Για τη στάση του ΠΑΜΕ στο ζήτημα των απεργιών

Εδώ και ένα χρονικό διάστημα, η ηγεσία του ΠΑΜΕ (και κατ' επέκταση του ΚΚΕ) έχει υιοθετήσει μια συγκεκριμένη πολιτική στάση πάνω στα ζητήματα που προκύπτουν από την πραγματοποίηση απεργιακών κινητοποιήσεων. Ιδιαίτερα σε απεργίες που έχουν το στοιχείο της διάρκειας, και κατά βάση στον δημόσιο ή ευρύτερο δημόσιο τομέα, στους τομείς “παροχής κοινωνικών υπηρεσιών”, όπως συνήθως ονομάζονται. Τομείς που υποτίθεται ότι υπάρχουν, για να εξυπηρετούν το λεγόμενο κοινωνικό σύνολο.
Το γεγονός ότι οι απεργίες αυτού του τύπου (π.χ. σε νοσοκομεία, σχολεία, δήμους κ.α.) έχουν επίπτωση όχι μόνο στο προφίλ της κυβέρνησης και στη λειτουργία σημαντικών τομέων του κράτους και του συστήματος αλλά και στους “εξυπηρετούμενους” από αυτούς (ασθενείς, μαθητές, δημότες κλπ.), έχει οδηγήσει το ΠΑΜΕ σε μια θέση που λέει χονδρικά ότι «δεν πρέπει να θίγονται κομμάτια του λαού από την πραγματοποίηση απεργιών σ' αυτούς τους χώρους». Με τη θέση του αυτή, το ΠΑΜΕ ανάγει μια δευτερεύουσα αντίθεση (αν υποθέσουμε ότι υπάρχει) σε κύρια, υπονομεύοντας, στην ουσία, την αγωνιστική απάντηση των εργαζομένων σ' αυτούς τους χώρους. Ταυτόχρονα, απαξιώνει την πραγματική κύρια αντίθεση μεταξύ εργοδοσίας (κρατικής στη συγκεκριμένη περίπτωση) και εργαζομένων του χώρου, ενώ τοποθετεί το λαό σε θέση αντίθεσης με τους εργαζόμενους που αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους.
Η μορφοποίηση αυτής της στάσης σε πρακτικό επίπεδο παίρνει τη θέση «ανοιχτό νοσοκομείο, σχολείο, δήμος κλπ.», και μάλιστα τις μέρες που εξαγγέλλονται και πραγματοποιούνται απεργίες. Πώς μπορεί, όμως, να είναι “ανοιχτή” η όποια δημόσια υπηρεσία στο “κοινό”, με άλλα λόγια, πρακτικά να λειτουργεί κανονικά αλλά οι εργαζόμενοι ν' απεργούν, δηλαδή να μην εργάζονται; Και πόσο απέχει αυτή η θέση από τα κλασσικά πλέον “επιχειρήματα” δυνάμεων του συστήματος που επικαλούνται το απρόσωπο “κοινωνικό σύνολο”, καλλιεργώντας εσκεμμένα συνθήκες κοινωνικού αυτοματισμού; Μήπως δεν είναι επίσημη γραμμή του συστήματος το «διαίρει και βασίλευε» ή η προσπάθεια να στραφεί η μια κοινωνική ομάδα ενάντια στην άλλη, για να συκοφαντηθούν και εν τέλει να “σπάσουν” οι αγώνες;
Οι εργαζόμενοι, όταν απεργούν, υπερασπίζονται και διεκδικούν το δίκιο τους και αυτό δεν έχει να κάνει με το ποιοι “θίγονται” από τον αγώνα τους. Είναι άλλα ζητήματα η σφυρηλάτηση δεσμών εργατικής αλληλεγγύης, η δημιουργία κοινωνικών συμμαχιών, μετώπων κλπ, που πρέπει να επιδιώκονται, ως προαπαιτούμενα για την επιτυχία αυτής της πάλης. Και- για να δώσουμε ένα παράδειγμα επίκαιρο- πώς μεταφράζεται η θέση αυτή του ΠΑΜΕ στην αναγκαιότητα να “κατέβουν ρολά” σ' όλο το Δημόσιο, για να μην απολυθεί κανείς εργαζόμενος; Είναι βέβαιο ότι, στη βάση αυτής της λογικής του, δεν θα καλοβλέπει έναν τέτοιο αγώνα.
Αλλά και παραπέρα, τι πιθανότητες νίκης έχει ένας αγώνας που δεν μπλοκάρει τη λειτουργία του συγκεκριμένου τομέα; Καμιά απολύτως. Οι απεργίες δεν γίνονται, για να “ακούγονται” αλλά για να δημιουργούν πραγματικούς όρους πίεσης στην εργοδοσία, να την υποχρεώνουν σε αναδίπλωση και υποχώρηση. Διαφορετικά, τι είδους “αγώνες” είναι αυτοί που τα πάντα λειτουργούν ρολόι;
Είναι σίγουρο ότι πίσω από τέτοιου είδους τοποθετήσεις σαν αυτές του ΠΑΜΕ, βρίσκεται η άποψη για τον χαρακτήρα του κράτους και συνολικά του δημόσιου τομέα. Πόσο μπορείς να πας ολοκληρωτικά εναντίον ενός μηχανισμού που ευελπιστείς να “εκδημοκρατήσεις” και να τον μετατρέψεις σε “δικό σου”; Η απάντηση του ΠΑΜΕ και του πολιτικού του φορέα είναι γνωστή εδώ και χρόνια. Οι εργαζόμενοι, πάντως, στην ανάπτυξη της πάλης τους δεν δείχνουν να “συγκινούνται” από αυτές τις απόψεις και καλά κάνουν. Ακριβώς, γιατί δεν διαλέγουν εργοδότη (Δημόσιο ή ιδιώτη). Και κυρίως, γιατί πρέπει να υπερασπιστούν τα ταξικά τους συμφέροντα. Και όσες ντρίπλες κι αν μπαίνουν από δεξιά και απ' αριστερά, μόνο πρόσκαιρα αποτελέσματα μπορούν να παράγουν.

ΣΠ