ΝΕΑ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ Κατάκτηση ή αποδοχή της βαρβαρότητας;

Στις 14 Μάη 2013 υπογράφτηκε τελικά η νέα ΕΓΣΣΕ από τη διοίκηση της ΓΣΕΕ και τις εργοδοτικές οργανώσεις ΓΣΕΒΕΕ, ΕΣΕΕ, ΣΕΤΕ. Στη συλλογική σύμβαση δεν υπάρχει η υπογραφή του ΣΕΒ που έκανε λόγο για «παρωδία» και για «κρέας που έγινε ψάρι». Η σύμβαση είναι ετήσια και ισχύει από 1/1/013 μέχρι 31/12/2013 και είναι στην ευχέρεια των μελών να επεκταθεί για ένα χρόνο ακόμη.
Με σχετικά χαμηλούς τόνους, χωρίς τους συνηθισμένους πανηγυρισμούς, η διοίκηση της ΓΣΕΕ ανακοίνωσε τη συμφωνία που επιτεύχθηκε. Για σύμβαση που κρατάει ζωντανό το θεσμό των συλλογικών συμβάσεων έκανε λόγο ο Παναγόπουλος, ενώ ο γενικός γραμματέας της ΓΣΕΕ, ακόμη πιο «εκδηλωτικός», δήλωσε ότι οι κοινωνικοί εταίροι, πλην ΣΕΒ, κατάφεραν να μετατρέψουν τη σημερινή μέρα (14/05) από «μέρα ντροπής σε μέρα νίκης του κοινωνικού διαλόγου».
Βέβαια, το πόσα και ποια δικαιώματα της εργατικής τάξης διασφαλίζονται μέσα από την υπογραφή αυτής της σύμβασης τα είχε εκ των προτέρων ανακοινώσει η ξεπουληματική συνδικαλιστική ηγεσία. Στο δελτίο Τύπου της ΓΣΕΕ (13/05/2013) μιλούν για διαπραγμάτευση «..που θα διασφαλίζει τα θεσμικά δικαιώματα και όσα δεν κατήργησαν Κυβέρνηση και τρόικα με τις αντεργατικές μνημονιακές πολιτικές τους». Έτσι, λοιπόν, το πλαίσιο της συμφωνίας κινήθηκε στα επίπεδα που ορίζει ο νόμος 4093/2012 που μειώνει το κατώτερο μισθό κατά 22% και 32% για τους νέους «τυχερούς» εργαζόμενους.
Αυτό που επίσης ισχυρίζεται η διοίκηση της ομοσπονδίας ότι διασφαλίζεται μέσα από τη νέα συμφωνία είναι το επίδομα γάμου. Ωστόσο, και εδώ ο ΣΕΒ δίνει «γραμμή», δηλώνοντας ότι οι βιομήχανοι-μέλη του θα συνεχίζουν να δίνουν προσωρινά το επίδομα γάμου, αλλά μόνο για όσους ήδη το λαμβάνουν.
Θρασύτατος και ο πρόεδρος της ΕΣΕΕ, Β.Κορκίδης, που δήλωσε ικανοποιημένος και μας διαβεβαιώνει ότι «από αύριο δεν θα υπάρξουν νέες μειώσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα», λες και οι εργαζόμενοι δεν βιώνουν την πραγματικότητα!
Έτσι, λοιπόν, μας προέκυψε όλοι να φαίνονται ικανοποιημένοι απ’ αυτήν τη συμφωνία. Εκτός βέβαια από το ΣΕΒ που απαιτεί παραπέρα μείωση του μισθολογικού κόστους, απαλλαγή από ασφαλιστικές εισφορές, προγράμματα απασχόλησης (δηλαδή δωρεάν εργασία), συγκρότηση «κοινού μετώπου των δυνάμεων της εργασίας» για μια «ανταγωνιστική Ελλάδα».
Κατά τα άλλα, «ούτε γάτα ούτε ζημιά» που λέει και η λαϊκή παροιμία. Οι εργαζόμενοι πρέπει να αισθάνονται ικανοποιημένοι, κατά τον Παναγόπουλο, που ο θεσμός των συλλογικών συμβάσεων έμεινε ζωντανός και θα πρέπει να «βολευτούν» με τα 586 και τα 511 ευρώ μικτά που η κυβέρνηση αποφάσισε.
