Όροι και προϋποθέσεις

Με την αιτιολογία ότι, δήθεν, δεν υπήρχαν οι όροι και οι προϋποθέσεις, η πλειοψηφία του ΔΣ της ΟΛΜΕ και οι εκπρόσωποι των ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ-ΣΥΝΕΚ ανέστειλαν την απεργία των καθηγητών με πραξικοπηματικό τρόπο. Με το ίδιο σκεπτικό, το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ είχαν σταθεί ενάντιοι στην απεργία διαρκείας των καθηγητών ενώ η ΚΝΕ ευχόταν στους μαθητές της Γ’ Λυκείου «καλή επιτυχία» στις εξετάσεις. Στην κρίσιμη συνεδρίαση των προέδρων των ΕΛΜΕ, οι εκπρόσωποι των Παρεμβάσεων δεν επέλεξαν μία ξεκάθαρη στάση υπεράσπισης της απεργίας κόντρα στην επιστράτευση αλλά μία στάση που μπέρδευε και δημιουργούσε θολούρα.
Για τους νεκροθάφτες της απεργιακής κινητοποίησης ΔΑΚΕ- ΠΑΣΚΕ –ΣΥΝΕΚ δεν είχε σημασία η μαζικότερη, εδώ και χρόνια, προσέλευση των εργαζόμενων στις γενικές συνελεύσεις σε όλη την χώρα. Δεν μέτρησαν τα αποτελέσματα των ψηφοφοριών μέσα στις γενικές συνελεύσεις, όπου τα ποσοστά υπερψήφισης της απεργίας ήταν συντριπτικά υπέρ. Πήραν μία πολιτική απόφαση, με βάση την γενικότερη πολιτική τους στάση, να βάλουν φρένο στην αναμέτρηση του κλάδου με την βάρβαρη και αντιλαϊκή πολιτική κυβέρνησης– ΕΕ– ΔΝΤ, φορτώνοντας με μία ακόμα σοβαρή, στα όρια της ήττας, υποχώρηση, το εργατικό – λαϊκό κίνημα. Για τους εκπροσώπους του κυβερνητικού–εργοδοτικού συνδικαλισμού (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ), αυτό αποτελεί μία «εκ φύσεως» στάση ενώ στην «λέσχη» των υπεύθυνων πολιτικών–συνδικαλιστικών δυνάμεων, προστέθηκαν και οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ με «εκκωφαντικό» τρόπο. Έτσι, οι αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων των εργαζομένων, στις οποίες όλοι ορκίζονται για απεργιακή κινητοποίηση, έμειναν χωρίς συνέχεια, σκορπώντας πίκρα, απογοήτευση αλλά και αγανάκτηση σε πολύ κόσμο του κλάδου.
Αυτό το κενό της πραγματικής πολιτικής–συνδικαλιστικής έκφρασης των διαθέσεων των εργαζόμενων «παρακολουθεί» το σύνολο των εργατικών–λαϊκών κινητοποιήσεων εδώ και πολλά χρόνια αλλά σήμερα γίνεται ακόμα μεγαλύτερο, με βάση την ολοκληρωτική επίθεση της κυβέρνησης και όλων των δυνάμεων του συστήματος απέναντι στους όρους δουλειάς και ζωής του εργαζόμενου λαού. Το μεγένθυνε η μαζικότητα του κλάδου στον οποίο «προέκυψε» το ζήτημα, με την φασιστικού τύπου επιστράτευση των εργαζόμενων.
Ο συνδικαλισμός της υποταγής και του ξεπουλήματος, ο δούρειος ίππος της αστικής τάξης μέσα στο εργατικό κίνημα, έχει ακόμα το επάνω χέρι και προσφέρει απλόχερα τις υπηρεσίες του, όταν οι περιστάσεις και κυρίως το σύστημα, το απαιτούν. Από την άλλη μεριά, οι αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζόμενων δεν μπορούν να υποταχθούν στους πολιτικούς-συνδικαλιστικούς συσχετισμούς και να ακυρώσουν μία γραμμή πάλης και διεκδίκησης απέναντι στην καταστροφή των ζωών τους.
Μέσα στο εργατικό –λαϊκό κίνημα, το ζήτημα της πολιτικής κατεύθυνσης παίρνει κεντρικό χαρακτήρα. Τίθεται ανάμεσα στις δυνάμεις που κινούνται στην γραμμή της αναμέτρησης, της πάλης και της διεκδίκησης ενάντια στην κυβέρνηση, την κεφαλαιοκρατική αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές και τις δυνάμεις που κινούνται στην γραμμή της συνδιαλλαγής και της υποταγής. Η κλιμάκωση και η ένταση της επίθεσης των δυνάμεων του συστήματος γεννούν αντιστάσεις και αγώνες, δημιουργούν όρους και προϋποθέσεις που καθορίζονται όμως τόσο από τους συσχετισμούς του λαού απέναντι στο σύστημα όσο και από τους εσωτερικούς συσχετισμούς του κινήματος.
