά να τραβήξει τις επενδύσεις που νομίζει και να φτιάξει το νέο μεσογειακό Μόντε Κάρλο, γιατί αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.
Αυτό που έχει νόημα να σχολιάσουμε, σ' αυτή τη φάση, είναι η στάση που πρέπει να κρατήσει το κίνημα από 'δω κι εμπρός και ενόψει της εφαρμογής των παραπάνω σχεδιασμών. Αν κάτι έχει γίνει απολύτως φανερό μετά κι από τις τελευταίες εξελίξεις είναι ότι στην κεντρική επιλογή της κυβέρνησης και του κεφαλαίου για την εκποίηση του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού μόνον ένας αγώνας μπορεί να αναπτυχθεί: Αυτός της συνολικής άρνησης των παραπάνω σχεδιασμών και της αποτροπής της εκποίησης. Πρόκειται φυσικά για έναν ευρύτερο πολιτικό αγώνα που θα συνδέεται με τις εστίες αντίστασης στις συνέπειες των μνημονίων και της εκποίησης της ίδιας της χώρας στα διάφορα ιμπεριαλιστικά και άλλα οικονομικά κέντρα, στο ξεπούλημα των ελεύθερων χώρων και υποδομών, στη συρρίκνωση των δημόσιων και δωρεάν παροχών. Ένας τέτοιου χαρακτήρα αγώνας είναι και ο μόνος που μπορεί, εντέλει, να διασφαλίσει ότι το Ελληνικό θα παραδοθεί στους κατοίκους του ως ελεύθερος χώρος πρασίνου, που θα μπορεί να φιλοξενεί δωρεάν δραστηριότητες, που θα διασφαλίζει την ελεύθερη πρόσβαση στην παραλία. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, αποτελεί πρόκληση και ζητούμενο η προετοιμασία και η οργάνωση αυτού του αγώνα και η μαζική κινητοποίηση του κόσμου που ζει στους όμορους του Ελληνικού δήμους σε μια τέτοια κατεύθυνση.
Σε διαφορετική, όμως, λογική από τα παραπάνω φαίνεται πως κινούνται διάφορες πρωτοβουλίες πολιτών που, μαζί με τις δημοτικές αρχές των γύρω από το αεροδρόμιο δήμων, τη στιγμή αυτή θέτουν ως κυρίαρχο στόχο πάλης τη δημιουργία Μητροπολιτικού Πάρκου πρασίνου και μάλιστα σε μια λογική αυτοδιαχείρισης. Οι περισσότερες δραστηριότητες που έχουν αναπτυχθεί μέχρι τώρα σαν απάντηση στους σχεδιασμούς της κυβέρνησης κινούνται και προβάλλουν αποκλειστικά αυτή την κατεύθυνση: Η «Πρωτοβουλία για έναν αυτοδιαχειριζόμενο αγρό στο Ελληνικό» καλλιεργεί χώρο μέσα στην έκταση στα πλαίσια μιας “αλληλέγγυας οικονομίας”, εθελοντές γιατροί διατηρούν το Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού και λίγες μέρες μετά την ανακοίνωση του νομοσχεδίου η απάντηση ήταν η... δεντροφυτεύση ενός κομματιού του χώρου που προορίζουν για Μητροπολιτικό Πάρκο. Χωρίς να θέλουμε να υποτιμήσουμε προθέσεις ή κινήσεις, είχαμε γράψει και παλιότερα ότι τέτοιες λογικές αφήνουν ανοιχτό το ενδεχόμενο διαχείρισής τους από διάφορους “συστημικούς” φορείς και εν τέλει όλα αυτά αποτελούν ένα σχεδιασμό που δεν αρνείται την (περιορισμένης κλίμακας) οικονομική εκμετάλλευση, τις χρήσεις “κοινωνικού” χαρακτήρα (μέσα από τις οποίες χρόνια τώρα δήμοι και νομαρχίες εισπράττουν υπέρογκα έσοδα από τους κατοίκους) και την αξιοποίηση για σκοπούς εμπορικούς ή πολιτιστικούς. Αν θεωρούμε ότι χρειάζεται και απαιτείται ένα κίνημα αντίστασης από τη μεριά των κατοίκων που θα ανακόψει, καταρχάς, τα σχέδια της κυβέρνησης για το “Ελληνικό”, τότε πρέπει ο καθένας να αναλάβει τις ευθύνες για τη συγκρότησή του. Αν κάποιος όμως ιεραρχεί ως πρωτεύον την υλοποίηση της εναλλακτικής πρότασης για το “Ελληνικό, τότε πολύ φοβούμαστε ότι ακόμα και αν οι παραπάνω προτάσεις και κινήσεις παρουσιάζονται σαν αυτο-οργανωμένες δράσεις, απλά θα εντάσσονται στο πλαίσιο της “άλλης αξιοποίησης”, που επίσης έχει ανοίξει το ίδιο το σύστημα, και στην ουσία αποτελούν έναν εύσχημο τρόπο παραίτησης από τον αγώνα για υπεράσπιση της δημόσιας γης και μεταστροφής του σε λογικές συνδιαχείρισης και μάλιστα με κατευθείαν ανάθεση σε φορείς και ειδικούς, έστω και αν αυτοί αυτοαποκαλούνται χώροι κοινωνικής δράσης. Σε κάθε περίπτωση, ο αγώνας για να μην υλοποιηθούν οι κυβερνητικοί σχεδιασμοί αποτελεί προϋπόθεση ώστε το Ελληνικό να γίνει τελικά κτήμα του λαού της περιοχής. Και οι αιτιάσεις για διαφορετικού τύπου, “εναλλακτική” αξιοποίηση του Ελληνικού μόνο αποπροσανατολιστικά και ως εμπόδια σε αυτή την κατεύθυνση μπορούν να ιδωθούν.