Αυτή η στάση της διοίκησης της ΓΣΕΕ δεν μπορεί να αποτελεί έκπληξη για κανένα εργαζόμενο. Το έγκλημα που έχει διαπράξει σε βάρος των συμφερόντων της εργατικής τάξης δεν είναι στιγμιαίο, αλλά διαρκές. Χρόνια τώρα αποτελεί στήριγμα της αντεργατικής πολιτικής, συνετός συνομιλητής του κεφαλαίου και υπονομευτής κάθε αγωνιστικής διεκδίκησης των εργαζομένων. Η πλειοψηφία της διοίκησης της συνομοσπονδίας, αλλά και η μειοψηφία, ευθύνονται για τη διάλυση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, για την ιδεολογική και πολιτική αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης. Η άποψη που έχει υιοθετήσει χρόνια τώρα η ΓΣΕΕ είναι ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να συμβάλουν στη στήριξη και στην ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, να βοηθήσουν θυσιάζοντας δικαιώματα και κατακτήσεις χρόνων στην «υπέρβαση της οικονομικής κρίσης και στην αναμόρφωση της χώρας».
Η ουσιαστική και τυπική (δια νόμου) κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων ήρθε σαν αποτέλεσμα της διάλυσης του εργατικού κινήματος και της δυνατότητας που απέκτησε, με βάση αυτό, η εργοδοσία να εξαπολύσει τη βάρβαρη αντεργατική επίθεση που ζουν στο πετσί τους οι εργαζόμενοι στη χώρα μας. Με το ξέσπασμα της κρίσης του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος σ’ όλο τον πλανήτη, αυτή η επίθεση σήμερα κλιμακώνεται, παίρνει νέες διαστάσεις. Η λεηλασία των μισθών και η ισοπέδωση των εργατικών δικαιωμάτων δεν έχει ορίζοντα τέλους.
Η υπονόμευση των συλλογικών συμβάσεων σαν μια διαδικασία που η εργατική τάξη μέσα από μαζικούς αγώνες διαπραγματεύεται με ποιους όρους και πόσο θα πουλήσει την εργατική της δύναμη, είναι υπόθεση πολλών χρόνων. Η λεγόμενη ΑΤΑ (αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή) λειτούργησε σ’ αυτήν τη λογική. Οι δίχρονες συμφωνίες μέσα σε κλίμα αμοιβαίας εμπιστοσύνης με την υπογραφή και των ρεφορμιστών ήταν ενταγμένες στην ίδια λογική. Όλες οι συμβάσεις που υπογράφτηκαν τις τελευταίες δεκαετίες ήταν συμβάσεις με αυξήσεις ψίχουλα για τους εργαζόμενους, ακόμη και αυτές οι κλαδικές που την ευθύνη υπογραφής τους την είχε το ΠΑΜΕ. Οι ίδιοι οι εργατοπατέρες είναι αυτοί που από κοινού με το ΣΕΒ πριν από περίπου 5 χρόνια εγκαινίασαν το «Βήμα διαλόγου» και το παρουσίαζαν σαν κατάκτηση της εργατικής τάξης. Είναι οι ίδιοι οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ που σήμερα πρωτοστατούν, ως οι μεγαλύτεροι εργοδότες, στα προγράμματα κοινής ωφελείας (ΚΟΧ) νοικιάζοντας εργαζόμενους με ευέλικτες σχέσεις εργασίας και υπονομεύοντας τις συλλογικές συμβάσεις.
Αναμφισβήτητα, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων αποτελεί ένα μεγάλο πλήγμα για την εργατική τάξη. Αποτελούσαν ανέκαθεν στόχο του κεφαλαίου. Σήμερα διαφαίνεται ξεκάθαρα ότι ολόκληρη η χώρα μετατρέπεται γρήγορα σε μια Ειδική Οικονομική Ζώνη και δεν είναι τυχαίο το ότι ο ΣΕΒ αρνήθηκε να την υπογράψει. Αυτό δίνει γραμμή και στους υπόλοιπους εργοδότες για το τι θα πράξουν στο επόμενο διάστημα. Το ότι οι υπόλοιπες εργοδοτικές οργανώσεις υπέγραψαν (για δικούς τους λόγους και προφανώς θέλοντας να βάλουν κάποιους όρους στον ανταγωνισμό τους με το ΣΕΒ), δεν σημαίνει ότι τις δεσμεύει για το τι θα κάνουν αύριο. Αυτό είναι ένα στοιχείο που θα πρέπει να αναδειχτεί στους εργαζόμενους. Ότι, δηλαδή, η υπεράσπιση των συλλογικών συμβάσεων και η διεκδίκηση τους, κόντρα στη λογική των ατομικών συμβάσεων της ζούγκλας, κόντρα στη πολιτική των εργατοπατέρων είναι ζήτημα καθαρά της εργατικής τάξης και του οργανωμένου ταξικού κινήματος. Είναι αγώνας συλλογικός, είναι αγώνας ζωής που θα δώσει τη δυνατότητα στο κόσμο της δουλειάς και του μόχθου να σταθεί μπροστά στον ταξικό του αντίπαλο όχι με σκυμμένο κεφάλι, αλλά με απαίτηση των δικαιωμάτων του στη ζωή. Γιατί αυτός είναι ο παραγωγός ολόκληρου του πλούτου.