Η σημερινή φάση της αντιπαράθεσης των εργαζόμενων με την κυβέρνηση και την βάρβαρη αντιλαϊκή της πολιτική είναι κρίσιμη και θα καθορίσει το πολιτικό και κοινωνικό έδαφος των νέων συσχετισμών για το επόμενο διάστημα.
Στην βάση αυτή, από την μεριά των λαϊκών δυνάμεων, παίρνει αναγκαστικό χαρακτήρα η οικοδόμηση μαζικών όρων κινήματος, που αποτελούν σημαντική προϋπόθεση για την νικηφόρα έκβαση των αγώνων. Αυτό σημαίνει ότι την υπόθεση του αγώνα, τους στόχους και όλη την εξέλιξή του, την παίρνουν στα χέρια τους τα πραγματικά υποκείμενα, αυτοί που μπαίνουν στον αγώνα με όλα τα ρίσκα και τις θυσίες που πρέπει να θεωρούνται δεδομένα σε μία αναμέτρηση. Και σήμερα δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, σε κανένα εργαζόμενο, ότι η αναμέτρηση με τις δυνάμεις του συστήματος, κυβέρνηση-κράτος-εργοδοσία μπορεί να γίνει εκ του ασφαλούς. Σε αυτή την φάση της αναμέτρησης δεν υπάρχουν «ασφαλείς αγώνες». Η ασφάλειά τους εξαρτάται από την πολιτική κατεύθυνση, την οργανωτική συγκρότηση πάνω σε αυτή την κατεύθυνση, το εύρος του μετώπου πάλης, την διάρκεια και την αγωνιστική αλληλεγγύη ανάμεσα στα μαχόμενα τμήματα του εργαζόμενου λαού. Στους αγώνες πάμε για να νικήσουμε. Και για αυτό πρέπει να εξασφαλίσουμε τους μαζικότερους όρους. Αλλά εδώ τίθεται το ερώτημα, ποιος αποφασίζει ότι αυτοί οι όροι έχουν εξασφαλιστεί; Σίγουρα αυτοί που τους αφορά άμεσα. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να εξασφαλιστούν μαζικές διαδικασίες άμεσης συμμετοχής των εργαζόμενων για την λήψη αποφάσεων, αποτινάσσοντας όλες τις αντιλήψεις και πρακτικές ανάθεσης στους «ειδικούς», που έχουν επιβληθεί στο κίνημα από τον εργοδοτικό-κυβερνητικό συνδικαλισμό και την ρεφορμιστική πολιτική. Ταυτόχρονα, πρέπει να ειπωθεί ότι οι ίδιοι οι αγώνες διαμορφώνουν τους δικούς τους όρους και τις προϋποθέσεις για την έκβασή τους. Αποτελούν το πεδίο όπου ο εργαζόμενος λαός συνειδητοποιεί την δύναμή του και στηρίζεται σε αυτή. Οι αγώνες διαλύουν τις αυταπάτες για τον χαρακτήρα της κυβέρνησης και του συστήματος, αναδεικνύουν τους συμμάχους αλλά ξεσκεπάζουν και τους ψεύτικους φίλους.
Η συνειδητή προσπάθεια που γίνεται από τις ρεφορμιστικές δυνάμεις της αριστεράς, με την επίκληση των όρων και προϋποθέσεων που λείπουν για το ξεδίπλωμα αγώνων αντίστασης και διεκδίκησης, δεν αφορά μόνο την αποφυγή της αναμέτρησης με την κυβέρνηση και το σύστημα αλλά και την αποφυγή της αποκάλυψης των πραγματικών τους ορίων. Είτε επικαλούνται ότι οι εργαζόμενοι σε έναν κλάδο, μία επιχείρηση, ένα εργοστάσιο δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους στην αντιπαράθεση με την κυβέρνηση, το κράτος και την εργοδοσία. Είτε ότι το κάθε ζήτημα αποτελεί μέρος της συνολικής πολιτικής της κυβέρνησης και του συστήματος και σαν τέτοιο «πρέπει» να αντιμετωπιστεί. Έτσι, αυτές οι σωστές, από γενική άποψη, εκτιμήσεις δεν εντάσσονται σε ένα σχέδιο οικοδόμησης μαζικών και πολιτικών όρων κινήματος αλλά χρησιμοποιούνται, για να βάλουν εμπόδια στην εκδήλωση και την ανάπτυξη πραγματικού κινήματος αντίστασης και διεκδίκησης. Η αλλαγή των συσχετισμών μέσα στην αριστερά, με την ενίσχυση του πολιτικού ρεύματος της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, αποτελεί και αυτό κεντρικό πολιτικό ζήτημα για την συνολική ανατροπή των συσχετισμών στην αντιπαράθεση του εργαζόμενου λαού με το σύστημα. Για την διαμόρφωση των όρων και των προϋποθέσεων της εργατικής-λαϊκής χειραφέτησης και απελευθέρωσης.