Μέσα σε κλίμα έντονου προβληματισμού και ανησυχίας στη βάση του κλάδου για τις εξελίξεις στην εκπαίδευση και το εργασιακό μέλλον των καθηγητών πραγματοποιήθηκαν στις ΕΛΜΕ της Θεσσαλονίκης οι εκλογές για την ανάδειξη των αντιπροσώπων για το 16ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ. Η αξιολόγηση, η κατάργηση των οργανικών, τα σενάρια για αύξηση του ωραρίου (που επιβεβαιώθηκαν τις αμέσως επόμενες μέρες) και φυσικά η έλλειψη συνδικαλιστικής πρότασης από την ηγεσία της ΟΛΜΕ ήταν μερικά μόνο από τα θέματα που κυριάρχησαν στις συζητήσεις που ανοίγονταν σε κάθε σχολείο. Ωστόσο, ο αναβρασμός αυτός δεν εκφράστηκε στις εκλογοαπολογιστικές συνελεύσεις, οι οποίες παρέμειναν άμαζες, άνευρες, αδιάφορες.
Κατά τα άλλα, τα αποτελέσματα χαρακτηρίζονται από μερική και όχι σημαντική αύξηση της συμμετοχής, η οποία όμως, αν συνδυαστεί και με την αύξηση των λευκών/ άκυρων, μπορεί να αποδοθεί στις ασφυκτικές πιέσεις που ασκήθηκαν από τις διευθύνσεις της δευτεροβάθμιας για το υποχρεωτικό της… ψηφοφορίας. Από πολλούς διευθυντές, καθ’ υπόδειξη της διοίκησης, απαιτούνταν από τους συναδέλφους βεβαιώσεις συμμετοχής όχι μόνο στη συνέλευση αλλά και στην ψηφοφορία που διενεργούνταν εκτός ωραρίου εργασίας. Επίσης επιστρατεύτηκαν κάθε είδους μηχανισμοί και πελατειακές σχέσεις για να αυξηθούν οι ψήφοι της ΔΑΚΕ και να σωθεί από πλήρη καταποντισμό η ΠΑΣΚ, με πενιχρά ωστόσο αποτελέσματα.
Οι Αγωνιστικές Κινήσεις παρέμβηκαν στην Α’ και Ε’ ΕΛΜΕ, αναδεικνύοντας τις θέσεις τους για μόνιμη και σταθερή δουλειά, δημόσια δωρεάν εκπαίδευση και προβάλλοντας την ανάγκη για μεγάλη κεντρική μάχη, για μαζικό, παρατεταμένο αγώνα με βασικές μορφές τη διαδήλωση και την απεργία. Στην Ε’ ΕΛΜΕ η παρέμβασή τους επισφραγίστηκε και με την ανάδειξη αντιπροσώπου στο συνέδριο της ΟΛΜΕ.
